Straszna samotność po 40, jak to zmienić? - Netkobiety.pl

Myślę, że wszyscy mamy podobne tęsknoty, ale cóż... skoro się nie ma tego, co się lubi, to się lubi, co się ma. Jakie inne wyjście?
Dobrze, że jest tyle różnej muzyki i każdy znajdzie coś dla ukojenia swojej duszy.

Nie czytam tego tematu, bo jestem przed 40, ale zwróciłam uwagę na to:

To prawda z tą zagranicą. Tam od dawna myśli się o samotnych, chorych, niepełnosprawnych, z dziećmi, w podeszłym wieku. U nas tacy ludzie są często skazani na siedzenie w domu, choć to regułą nie jest, bo dużo zależy od osobowości danego człowieka.

Mnie ten ostracyzm nie dotknął za wyjątkiem próby wynajęcia mieszkania singielce.

Sama nie wyrzucam nikogo poza nawias znajomości z powodu w/w kryteriów.

Wiecie co...
Kiedy tak czytam posty o samotności, odnoszę wrażenie, że budujecie na tym zagadnieniu cały sens życia (oczywiście to nie musi być prawda, a jedynie wynik specyfiki lektury). A przecież każda z nas ma jeszcze całą masę innych obszarów zainteresowań, działania itd. Trudno, w jednym obszarze nie wyszło, ale jest jeszcze sto innych.
Nie cieszą Was zwykłe rzeczy: ładna pogoda, nowa sukienka, zabawa z dzieckiem?
Mnie cieszy nawet dzisiejsze bure niebo. Chmury mają tak niesamowite, skłębione kształty, a ja z okna na trzecim piętrze widzę kawał nieba! Co za przyjemność i odmiana po poprzednim locum, gdzie kadr wypełniała mi stara kamienica (zresztą też kapitalna, z tzw. klimatem i ciągłym ruchem przechodniów przy jednej z głównych ulic - mogłam się gapić i gapić).
Nie koncentruję się na samotności, wolę widzieć w życiu plusy niż braki. Nie oczekuję, że każdy spotkany człowiek stanie się wielkim przyjacielem, ale cieszy mnie, że mogę pożartować z panią Jadzią z sąsiedztwa. Z panią Jadzią gada się wiecznie o tym samym, o pogodzie przeważnie, ale to postać z kolorytem, taki miejscowy smaczek. A miło było usłyszeć od niej, że panie z bloku noszą głowy wysoko, a ze mną można po ludzku porozmawiać. Jest jeszcze pan W. - stary, samotny człowiek, który sam wychował syna, bo żona zostawiła go z maleństwem. Pan W. jest chodzącą pogodą ducha, a jak gra na organkach! I też mnie lubi, i mówi, że jak mnie widzi, to od razu mu weselej
Matko święta, a dziecko obok, na wyciągnięcie ręki to nic nie znaczy? Nie jest cudem nawet gdy męczy i wkurza?
Życie singla nie jest pozbawione barw i radości, tylko nie szukajmy ich Bóg wie gdzie.
Jak mnie czasem chandra dopadnie, to szukam na nią sposobów albo pozwalam sobie na łzy i odpoczynek. Mnie sen dobrze na chandrę robi

Ach, Piegowata, ty jak zwykle górnolotnie.... Po co?  Przez "miłość"  rozumiem relacje partnerskie (tu: z mężczyzną).  A przez "przyjaźń" te bez seksu, z kobietami, z ludźmi etc. Po co ciągle tyle tych analiz? Po prostu ważniejsze są dla mnie przyjaźnie niż posiadanie partnera. Taki sobie wniosek

Szeptem,  racja

Już taki ze mnie filozof. Lubię snuć takie górnolotne refleksje.
Dzięki nim wiem, że mam tyyyyyle miłości
Mnie trudno powiedzieć, czy ważniejsze są przyjaźnie. Gdybym była w związku, byłby dla mnie nie mniej ważny. A bez przyjaźni w związek nie wejdę.

Wszyscy pragniemy bliskości, ja przecież też. I chandry nie są mi obce, ale im więcej mam "górnolotnych" przemyśleń, tym bardziej jakoś akceptuję swoje życie i odnajduję w nim dobre strony. I chyba coraz rzadziej mam chandrę z powodu samotności, miewam je z innych powodów, np. kłopotów z synem.
O życiu marzeniach, tęsknotach, miłości i religii na szczęście mam z kim porozmawiać. Do tego związek mi niepotrzebny, wystarczą dobrzy znajomi, nawet niekoniecznie przyjaciele. Zdarza się nawet, że z obcą osobą "zaiskrzy" w rozmowie i pogadamy tak, że pamięta się całe życie, choć pierwsze spotkanie jest ostatnim. Nie zapomnę jednej takiej rozmowy z przypadkowym facetem na dworcowej ławce.

Cztery lata jestem sama. Byli jacyś faceci, ale może ja zbyt wybredna jestem
Zapoznałam koleżankę z moim znajomym. Zakochali się w sobie, koleżanka pisze mi, ze czuje się jak młoda koza (a starsi są oboje ode mnie o mniej-więcej 10 lat), a dla mnie czymś trudnym do pojęcia jest, że można w dwa tygodnie stracić dla kogoś głowę. Ja tak nie umiem. Trochę więc im zazdroszczę, ale tylko trochę.
Ogromnie się ich szczęściem cieszę, ale obserwuję je z pewnym sceptycyzmem. Pożyjemy, zobaczymy...

Nie, nie twierdzę, że przekreśla. Ale jednak nie potrafię tak i trochę mi żal, bo może czegoś się pozbawiam.
Jakieś 20 lat temu byłabym w stanie tak się dać porwać, ale nie dziś. Taki scenariusz wydaje mi się zbyt łatwy, zbyt piękny... Obawiałabym się, że to tylko na chwilę, że po euforii przyjdzie rozczarowanie, a po rozczarowaniu - ból. Wolę powoli "macać" grunt, ale przez to nie doświadczam pewnych emocji.
Cóż... widocznie muszę być cierpliwa - stale to sobie powtarzam.
Więc póki co, uatrakcyjniam sobie czas samotności na różne dostępne sposoby.

Dzisiaj widziałam na jarzębinie stado jemiołuszek.

Otóż to! A mamy swoje lata,  więc na co tu czekać!!! 

Ja też nie! Oby przeżyć ile się da!

Ryzykować mogę, gdy wiem, że warto. Zawsze jest jakieś ryzyko, ale taki skok na główkę, gdy nic o gościu nie wiem, albo wiem niezbyt ciekawe rzeczy... nieeee. Nie poświęcę pół roku późniejszego płakania i leczenia złamanego serca dla paru euforycznych chwil. Nie, chociaż z nutką zazdrości kibicuję sąsiadce.

Trafne spostrzeżenie. Poza tym,  chodzi o korzystanie wtedy, kiedy ktoś nas naprawdę pociąga, a nie zawsze... Gdzie widzisz desperację w byciu razem z kimś, kto nam odpowiada?

Bo promienie słońca lubię bezinteresownie, one też mnie nigdy nie zawiodą, a od faceta chcę wzajemności, trwałości relacji (przynajmniej w założeniu, bo wiadomo, że nigdy nic nie wiadomo ). To już jest emocjonalna inwestycja i niech się chociaż w części zwróci

Ram, nie mów tak. Nigdy nic nie wiadomo. Zobacz, jak się poszczęściło mojej sąsiadce na przykład.

No, trudno. Albo to będę miała, albo będę sama.
Być może w tej kwestii mam duże wymagania, ale inne są dla mnie nieistotne. Nie szukam "mena" z prawem jazdy ani wyższym wykształceniem na przykład (choć już mądrego owszem, mądrość to nie tylko dyplomy naukowe), nie musi mieć samochodu czy wysokich zarobków. Bezwzględnie natomiast ma być dobrym, porządnym człowiekiem i być moim przyjacielem.

Aga, przynajmniej Piegowata konkurencji nie robi. Ma inny target

Poza tym działamy w innych województwach

To też istotne
Ach, jakby tak przeżyć to choć raz jeszcze! Nawet szybko, krótko, intensywnie...!

Moja koleżanka ma męża, który chodzi o kulach. Nie ma prawa jazdy, ona go wozi. Bardzo lubię obserwować, jak się wzajemnie szanują i wspierają. Niedawno mieli 25-ą rocznicę ślubu.
Mimo niepełnosprawności i braku prawa jazdy to podobno bardzo zaradny facet.

To prawo jazdy staje się jakimś tematem przewodnim tego forum Poza tym żaden Święty Graal to chyba nie jest?

Nie, Aga, nie czepiam się prawa jazdy, po prostu nawinął mi się pierwszy z brzegu przykład, a to Ty napisałaś: "Uuu".
To przypadek, że kolejny raz o tym wspominam.

Oj, tam, oj tam Nieważne gdzie, ważne z kim!

Hm, mnie na tym etapie wystarczy POBYĆ, nie muszę zaraz BYĆ.

Ależ zainteresowanie jest konieczne.  Niekonieczna jest deklaracja, że na zawsze. Zamiast MY jest Ja i Ty Razem.

Ja podobnie, też byłabym szczęśliwa - ale szczerze wątpię, że to mi się jeszcze przytrafi. Przy takiej konkurencji młodszych kobiet mamy marne szanse - chyba, że u panów dużo starszych, a to mnie z kolei nie interesuje zupełnie. Nawet 10 lat starszy facet byłby dla mnie ciężki do przyjęcia.
Co innego młodszy.

Aga, nie pojadłam wszystkich rozumów, ale czasami udaje się to i owo zauważyć, intuicja też jest nie od rzeczy. No i rozmawiać, wyciągać wnioski z zachowania i wypowiedzi.
Gdy mi jeden taki (strasznie fajny zresztą, naprawdę mi się podobał) powiedział że "nie będzie ściemniał", związek go nie interesuje, zrezygnowałam ze spotkań. Pogadałam jeszcze parę razy ze zwykłej sympatii, ale nic poza tym.
Zaczęliśmy się całować (oj, fajnie było:) ) i gdy on zaczął sygnalizować mi ochotę na więcej pieszczot, po prostu gościa odsunęłam i pogadałam z nim. Otwarcie. Powiedziałam, że mile mnie zaskakuje, że nasz kontakt nie urwał się po pierwszym spotkaniu, że trwa, że nie spodziewałam się tego i spytałam: "A ty?". A on mi na to swoje słynne: "Nie będę ściemniał...". Jakie to było wyraziste! Ręce za głowę, odchylenie się do tyłu - istna ilustracja do podręcznika mowy ciała.
I tyle. Mogłabym czekać, aż mi mocniej zaszumi w głowie, zakochać się, zaangażować. Wtedy dopiero by bolało!

A ja wolę starszych, choć zdarzyło mi się poznać w pracy wspaniałego kolegę młodszego o 5 lat. Mimo wieku wcale nie był gówniarzem.

Dokładnie, tego typu oczekiwania deklaracji już na wstępie znajomości - to dopiero zalatuje desperacją! a faceci uciekają od takich kobiet (pomimo nawet początkowego zachwytu i tzw iskrzenia), gdzie pieprz i wanilia rosną.
A być może mógłby być z takiego czegoś fajny związek.

Przyznam jednak, że seks jest dla mnie rodzajem deklaracji. Takiej emocjonalnej: jesteś dla mnie ważny, ufam ci i nie wstydzę się przed tobą niczego.

Nie czując tego, nie chcę iść z nikim do łóżka.

Hmm... Nie chodzi o to, żeby od początku kogoś osaczać i po pięciu minutach od poznania bredzić o wielkiej miłości. To śmieszne, naiwne i głupie, sama bym zwiała, ale jeśli poznawszy moje oczekiwania (choćby zupełnie mimochodem, po co zaraz deklaracje?), gość się ulatnia, to właściwie dobrze się dzieje. Po co mi ktoś, z kim mi nie po drodze?