"pożyteczne" kłamstwa, jak je traktować? - Netkobiety.pl

Ja rozumiem Twojego przyjaciela i uważam, że takie rzeczy maja racje bytu w wielu przypadkach:
Z mojego życia:
1. moja mama ma nerwicę, każdy drobiazg wywołuje u niej takie objawy, że zamiast zająć się sobą, martwię się o nią. Wydzwania co chwile, wysyła dłuuugie sms-y, wprowadza nerwową atmosferę, bo płacze, krzyczy i lamentuje na zmianę. Oczekuje, że będę ją informować o każdym kroku ze szczegółami.
Ja mając jakiś problem, a mówiąc jej o tym, tylko pogarszam sprawę, bo dokładam sobie problemów... z nią samą. Nie dość, że przejmuję się sobą, swoją sprawą, to jeszcze mamą, bo wiem, że może z nerwów zemdleć, że nic nie je, wymiotuje, nie śpi kilka nocy pod rząd itp.
Człowiekowi w trosce potrzebne jest wsparcie, spokój, cisza, a nie drugi problem w postaci znerwicowanej matki. Dlatego ukrywamy przed mamą wiele spraw. Dla jej i naszego dobra... jakkolwiek to brzmi.

2. jeśli wiem, że ktoś jest wrażliwy lub nadwrażliwy i pewna informacja mogłaby spowodować pogorszenie  jego samopoczucia, to też nie mówię. Ew. nie mówię wszystkiego, by złagodzić skutki reakcji. A też mam w rodzinie taka nadwrażliwą osobę, która może nawet zemdleć, gdy usłyszy jakąś przykrą wiadomość. Jeśli nie da się uniknąć i trzeba poinformować np. o czyjeś śmierci, to z wyczuciem delikatnie się mówi-to oczywiste. Jednak innych rzeczy, drobniejszych staramy się nie mówić. Po co ma się lękać i drżeć ze strachu. To jest naprawdę dla jej dobra i nawet sama się przyznaje, że czasem lepiej dowiedzieć się po fakcie. Mniejszy stres.

3. moja koleżanka wylądowała nieoczekiwanie w szpitalu i miała poważna operację. Nie powiedziała mi nic z początku. Dowiedziałam się dopiero po około 3 tyg. Też mogłam się poczuć pominięta i oszukania, ale nie czuję się tak. Wiem, że nie chciała mnie martwić na urlopie, nie chciała mi psuć wyjazdu. Doceniam jej troskę zamiast się obrażać. Owszem... mogła nieco wcześniej dać znać, np. zaraz gdy wróciłam, bo mogłam przecież wcześniej ją odwiedzić, ale skoro tak zdecydowała-szanuję to. Chciała dobrze. O co mam się właściwie obrażać? O własne ego?

Olive> napisałam o swoich doświadczeniach, bo uważam, ze nie należy być stronniczym. Czasem naprawdę jest lepiej nic nie mówić.  Wiem, że moje historie są inne niż Twoja. Jednak uważam, że przyjaciel/przyjaciółka to bliska osoba, podobnie jak siostra, matka, kuzynka... więc można uznać, że relacje są niemal jak w rodzinie.
Pytasz dlaczego czujesz się pominięta i oszukania. Może dlatego, że Twoje poczucie wartości szwankuje? Może dlatego, że jesteś na tym punkcie przewrażliwiona? Moze z innego powodu... sama najlepiej powinnaś wiedzieć.
Możliwe, że postępowanie przyjaciela wynikło z tego, że po prostu nie wiedział jak się w tej sytuacji zachować. Rozmawialiście kiedyś o takich sprawach? Wiedział, że bezwzględnie nie życzysz sobie ukrywania nawet najgorszego? Widocznie jego definicja ochrony drugiej osoby jest inna niż Twoja. Moze to zwykłe nieporozumienie. Poza tym, on też jest dorosły i też miał prawo zadecydować czy Ci powiedzieć całą prawdę.  Ja jako jedyna chyba uważam, że za surowo go oceniasz. Owszem, miałaś prawo mu wygarnąć, ale na tym bym zakończyła sprawę. Nie chowałabym urazy, cieszyłabym się, że jest tu i teraz.

Jestem w podobnej sytuacji zdrowotnej jak Twój przyjaciel.I napiszę to tak jak ja czuję: nie przyszło Ci do głowy,że gość był w szoku/nie myślał racjonalnie/martwił się może bardzo/nie przyjmował do wiadomości,że jest tak źle. Cóż,w takich kryzysowych sytuacjach ludzie robią czasem dość niezrozumiałe rzeczy.
Więc nie rób o to awantury tylko spróbuj zrozumieć i wspierać.

olive-olive napisał/a:

Wątek dotyczy tzw. pożytecznych kłamstw w przyjaźni. Nie dotyczy oczywiście tych niewinnych kłamstewek typu: a jak mi w nowej fryzurze? wiecie, takie na zasadzie "z dobrego serca, co by nie zrobić przykrości". Chodzi niestety o bardziej poważną kwestię.

Mój przyjaciel ukrywał przede mną swój stan zdrowia. Potem okłamywał przez jakiś czas. Przeszedł b. poważną operację serca, co do której zarzekał się, że nie jest poważna i, że to tak naprawdę o taka tylko tam mała operacyjka, nic pilnego. Kiedy mi powiedział, że miała potrwać od 7 do 10 godzin zaczęłam w końcu coś podejrzewać. Mimo wszystko, mimo moich zapytań i podejrzeń, dalej ustawał jednak przy swoim. Dopiero po operacji wyszło wszystko na jaw kiedy postanowił wysłać mi zdjęcie szwów wzdłuż klatki piersiowej aż po sam pępek. Byłam lekko mówiąc w szoku.

Ale to przecież kłamstwo w dobrej wierze. Ze szlachetnych pobudek, dla dobra innych...  I dla mojego dobra. Powinnam więc wybaczyć. Nic się nie stało. Najważniejsze, że mojemu przyjacielowi nic już nie grozi a operacja się udała...I tak w kółko sobie to wszystko powtarzałam. Tylko dla czego czuję się oszukana i pominięta (?). Jakoś mnie jednak to dotknęło. Niestety nie pierwszy raz zostałam okłamana w bardzo ważnej sprawie i przez bardzo ważną dla mnie osobę. Nie wiem czemu ludziom się wydaje, że ukrywając prawdę i kłamiąc nas robią coś dobrego. Dodatkowo kosztem utraty zaufania. Bo jak potem po konfrontacji ufać takiej osobie i mieć pewność czy znowu czegoś bardzo ważnego nie ukryje przed nami albo nie okłamie w innej, ale równie ważnej sprawie? Ja np. kiedy zdiagnozowano mi guza, nie potrafiłam tego ukrywać przed bliskimi, ale nie ważne. Zawsze mi się wydawało, że przyjaźń/inna bliska relacja opiera się na szczerości i obopólnym zaufaniu, a ludzie się potrzebują, wspierają w dobrych i tych trudnych chwilach. Zresztą sama już nie wiem. Zaczynam wątpić czy aby w ogóle mam właściwy obraz przyjaźni. Może niepotrzebnie odczuwam żal w całej tej sytuacji.. Jestem przybita W dodatku nie wytrzymałam i opowiedziałam o tym żalu mojemu przyjacielowi. A teraz jeszcze czuję się winna za to, że się nie powstrzymałam. Mogłam chociaż zaczekać do momentu kiedy do końca wydobrzeje ((

Kazda operacja na otwartym searcu to takie szwy. Bez wzgledu na to czy trwa trzy godziny czy siedem. Siedem godzin tez nie swiadczy o powadze operacji, a jedynie o skomplikowaniu.

Zaszycie postrzału to godzina roboty żeby pozaszywac dziury, a mimo to zycie pacjenta moze wisiec na wlosku.

Zalozenie bypassow, koniecznosc uzycia mikronarzedzi, czy przeprowadzenie testow w czasie operacji moze ja wydluzyc do kilku godzin, choc operacja sama w sobie moze byc calkiem rutynowa .

Twoj przyjaciel moze nie chcial robic z tego wielkiego halo z calkiem racjonalnego wzgledu - dla wlasnego komfortu psychicznego (a w tym wypadku jego komfort byl wazniejszy, bo chodzilo o jego zdrowie) byl wazniejszy niz twoj. Jezeli w swojej swiadomosci twoj przyjaciel podszedl do tego "to nic wielkiego" wtedy jego stres byl mniejszy, a mniejszy stres oznacza lepsza rekonwalescencje. Mial dla ciebie poswiecic swoj spokoj ducha przed operacja? Patrzec na twoj stres? Rozkladac na czynniki pierwsze szczegoly operacji dla zaspokojenia twej ciekawosci?

Tak teudno ci zrozumiec, ze on POTRZEBOWAL o tym nie rozmawiac i nie nadawac temu wiekszej rangi niz bylo potrzeba po to, aby ta operacja byla dla niego mniejszym stresem?

Tak, myslisz egoistycznie. Chcialas by twoje prawo do znania prawdy bylo wazniejsze niz decyzja osoby, ktora idzie pod noz.

olive-olive napisał/a:

Natomiast problem jest ogólny i nie dotyczy tylko tej jednaj sytuacji. Nie wiem, może uznajesz kłamstwa swoich przyjaciół i je akceptujesz. Może masz więcej przyjaciół niz tylko jedynego tak jak ja. Zresztą nie wnikam. Ja mam inne podejście do przyjaźni.

A Ty zawsze i w każdej sytuacji mówisz przyjacielowi wszystko? Naprawdę? Opowiedziałaś mu może, że nam się zwierzyłaś, że zasięgałaś naszej rady? Może wcale by sobie nie życzył, byś o nim publicznie opowiadała. Zadecydowałaś sama, bo masz do tego prawo, bo poczułaś taką potrzebę. Tak jak on w momencie trudnej operacji i choroby. Nie atakuję Cie, proszę abyś tego tak nie odbierała. Jedynie próbuję pokazać, że nikt nie jest idealny, że każdemu zdarza się czasem coś ukryć, przeinaczyć dla rzekomego dobra.
Dlatego nie uogólniałabym kłamstwa czy oszustwa. Każda sytuacja jest inna, każdy by się inaczej zachował w danej sytuacji i każdy ma inne powody.

Jestem w podobnej sytuacji zdrowotnej jak Twój przyjaciel.I napiszę to tak jak ja czuję: nie przyszło Ci do głowy,że gość był w szoku/nie myślał racjonalnie/martwił się może bardzo/nie przyjmował do wiadomości,że jest tak źle. Cóż,w takich kryzysowych sytuacjach ludzie robią czasem dość niezrozumiałe rzeczy.
Więc nie rób o to awantury tylko spróbuj zrozumieć i wspierać.

lilly25 napisał/a:

Zaden czlowiek nie jest wlasnoscia drugiego czlowieka, i nikt nie ma obowiazku zwierzac sie bliskiej osobie ze wszystkiego. Wychodze z zalozenia ze czasami lepiej nie obciazac nazbyt (slowo-klucz) innych swoimi zmartwieniami. Rownie dobrze moglabym dzwonic z kazdym bolem glowy do mamy.

Z wszystkiego raczej nie.
Akurat co do zmartwień - to druga osoba powinna i ma prawo wiedzieć, że dzieje się coś niedobrego. Od tego jest, żeby wspierać, a jeżeli nic nie wie to ma z tym problem i może żałować, że np nie była przy nas, gdy było to bardzo potrzebne. Poza tym od tego są związki i zaufanie, że dwoje ludzi w nim powinno czuć, że może z każdym problem się do nas zwrócić i otrzymać radę, pomoc itp.

Z chorobą należy walczyć, ale łatwiej jest gdy wspiera nas osoba bliska. Na tym polega przyjaźń, że nie dzielimy się tylko i wyłącznie tymi dobrymi rzeczami, ale też smutkami i problemami.

Iceni napisał/a:

A jak nie zna realnego zagrozenia to juz nie moze nas wspierac?

Tzn jak powiem (biorac przyklad z autorki), ze ide na operacje serca, ale nie powiem, ze operacja bedzie wymagala podpiecia mnie do sztucznego serca a jedynie podam powod operacji - to ona juz nie bedzie mogla mnie wspierac?

A jezeli nie bede chciala rozmawiac na temat szczegolow bo wzbudza to i mnie niepotrzebny stres?

Moze to inny kaliber stresu, ale ja na przyklad nie lubie rozmawiac o zabiegach dentystycznych . Nawet w tej chwili czuje ze tętno mi skoczylo na sama mysl o dentyscie - to jak powiem mojej przyjaciolce, ze czeka mnie "jakistam" zabieg, ale trzeba go wykonac pod narkoza to nie bedzie mogla mnie wspierac bo nie powiem jej, ze zabieg dokladnie dotyczy usuniecia fragmentu korzenia osemki i wieze sie z ryzykiem, bo miejsce to znajduje sie tuz obok nerwu i jakikolwiek blad moze ten nerw uszkodzic? Dopiero wtedy nedzie mnie mogla wspierac?

Przeciez to jest absurd opierac przyjazn a nie agencja informacyjna!  Chlopak z przykladu autorki POWIEDZIAL jej o operacji - miala mozliwosc wspierania go w takim stopniu jakiego potrzebowal.

Reszta to kuz stawianie wlasnych oczekiwan ponad potrzeby chorego - bo tak, to byla jego POTRZEBA , zeby o tym nie mowic.

Źle zrozumiałaś wypowiedź autora i moją. Nie chodzi o to, żeby opisywać z wszystkimi szczegółami co nam jest, jakie zabiegi musimy przejść, jakie leki zażywać tylko o to by POWIEDZIEĆ W OGÓLE o tym, że mamy problemy ze zdrowiem. Takich rzeczy nie powinno się ukrywać. Załóżmy czarny scenariusz - zdiagnozują u nas raka. Mamy 2 tygodnie życia i nic nie powiemy naszemu przyjacielowi. Po 2 tygodniach odchodzimy z tego świata, a on zostaje z pustką, załamany, nie wiedzący co się dzieje, mający do nas żal. Ufał nam i zwierzał się z różnych problemów (zwłaszcza poważnych, a takim jest problem ze zdrowiem) i nie odwzajemniliśmy mu tego. Będzie bardzo przeżywał to, że nie mógł nawet być przy nas w tych ostatnich chwilach (nawet jeżeli nie było nadziei). To nie jest odpowiednie zachowanie. Nie chciałbym mieć takiego "przyjaciela".

Iceni napisał/a:

Ale w w sytuacji przedstawionej przez autorke jej przyjaciel POWIEDZIAŁ jej o operacji. Nie ukrywal jej, przeciez byla przy nim, rozmawiala z nim.

Rzecz w tym, że ona wlasnie oczekiwala tych szczegolow "w imie przyjazni".
Gdzie tu wiec  jej przyjazn?

To w takim razie jak nazwiesz relację dwóch kobiet znających się lata, ufających sobie, które opowiadają sobie o wszystkim ze szczegółami? Poza tym jest różnica między szczegółami typu "kupiłem czerwone buty, zamówiłem samochód Opel Astra", a "jestem chory na serce, przewiduje się, że leczenie wyglądało będzie tak i tak". Jak dla mnie zdrowia nie należy nigdy bagatelizować i takie szczegóły moim zdaniem pozwalają trochę łatwiej wczuć się w sytuację chorego - jeżeli nie wiemy dokładnie co komuś dolega, bardziej się denerwujemy. Przykład: "Ma pani guza w klatce piersiowej" - brzmi poważnie i napawa ogromnym lękiem (normalna rzecz). Ale gdy już np z badań wyniknie, że jest to niegroźne i można z łatwością usunąć, opisując szczegóły, wówczas człowiek czuje się lepiej (co nie znaczy, że się już nie przejmuje). Dlatego w sytuacji problemów zdrowotnych nie należy bagatelizować i powiedzieć takiej zaufanej osobie co się dzieje dokładniej.

Dlatego w sytuacji problemów zdrowotnych nie należy bagatelizować i powiedzieć takiej zaufanej osobie co się dzieje dokładniej.

Iceni napisał/a:

Bedzie sie czul tak samo zle jezeli blaha operacja sie nie powiedzie.

Albo znacznie gorzej bo nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji bo był to np. zwykły niegroźny zabieg, a okazał się w rzeczywistości czymś bardzo poważnym z nikłą szansą na sukces i nie zakończył się pozytywnie.

zatroskany internauta napisał/a:

Iceni napisał/a:

Bedzie sie czul tak samo zle jezeli blaha operacja sie nie powiedzie.

Albo znacznie gorzej bo nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji bo był to np. zwykły niegroźny zabieg, a okazał się w rzeczywistości czymś bardzo poważnym z nikłą szansą na sukces i nie zakończył się pozytywnie.

A jak Twój przyjaciel wyjdzie do sklepu i rozjedzie go samochód, to będziesz miał pretensje, że nie powiedział Ci, że wychodzi do sklepu?

zatroskany internauta napisał/a:

santapietruszka napisał/a:

A jak Twój przyjaciel wyjdzie do sklepu i rozjedzie go samochód, to będziesz miał pretensje, że nie powiedział Ci, że wychodzi do sklepu?

Jest różnica między przypadkowym zdarzeniem, a czymś, co musi się stać (np. zaplanowana operacja).

Ja tej różnicy nie widzę. To jest moja operacja. Dlaczego miałabym mieć obowiązek komuś o niej mówić?

santapietruszka napisał/a:

zatroskany internauta napisał/a:

Jest różnica między przypadkowym zdarzeniem, a czymś, co musi się stać (np. zaplanowana operacja).

Ja tej różnicy nie widzę. To jest moja operacja. Dlaczego miałabym mieć obowiązek komuś o niej mówić?

Cóż i to jest właśnie różnica między przyjaźnią a zwykłą znajomością. I nie chodzi o obowiązek, ale zwykłe ludzkie podzielenie się problemem (a to w przyjaźni jest bardzo częste).

zatroskany internauta napisał/a:

Cóż i to jest właśnie różnica między przyjaźnią a zwykłą znajomością. I nie chodzi o obowiązek, ale zwykłe ludzkie podzielenie się problemem (a to w przyjaźni jest bardzo częste).

Nadal nie widzę różnicy. Nawet jeśli jest przyjaźń, nie oznacza to, że ja muszę koniecznie każdym problemem dzielić się z przyjacielem. Są problemy, które mam ochotę zostawić wyłącznie dla siebie - i dobry przyjaciel to uszanuje.

zatroskany internauta napisał/a:

Z chorobą należy walczyć, ale łatwiej jest gdy wspiera nas osoba bliska. Na tym polega przyjaźń, że nie dzielimy się tylko i wyłącznie tymi dobrymi rzeczami, ale też smutkami i problemami.

A jak nie zna realnego zagrozenia to juz nie moze nas wspierac?

Tzn jak powiem (biorac przyklad z autorki), ze ide na operacje serca, ale nie powiem, ze operacja bedzie wymagala podpiecia mnie do sztucznego serca a jedynie podam powod operacji - to ona juz nie bedzie mogla mnie wspierac?

A jezeli nie bede chciala rozmawiac na temat szczegolow bo wzbudza to i mnie niepotrzebny stres?

Moze to inny kaliber stresu, ale ja na przyklad nie lubie rozmawiac o zabiegach dentystycznych . Nawet w tej chwili czuje ze tętno mi skoczylo na sama mysl o dentyscie - to jak powiem mojej przyjaciolce, ze czeka mnie "jakistam" zabieg, ale trzeba go wykonac pod narkoza to nie bedzie mogla mnie wspierac bo nie powiem jej, ze zabieg dokladnie dotyczy usuniecia fragmentu korzenia osemki i wieze sie z ryzykiem, bo miejsce to znajduje sie tuz obok nerwu i jakikolwiek blad moze ten nerw uszkodzic? Dopiero wtedy nedzie mnie mogla wspierac?

Przeciez to jest absurd opierac przyjazn a nie agencja informacyjna!  Chlopak z przykladu autorki POWIEDZIAL jej o operacji - miala mozliwosc wspierania go w takim stopniu jakiego potrzebowal.

Reszta to kuz stawianie wlasnych oczekiwan ponad potrzeby chorego - bo tak, to byla jego POTRZEBA , zeby o tym nie mowic.

zatroskany internauta napisał/a:

Iceni napisał/a:

Ale w w sytuacji przedstawionej przez autorke jej przyjaciel POWIEDZIAŁ jej o operacji. Nie ukrywal jej, przeciez byla przy nim, rozmawiala z nim.

Rzecz w tym, że ona wlasnie oczekiwala tych szczegolow "w imie przyjazni".
Gdzie tu wiec  jej przyjazn?

To w takim razie jak nazwiesz relację dwóch kobiet znających się lata, ufających sobie, które opowiadają sobie o wszystkim ze szczegółami? Poza tym jest różnica między szczegółami typu "kupiłem czerwone buty, zamówiłem samochód Opel Astra", a "jestem chory na serce, przewiduje się, że leczenie wyglądało będzie tak i tak". Jak dla mnie zdrowia nie należy nigdy bagatelizować i takie szczegóły moim zdaniem pozwalają trochę łatwiej wczuć się w sytuację chorego - jeżeli nie wiemy dokładnie co komuś dolega, bardziej się denerwujemy. Przykład: "Ma pani guza w klatce piersiowej" - brzmi poważnie i napawa ogromnym lękiem (normalna rzecz). Ale gdy już np z badań wyniknie, że jest to niegroźne i można z łatwością usunąć, opisując szczegóły, wówczas człowiek czuje się lepiej (co nie znaczy, że się już nie przejmuje). Dlatego w sytuacji problemów zdrowotnych nie należy bagatelizować i powiedzieć takiej zaufanej osobie co się dzieje dokładniej.

A jezeli ktos czuje sie zle mowiac o tym? Jezeli samo opowiadanie o szczegolach choroby zwieksza stres, wzbudza niepokoj, poteguje watpliwosci co do skutecznosci leczenia - czy osoba chora nie ma prawa decydowac co i komu powie by zachowac komfort psychiczny? Czy komfort psychiczny przyjaciela jest wazniejszy od swojego wlasnego?

Czy jezeli nie powiem o szczegolach operacji to oznacza, ze je bagatelizuje, czy moze ze mowienie o tym jest ZBYT trudne?

Gdzie postawisz te granice pomiedzy troska o druga osobe? Gdzie posttawisz granice mozliwosci decydowania co dla ciebie samego jest najlepsze?

Gdzie postawisz granice swojej prywatnosci?

Dla mnie najwazniejszym jest bycie przyjacielem dla SAMEGO SIEBIE i jezeli przyjazn z druga osoba bedzie wymagac przekraczania moich prywatnych granic  - bede sie z tym czula zle. Szczerosc wymuszona emocjonalnym szantazem jest malo warta.

olive-olive napisał/a:

Ja w praktycznie nie miałam opcji żeby go wspierać bo jest za granicą. Kontakt telefoniczny miałam z nim bardzo skąpy, a po operacji jedynie z jego bratem (RÓWNIE SKROMY). W sumie nie interesowały mnie szczegóły, lekarzem nie jestem. Było poważnie, a przyjaciel nawet po operacji mnie okłamywał co do swojego stanu, stąd teraz mam do siebie żal i pretensje, że w ogóle zwróciłam mu uwagę w takim momencie. I że za mało się przejmowałam skoro mi wmawiał, że to nic, zupełnie nic takiego.. Poza tym nie jestem typem osoby jojczącej i wiszącej na kimś z nadmiernej troskliwości. Już mu o tym mówiłam, że nie płaczę teraz po kątach itp. bo to wada poważna i musi przyjmować leki do końca życia.  W naszej przyjaźni dawałam mu b. dużo przestrzeni. Niech sobie ludzie mają swoje tajemnice, ale o stanie zdrowia nie powinno się kłamać bo to jest poważna sytuacja. A gdyby coś rzeczywiście (tfu) poszło nie tak to nie wiem czy potrafiłabym wybaczyć.

Czyli zdrowa normalna troska o przyjaciela. I tak powinno właśnie to działać. Przykro mi, że musiałaś dodatkowo przez coś takiego przejść. Czy takie zachowanie i okłamanie Cię  w jakiś sposób naruszyło Twoje zaufanie do niego?

olive-olive napisał/a:

Jeśli tak jest to niech sobie ludzie trzymają takie tajemnice do końca, niech będą konsekwentni i tyle. A nie wielkie halo po fakcie. Wtedy ok.

Jak na moje oko, to Ty zrobiłaś wielkie halo, a przyjaciel wysłał Ci tylko zdjęcie szwów i upierał się nadal, że to nic takiego? Chyba że czegoś nie zrozumiałam?

olive-olive napisał/a:

Iceni napisał/a:

A jak nie zna realnego zagrozenia to juz nie moze nas wspierac?

Tzn jak powiem (biorac przyklad z autorki), ze ide na operacje serca, ale nie powiem, ze operacja bedzie wymagala podpiecia mnie do sztucznego serca a jedynie podam powod operacji - to ona juz nie bedzie mogla mnie wspierac?

A jezeli nie bede chciala rozmawiac na temat szczegolow bo wzbudza to i mnie niepotrzebny stres?

Moze to inny kaliber stresu, ale ja na przyklad nie lubie rozmawiac o zabiegach dentystycznych . Nawet w tej chwili czuje ze tętno mi skoczylo na sama mysl o dentyscie - to jak powiem mojej przyjaciolce, ze czeka mnie "jakistam" zabieg, ale trzeba go wykonac pod narkoza to nie bedzie mogla mnie wspierac bo nie powiem jej, ze zabieg dokladnie dotyczy usuniecia fragmentu korzenia osemki i wieze sie z ryzykiem, bo miejsce to znajduje sie tuz obok nerwu i jakikolwiek blad moze ten nerw uszkodzic? Dopiero wtedy nedzie mnie mogla wspierac?

Przeciez to jest absurd opierac przyjazn a nie agencja informacyjna!  Chlopak z przykladu autorki POWIEDZIAL jej o operacji - miala mozliwosc wspierania go w takim stopniu jakiego potrzebowal.

Reszta to kuz stawianie wlasnych oczekiwan ponad potrzeby chorego - bo tak, to byla jego POTRZEBA , zeby o tym nie mowic.

Ja w praktycznie nie miałam opcji żeby go wspierać bo jest za granicą. Kontakt telefoniczny miałam z nim bardzo skąpy, a po operacji jedynie z jego bratem (RÓWNIE SKROMY). W sumie nie interesowały mnie szczegóły, lekarzem nie jestem. Było poważnie, a przyjaciel nawet po operacji mnie okłamywał co do swojego stanu, stąd teraz mam do siebie żal i pretensje, że w ogóle zwróciłam mu uwagę w takim momencie. I że za mało się przejmowałam skoro mi wmawiał, że to nic, zupełnie nic takiego.. Poza tym nie jestem typem osoby jojczącej i wiszącej na kimś z nadmiernej troskliwości. Już mu o tym mówiłam, że nie płaczę teraz po kątach itp. bo to wada poważna i musi przyjmować leki do końca życia.  W naszej przyjaźni dawałam mu b. dużo przestrzeni. Niech sobie ludzie mają swoje tajemnice, ale o stanie zdrowia nie powinno się kłamać bo to jest poważna sytuacja. A gdyby coś rzeczywiście (tfu) poszło nie tak to nie wiem czy potrafiłabym wybaczyć.

Skoro mialas z nim bardzo skromny kontakt to moze nie jestes dla niego tak bliska przyjaciolka jak sadzisz? Czy wzielas to pod uwage?
Moze traktujesz wasza przyjazn troche na wyrost? To tez nie jest tak, ze kazda osoba, ktora darzymy przyjaznia ma jakis obowiazek odwzajemniac to uczucie w 100%.

Skoro ktos nie odczuwa potrzeby itrzymywania z toba (jako przyjacielem) stalefo kontaktu to jakim cudem spodziewalas sie, ze bedzie czul sie w obowiazku wtajemniczania cie w kwestie zdrowotne?

Odleglosc nie ma znaczenia - mam wielu wirtualnych znajomych, z ktorymi utrzymuje staly kontakt chociazby przez WhatsApp, a ty twierdzisz, ze masz z nim sporadyczny kontakt - to moze raczej zastanow sie gdzie lokujesz swoje uczucia, co nazywasz przyjaznia i jak mocno sie angazujesz.

Bo z przyjaznia jest troche jak z miloscia - nie da sie uszczesliwic SOBĄ kogos, kto tego szczescia nie chce.

I moze w tym jest problem, ze nie chodzi o kwestie powagi operacji, tylko ze w ogole on cie troche olał a operacja byla tym, co ci to uzmyslowila?