nie żałuję romansu - Netkobiety.pl

Dotknęłas nieprostej kwestii wybaczenia i miłosierdzia , ale próbując po króce :
1. Okazanie miłosierdzia lub wybaczenia osobie złej - rozzuchwali ja, osobie słabej - zacheci ja.
2. Wybaczamy komuś kto nas skrzywdził dla siebie. Żeby wyzbyć się złych emocji, ale okazanie tego wybaczenia , zależy od zachowania tek osoby .
Autorka nie żałuje zdrady, żałuje tylko ze się skończyła . Jak wpłynęłoby na nią , okazanie miłosierdzia , wybaczenia przez męża , który dowiedziałby się : zdradziłam Ciebie i nie żałuje tego.
Zachęciłby ja do następnych zdrad.

A milosc okazuje się również przez stanowczość , konsekwentnosc .
Jak np dzieciom kiedy bladza - okreslenie konsekwencji dalszej takiej zabawy i konsekwentne przestrzeganie reguł .
Same miłosierdzie sprowadzi ich na manowce. A wtedy to nie byłaby milosc , tylko nieodpowiedzialność .

Piszesz o wyciągnięciu wniosków - autorka nie przejawia takiej potrzeby, jedynie zezłości się na kochanka, ze stchórzył i skończył romans.
Zadośćuczynienie ?
Nie jakieś - ale komuś . W tym przypadku mężowi - przecież nawet o tym nie pomyślała , nawet złości się na niego, ze ja pociesza. Nie ma żadnej potrzeby zadośćuczynienia .

Tak. Samobiczowanie się , zadręczania się uniemożliwia powrót do normalnego, dobrego życia .
Niczemu dobremu nie służy , trzeba dać sobie przyzwolenie na odpuszczenie sobie samemu.
Ale .... nie w przypadku kiedy nie wykonało się niezbędnej pracy nad sobą , wyciagnięcia wniosków , określenia drogi poprawy.
To nie jest kwestia niepotrzebnego cierpienia , ale konstruktywnego przepracowania ( możesz to nazwać "konstruktywnym przecierpieniem") .

Żadne tam "nic się nie stało " i bezrefleksyjne kontynuowanie tej krzywdy która się wyrządzało"
Autorka jest daleko, daleko od zrozumienia krzywdy która wyrządziła innym , nawet nie żałuje ze ja wyrządziła , żałuje tylko ze już jej nie może wyrządzać

No, nareszcie świeci, doczekać się nie mogłam w Krakowie...

Ela, racja, już chyba wszystko zostało napisane a Autorka umilkła - czas zamykać...

Secondo, to było mocne. Tylko teraz mam problem bo zwykle próbuję 'pod prąd' płynąć a teraz okazuje się, że modny byłem. Ale tu (jak piszesz w obecnym postrzeganiu) chyba nie tylko o zdradę chodzi. Nie tylko bo nie tylko zdrada pociąga do rozpadu związku. Ciekawe, czy jak się związek rozpadł to też taka 'zdrada'...?  Wtedy z obu stron 'zdrada'? Czy szukamy bardziej winnej? Nie próbuję nic insynuować... Po prostu rozważam Twoje słowa... Zastanawiam się.

Nie, chodziło mi bardziej o sprawę podejścia moralnego, etycznego czy jakiegoś mniej sformalizowanego. Tak jakby KRiO znaczyło tutaj tyle co Krajowa Rzemieślnicza Izba Optyczna Tak bezwiednie zadałem pytanie co to człowiek który ma 'za uszami'... Nie zdradziłem, nie... Jednak ciekawe jakby to rozpatrywać właśnie od strony zaniedbań i rozpadu związku. Może być tylko jeden winny, czy tak jak przy zdradzie bywa, że obie strony się 'napraszały'? Przecież to niby ma być 'do śmierci'. Niby na polityków pomstujemy, że obietnic nie dotrzymują. A sami? Nie filozofujmy jednak... Inna to sprawa. Będzie może i dosyć tematu tylko gdzie i jak się z myślami podziać o swojej winie czy niewinności? Będzie z tematu... oj tam, oj tam - jak to zawsze mówią...

Wiem, wiem... spoko...

A ja się szczerze zastanawiam po cholerę ludzie biorą ślub? Często  (choć rzadziej) tylko co ludzie powiedzą. Świat się zmienia, okoliczności itd. Kiedy ktoś ma kilku partnerów, ok. Nie brał ślubu.Jeden związek,  drugi... A tu wziął ślub pochopnie pod wpływem motylków (notabene podobnych co tych przy romansie) i nie ma odwrotu. One ważniejsze bo ślubował. Oczywiście inaczej kiedy są dzieci. Często będące powodem ślubu. Nie wiem. Ja już jestem 30+ i mam inne myślenie.  Teraz planuję dziecko razem ale z tyłu głowy mam myśli, że mogę je sama wychowywać. Nie dlatego, że nie jestem pewna swego faceta ale tego że sama mogę je wychować bez ew jego łaski. Ślub? Po cholere mi ta szopka? By przed ew sądem udowadniać, że mi coś ślubował? Czyż to nie poniżające?
Kochasz to kochasz chcesz z kimś być to chcesz ...po cholerę ci ślubowanie? Niby gwarancja? Chore. Jak dla mnie.

No to ja chyba w jakimś innym świecie żyje. Bo pierwsze słyszę że ten kto zdradza nie może złożyć wniosku o rozwód bądź z tego powodu wniosek został odrzucony.
Po drugie od kiedy zdrada jest wyrocznią w przyznawaniu alimentów? Mnie się wydawalo ze nie chodzi o zdradę A o winnego rozpadu małżeństwa i obniżenie stopy życiowej.
Znam przypadki w których jedno zdradzalo Ale potrafilo udowodnic w sądzie ze była przyczyną i winnymi rozpadu małżeństwa obarczono obie strony. Wtedy każda z nich może ubiegać się o alimenty jesli są ku temu przesłanki.

Nie wspomnę już ze chyba temat znaczaco odbiegł  od tematu postu

Wyżej napisałaś trochę co innego. Ale okej.  Po raz trzeci i ostatni stwierdzam tylko ze nie ma to nic wspólnego z treścią wątku.

Wiem :-D

Bzdety psze pani.
Nie dobrali się, czy mieli szczęście, tylko siła ich uczuć do partnera i szacunku do niego jest taka, że to umożliwia. Poczucie współodpowiedzialności za wspólnie tworzony związek to umożliwia.
Uczciwość, cierpliwość. I przyjaźń.

Bzdety raz jeszcze, a nawet brednie.
Większość zdrad na tym forum nie "obija" się o kwestie finansowe, tylko o fakt, że w życiu małżonki, lub małżonka, pojawiła się inna osoba. Czasem są to typowe, krótkotrwałe fascynacje erotyczne, o wiele rzadziej głębsze relacje, jednak oba typy mają do siebie to, że po przeminięciu pozostawiają taką samą pożogę i zgliszcza.
O ile kobiety - których nie rozumiesz - rezygnują z kariery zawodowej po to, żeby w pełni zająć się wychowaniem dziecka, czy dzieci - a jest to uzgodnione z ojcem tych dzieci, to nie widzę nic zdrożnego w tym, że w wypadku ewentualnej zdrady domagają się alimentów również na siebie.
Szczerze mówiąc, nie znam żadnej takiej wybitnej, która siłą zmusiłaby swojego biednego mężulka do tyrania na nią. Nie spotkałam się z przypadkiem, kiedy kobieta - matka, sama podjęłaby decyzję o tym, że ona rezygnuje z pracy zawodowej na rzecz zajmowania się dziećmi. Najczęściej pomysłodawcami takich decyzji są właśnie mężowie, których sytuacja zawodowa i finansowa stwarza takie możliwości ich rodzinom.
I w takiej sytuacji - tak, to własnie mąż jest żywicielem całej rodziny i nie ma w tym nic złego, ani nic zdrożnego.
Tak samo nie ma nic złego, zdrożnego, czy oburzającego w tym, że jeśli żona po kilkunastu latach zajmowania się dziećmi dostrzeże, że rosną jej rogi niczym u łosia - chce od wiarołomnego wystąpić o alimenty również na siebie.
Bo ona doprawdy nie miała czasu, ani możliwości na to, żeby sobie przygotować miękkie finansowe lądowanie na wypadek zdrady męża.

Ja mam 3 młodszego rodzeństwa, ale dla odmiany urodziłam się swoim rodzicom na tyle wcześnie, że zupełnie niczego nie zdążyli się dorobić na start dla mnie
Więc również musiałam dbać sama o siebie.
Ale jeśli chodzi o mój związek, to ja na przykład mogę przysiąc mojemu mężowi, że będę z nim aż do śmierci. I że do śmierci będę go kochać.
Nie z powodu szopki kościelnego ślubu, czy innych łzawych przysiąg.
A dlatego, że chcę. Dlatego że sama mogę ręczyć i gwarantować za własne uczucia.
I dzięki temu mogę żywić przekonanie, że będziemy ze sobą do końca moich dni.

Wielu normalnych wierzy w miłość i wierność.
Wbrew obiegowej opinii w moim otoczeniu to mężczyźni bardziej chcieli ślubu- bo to ta jedyna ukochana, najlepsza na partnerkę na dobre i złe.
Takie mieli argumenty, a dziewczyny się zgadzały...jeśli kochały
I kobiety, które chcą się rozwijać to i będąc żoną i matką się rozwijają, choć może w wolniejszym tempie, ale jednak.
Zresztą co to znaczy rozwijanie? Dla jednych to wspinanie się po szczeblach kariery, dla innych dobra, szczęśliwa rodzina i porządna praca,
a dla innych jeszcze co innego.
Straszne stereotypy Roxann tutaj przedstawiasz.

To jest tylko forum i to na konkretny temat ,
i to nawet na nim jest bardzo mało przypadków, że bycie ze sobą lub nie wynika z jakiś spraw finansowych.
W przypadku rozwodu oczywiście ten temat wypływa, bo po prostu to trzeba jakoś uzgodnić- alimenty, podział majątku.
Wiesz, to, że ktoś nie odchodzi od męża/ żony....to bardzo, ale to bardzo rzadko wynika z kwestii majątkowych.
Wręcz im ktoś bardziej w życiu obrotny, to mniejsze znaczenie ma dla niego ten cały majątek, bo on i tak  jeszcze zarobi.

Bo kwestie majatkowe są ważne. Właśnie dla kobiet, bo to one zazwyczaj zostają z dziećmi. I jest ten strach, to na pewno. Tylko, że nie jest to moim zdaniem decydujące.
Oczywiście piszę to z pewnej perspektywy. Ludzi 30+, 40, z całkiem dobrymi dochodami, z dobrą pracą itp., powiedzmy niezależnych.
Tutaj kwestia ewentualnego rozwodu rozbija się o coś innego. Są wątpliwości.
Chodzi o dzieci, o rodzinę,
też o to, że jak przychodzi już do podjęcia decyzji, to jednak okazuje się, że nie wszystko było w małżeństwie złe, że jeszcze można coś uratować, że jednak jest jakaś więź, uczucie.
O ile jest osoba trzecia, to  też pojawiają się wątpliwości, co do niej- np dlaczego zdecydował się na romans z mężatką, jak będzie traktował dzieci , jaki jest jego stosunek do wierności i szanowania związku ogólnie, bo skoro mu nie przeszkadzało romansowanie z męzatką, to może ten stosunek do małżeństwa jest bardzo lekki i nie ma co mu ufać.
Mniej więcej o to się rozchodzi.

Ujmę to tak
Ślub to piękna uroczystość,
małżeństwo jako pewna umowa, to coś ważnego, głównie jeśli mają pojawić się dzieci,
a przysięga wzruszająca, tez piękna, ale dla mnie to pewna obietnica, a nie zobowiązanie, które bez względu na okoliczności trzeba wypełnić.
W życiu nie chciałabym aby ktoś był ze mną wbrew sobie- bo musi. Niech będzie bo chce i to dotyczy wszystkich moich relacji, na każdej płaszczyźnie:)

Horses jak mialam naście lat czy wczesne 20+ też mnie wzruszały śluby.  Marzyłam o przysłowiowej 'białej sukni'. Teraz ten cały cyrk jest dla mnie groteską. Pisałam, że nie będę ciągnęła przed ołtarz żadnego faceta by mi przysięgał przy świadkach. Ja sama tego nigdy nie zrobię. Wbrew pozorom nie dlatego, że nie jestem odpowiedzialna, wręcz przeciwnie. No jak można komuś, często prawie obcej osobie (po wpadce czy innych takich przymusach) przysięgać,  że będzie ją kochało i było wiernym do śmierci. ...to chore!

Roxann  a uwierzysz że znam ludzi, którzy z związku małżeńskim zostali zdradzeni i porzuceni i mimo to twierdzą że oni przysiegali i to ma dla nich znaczenie, a to ze ich współmałżonkowie wybrali inna drogę to inna kwestia? I oni twierdzą (obojga płci) że słowa nie zlamia i mimo że są po rozwodach cywilnych to mówią że przed Bogiem przysiegali i nie zlamia bo to jest ważniejsze. Widzisz dla niektórych ludzi taka przysięga jest faktycznie do śmierci i nie biorą ślubu dla szopki

Aż tak dużo milionerów nie mamy, więc może nie wiele kobiet, a nieliczne traktują małżeństwo jako trampolinę
Kobieta powinna być niezależna, ale są różne sytuacje w życiu. Np choroba dziecka, duże problemy wychowawcze. Wtedy ona często ogranicza życie zawodowe lub go nie ma. Nie uważam, że alimenty to wtedy jałmużna. Nie są również jałmużną, kiedy w porozumieniu z mężem zrezygnowała z życia zawodowego. One są czasową pomocą, aż stanie sama na nogi i zacznie zarabiać.

Gdybym była np kasjerką, która większość swojej pensji wydawałaby na opiekunkę, to zostałabym w domu z dzieckiem do 3 roku życia. Również gdybym miała pracę, która gwarantowałaby mi powrót na dawne stanowisko po wychowawczym, to także bym została w domu z dzieckiem. Oczywiście to  musiałaby byc wspólna decyzja moja i ojca dziecka.
Choć nie byłam w takich sytuacjach jak powyżej , to potrafię zrozumieć taką decyzję. To ważny czas dla dziecka.

Ogólnie uważam, że kobieta powinna pracować, być w jakiś sposób niezależną, dla swojego dobra i też rodziny. Przymusu jednak nie ma, ludzie różnie żyją. Nie oceniam kobiet, które nie pracują negatywnie.

Doskonałe podsumowanie

Ja też znam takich co tak mówią a tak naprawdę jest dla nich wymówka, by pokryć wstyd, upokorzenie i to, że trzymają się rękami i nogami kogoś, kto ich zdradza. Niektórzy mówią, że to dla dzieci zostają razem. Też gówno prawda.

Nie sądziłam, że temat będzie tak długo "żył".
Odezwał się, dzwonił, pisał. Doszło do spotkania... Potem kolejnego... Znów Żyłam.
A teraz olał mnie kolejny raz. Nie przyjechał i zamilkł. Jestem wykończona emocjonalnie. Kocham go. Tylko jakaś mała nadzieja trzyma mnie przy życiu...