Tusza, a bliskość w związku - Netkobiety.pl

chetnie spotkam sie za 20 lat, zeby zrewidowac co nam dało nasze podejście

W porównaniu do autorki to masz dużą przewagę w tych kilogramach, chociaż i tak ja bym cisnął na twoim miejscu do 65kg (dla siebie) ^^

Voxopopuli, chyba jednak nie do końca się z Tobą zgadzam. Wiem o co chodzi. Są dwa różne scenariusze :

1) Brak akceptacji wynikający z mojego zapuszczenia siebie (ok, zgadzam się, że tak jest) i mówienie o tym dosadnie i szczerze nieupokarzając drugiej osoby, zachowując bliskość typu przytulenie czy złapanie za rękę (nie mówię tutaj o pożądaniu kogoś seksulanie, tylko o checi bycia blisko tej osoby, spędzania z nią czasu itd.)

2) Brak akceptacji wynikający z mojego zapuszczenia siebie (ok, zgadzam się, że tak jest) i powiedzenie tego wprost dopiero wtedy, kiedy odkrywam w jego telefonie zdjęcie zupełnie obcej dziewczyny. To jest brak dojrzałości i brak szacunku. Upokorzenie. Wcześniej było tak, że ja się starałam, ja zabiegałam, ja inicjowałam – on stał się totalnie bierny. Tak się do tej roli inicjatorki przyzwyczaiłam, że dopiero osoba widząca nas z zewnątrz zwróciła mi uwagę na to, że ja nieustannie się nim opiekuje, ze ja szukam bliskości, a on nie. Gdyby wcześniej podszedł, usiadł koło mnie i powiedział choćby coś takiego : „Kochanie, zależy mi na Tobie, ale bardzo się zmieniłaś odkąd się poznaliśmy. Chcę, żebyś schudła dla Twojego zdrowia i dla nas, żeby było jak kiedyś. Od dzisiaj trzy razy w tygodniu idziemy razem pobiegać/na siłownię. I nie ma że nie.”.

Odchodząc od niego (biorąc pod uwagę, że miał miejsce drugi scenariusz) daję sobie możliwość zawalczenia o siebie dla siebie, a nie dlatego, że mój chłopak tego chce.

Dla mnie obejrzenie się za inną kobietą na ulicy, a ściągnięcie sobie zdjęcia do telefonu obcej osoby to zupełnie inna sprawa. On tego zdjęcia nie eksponował, po prostu dał mi ten telefon sam, żebym zobaczyła jego nowy nabytek (czyt. telefon). W między czasie przez przypadek zobaczyłam w galerii zdjęcie tej dziewczyny. Nie tłumaczył się. Po prostu stwierdził, że to normalne.

Otóż to. Chomikowa, Zgadzam się, że to jest poważny problem. To nie jest mało ile ja ważę. Natomiast każdy ma inną figurę. Ja również 4 lata temu ważyłam 68 kg i wyglądałam świetnie. Teraz patrzę na zdjęcia i to widzę. Tak to już jest, że im mamy mniej kilogramów, tym chcemy mniej i mniej. Dla mnie też wtedy te 68 kg to było za dużo. Fajnie, że udało Ci się chudnąć i szczerze życzę Ci, żeby tak pozostało jeśli tylko dobrze czujesz się w tej wadze. Ja wiem, że dla mnie optymalna waga to właśnie 68 kg i uwierz mi – nie miałam ani obtłuszczonych ramion, ani brzucha. Najważniejsze to to, że byłam zdrowa. Codziennnie biegałam. Osoby lżejsze mają nieraz gorszą formę od tych przy kości ;-)

Wiesz co, On-WuWuA-83, zdałam sobie dziś sprawę z tego, że chyba podswiadomie rzadko się w ogóle przez ostatnie lata przeglądałam w lusterku. Nie lubiłam siebie, więc wolalam nie patrzeć. Dziś wracając do domu odważnie stanęłam w dużym lustrze i co zobaczyłam ? Tak, jestem gruba. A nawet bardzo. Ale chyba jeszcze nie otyła. Przynajmniej tak mi się wydaje. Wskaźnik BMI, o ktorym była mowa wcześniej nie jest dla mnie zbut miarodajnym wkaźnikiem, by mówić o otyłości 1, 2, 3 stopnia. Ale gdzieś się te 20 kilo musiało pomieścić. Nie zniknęło. Po prostu ja zyję w swoim ciele. Osoby które mnie widzą z zewnątrz odbierają mnie wiarygodniej niż ja sama. Pojawił się wcześniej pomysł z kamerą. Dobry pomysł. Oglądanie zdjęc też jest dobre.

A jeszcze mi jedno przyszło do głowy, o co również chętnie bym się Was zapytała jak już jesteśmy przy związku. Ja jestem typem osoby, która uwielbia rozmawiać. Zawsze uwiebiałam dzielić się tym, co się u mnie działo, ze szczegółami. Bardzo często pytałam go o poradę jak postąpiłby na moim miejscu w takiej i takiej sytuacji. Opisywałam mu bardzo dokładnie sytuacje, które mi się przydarzają. Reakcje ludzi, moje, moje odczucia. I jemu to zaczęło w pewnym momencie przeszkadzać do tego stopnia, że powiedział wprost, że czuje się jak niańka. Sam zaczął o sobie mało mówić. Poiwedziałam mu, że ja cieszyłabym się, jeśli ktoś dzielił się ze mną swoimi troskami, bo to znaczy, że musi mi taka osoba ufać. Jak to jest u Was? Przeżywacie razem, czy raczej zostawiacie sobie miejsce, lukę tylko dla siebie?

-------------------
Nie pisz, proszę, postów jeden pod drugim - łamiesz w ten sposób Regulamin Forum. Jeśli chcesz coś dopisać, użyj funkcji "edytuj".
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

ja się nie spowiadam z każdego wydarzenia i godziny Mówię o czymś, co uznaję za ciekawe i warte opowiedzenia. Czasem jest to coś śmiesznego, albo zaskakującego, czasem mnie coś/ktoś wnerwi to też wspomnę z odpowiednim niecenzuralnym komentarzem
Ale nie są to opowieści typu: wiesz, ja jej powiedziałam to... a ona mi na to...a ja z kolei jej...na co ona...więc ja...a ona wyobraż sobie, że... no to ja... itp. Takie rozmowy sa męczące i nie lubię ani opowiadać ani słuchać takich opowieści. Jak mi mój coś zaczyna w ten deseń to ja mu: do sedna, skarbie,  do sedna

Zgadzam sie. Do tego geny nie sa jedynym powodem, bo jedzenie za duzo tez, tak samo u mnie. Grunt to zauwazyc problem i cos z tym robic. Nawet jezeli rozklada sie to rownomiernie, to narzady wewnetrzne sa otoczone tluszczem i to zagraza zdrowiu.

Co do zdjecia tutaj faktycznie trzeba porozmawiac. Nie traktuj tego jak zdrady, bo nie mysl, ze jakby nie mial zdjecia, to by na inna nie spojrzal. Spojrzec mozna, byle nie bylo nic wiecej. Jednak to jak sie z tym obnosi i jego zachowanie juz nie jest w porzadku i nie powinno byc problemem dla kochajacego faceta nietrzymanie takich zdjec. Rozumiem podobaja mu sie szczuple kobiety, ale skoro jest Ci przykro i byloby moze nawet tak samo gdybys byla szczupla to nie musi takich zdjec trzymac. Moze jak mu powiesz o tym co czujesz to zrozumie.

No i teraz zaczelam dbac o siebie,  bo to i dobre dla zdrowia i dla wygladu. Teraz widze, ze fajnie jak obie osoby w zwiazku dbaja o swoj wyglad, maja wage w normie i dbaja tez o inne rzeczy. To sprzyja by jak najdluzej sie sobie podobac. Moj facet o siebie dba i to tez jest dla mnie motywacja, by zadbac o siebie. No i wspiera mnie, nigdy nie obrazal z powodu nadwagi, ale wiem, ze mi pomoze. Mam nadzieje, ze i Ty dostaniesz wsparcie. Tutaj trzeba przyjrzec sie zwiazkowi w calosci, przemyslec w tej sytuacji.

No, dobra, trochę się zagalopowałam w poprzednim komentarzu. Generalnie przegięcia w żadną stronę nie są wskazane. Jednak to są złożone sprawy. Kobieta z duża nadwagą może być przecież zadbana i niebrzydka, natomiast bliskich sobie ludzi powinno łączyć coś więcej niż fizyczna fascynacja - co wcale nie usprawiedliwia abnegacji i niedbalstwa.

Teraz wszedzie mowia/przekonuja ze tylko prawdziwe kobiety maja kraglosci,ale przytylas tylko ze wzgledu na to ze faceci Ci prawia ze maja za co zlapac ?

Serio przy 165 i 55 bylas totalnie plaska ?

A ja sie zgodze z V ze mozna wazyc wiecej i wygladac paradoksalnie lepiej. Ja sama wazylam kiedys 58 kg przy wzroscie 169 cm i wygladalam jakby mnie toczyla jakas powazna choroba. Ostre rysy twarzy, wystajace obojczyki, zero biustu i i ksztaltow. Patrze na swoje zdjecia z tamtych czasow i widze jakas kupke nieszczecia. Obecnie waze 67 kg i jestem szczupla. Jedynie nogi mam mocniejsze ale nie grube, poprostu nie szczuplutkie. Zreszta zawsze nogi mialam grubsze niz reszte ciala. Mimo to nosze rozmiar m wiec chyba nie mozna powiedziec ze mam nadwage. Nie wiem z czego to wynika bo kolezanka ktora ma 165 cm i wazy 53 wyglada ok. Ja przy tej wadze wygladalabym jak smierc na choragwi. Moze to ogolne proporcje ciala, rozklad wagi w poszczegolnych miejscach i grubosc kosci ma na to wplyw ale na pewno nie mozna  uogolniac ze przy okreslonej wadze jest sie szczuplym lub otylym.

to jest wszystko naprawde bardzo osobnicze

nie, kraglosci nie mam dla facetów.
po prostu zawsze mi się podobały kobiety kragle i jak teraz sama jestem krągła, to bardziej sie podobam sama sobie.
ubocznym efektem jest to, ze podobam sie mezczyznom z taka figura jaka mam teraz.

mam szerokie biodra, bardzo wyrazne wciecie w talii i biust,choc nie duzy,to jednak w takim ksztalcie, ze jest pelny nawet bez stanika - wiec np. moja góra nie jest wezsza niz biodra - mam wiec bardzo proporcjonalna sylwetke.
grubsze mam tylko nogi i uda, ale je mialam grubsze zawsze odkad pamiętam.

mysle, ze mogłabym schudnąć np. do 70 kilo ale za bardzo lubie jesc. zeby schudnąć bardziej musialabym sie baaaardzo pilnowac i jesc naprawde malo, wręcz bardzo ograniczac - szczerze mowiac szkoda mi na to życia.

jestem zdrowa, poki co nie zagrazaja mi zadne choroby zw. z otyloscia - mowia o tym wszystkie te współczynniki (przeszukalam neta i policzylam tez inne) oprócz przestarzalego bmi.
i jak napisala Iceni wieksze szanse na choroby mają osoby szczuple ale nieruszajace sie niz aktywne osoby z nadwaga.

zwykle jak mówię komus ile waze, to sie dziwią, bo w ogole nie widac po mnie mojej wagi.

Jak się ma 30+ lat, to wszystko jeszcze wydaje się "kiedyś", "mnie to nie dotyczy". Około 40-tki zaczyna wyłazić to "kiedyś". Mnie wylazł większy cholesterol, trójglicerydy. Oczywiście jest na to metoda Jest internet, a tam sporo miejsc, ludzi, którzy udowadniają, że cholesterol, to nic złego, da się z tym żyć itd. Trzy lata temu dostałem receptę na pierwsze piguły i tak się człowiek wita z konsekwencjami swojego trybu życia. Wtedy się zbuntowałem, nie brałem. 1,5 roku temu zmieniłem sposób żywienia, wprowadziłem regularny ruch, schudłem 25 kg. Badania kontrolne i co? Ano cholesterol i reszta jakoś nie spadły. Trudno zacząłem brać te piguły. Właśnie zrobiłem badania i wreszcie wszystko jest w normie. Fajnie, tylko te piguły trzeba brać stale, mają one swoje skutki uboczne. Lepiej jednak teraz brać jedną pigułę niż za parę lat całą garść. No ale 10 lat temu wszystkie wyniki miałem super, mając 25 kg nadwagi...

20 kg na plusie (liczac od wagi "wzorcowej", przy przecietnym wzroscie) mi w zasadzie wizualnie nie przeszkadza u nikogo.

Ze swoich spostrzezen - regularnie teraz biegajac widze sporo kobiet z nadwaga na trasie, jeszcze wiecej szczuplych. I wiecie co? Sama tusza lub jej brak to jeszcze nie wszystko.

Niektore osoby (plci obojga) ruszaja sie strasznie pokracznie, sa permanentnie spięci, lub przeciwnie - jacyc tacy rozchwiani.

To również wyglada malo seksownie. Siłę, tę fizyczna, jak i psychiczna, grację i plynnosc ruchow widac golym okiem.  Co z tego, ze mija mnie facet z szesciopakiem i wyrzezbionymi bicepsami, jak rusza sie jak karykatura czlowieka? Jak nie jakis garbaty, to stopy stawia jak kaczka, to wali tymi stopami jakby 100kg a nie 70 wazyl.

A czasem mijam tez takiego faceta, kolo 40, misiowatego z wygladu (tak na oko 170/80-85 kg) a rusza sie jak gimnastyk. Milo sie na niego patrzy, bo zupelnie tej jego wagi w ruchach nie widac. Nie ma w nim zadnego nerwowego spinania sie, ociezalosci, ani dziwacznych ruchow.  Lubie na niego patrzec, to takie bardzo estetyczne doznanie

Ominęłam te osobiste wycieczki i dogadywanie ile kto powinien ważyć i dotarłam do odpowiedzi Marty i po prostu zwaliło mnie z nóg!
Dziewczyna potrafi spojrzeć prawdzie w oczy , nie strzela fochów , nie obraża sie , nie "czaruje rzeczywistosci"... U mnie zyskała naprawdę wielki szacunek!!

Życzę Ci Marto wytrwania w postanowieniach , siły charakteru i osiągnięcia zamierzonych celów - wg mnie masz naprawdę silny charakter i myślę ,ze dasz radę.

On nie chce się rozstawać - woli patrzeć na inne laski, rozmawiać o jedynym właściwym kanonie piękna, w który Ty się nie wpasowujesz - i woli mieć kobietę, która mu się nie podoba po to tylko, by jej kołki na głowie za to ciosać. Ma prawo do swoich upodobań, ale w takim razie nie rozumiem, dlaczego jest z Tobą, a nie ze szczupłą blondynką... Będzie zaciskał zęby i wytrzymywał z "grubaską"? W imię czego?

Przypomina mi się wątek, w którym facet krytykował partnerkę za jej ubiór, zakazywał nosić niektóre, skąpe jego zdaniem, rzeczy. Watek rozwinął się chyba na 12 stron, po czym para szczęśliwie się rozstała. Tobie radzę to samo.

Widział chyba jak wyglądasz, gdy sie poznaliście? Widział, że to nie jego typ? Wyznaje jeden kanon piękna, tak? To dlaczego wybiera laskę całkowicie odmienną? Czyżby dlatego, że sam ma kompleksy i nie wierzy, że taka szczuplutka blondyneczka by go chciała, takiego chudzielca z bicepsami jak u komara pięty? Może to nie Ty powinnaś dla niego schudnąć, ale on powinien przypakować? Może i Ty powinnaś jemu wypomnieć, że jest chudy kurdupel, że facet ma być męski i wysoki? Nie, żeby takie wypominanie rozwiązało problem, tak tylko, dla zasady, by poczuł, jak to jest.

Cos sie ewidentnie nie klei w tym zwiazku. uestem laska z bagazem kilogramow.
W tle doswiadczen z ost lat moge powiedziec Ci jedno.
Wydaje sie, ze stracil zainteresowanie i nie z powodu Twojej nadwagi.

A gdzie jest napisane, że on jej kołki na głowie ciosa?
Autorka przetrzepała portfel tego chłopaka i tym sposobem dowiedziała się, że średnio podobają mu się otyłe dziewczyny. Widocznie ona musi mu się głównie podobać z charakteru i ten charakter po części (duzej części) przykrywa niedoskonałości w figurze. Tyle się pisze aby nie patrzeć na wygląd a jak chłop to robi to i tak powstają dalsze dywagacje aby postawić go w złym świetle.

Tak
Co więcej powinna wziąć się za siebie bo różni ludzie mogą ją różnie postrzegać i określać, nawet jej chłopak nie ma klapek  na oczach (i dobrze) i widzi jak jest w tym temacie.

Najbardziej mnie śmieszą te głupie chłopy na FB tekstem, że "kochanego ciałka nigdy za wiele" Wiem, że niektórzy to i gumową lalę bzykną ^^ ale tym swoim gadaniem utwierdzają kobiety w tym, że mogą wyglądać jak "strach na wróble" a i tak będą miały powodzenie bo mają między nogami to czego nie mają faceci a co jest przez nich pożądane
Ale na świecie jest tak, że bywają modele wśród męskiej społeczności którzy nie trawią takiej bylejakości i potrafią o tym mówić

Ludzie różni są. Niektórzy widzą wartości w błonach inni w penisach, ale tylko tych wiecznie stojących, a jeszcze inni w slimie.

Warto pamiętać o tym że powodem ciągłego odczuwania głodu jest zazwyczaj nadmiernie rozciągnięty żołądek, ewentualnie nerwowość, i po jakimś okresie diety on (tj. apetyt) najzwyczajniej w świecie zanika. Zasada jest taka że im mniej czlowiek je, tym mniej mu się chce, a nie odwrotnie. Piszę o tym, bo wydaje mi się że zarówno niechęć do rozpoczęcia chudnięcia, jak i 'niedotrzymywanie' diety to po prostu efekt niezdawania sobie sprawy z tego co powyżej napisałam.

Warto wypijać dużo wody przegotowanej/niegazowanej przed posiłkami żeby nie chciało się tak jeść.

To ja trochę z innego punktu widzenia.
Mój mąż przytył sporo przez lata małżeństwa. Wiedział od początku, że nie pociągają mnie panowie z dużym brzuchem. Wtedy był szczupły i płaski. Teraz, podobnie jak autorka, potrafi zjeść całą czekoladę na miejscu.  Kiedyś słodził 1,5 łyżeczki... teraz 3 łyżeczki. Nie chce się przyznać, że jest uzależniony od cukru, a JEST. Kupił rower i stara się w każdej wolnej chwili i ładnej pogodzie jeździć i chwali się ile kalorii spalił... ale zaraz po powrocie sięga po słodycz. No heloł, z kogo on chce zrobić idiotę? Wystarczyłoby, aby nie jadł słodyczy i zrezygnował z cukru, a waga spadłaby. Wiem po sobie, bo sama nie jem absolutnie niczego słodkiego od 2 lat ( z powodu choroby). Nie będę ukrywać, w łóżku mogłoby być lepiej. Nie będę też ukrywać, że widząc jego olewanie sprawy, sama zaczęłam się zaniedbywać ... w innej kwestii ale jednak.  Powiedziałam, że możemy to odbudować oboje; on rzuci słodycze i zacznie walczyć z otyłością brzuszną, a ja zacznę się poprawiać w swojej sprawie. Oczywiście nic z tego nie wyszło, bo zaczął mnie oszukiwać. Przy mnie słodził 2 łyżeczki, a gdy mnie nie było ponownie 3. Przy mnie nie sięgał po słodkie, ale córa go nie raz przyłapała, że podjadał ukradkiem.
Niestety, trzeba mieć godność i przyznać się do własnych zaniedbań i nałogów i nie mieć żalu do drugiej połówki, że ... coś tam.

Dla dzieci wszystko jest takie proste - zero jedynkowe. Nie pasuje, to bez próby zmieniania czegokolwiek odchodź i już. Też tak myślałem w podstawówce.

A on widocznie już ma więcej niż 14 lat, więc może z nią być przez sentyment dla wspólnie spędzonych lat, bo darzy ją (jeszcze) uczuciem, bo ma nadzieję, ze wreszcie się za siebie weźmie.
Gdyby na mnie takie coś padło, nie odkochałbym się od ręki, ale seksu i czułości by nie było - zwyczajnie, mnie kobiety z aż taką nadwagą obrzydzają. I gdybym poznał całkiem zgrabną laskę, a po 3 latach miał zapuszczonego z własnej woli kaszalota, pewnie byłbym rozczarowany i sfrustrowany.

Fajny wątek, fajnie się czyta, kto ile waży, i co urosło albo zmalało, wraz ze zmianą wagi.
Taki bardzo kobiecy to wątek to też bardzo nie śmiało się udzielam.
Tylko chciałbym wtrącić że wzrost wagi ciała nie koniecznie musi się przekładać na zmiany wyglądzie, albo oznaczać że ktoś przytył.
Np. mięśnie są cięższe ot tkanki tłuszczowej, to tez się zdarza że idąc na siłownie, ćwiczymy i chudniemy, a waga stoi w miejscu, a nie raz nawet podskoczy.
Zresztą najnowsze badania dowodzą że istnieje wiele czynników podnoszących wagę ciała, za to nie mających wpływu na wygląd fizyczny. Pod obserwację wzięto osoby które są chude jak narkusy na głodzie, a mimo wszystko ich waga jest nieadekwatnie wysoka, w odniesieniu do objętości ich ciał.
I wyszło że istnieją czynniku które, jeżeli wystąpią wszystkie naraz mogą mocno podnieść wagę, bez wpływu na ciało czyli ogólny wygląd zewnętrzny. Te czynniki to:
-Ciężkie sumienie
-Kamień na sercu
-Kamienie nerkowe
-Ciężki charakter

Obecnie trwają prace polegające na zwiększeniu inteligencji u osób ociężałych umysłowo, i czy kiedy już będą mądrzejsze to ich waga spadnie.
Oraz doświadczenia nad bardzo szczupłymi paniami, które są bardzo zadowolone ze swojej figury, konkretnie nad tym czy ważą mało bo są chude, czy dlatego że bardzo często są puste.
Pozdrawiam

Buahahaja

Postawa Autorki - szacun, bo to rzadko spotykane. Trzymam kciuki za pozytywne zmiany.

Postawa chłopaka słaba. Moim zdaniem tekst o "jednym kanonie piękna" to jeszcze nie największa tragedia - nawet najleszemu może się wymsknąć pod wpływem negatywnych emocji. Ale poświęcanie większości uwagi innej (szczupłej) lasce w towarzystwie swojej dziewczyny to kiepska postawa. Ja bym mu się uważniej przyjrzała - jeśli będzie Cię, Autorko, wspierał, bo mu zależy na Twoim zdrowiu i dobrym samopoczuciu, to spoko. Ale jeśli nadal Cię będzie krytykował (bo zmiany nie dość spektakularne) lub porównywał do innych (bo inne są lepsze), to rozważyłabym ewakuację z tej relacji.

I nie chodzi o to, że wygląd nie powinien być w związku najważniejszy. Dla mnie osobiście jest ważny, dla mojego faceta również. Pociąg fizyczny, poczucie własnej atrakcyjności i atrakcyjności partnera - to buduje związek. Nie tylko to, ale jednak to jest znaczący element. Mało znam osób, które stawiają na aseksualną komunikację dusz i do granic posunięte akceptowanie niedoskonałości. Z drugiej strony, nie może być tak, że pierwszą/podstawową/jedyną reakcją partnera na zaniedbanie i zjazd poziomu atrakcyjności drugiej strony jest wyłącznie krytyka, podcinanie skrzydeł i porównywanie z lepszymi tudzież wręcz groźby, że się za innymi zacznie rozglądać.

A jeszcze inna sprawa, to masochizm i sadyzm zawarty w postawie "lubię laski rozmiar XS, ale przygrucham sobie L-kę i albo się zmieni, albo będę ją krytykował do zakwiku". To jest wybitnie niezdrowa tendencja i przejawiają ją wyłącznie jednostki, które własne samozadowolenie i samoocenę budują na umniejszeniu i wręcz upodleniu innej osoby.

Autorka gdzieś pisała, że on waży 58 kilo i ma 168cm, czy coś koło tego - taki Małysz jednym słowem. Na faceta to bardzo mało. O ile sama zaakceptowałabym ten 1cm różnicy we wzroście, o tyle chudości u faceta nie znoszę. Też mogłaby autorka truć, że nie ma się do kogo przytulić, ale tego nie robi. A on sobie wziął dziewczynę z tych większych a teraz ma pretensje.

Wzrost jest genetyczny, ale nad masą mógłby popracować. Irytuje takie wypominanie komus - tutaj jej - jak sam nie jest adonisem, wręcz daleko mu do tego. A moze on jej zazdrości masy??

Ja mysle, ze tutaj wlasne kompleksy z metra cietego adonisa odcisnely pietno na nim. Dlatego tak komentuje i docina autorce.
merytoryczba rozmowa tutaj pomoglaby o wiele wiecej, niz wykldy o  kanonach pieknosci prowadzone czlowieka, ktory sam idealem nie jest. Bo jak wspomniano wzrost genetyczny ale nad masa mozna byloby popracowac.

We wspolnym zyciu chodzi o to aby hyc szczesliwym. A nie docinaniu sobie na wzajem. Aby krytykowac najpierw nalezy byc samemu przykladem.
Chociaz z doswidczenia wiem, ze faceci ktorzy yli superwysportowani i przystojni nigdy nie wytkneli mi mojej nadwagi.
A te wlasnie slabeusze mentalne starali sie mnie bajbardziej upokorzyc i uprzykrzyc zycie w celu podbudowania wlasnego ego.
Takze autorko nie daj sie!

Przerobila sie ... Prosze Cie ...
A moze ta obecna nadwaga to wynik zapowiadajacej sie choroby,problemow wewnatrz organizmu,spowodowane wczesniejszym zlym odzywianiem ?
I nie zdawala sobie z tego sprawy ?
A moze jej partner rowniez nie wyglada tak atrakcyjnie jak wczesniej/troche sie zmienil ?
Nie wiemy mozemy tylko gdybac,autorka wie najlepiej jak jest naprawde.

Zgadzam się. Zastanawia mnie co tego typu faceci robią po ciąży partnerki - wiecie parę miesięcy po to zła cera, często zły stan uzębienia, nadmiar kilogramów, rozstępy... no i czy czasem koncentrują się głównie na wyglądzie, zaniedbując resztę.
Ale każdy niech robi co chce, ważne abyśmy dobierali partnera z podobną mentalnością do naszej .
Marto życzę ci wszystkiego najlepszego i jak sama widzisz słowa nic nie znaczą, gdy nie są poparte czynami. Teoretykom mówię nie, wolę praktyków .

Niańczenie nie jest dobrym pomysłem, ale gdyby moja komunikacja miała ograniczać się do "fajnie - hoojowo", to długo bym w takim związku nie wytrzymała. Rozmowy to jedna z większych przyjemności w moim życiu. Wiadomo, że co za dużo to niezdrowo i wieczna papla jest nie do strawienia, ale gdyby mi parter powiedział że w pracy było ch...wo, moim naturalnym odruchem byłoby pytanie: "a co się stało?" i oczekiwanie odpowiedzi - niekoniecznie barokowo obszernej
Kurczę, ja MUSZĘ z bliskim rozmawiać. Zdarza mi się pomilczeć i dobrze się z tym czuć, ale z mrukiem nie byłabym szczęśliwa. Czasem nawet o kałuży którą mijamy na spacerze, można wymienić dwa niezobowiązujące zdania i jest to po prostu fajne.

Pisze to na marginesie, bo zawsze mnie fascynuje, jak różnią się ludzie