Pytanie do osób, które dały drugą szansę. - Netkobiety.pl

witaj mogę powiedzieć nie!!!  ucichnie ale zawsze będzie przy tobie ta myśl  ja jestem po drugiej szansie 12 lat   i dziś uważam że to był ogromny błąd stracone 12 lat

Ja tez dalam druga szanse.
odpowiedzi na twoje pytania:)
1. Nie
2. Nie
3. Nie
4. Tak, I niestety mam wrazenie ze to bedzie zawsze wracac. Mamnadzieje, ze z czasem bedzie rzadziej.

Jestem ponad 2 lata po odkryciu zdrady I ponad 3 od kiedy moj pan maz zkonczyl swoja powiedzmy "relacje".
Nie zaluje ze dalam mu druga szanse - on sie bardzo stara. Jak powtarzam stal sie paradoksalnie lepszym mezem, ja dla odmiany gorsza zona.
Nie mam ZADNYCH obiekcji zeby gdzies wyjsc sama, czy zadbac o siebie. Fryzjer raz w m-cu, kosmatyczka itp.
Dotarlo do mnie, ze jezeli ja o siebie nie zadbam to nikt tego nie zrobi.
Bywam dla niego wrednowata I jak zauwazylam, na jego przykladzie sprawdza sie powiedzenie, ze mezczyzni kochaja zolzy. Wie, ze sprawa jest krotka - jak sie nie podoba to wypierd.... opusc dom w sensie:)
Patrze na swoj zwiazek, jak na posklejany po upadku wazon - inny, moze nie taki piekny, ale swoj, ulubiony I dzialajacy:)
jestesmy chyba fajna rodzina I mam nadzieje ze juz nigdy nic podobnego sie nie zdarzy. A jesli sie zdarzy to wiem DOKLADANIE co robic:)
pan maz twierdzil, ze dostal nauczke na cale zycie - szkoda ze sie musial uczyc moim kosztem. Bo kosztowalo to (jak wszyscy zdradzeni dobrze wiedza) ogrom lez I cierpienia.

Mysle ze sa zarowno tacy ktorzy nigdy wiecej nie zdradzili I na dobra sprawe nie wiedza dlaczego to zrobili, jak I tacy, ktorzy robia to notorycznie.
nie mysl o tym za duzo.
Jak gdzies wyczytalam - jak bedzie chcial to to zrobi I nic go nie powstrzyma.
jesli moge Ci radzic - bo daleka jeszcze przed Toba droga - musisz myslec o sobie. To TY jestes wazna. Musisz miec w sobie sile I pewnosc siebie. To co sie stalo nie bylo twoja wina. to jest ZAWSZE wina zdradzaczy.
Spedzajcie ze soba czas, wyjedzie gdzies razem / jesli macie dzieci to zadbajcie o czas tylko dla was.
Wszystko inne sie jakos ulozy.

Gdy dowiedzialam sie o zdradzie meza moj dobry kolega - facet - to wazne powiedzial mi, ze mam tylko 3 wyjscia:
- zostac I zyc jakby nie sie nie stalo (to mi odradzil kategorycznie);
- odejsc;
- zostac I byc wredna - nie z zemsty, ale pamietac, ze poza nim tez istnieje swiat. Wymagac od niego pomocy, pamietac, ze on tez jest rodzicem.
Ja wybralam trzecie rozwiazanie. Wyszlam z zalozenia, ze rozwiesc sie zawsze zdaze a moje dzieci nie zasluzyly na to, zeby tatus je zaniedbywal I szlajal sie z jakas ... "dama". Kazdy romans kosztuje - ale nie kosztem moich dzieci.

No właśnie tak sobie pomyślałam,  że jakim byłabym człowiekiem gdybym po tylu wspólnych latach nie dała drugiej szansy? Odejść zawsze zdążę. Czytając forum widzę,  że nie każdy jednak jest na tyle silny. Ja na razie próbuję walczyć...

Najgorsze po zdradzie jest to,  że człowiek już nigdy niczego nie może być pewny... Kiedyć ufałam w 100% a teraz mogę powiedzieć " myślę,  że kocha,  wierzę,  że żałuje,  ale nigdy już nie zaufam". Trochę mnie martwi,  że niepotrzebnie robię sobie nadzieję,  że wszystko się ułoży. Dużo czytam i jakoś nie widzę szczęśliwych zakończeń...

Stara się i to bardzo. Odciął się od wszystkiego,  nawet zlikwidował konto na FB... Poświęca mi każdą wolną chwilę,  jest teraz mężem idealnym. Robi wszystko to o czym marzyłam,  jest taki jakiego go pokochałam... Wszystko fajnie tylko,  że teraz nie umiem się tym cieszyć. Zdradzając zabił moją radość życia. Zawsze byłam radosną optymistką a teraz... Szkoda gadać. Już nigdy nie zaufam,  boję się że nigdy nie spojrzę na niego tak jak kiedyś... Chcę się cieszyć,  pragnę być szczęśliwa,  ale zastanawiam się czy dam radę? Chcieć a móc to nie zawsze to samo...

- z kim lub z czym chcesz walczyć?

Tymi stwierdzeniami "zakopałaś" swój związek, i sama sobie nie dajesz szansy na bycie szczęśliwą.
Mamrotko wyłacznie od ciebie zależy to, jak się czujesz i czego chcesz, to jest twój wybór... i nie rób z siebie ofiary.

- z kim lub z czym chcesz walczyć?

Głównie z ogarniającym mnie pesymizmem. Ze strachem, że kiedyś ten koszmar może się powtórzyć. Nie chcę stać się zgorzkniałą, smutną,  nieszczęśliwą kobietą. Nie chcę żałować za kilka lat,  że dając mu szansę zmarnowałam czas.
Wiem,  że kocham i że on kocha mnie,  ale to nie zmienia faktu,  że przepełnia mnie żal. Zniszczył wszystko w co wierzyłam,  zaufanie,  poczucie bezpieczeństwa... Zawsze pamiętam co zrobił. Obserwuję jak rozmawia,  uśmiecha się,  ogląda telewizję, ćwiczy...  Zawsze jest ze mną myśl,  że zdradził.  Nie chcę o tym myśleć,  ale ta świadomość poprostu mnie wypełnia. Jest ze mną zawsze i wszędzie. Przeszukuję forum w poszukiwaniu osób,  którym udało się to przetrwać,  bo mimo wszystko mam nadzieję,  że i mi się uda. Że w końcu,  po jakimś czasie spojrzę na niego i zobaczę tylko uśmiechniętego, kochającego mnie faceta,  bez tych wszystkich negatywnych myśli.
A co do robienia z siebie ofiary... Wstyd się przyznać,  ale właśnie trochę tak się czuję. Mam nadzieję,  że to też minie. 

Wiesz?  Wiem,  że jeszcze sporo przede mną ale już teraz staram się do tego nie wracać. Wiele osób krytykuje taki sposób postępowania,  ale gdy czasem coś mi się wymsknęło na temat tego co zrobił to widząc smutek w jego oczach robiło mi się go żal...On naprawdę dostał niezłą nauczkę.  Dlatego często gryzę się w język

Ha!  I tu jest mały problem. 
Mój mąż przez ostatnie lata strasznie mnie zaniedbywał. Teraz dla odmiany żyć bezemnie nie może. Chce spędzać ze mną dosłownie każdą wolną chwilę. Na razie mi to nie przeszkadza,  bo jestem spragniona jego obecności i lubię z nim spędzać czas. Wspólne wypady na rower,  rolki,  kręgle i do kina... Jest fajnie,  ale nie mam szans na zajęcie się sobą bez obecności faceta.  Dodam, że do fryzjera ze mną jeszcze nie jeździ uff

U mnie już dawno i nieprawda, bo sprawa zakończona, ale pamiętam odczucia.
1. Tak było. Zresztą nadal tak jest, bo byłam zdradzana i nie da się o tym do końca zapomnieć, mimo że jestem uważana wśród znajomych i nowych partnerów za wzór wyrozumiałości. Nadal to gdzieś siedzi.
2. Tak było.
3. Takie nagłe zainteresowanie wzbudzało we mnie jedynie gorycz i złość, czułam, że jest to sztuczne, na potrzebę chwili, by mnie udobruchać. Niby się cieszyłam, ale to był taki śmiech przez łzy.
4. Nie było mi żal. Jeśli miałam zły humor, to miałam, bo to się działo we mnie, nie między nami. Zakładam, że był już dużym chłopcem i wiedział, co zrobił źle. Tak że dlaczego miałoby mi być go żal? Było mi żal siebie.
Nie wiem, czy udałoby mi się przeżyć to wszystko jeszcze raz.

U mnie podobnie jak u Aniołka, którego pozdrawiam

Mamrotek, wszystkie odczucia, które opisujesz miną, gdy przestaniesz konfrontować swoje wcześniejsze wyobrażenia o tym, jak związek w całej swej rozciągłości i kontinuum powinien wyglądać z tym co się wydarzyło, a zamiast tego skupisz się na tym, co jest teraz. A jeśli jest tak, jak opisujesz, czyli oboje wyciągnęliście wnioski i budujecie nową jakość w Waszej relacji, to niedługo wszystkie inne aspekty niepielęgnowane zaczną blednąć i tracić na intensywności

Zastanawiałam się czy napisać czy nie bo u mnie akurat kryzys znowu. Nie jest jednak związany ze zdradami mojego męża więc jednak się wypowiem

Odpowiadając na Twoje pytania:
1. Nie (ale tak było przez kilka pierwszych miesięcy)
2. Nie (j.w)
3. Nie, ale w początkowej fazie miałam niezłe jazdy np. kiedy kupił mi sukienkę krzyczałam, że pewnie ona miała taką samą, kiedy zabierał do restauracji zastanawiałam się czy z nią też tam był. Jak o tym teraz pomyślę to ciężko mi w to uwierzyć.
4. Nie i nigdy tak nie było.

Jestem teraz prawie 3 lata "po". Nadal jesteśmy razem. Pierwsze pół roku to był prawdziwy koszmar i nie byłam wcale pewna czy dam radę. Później było coraz lepiej. Mąż się starał i nie dawał powodów do nowych zmartwień ale najważniejsze trzeba przerobić samodzielnie.

Myślę, że ten czas kiedy człowiek się miota i szaleje ze złości/smutku/rozpaczy jest po prostu niezbędny. Każdy ma swoje tempo, jedni szybciej sobie radzą z takimi przeżyciami inni wolniej. Mi zajęło około roku dojście do stanu kiedy czułam się bezpiecznie i zaczęłam znowu być szczęśliwa. Wtedy też moje życie przestało się kręcić wokół zdrady, to już nie był główny wątek.
Obecnie zdrada mojego męża jest dla mnie wydarzeniem z przeszłości, nie rozmyślam o tym, nie żyję tym, nie wypominam nawet ale oczywiście pamiętam. Tamte wydarzenia mnie zmieniły i zmieniły nasz związek i nie będę udawać, że jest inaczej.
Ogólnie nie żałuję, że zostałam z mężem. Od dawna nie rozważam też czy nam się udało. Można powiedzieć, że 'okres próbny' się skończył i jesteśmy po prostu małżeństwem.
Trochę ciężko mi napisać, że jest jakoś super bo akurat jest między nami średnio ale nie ma to związku ze zdradą. Może śmiesznie to zabrzmi ale nawet cieszę się, że jesteśmy w stanie mieć inne problemy

Życzę Ci dużo siły i spokoju.

Anne.
Fajnie,  że Wam się udało. Takie wpisy podnoszą na duchu i wzmacniają moją wiarę w to,  że w końcu kiedyś wszystko się ułoży. A co do problemów to niestety takie jest życie.  Trzymam kciuki,  by szybko udało się Wam je pokonać.

Ja trzymam się zasady nr3.
Parę lat po zdradzie....
Są dni kiedy wszystko wraca i wkurza mnie że stało się tak jak się stało.
Ale zdecydowałam, że spróbujemy być razem, i raczej to wychodzi.
Przede wszystkim trzeba trzymać się tego, że nasz "najdroższy" nie jest pępkiem świata i bez niego też jest fajnie.
Zapisałam się na język obcy (wcześniej tego bym nie zrobiła, bo to drogo kosztuje), chodzę na fitness, wychodzę tylko z koleżankami, fryzjer itd...

Na pierwszym miejscu są oczywiście dzieci , potem JA, a potem ja z mężem

Zdrady nigdy sie nie zapomni, ale można z tym żyć.
I pamiętaj: CO NAS NIE ZABIJE, TO NAS WZMOCNI !
Pozdrawiam mocno i trzymaj się ciepło!!!

Jak dla mnie pozostawanie w związku jest niemożliwe szczególnie gdy osoba zdradzająca uważała iż dla niej/niego zdrada oznacza koniec związku. W takim wypadku wybaczenie czegoś takiego to masochizm,  totalny  brak godności, nieszanowanie siebie.

 
I pod tym podpisuję się dwoma rękami .
Rumpel

Sorry Przemo ale zdrada to zawsze jest wina jednej osoby (ni chyba że przyjmiemy za wyjątek to że najpierw powiedziała że ma zamiar to zrobić i partner nie zareagował). Wiesz ja też byłam zdradzona. I o ile kryzysowi w związku czuje się poniekąd winna to zdrady w żadnen sposób. Ja też mogłam zdradzić, a jednak tego nie zrobiłam. Wolałam rozmawiać i naprawiać. To jego decyzją było pójść w tango. Więc gdzie w tym jest ten mój 1% winy?

Bo generalnie za związek odpowiada dwoje ludzi ale za sam akt zdrady - nie.
Jeśli pełna micha i drapanie za uchem nie wystarczyło to można było wypunktować swoje potrzeby partnerowi. Jak coś się nie podobało można było rozmawiać. Jeśli rozmowy terapie i wszystko nic nie dawało - można było odejść.
Posunięcie się do zdrady jest wynikiem decyzji jednej osoby i nie jest jedynym wyjściem, gdy w związku nam się nie układa bo zawsze można odejść i to jest fair.
Za sam fakt zdrady nie zwalaj winy na drugą osobę w związku. Bo takie wyjście z sytuacji wybiera jedna osoba, a tych wyjść miała przynajmniej o jedno więcej.

Właśnie o to mi chodzi. Bo wiesz, jak po zdradzie już doszło do rozstanie, bzdurne argumenty zostały obalone, to on przyznał że mógł powiedzieć. A ja NIGDY nie usłyszałam słowa skargi. I wiesz mogło być ze masowalam mu kark a on wolał stopy ale nigdy mi o tym nie powiedział i ja po przepracowaniu tego zrozumiałam że fakt zdrady nie był w żadnen sposób moją winą. Nie podobało się? Trzeba było odejść/rozmawiać, cokolwiek, ale jeśli wybrał romans to jest tylko i wyłącznie jego wina.

To jest tylko finał całego, przykrego toku wydarzeń. A co miał tobie powiedzieć? Co by to zmieniło? A jakby odszedł, to byś pozwoliła? nie sądzę. Jeżeli żona by mnie zdradziła, to pewnie miałaby powody i tyle. Zacząłbym od siebie.

Mógł mi powiedzieć: słuchaj nie pasuje mi to i to. Nie chcę żeby było tak dalej. I Czekać na moją reakcję. Nie było by jej? To sajonara. Byłaby? To jesteśmy dalej. A on wybrał najlatwiejsza opcję, czyli zdradę. A później blagania o wybaczenie.
Nie o to chodzi. Jakby mi powiedział: słuchaj nie daje już rady i albo zmieni się ti i to, to ja mógłbym albo podjąć decyzję że zmienię to, albo że nie dam rady i zacisnąć zęby i rozstać się, ale wiesz my MIESIĄC wcześniej zarezerwowalismy po 10 latach sale do ślubu. Więc uwazaszasz nadal że to moja wina kiedy nie usłyszałam słowa skargi? Wręcz dodam że wszyscy jak jeden mąż czy moi czy jego przyjaciele mówili że spodziewali by się prędzej że to ja jego zostawię?

Wiesz co jest w tym najlepsze? Że wiele osób tutaj a forum jest bardzo łaskawa. A w życiu nie ma miejsca na takie sentymenty. Walą się związki, rozpada się życie, Dzisiaj piszesz -  mógł powiedzieć, a może próbował? A może bał się, a może, a może. To tak jak dzisiaj czytać rozprawę dwóch historyków, co mogli zrobić rycerze w XVw. pod Grunwaldem. Sama piszesz o tym bardzo lekko.

Malineczka, masz rację zupełną.
Ale Przemo ma łatwiej, bo biorąc większą część winy na siebie niż się należy na zdrowy rozum - daje sobie powód do wybaczenia. Oby było docenione...I tego mu zazdroszczę.
Bo ja nie potrafię. Przez chwilę patrzyłam na to tak samo, ale klapki opadały coraz bardziej- teraz męczę się patrząc na niego... i myślę, że mnie NIGDY nie kochał. Wspierałam i pomagałam nieść życiowe problemy przez lata-  Ale tego nie poniosę

Branie na siebie winy większej niż się powinno nigdy nie było i nie będzie dobrym rozwiązaniem i chyba nigdy nikomu dobrze nie zrobiło

Po prawie 11 latach związku w mężczyzną, który miał za uszami nie mało, mogę powiedzieć wprost, że nie potrafiłam mu zaufać w 100%. Ale po fakcie wiem, że mam kolejne doświadczenie w swoim życiu - wiem, że nie warto wybaczać. To gdzieś tam głęboko siedziało w głowie, a jak przychodziły momenty zwątpienia czy też większe problemy, temat ten powracał. Nie potrafiłam i nie będę potrafiła wybaczyć w swoim nowym związku zdrady. Z miejsca bym pokazała gdzie są drzwi.

ja tez nie uwazam sie winna zdrady
zawsze też to ja inicjowalam rozmowy, zawsze ja mówiłam, czego potrzebuje, czego chce, co by bylo fajne w naszym zwiazku. to w koncu ja, po 8 latach bez seksu, zaproponowalam, ze poszukam seksu poza zwiazkiem - i tak! proponujac to bałam sie jak cholera! a jednak uczciwosc wobec partnera byla silniejsza niz strach.

a on - zawsze na wszystko sie zgadzal, ale nic sie nie zmienialo. i mnie zdradzal, o czym dowiedziałam sie po kilku latach.

wiec sorry, nie czuje sie winna w ogóle
może nieporadnie rozmawialam,moze ze strachem, ale szczerze. żeby bylo smieszniej to on mial wykształcenie psychologiczne, pracowal w tej branży, a jednak nie uznawal mnie za partnera do szczerej rozmowy o sobie samym. za to mnie zdradzil

nigdy nie czulam sie winna i nie poczuje sie winna zdrady

Z całym szacunkiem dziewczyny, ale dyskusja z Przemo jest bez sensu. My dzielimy się bolesnymi sprawami, a Pan Przemo teoretyzuje..

Nie moge zniesc tego jak piszecie: ze owszem kazdy moze rozpoczac nowe zycie, kazdy moze miec dosc malzenstwa, ale trzeba najpierw sygnalizowac a potem zakonczyc stare zwiazki zanim zacznie sie nowe.

Czy tu w ogole ktos byl w takiej sytuacji????
Kochani to sie nie tak odbywa, ze kazdy wie ze jest zle?
Nie wiesz, ze jest zle dopoki nie zrozumiesz co znaczy dobrze. A czesto olsnienie przychodzi jak juz tkwimy po uszy w innej "konkurencyjnej" relacji.
Skad ja mialam wiedziec jak powinno bc, jak moze byc dobrze? Dowiedzialam sie kiedy trafilam na kogos przy kim tego zaznalam!!!!
A teraz skoro juz wiem powinnam pojsc do meza i powiedziec sorry poznalam kogos odchodze????  Kochanek ma zostawic rodzine???? Dzieci???? Zone??? Co oni nam zrobili zeby ich porzucac? Czym sobie zasluzyli? Ze ne sa nim, mna???
Dlatego romans wydaje sie byc jedynym wyjsciem. Wiele kobiet woli byc zdradzanymi niz porzuconymi. Moje zycie bez kochanka to pasmo smutku, wole namiastke niz calkowita jego nieobecnosc w moim zyciu.
I na nic tu pseudopsychologiczne wywody.  Na nic madrosci ze czas wszystko zmieni.  Czasami inaczej sie nie da zeby czlowiek sie zesral.

To Twoje wyobrażenia, że wiele kobiet woli być zdradzane niż porzucone. Powiedziałabym odwrotnie- mało który zwiazek ratuje się po odkrytej zdradzie, częściej nie chcą tego zdradzane kobiety niż zdradzani mężczyźni.

a Ty podnieś sobie poprzeczkę- nie musisz mieć namiastek! Znajdź faceta wolnego i wymagaj od niego wierności.

Starr.
Czytałam Twoją historię i muszę przyznać,  że wciągnęła mnie niczym świetna powieść. Przeczytałam w życiu mnóstwo książek i powiem Ci,  że fajnie piszesz.  Szkoda tylko,  że to nie fikcja literacka tylko prawdziwe życie.
Moja historia też mogłaby być podstawą do napisania książki,  ale jest taka długa, złożona i inna od większości opisywanych na forum przypadków,  że nawet nie próbowałam jej przedstawić na forum. Dlaczego? Bo myślę trochę inaczej niż 99% wypowiadających się na forum osób. Jestem bezpruderyjna,  myślę nieszablonowo,  a zamiast czarnego i białego widzę tysiące odcieni szarości. I nie piszę tego by broń boże kogoś urazić,  ale jestem osobą wrażliwą i nie zniosłabym niesprawiedliwych ocen osób,  które zostały zranione i oceniają innych przez pryzmat swoich doświadczeń. Cenię sobie rady i wypowiedzi wszystkich udzielających się na forum osób,  ale tak na prawdę nikt nas nie zna. Nie wiedzą jakimi jesteśmy ludzmi i jaki niesiemy bagaż doświadczeń.
Kiedy po zdradach męża zrobiłam podsumowanie naszego małżeństwa przeraził mnie fakt,  że tych ciężkich,  trudnych okresów było naprawdę sporo w porównaniu z chwilami czystego szczęścia. Ale jednego jestem pewna,  że przez te 25 wspólnych lat naprawdę się kochaliśmy. I mimo tego co się stało, dalej jestem pewna naszych uczuć. Ja w przeciwieństwie do wielu zdradzonych kobiet nie musiałam z nim zostać. Nie trzymają mnie przy nim dzieci (bo już prawie dorosłe), dom,  kredyt, ja miałabym gdzie odejść. Zostałam,  bo tego chcę. Wiem,  że większość popiera twierdzenie,  że jak raz zdradził to zdradzi ponownie,  ale ja wierzę,  że akurat moj mąż tego nie zrobi. Spytacie dlaczego? Znam powody dla których to zrobił,  ja nie musiałam się jak większość kobiet zastanawiać czemu? Dlaczego? Wiem i rozumiem. Widziałam jak cierpiał gdy o wszystkim się dowiedziałam. Bolało go równie mocno jak mnie. Postanowiłam odejść. Omówiliśmy sprawę rozwodu,  alimentów,  podziału majątku. Związałam się z innym mężczyzną. Ba. Zakochałam się i było fantastycznie. Teraz mój mąż i tamten facet się przyjaźnią. Nie wymagam by ktoś w to uwierzył, a tym bardziej zrozumiał,  bo nawet nasi psychologowie,  stwierdzili,  że jeszcze nigdy nie mieli takiego przypadku. I byli w szoku jak to sobie wszystko przepracowaliśmy. Mój mąż walczył,  cały czas walczył bym do niego wróciła. I oto jestem. Trochę poobijana,  skołowana,  ale patrząca w przyszłość z optymizmem. To,  że miewam huśtawki nastrojów, lepsze i gorsze dni jest naturalne. Z każdym tygodniem jest lepiej. Wiem jakie są nasze uczucia tu i teraz,  czy nie zmienią się w przyszłości tego nie wiem?

Mamrotek,
Jesteś w stanie przyjąć informację, że na publicznym forum internetowym ludzie zdecydowanie częściej dzielą się swoimi bolączkami, nieszczęściem, zniechęceniem i wątpliwościami niż szczęściem, które przeżywają w realu z bliskimi sobie ludźmi? Bo mam wrażenie, źe to jednak tak wygląda. Gdybym tylko zaczęła tutaj pisać o tym, że zdrada pozwoliła mi i mojemu mężowi na odrodzenie i przewartościowanie swojego życia, to pojawi się cały tłumek osób, które zaczną to w najróżniejszy sposób podważać i przeinaczać. Przerabiane to było tutaj wielokrotnie, dlatego osoby, które wyszły na prostą, albo nawet WRESZCIE rozkwitły ewakuują się do życia realnego.

No niestety masz rację. Czytałam wiele wątków gdzie zamiast wsparcia autor otrzymywał wiele negatywnych,  dołujących wypowiedzi. Rozumiem też,  że są osoby,  którym się udało i zniknęły stąd do realnego życia. Uważam jednak,  że to trochę samolubne z ich strony. Bo jeśli opowiadało się na forum swoją historię,  czerpało się wsparcie to powinno się też potem gdy się już udało informować o tym innych.  Tak zwyczajnie ku pokrzepieniu serc...