Romans internetowy - Netkobiety.pl

Moj ex nagle zaczal chodzic na samotne wieczorne spacery. Nie , nie jechal wtedy do baby, tylko w tym czasie prowadzil z nia godzinne rozmowy przez telefon.....jak sie okazalo pozniej.

Malwina, nie chce wmawiac, ze Twoj maz ma romans. Moze i nie ma.
Ale jak dla mnie sa tylko dwie mozliwosci, jesli sytuacja rzeczywiscie wyglada tak, jak opisujesz.
Albo wlasnie ma romans, albo przestalas go zupelnie interesowac i robi wszystko, zeby trzymac Cie na odleglosc. I wtedy pewnie predzej czy pozniej bedzie mial romans, zeby sobie zycie umilic, bo to wyglada na typa, ktory nie ma odwagi podejmowac odpowiedzialnej decyzji w takiej sytuacji i to po prostu wylozyc na lawe, liczac sie wtedy z mozliwoscia rozwodu.

Bardzo Ci wspolczuje takiej sytuacji, bo znam to z wlasnego doswiadczenia. Jest mrozno w zwiazku, a Ty nie wiesz z jakigo powodu i proby dowiedzenia sie tego od meza spelzaja na niczym.
A potem jeszcze bedzie byc moze probowal zwalac wine na Ciebie, jak zacznie jakis romans, i powie, ze mu za bardzo marudzilas, albo byc moze nawet wspominalas cos o grozacym rozstaniu w tym kontekscie wzajemnych obecnych stosunkow, wiec on uzna, ze go juz nie chcesz i bedzie sobie oczyszczal sumienie na Twoj koszt, ten wzorowy malzonek, robiacy nawet zalupy w sobote.....uwazaj, zeby Cie w cos takiego nie wpedzil.
Choc wlasciwie powinnas go kopnac w d....

Właściwie to się zgadzam z powyższym, tylko słów innych bym użyła
Zamiast kopać w d..., to lepiej puścić go wolno, żeby mu żona nie truła nad uchem, marudzić przestała i odczepiła że swoimi oczekiwaniami raz na zawsze.
Tylko że wtedy może się okazać, że przybędzie Malwinie opieki nad dzieckiem i trzeba będzie ograniczyć dobrze rokujące internetowe znajomości. I zabraknie też kogoś, kogo można się czepieć o poczucie pustki i sensu w życiu. Albo nie, to ostatnie wycofuję, zawsze się znajdzie ktoś lub coś na co można sobie ponarzekać, potruć innym zamiast poszukać w sobie...

I słusznie Tak samo twierdzi większość osób wypowiadających się w tym wątku. Szkopuł tkwi w tym , że oprócz Malwiny w jej związku jest jeszcze jej mąż i tak samo jak ona, on również ma swoje prawa i nie musi być taki, jakim chciałaby go "mieć" Malwina, a ona się uparła, że trzeba go przeribić na jej modłę i truje mu i marudzi, co spotyka się z jego niechęcią i lekceważeniem. Zatem co robi Malwina szuka dowartościowania w internetowej znajomości zamiast zrobić jakieś radykalne kroki lub zaakceptować sytuację. Malwina sama WYBIERA rozwiązania, które powodują, że jej problemy nawarstwiają się zamiast je rozwiązywać. Na szczęście wygasiła relację zastępczą, miejmy nadzieję, że i zbiernością męża oraz (chyba) jego brakiem uczuć do niej ostatecznie też sobie poradzi w dojrzalszy sposób niż dotychczas, czego jej życzę

ehh.... ja zgadzam się mobydick. sięgając pamięcią w stecz pamiętam to smutne i cieżkie moje życie z mężem, który odgradzał się ode mnie tym "co mu wpadło w ręce". to były lata. nie miałam odwagi by go zostawić. permanentnie nie miałam zaspokojonej potrzeby bliskości, seksu, rozmowy. próbowałam wszelkimi sposobami do niego trafić. szukałam odpowiedzi co robię źle i dlaczego tak mnie traktuje. zaczęłam nawet terapię by zmienić siebie i spowodować tym samym zmianę u niego. chciałam być lepszym człowiekiem bo wziełam na siebie całą winę za zaistniałą sytuację. rozczarowanie i frustracja rosła z miesiąca na miesiąc. popadałam w absurdy szukając jak zbity pies odrobiny uczucia. byłam zrzędliwa, rozgoryczona, upierdiwa, płaczliwa i zła. wielokrotnie robiłam z siebie wariatkę nie potrafiąc zrozumieć dlaczego kochający mąż traktuje w ten sposób własną żoną. walczyłam ze sobą na różne sposoby. od upijania się alkoholem by zabić libido po odcinanie się od własnych potrzeb, poprzez ignorowanie męża, zajmowanie się sobą i swoją pasją itp,itd. to doprowadziło do nerwicy. zaszło to tak dalece, że pewnego dnia przeżyłam szok. przyjechał do mnie narzeczony mojej serdecznej przyjaciółki po jej syna, którym się opiekowałam bo mój syn i jej byli przyjaciółmi. jako, że to fajny otwarty mężczyzna na koniec na parkingu gdy już Mateusz siedział w aucie podszedł do mnie przytulił mnie mocno i pocałował w policzek. zatrzęsła się mi pod nogami ziemia. po schodach szłam jak w transie. łzy same napływały mi do oczy. zrozumiałam co sobie zrobiłam. byłam zombi. żywy trup. jego ciepło ciała przypomniało mi boleśnie o moich potrzebach. ciało pamiętało. całe szczęście to był już początek końca i nasze małżeństwo długo nie trwało. a poczynania męża wyglądały bardzo podobnie. szczególnie lubił odgradzać się ode mnie dziećmi. spać z nimi czy spędzać z nimi czas byle tylko unikać bycia sam na sam. dziś wiem, że zwyczajnie mnie nie kochał, nie szanował.  długo w sumie wytrzymał a szkoda. ja nie karmiłaby się głupią nadzieją, że jednak coś zmieni a on nie męczył by się z rzędzącą, upierdliwą żoną.  dziś mu dziękuję, że odszedł i pozwolił bym zrozumiała jak ważne jest zaspokajanie własnych potrzeb. ja akurat faktycznie jestem bardzo wymagającą partnerką. jednak taka właśnie jestem. dziś jestem w szcześliwym pełnym bliskości, czułości i miłości związku. dokładnie takim o jakim marzyłam będąc z mężem próbując mu to przekazać na wszelkie sposoby, gdzie wielokrotnie słyszałam z jego ust, że "nie można mieć wszystkiego". dziś wiem, że to nieprawda. to miało jedynie na celu bym odpierd....ła się od niego i dała mu spokój. dziś mam wszystko i też wiem jaka KOLOSALNA JEST RÓŻNICA w życiu gdy najważniejsze potrzeby są zaspokojone. a po nerwicy zostało już tylko wspomnienie. ku przestrodze.

Wzorce, życie, doświadczenia. Na pewno nie religia w szkole.