Jak żyć z pesymistą? - Netkobiety.pl

Niektórzy i tak nie przeczytają tego, ale jeśli ktoś żyje z pesymistą nie oznacza to, że sam jest optymistą, tak jak wcześniej było napisane - raczej realistą; ktoś musi ogarniać wszystko i brnąć do przodu. Poza tym, optymista to niekoniecznie ten, co budzi się rano i się cieszy, że wszystko mu się uda, raczej to człowiek, który zachowuje pogodę ducha, by poradzić sobie z problemami, raczej to człowiek, który wierzy w swoje możliwości i dlatego robi rzeczy omalże niemożliwe... ale to chyba bardziej definicja realisty  

Ostatnio mam jakiś dołujący okres i nie potrzebuję słuchać o kolejnych, wydumanych katastrofach, muszę sobie poradzić z realnymi problemami. Wolałabym usłyszeć: "będzie dobrze, dasz radę"... ale tego nie usłyszę od M. Nie pozwalam mu się nakręcać i opowiadać o wszelkich możliwych porażkach... w zamian mam focha jak się nie obrócisz - z tyłu zawsze du**

Optymista powie: jaka dziś piękna pogoda, wychodzę na spacer ;
realista: na razie jest ładna pogoda, ale na wszelki wypadek wezmę parasol; 
a pesymista: lepiej nie wychodzę z domu, bo zapowiadali deszcz, a jak patrze na chmury to będzie spora ulewa.
Definicja wg Wikipedii: "Realista – osoba trzeźwo patrząca na świat, konfrontująca swoje zamierzenia i działania z realną rzeczywistością. Sądzę, ze optymista nie będzie mierzyć sił na zamiary, a raczej porwie się z motyką na słonce .
Ponoć: Optymista myśli o człowieku, że jest dobry. Realista – że powinien być dobry. A pesymista, że jest zły.

W takim razie ja Ci to powiem . Dasz radę, bo jesteś silniejsza niż pesymista. Masz w sobie moc, która jest tym większa... im większy jest pesymizm męża. Nie dasz się złemu nastrojowi, bo lepiej się czujesz gdy masz dobre samopoczucie, a lubisz się dobrze czuć .
.

Jest takie szwedzkie przyslowie - martwienie sie nie zabierze ci jutrzejszego problemu, za to zabierze dzisiejszy spokoj. Martwienie sie nadaje malej rzeczy duzy cien.

Optymisci nie sa naiwni - oni wiedza, ze cos sie moze nie udac, znaja zasady rachunku prawdopodobienstwa w identycznym stopniu jak pesymisci. Wola jednak wierzyc do konca, ze bedzie dobrze, ze zycie sie skieruje na ten lepszy wariant, albo sami probuja je tam przekierowac. Jestem optymista, a na pewno nie jestem naiwna. Jestem optymista, bo tak latwiej isc przez zycie - to po pierwsze, a po drugie optymista zawsze lepiej wykorzysta swoje zycie, poprzez proby. Czasem cos spie&rzy, ale kolejnym razem wykorzyssta okazje i wygra. Pesymisci rzadko ugrywaja cokolwiek, bo przeciez "to sie nie uda".

Przy czym pesymizm idealnie sprawdza sie w zwiazku z "niepoprawnym" optymista, gdyz czesto jest glosem rozsadku - sluchaj, ja wiem, ze ty w to wierzysz, ale szansa to jakies 1:1000000. i wtedy te dwa rownowazace sie charaktery potrafia razem dokonywac bardziej wywazonych wyborow. Dokladnie tak mam u siebie. I tez bardzo czesto krzycze na meza :"ty wez juz daj spokoj, znowu wszystko widzisz w czarnych barwach, znowu ze sie nie da..." "nie odbieraj mi mojej zyciowej energii" jednak potem sie okazuje, ze warto bylo go posluchac;) (czasem tak, a czasem nie;)

Ale wiazanie optymizmu czy pesymizmu z naiwnoscia sugeruja  niezrozumienie calkowite tych pojec.

może gdzieś na YT jest nagranie? Napisz tytuł, albo coś co pozwoli znaleźć skecz.

Nie mogę znaleźć. To był kabaret na żywo, chyba nowy skecz. Moze jeszcze niedostępny na yt.

Podobno kto z kim przystaje... . Jednak masz świadomość sytuacji i nie dasz się, spokojnie .

Tajemnicza75 dzięki za słowa otuchy. Przydał mi się ten wyjazd, byłam na końcu świata , gdzie nie było zasięgu (co mocno irytowało mojego syna, ale dla mnie super), odpoczęłam i nabrałam energii.
Mój M. raczej nie wmawia mi, że powiedziałam coś, czego nie powiedziałam, to w drugą stronę jest problem - za każdym razem zarzuca mi, że nie zrozumiałam go, że chodziło mu o coś innego, że wypaczam jego wypowiedź itd ("jestem za, a nawet przeciw" ). Wielokrotnie mówiłam mu, że jest odpowiedzialny, za to jak komunikuje się z innymi, to nie jest tak że zawsze i za każdym razem wszyscy go źle rozumieją. Trochę trudno to wytłumaczyć ale np. mówię mu o dwóch kwaterach - jedna gorszy standard ale na odludziu, więcej przestrzeni, a druga wyższy standard ale pokój w jakimiś dużym budynku (czyli mniej spokoju), co wybieramy? Jeśli kwatera, którą wybierzemy, na miejscu nie przypasuje, to na pewno usłyszę, że przecież on mówił, by tę drugą wybrać, jeśli wszystko będzie OK, to... normalne, tak miało być, nie ma tematu. Oczywiście to ja muszę znaleźć kwaterę i wybrać ją, bo on nie podjąłby jednoznacznej decyzji, gdybym zdecydowała, że nie jedziemy, bo nie umie zdecydować, jaką kwaterę bierzemy, to też usłyszałabym, że przecież on chciał jechać, (jemu było wszystko jedno, gdzie będziemy mieszkać) i tak byłaby to moja wina, to ja go źle zrozumiałam, itd.
...w sumie na to samo wychodzi, co w przykładzie ze zmarszczkami - na pewno to twoja wina, że zmarszczki się pojawiły, dostarczasz matce tyle zmartwień, gdyby nie to, to na pewno twarz byłaby gładka jak pupcia niemowlaka   (chyba za bardzo wyluzowałam, sorry)

... a propos pesymizmu mojego M. Czasem z synem sobie z tego żartujemy. Na wyjeździe wyprzedziła nas straż pożarna na sygnale, no i M. "wyłączyłaś gaz? to na pewno u nas się pali, co my zrobimy..." itd. Oczywiście to jest poważna sprawa, więc trochę mnie to zaniepokoiło, (zgasiłam gaz, ale jeżeli jednak nie... zaczęły mnie brać wątpliwości). Straż skręciła w boczną uliczkę, a mój syn trochę z kpiną, "co za pech, jednak nie będziemy mieć dzisiaj ogniska"

Jak przeżywa? ...boleśnie, zazwyczaj odreagowuje później, albo poinformuje nas, że spiskujemy przeciwko niemu, itp
Mimo wszystko, śmiech to najlepsza broń

Ja myślę, że pesymizm ma związek z depresją. To taka depresja we wczesnym stadium, taka lekka depresja. Gdyby pesymista poszedł do terapeuty, to z pewnością byłby pod tym kierunkiem leczony. Innej opcji nie widzę.
Moja mama uważa, że każda kolejna zmiana będzie jeszcze gorsza, więc wersja, że to nic nie zmieni jest jeszcze optymistyczną wersją .

Wiele osób zaczyna cierpieć na depresję właśnie wtedy gdy wydaje się, że wszystko do szczęścia mają, jest to dodatkowo deprymująca myśl, bo skoro wszystko mają, to czego jeszcze chcą od życia, inni byliby szczęśliwi gdyby mieli dom, dobrą pracę, rodzinę,... a jednak czegoś im brakuje.
Poza tym, jeśli masz złą sytuację finansową, to samo utyskiwanie na los, nic nie zmieni, a wielu pesymistów - po przestaje na tym. Czasem rozmowa z psychologiem pozwala uświadomić sobie, że wcale do szczęścia nie potrzebujesz lepszego samochodu, ale np. czasu - dla swojego hobby, dla rodziny, dla przyjaciół, a jeżeli rzeczywiście masz złą sytuację, to przecież można szukać oszczędności, nowej pracy, dodatkowej pracy, rozwiązania problemu.

Większość ludzi boi się zmian, a pesymiści - chyba najbardziej, dlatego tak zrzędzą na los.

a wiesz, że ja też
Teraz już widać mój adres? Ja twojego nie widzę, udostępniłaś maila?

Kolejny odcinek z cyklu "jak żyć z pesymistą" pt. Pesymista w święta .

- wnuczka chwali się babci, że będzie zbierać do puszek na WOŚP jako wolontariusz. Babcia: "Jezu... dziecko, uważaj. Teraz jest tyle napadów, złodziei."
- wnuczka chwali się, że oprócz tego będzie miała występ taneczny na deskach Centrum Kultury w mieście. Babcia: "matko kochana.... dziecko, przecież ty nie dasz rady tańczyć i zbierać. Za dużo na raz. " Tłumaczymy, że to jest wszystko tak skoordynowane, że da radę. Babcia: "dziecko drogie, ty wrócisz wykończona, nie można z jednego zrezygnować?"
- babcia dała za mało jednego produktu do ciasta. Ogólnie sernik się udał, ale dziwnie wyglądał. Już od wejścia słyszeliśmy historię, jak to się stało, że ciasto się nie udało. Że pewnie nie będziemy chcieli nawet posmakować. Posmakowaliśmy... to babcia na to: " pewnie wam nie smakuje, bo nie sięgacie po drugi kawałek". Sięgamy po drugi, to babcia: "ale nie musicie jeść jeśli wam nie smakuje."
- babcia:  on pewnie nie przyjdzie... nie zrobi... nie powie... nie i nie.

Spotkałam się z takim stwierdzeniem, że pesymizm niby ma chronić przed rozczarowaniem. Zgadzacie się z tym?

Niby to takie proste, mówisz sobie, że coś się nie uda, no i się nie udaje... i co łatwiej? przecież dalej jesteś w du**!?
Co więcej przez długi okres przed jakimiś niefajnym wydarzeniem, taki pesymista nakręca się negatywnymi emocjami.
Oczywiście nie można zmierzyć, czy długi okres o umiarkowanym stresie, złym nastroju poprzedzającym feralne zdarzenie jest bardziej dokuczliwy niż samo rozczarowanie, że się nie udało u optymisty.
Czy rzeczywiście nastawiając się tak można się ochronić przed rozczarowaniem?
... a co gdy jednak coś się uda pesymiście*?

*OK, wariant niemożliwy

...czuję się niemal, jakbyś cytowała mojego partnera. Smog i nie ma czym oddychać, grypa, bandyci, zarazki, i po zmroku w mieście jest "niebezpiecznie", generalnie WSZYSTKO jest niebezpieczne etc
Moi znajomi gasną gdy tylko K. coś zaczyna opowiadać, bo zazwyczaj to sa pytania o problemy lub monologi dotyczące zagrożeń, jakieś kanonady przestróg. Nie żartu ani lekkości. Gdy zażartuje z jego katastroficznych opowieści jak źle się mieszka w naszym mieście (bo "tyle" smogu), to jest obrażony.

Mieszkalismy w wynajetym mieszkaniu w centrum >> wieczne narzekanie i czekanie jak na zbawienie na mieszkanie kupione na uboczu,
teraz to na uboczu wcale nie jest już fajne, bo też smog, >> narzekanie i czekanie na kupno działki i budowe domu

nigdy nie ma szczęścia, rzuca mi się to na psychike, czuje że dawno się nie śmiałam pełną piersią, nie czuję beztroski, którą czułam i kochałam zawsze

jesteśmy zdrowi, mamy fajną prace, kasa OK, a cały czas czuje się jak w depresyjnej chmurze, i tylko się stresuje co tym razem bedzie nie tak...

Averyl> a na Twojego jak działają słowa "i co z tego?".
Zastosowałam to kiedyś kilka razy wobec mamy, ale było gorzej. Bo jak to co(?), przecież.... i tu kolejne czarnowidztwo, więc znów pytałam "no ale co z tego?", no przecież są dalsze konsekwencje... i tu kolejne czarnowidztwo i to z coraz większą irytacją. Moją mamę ucisza (choć jestem pewna, ze nie zadowala a nawet irytuje) stwierdzenie, że jak tam sobie uważa, ale ja jestem dobrej myśli i jestem przekonana, ze MI się uda (lub na jej miejscu MI by się udało), bo jestem pozytywnie nastawiona . Wiem... z mojej str. taka trochę złośliwość, ale nie w kontekście dowalenia jej, ale uświadomienia pewnych rzeczy i uzyskania chwilowego spokoju. Jednak sądzę, że i tak  nie jest w stanie sobie tego uświadomić, bo pesymista ma ograniczony umysł. On po prostu nie ogarnia, że w ogóle można myśleć pozytywnie . To jest dla niego fikcja, fantazja, bajka. Jedyny plus dla mnie, że mam na pewien czas urwaną bezsensowną dyskusję .

Mnie strasznie wkurza pesymizm. To takie zakrzywienie rzeczywistości. Nie wiem jak można żyć z takim  człowiekiem. Przecież nic w takim wypadku nie można zrobić, bo "zawsze zdarzy się najgorsze".
Współczuję, dziewczyny.

To nie jest pesymistą. Miał po prostu gorszy okres w życiu.
Najbardziej mnie rozbawiły pogrubione słowa , bo pesymista NIGDY nie mówi nic optymistycznego. Np .dla pesymisty optymistycznie jest wtedy gdy oberwie od życia tak jak zwykle, a nie mocnej. Nie istnieje opcja nie oberwania wcale .