Jak żyć z pesymistą? - Netkobiety.pl

mam takiego dobrego przyjaciela
znamy sie od wielu, wielu lat
choc on w sumie nie jest pesymista - moglby widniec w encyklopedii pod haslem "wyuczona bezradność" jako idealny przyklad
na kazde rozwiązanie ma dziesiec problemow
kiedys,jak bylam mlodsza i glupsza, to probowalam mu pomoc, podsuwac pomysly, ale potem zrozumiałam, ze on wcale nie chce tego
tylko wysysa ze mnie energię

poza tym jest inteligentny, zawsze pomoze, bardzo kocha swoja córeczkę itd itp ale ciezko sie z nim rozmawia
Stąd nasze przerwy w kontaktach, nawet kilkuletnie. bo z nim sie nie da wytrzymać na dluzsza mete. wyssie cala energie i dalej bedzie mu malo. kiedys mnie to dobijalo, dzis nie mam skrupulow, zeby zawieszac z nim kontakt.

czym różni się pesymista od optymisty? Pesymista twierdzi, że gorzej już być nie może. Optymista natomiast mówi, że zawsze może być jeszcze gorzej!
I jak tu nie lubić pesymistów?

Dokładnie. Najlepsza reakcja to już poprostu nie reagować na te jego marudzenie i czarnowidzenie. Z czasem jak zobaczy, że cię to już nie rusza będzie to robił rzadziej. Fakt niestety jest taki że nie przestanie, niektórzy poprostu już mają taką osobowość i najlepszym rozwiązaniem będzie przestać się tym przejmować. Do tego będziesz musiała się przyzwyczaić ,chyba że jest aż tak źle....

Przyzwyczaić się, nie przejmować... tak staram się robić, ale to wszystko zależy od kumulacji, czasem tego negatywnego przekazuj jest za dużo. Tak jak napisałam Olinka - takie osoby działają jak taki wampir energetyczny, wysysają entuzjazm, chęci do działania, dobre samopoczucie, taki balast, z którym idzie się na dno
Staram się mówić na głos o pewnych rzeczach, angażować innych ludzi - czasem sama rozmowa z kimś (kto nie wie, że czegoś się nie da zrobić, a nawet jak się da to i tak skończy się katastrofą ) pomaga, pozytywnie motywuję.

Znam dość długo takiego człowieka - ciągle narzeka, wielu sytuacji się boi, wątpi w powodzenie  swoich działań, spodziewa się zwykle najgorszego – tworzy „czarne scenariusze” i cały ten mrok przelewa na innych. 

Jest tak bardzo ostrożny i nieufny, nadopiekuńczy, kontrolujący i ograniczający – „żeby tylko nic złego się nie stało” –  a paradoksalnie, często sam  poprzez swoje czarnowidztwo doprowadza do wielu nieprzyjemnych sytuacji.

Czasami starłam się jakoś mu pomóc ale zrozumiałam, że po prostu się nie da. Po każdym kontakcie z nim czułam się jakby walec po mnie przejechał i potrzebowałam paru dni żeby odzyskać dobre samopoczucie.

Mam troche podobnie. Tzn moj facet niekoniecznie jest pesymista, ale jest takim czlowiekiem, ktory wiecznie sie o cos martwi. Nawet jak slonce swieci, zarobki sa dobre, oszczednosci rosna, to on sobie znajdzie cos co mogloby pojsc zle i na zapas sobie i innym glowe tym zawraca. Potrafi takim gadaniem zatruc najfajniejsze wakacje i najbardziej zabawowa impreze.

Przez lata nauczylam sie po prostu ignorowac ten ciagly apokaliptyczny belkot. Zaczyna sie, to kiwam glowa i kompletnie odwracam uwage. On sobie moze pokwekac, a ja mam swiety spokoj.

Jak to zrobiłaś??? Jak się nauczyć ignorować??? Ja tego po prostu nie potrafię, zwłaszcza, ze stale słyszę, ze nikt nie słucha, ze każdy olewa, że tak się okazuje niechęć/nienawiść, że kochająca osoba słucha uważnie i inne wzbudzające poczucie winy teksty. Ja tego nie mogę znieść!!! Jak przejść po prostu do ignorancji?
Ja już teraz widzę, ze mama jest mi obojętna... w sensie takim, ze nie czuje nic gdy ją przytulam, albo nawet irytacje czuję, nie umiem być czuła i otwarta bo wiem, ze zaraz o coś dostane reprymendę lub usłyszę po raz tysięczny traumatyczną historie z jej życia, która mnie dołuje. Oddalam się coraz bardziej, a wiem, ze mama łaknie czułości, miłości, zainteresowania. Jak dać jej to czego pragnie, a jednocześnie ignorować jej pesymizm?

Widzisz, ja po prostu rozumiem, ze on ma taki obsesyjny sposob myslenia. To nie jest ani logiczne ani szczegolnie produktywne wiec to ignoruje. Ja rozumiem rozmawianie o problemach, kiedy stara sie cos rozwiazac, ale marudzenie dla marudzenia i szukania dziur jest bezsensowne. Dlatego tez absolutnie nie mam zadnego poczucia winy, ze przytakuje bezwiednie czytajac gazete czy tez ogladajac telewizje. Karmienie narzekacza poswiecajac mu uwage jest najgorsza trucizna jaka mozna mu zapodac- leki sie powieksza, dziury beda glebsze i poziom leku przed przyszloscia katastrofalny.

Spróbować warto... może zadziała.
W przypadku mojego M. - nie działa, on tak widzi świat i jest przeświadczony, że to co mówi, to są prawdy oczywiste w stylu, że ziemia się kręci, więc one nie mogą nikogo urazić, jeśli czuję się przytłoczona, to dlatego, że nadinterpretację (sama jestem sobie winna). Mogłabym dać wiele przykładów sytuacji "lustrzanych" np. próba umówienia wizyty u lekarza (wiem, brzmi głupio), ale nie jestem w stanie rano iść po numerek do lekarza i stracić pół dnia w pracy, nie mogę w godzinach pracy wisieć na telefonie, licząc, że ktoś w przychodni odbierz i uda mi się umówić wizytę. OK, jestem nieudolna, nieskuteczna, itd, na moją sugestię, by on to zrobił, pada odpowiedź - nie, bo on pracuje (!). On w pracy pracuje, a ja przychodzę do pracy chyba w celach rozrywkowych albo napić się kawy. Prawda? no tak, bo jestem nieskuteczna, a to że jestem w pracy i zajmuję się innymi rzeczami, to już moja nadinterpretacja

Nie chodzi o moją wizytę, tylko naszego dziecka na bilans, poza tym w tym momencie nie mogę, bo jestem sama w pracy, a w szkole domagają się papierka od lekarza.

Beyondblackie - to jest przykład, w życiu gdy masz nagromadzenie takich sytuacji (w tym samym czasie musiałam dogadać się z rodzinką na spęd rodzinny, umówić się na wymianę opon, przygotować wyjazd na długi weekend,... itd), wtedy nawet umówienie wizyty u lekarza, może być dołujące.  Nie chodzi o sprawy, które można rozwiązać, chodzi o samo marudzenie, o podejście, że moja praca jest nieistotna, o krytykowania, gadania dla samego gadania, co wnosi w naszą relację komentowanie, że nie miałam czasu/nie mogłam się dodzwonić do przychodni?

Wilczysko72 ale tu nie chodzi o optymizm, tylko o relację z człowiekiem, który bombarduje negatywnym przekazem.
Nie wiem, czy zajączek myśli sobie o jakie piękne słonko, ale piękny jest świat, czy na odwrót, ale w przypadku ludzi nie ma to przełożenia 1:1.

Myślisz, że pasażer, który siedzi obok kierowcy i cały czas przewiduje wszystkie katastrofy drogowe sprawia, że jazda jest bezpieczniejsza?
Czas jakiś temu kupiłam sobie samochód z czujnikami parkowania - gdy parkuję w garażu omalże każdy czujnik wyje, boczne reagują na sąsiedni samochód, na ścianę i mój M. wtóruje wyciu - pół metra od ściany a on reaguje, jakby właśnie robiła crash-test. Najłatwiej mi się parkuje bez czujników i bez M.

Uważasz, że atmosfera jest lepsza, gdy cały czas oczekujesz na kataklizm? że za chwilę cię okradną, wywalą z pracy, dziecko nie zda do następnej klasy (bo dostało jedną 1), ..., itd?
Nie lubię takiego głupiego gadania, uważam, że jeśli jest realne zagrożenie, to trzeba przeciwdziałać zawczasu, a nie biadolić i czekać na fatum. Takie gadanie zabija chęci do działania.

Obawiam się, że to wszystko łatwo brzmi wyłącznie w teorii, ale taki wieczny malkontent i pesymista nie tylko odbiera energię, radość życia, ale też swojemu najbliższemu otoczeniu skutecznie podcina skrzydła. Przecież niewiele da się osiągnąć, jeśli ktoś we wszystkim widzi tylko problemy i możliwe przeszkody. Trzeba mieć w sobie ogromnie dużo siły, żeby udawać, że się tego nie słyszy i wieczne narzekanie oraz szukanie dziury w całym nie robi najmniejszego wrażenia. Cierpliwości też trzeba mieć mnóstwo.
Nawet dziecko czasem musi się sprzyć, żeby się nauczyć, ale jak ono ma się sparzyć, jeśli nawet nie spróbuje, a nie spróbuje, bo będzie sią bało słysząc na jakie to naraża się niebezpieczeństwo i/lub ryzyko porażki.

No Olinko ja wiem, że to jest ciężka sprawa, ale pomijając zerwanie kontaktów z takim pesymistą to co innego pozostaje ?

Zresztą ja sam przez niektórych jestem uważany za pesymistę Choć ja to nazywałem realizmem. Wiem jak to jest.

To wszystko juz było .
Wprost powiedziałam tysiąc razy i tylko awantura była, ze jej nikt nie kocha, że najlepiej do domu starców oddać, ze zabić od razu bo po co się z nią męczyć, że czym sobie zasłużyła, że poświeciła się dzieciom, a teraz nie ma kto się nią zająć itp itd.
To wszystko mówiłam, tłumaczyłam.... ale jak grochem o ścianę. Po prostu mama uważa, że z racji wieku, traumatycznych doświadczeń, chorób... to my powinniśmy się do niej dostosować.
A na to uprzedzanie faktów mama reaguje coś w stylu: "akurat ważna, to czemu mnie nie słuchasz", "nieprawda, kochające dzieci tak się nie odzywają do matki:, "co z tego, ze ci przykro, skoro to nic nie zmieni".
Na moje pytania mama odbija piłeczkę "ja??? to ty na mnie krzyczysz", "unosisz ton, więc jak mam reagować", "jak zwykle wszystko na mnie, przepraszam, ze żyje". "to wy mnie wykańczacie". w ogóle słowa "wy i oni" są w częstym użyciu. W końcu to cały świat jest winien... .

Wiem, ze mama potrzebuje czułości i serca. Rozumiem z jakiego powodu taka jest. Rodzice się nad nią znęcali, nie kochali jej co wielokrotnie przypominali.
Ja jej szczerze współczuję. tylko nie umiem okazać jej serca matczynego. ja mam wrażenie, ze mama by chciała, aby dzieci dały jej tę miłość jakiej rodzice nie dali. Mama twierdzi, ze bzdura, bo oni nie żyją i wiadomo, ze jej nie pokochają... ale to siedzi w jej głowie. Niby chce miłości  od rodziny, dzieci i wnuków ale wymaga by się nad nią roztkliwiać jak nad dzieckiem małym. To są jawne braki z dzieciństwa i nikt jej tego nie da, niestety. Oczywiście mama stawia opór, że ja wyolbrzymiam, że jej tylko chodzi by z nią ktoś mieszkał i przebywał na co dzień. Tylko samo mieszkanie to się potem okaże za mało, bo wiem, że dla mamy są ważne wspólne posiłki, żeby chodzić rodzinnie na spacer, żeby razem tv oglądać i wszystko razem w tym samym czasie. To takie trochę uwiązanie do siebie... to jest dla mamy model rodziny, a nikt nie chce uwiązania. Każdy chce mieć swoja prywatna przestrzeń, osobisty skrawek życia i nieco swobody.
To wszystko mamie tłumacze, ale nie rozumie. Twierdzi, ze robimy to specjalnie, ze jej nie kochamy, ze porzuciliśmy jak psa w lesie, że karzemy ją za coś... .
Stosowałam już rożne metody, wyczytane z książek, ze stron psychologicznych... nic nie działa. Dlatego uważam, ze ignorowanie mi tylko pozostało, ale z drugiej strony obawiam się całkowitego oddalenia się emocjonalnego. Jak ignorować ale sie nie zamknąć całkowicie?

Dokładnie tak. Od mojej mamy już wszyscy uciekli. Nie ma znajomych, koleżanek, rodzina też nie odwiedza. Brat się wyniósł z hukiem, tak jak stał wyszedł i nie wrócił. Powiedział, że odcina się całkowicie i choć mieszka kilka bloków dalej, nawet jej chleba w chorobie nie kupuje. Została sama w dużym mieszkaniu, bez opieki, pomocy, wsparcia finansowego (trudno samej się utrzymać z głodowej emerytury). Ja mieszkam za daleko by jej pomóc w codziennych sprawach. W rezultacie pewnie ja się nią zajmę na starość. Z litości moze, bo co... mam pozwolić by umarła z głodu? Tylko najgorsze w tym wszystkim jest to jej wzbudzanie poczucia winy w innych, bo wszyscy ją porzucili, opuścili, a ona marzy tylko o cieple rodzinnym, by ktoś z nią mieszkał i ją kochał. Jest mi strasznie przykro, że czuje się taka samotna, ale kto jest w stanie z nią wytrzymać???. Mama niby sie tylko martwi, tylko uprzedza fakt, tylko się nastawia psychicznie, tylko mówi co myśli, a gdy ktoś tego nie wysłuchuje, stosuje szantaż emocjonalny. Kobieta sobie z tego sprawy nie zdaje, kompletnie nie rozumie, że innych doprowadza do depresji . Nie wiem jak wytworzyć ten klosz... zna ktoś metodę ?

Moim zdaniem pojedynczy negatywny przekaz bez problemu można puścić mimo uszu, ale słyszane często i powtarzane przez ważną dla nas osobę, nawet jeśli staramy się, aby tak nie było, siłą rzeczy odciskają się w świadomości, podkopują nie tylko nastrój, ale też ogólną samoocenę. W końcu niemal każdy z nas potrzebuje wokół siebie akceptacji, a ciągła krytyka, wytykanie błędów, podcinanie skrzydeł, kiedy do czegoś dążymy, zdają się krzyczeć, że nie jesteśmy akceptowani w pełni. Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że to jest toksyczne, a toksyczność ma to do siebie, że robi nam krzywdę.

Współczuję bardzo, bo mój mąż choć bywa (no właśnie - tylko bywa) melancholijny i refleksyjny, jest bardzo pozytywnie nastawionym do życia człowiekiem, a przecież kiedy coś nam się sypie, to ostatnie czego potrzebujemy, to bombardujący nas pesymizm. Zresztą nawet nic nie musi się sypać.

mam wrażenie, że w każdym związku jedna osoba jest tą optymistyczną a druga cóż nie bardzo, zawsze musi być ta strona, która się o wszystko martwi, załatwia, pomyśli zawczasu a ta druga nieświadomie myśłi, że przecież nic się nie dzieje to czemu miałoby być źle i nie widzi, że ta pierwsza już wcześniej o wszystkim pomyślała dlatego wszysto się układa. To nie magia tylko realne czyny tej pierwszej osoby. Żaden optymizm tego nie dokonał tylko działania dzia-ła-nia tej waszym zdaniem pesymistycznej osoby.

Mamy sytuacja np. idą wakacje
optymista powie - o fajnie pojedziemy do Grecji i koniec, ona wie, że wszystko pójdzie dobrze
pesymista po tym sprawdzi długoterminową pogodę, sprawdzi loty, pomyśli o tym, żeby przed tym jakiś szczególnie zadbać żeby w ostatniej chwili to dziecko się nie przeziębiło żeby wszystko zostało zrealizowane a nie tylko powiedziane

w przypadku kiedy mamy dwóch optymistów?
sytuacja wygląda tak: nic nie jest przygotowane, bo przecież trzeba myśleć optymistycznie co nie? heh

--------------
dodam:
mam taką sytuację z życia - optymiści - oj tam nie mamy mieszkania, stałej pracy, cóż zrobili sobie tacy optymiści dziecko i co potem było??
ona, nerwica ze zmartwień, w siódmym miesiącu ciąży ona się skapła, że nie ma gdzie za bardzo się z dzieckiem podziać, on otworzył oczy jak lichą ma pracę i co optymiści wylądowali w niemczech na socialach - dzięki bogu mają rodzinę, która wzięła ich na bary
i tak się kończy cudowny optymizm niczym niezmącony

----------------
Nie pisz, proszę, postów jeden pod drugim - jest to sprzeczne z Regulaminem Forum. Jeśli chcesz coś dopisać, użyj funkcji "edytuj".
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

Genialna chciałabym taki wariant - wówczas w ogólne nie byłoby tematu.
Sytuacja z wczorajszego wieczora, kiedy byłam bombardowana różnymi kretyńskimi tekstami (... a na koniec kiedy powiedziałam, że mam dość to usłyszałam, że chyba jestem zdegenerowana i on nie miał złych intencji).
Poprosiłam przez dziennik internetowy nauczycielkę, by pokazała pracę klasową syna - usłyszałam, że nie powinnam wykłócać się o oceny (???). Geometria - to co zobaczyłam to groza, rys koślawe i nieprawdziwe np. narysowany kąt rozwarty i oznaczony jako prosty, a potem dzieciak się tłumaczy, że pomylił się i dlatego skopał zadanie, do rozmowy włączył się tatuś z tyradą, że przecież matma będzie na maturze, że zmarnuje sobie życie, ... a potem zaczął mnie pouczać jak mam wychowywać nastolatka. Wkurzona odpowiedziałam, że przecież jest ojcem, może sam zastosować swoje rady, to nie mnie, ale syna ma wychować, "ale on mnie nie słucha" (mam dobry kontakt z synem).
Inna sytuacja, chodzi i narzeka na nadgarstek, przy jakiejś okazji wymusiłam na nim, by zbadał rękę. Powinien chodzić na fizjoterapię (dostał ode mnie nawet namiary do dobrego fizjoterapeuty), ale w takich sytuacjach pojawia się u niego nagła depresja i stwierdza, że on na nic nie ma siły, a tym bardziej by chodzić na masaże, powinien kupić odpowiednią podkładkę pod mysz, gdy pracuje przy komputerze - chyba nawet ma taką w pracy, ale nie lubi jej. Sprawa jest bardzo poważna, bo przecież nie może grać w tenisa!

Znajdź mu jakąś młodą, ładną fizjoterapeutkę na ten nadgarstek Zmieni zdanie. Podkładka pod mysz też pomaga. Wiem coś o tym. W przeciwnym razie grozi mu "cieśń nadgarstka" z którą i tak wyląduje u chirurga.

??? skąd takie wyobrażenie?

Nie, optymista to wcale nie lekkoduch. Koncentruję się na tym, co mam zrobić i robię to, ani nie popadam w skrajność, że wszystko się uda, bo musiałabym zaprzyjaźnić się z porażką, ani w drugą stronę - nie popadam w skrajny pesymizm jak mój M. - na pewno się nie uda. Trzeba realnie oceniać swoje zamiary, natomiast gdyby nie jakiś optymizm, wiara, że jednak zrealizuję swoje plany nie miałabym psychicznie siły, by się zmierzyć z problemami.

Wilczysko - wyrosłam z fazy niańczenia egocentryka. Jeśli chce sobie poszukać ładnej terapeutki, to niech robi to własnym zakresie, jak zauważyłeś z wcześniejszej dyskusji urok pesymistów szybko pryska. Nie chcę, żeby to zabrzmiało jak peany na moją cześć, ale on sam wie, że raczej ja jestem niezastąpiona w jego życiu
...szkoda, że ta zależność nie działa w drugą stronę

miałam na myśli takiego "związkowego pesymistę" a nie stereotypowego pesymistę ogólnie trochę skrajnie to przedstawiłaś

Jeśli pesymista jest Twoim mężem lub partnerem życiowym z perspektywy czasu nie radziłabym tego ignorować, bo z czasem Ty będziesz coraz bardziej poirytowana, a On coraz bardziej będzie czuł się niezrozumiany- aż znajdzie kogoś, kto potwierdzi, że szklanka jest do połowy pusta a on nie jest zbyt pesymistyczny, tylko żona głupia..i nieodpowiedzialna idiotka..
  Coś jest na rzeczy, że ktoś czuje się tak niepewnie i robi tragedię z drobiazgów. Sposobów na radzenie sobie jest wiele, ale w naszym przypadku doprowadziły nas w ślepy zaułek. - więc Wam ich nie zdradzę. Brak poczucia bezpieczeństwa w dzieciństwie może być przyczyną.
I co gorsza, im lepiej obiektywnie było w życiu, im większy sukces, tym wieksze lęki się odezwały

Z perspektywy czasu dziewczyny, to ja osobiście bardzo żałuję, że mój mąż udał się na terapię ( na którą tak narzekałam tu na forum) po 20 latach  a nie po 2 wspólnego życia. I żałuję spychania tego jego czarnowidztwa pod dywan. Teraz jest na terapii DDD już rok i dopiero niedawno zauważyłam pierwsze efekty- zmiany podejścia. Ale w naszym związku przez lata On żył w poczuciu niezrozumienia, a ja wkurzenia jego ględzeniem- skrzętnie ukrywanym, ale odbijającym się w moim podejsiu do pewnych spraw, co widzę dopiero teraz. Do pracy nad problemem doszło w wyniku katastrofy naszych relacji i nie wiem czy coś da się posklejać.. Może którejś z Was przyda się moje smutne doświadczenie.

Averyl, przepraszam jeśli Cię dołuję, bo może myślisz, że to taka tam Twojego męża cecha wkurzająca, którą w aspekcie innych zalet można jakoś pominąć, a ja wyjeżdżam Ci z Tym, że to może być wierzchołek góry lodowej. Jestem przekonana, że z takim podejściem mąż męczy się również w pracy, może pod tym kątem uda Ci się namówić go na omówienie z kimś problemu.? Bo z czasem to się nasila, nie zmniejsza..

ej ja daleka jestem od właśnie skrajnego podchodzenia do problemu...

ja ci powiem tak - u mnie w związku to ja jestem ta pesymistyczna i powiem ci faktycznie mojemu lubemu dużo rzeczy się udaje bo ma lepsze podejście szczególnie do nowych sytuacji

jednak jeśli chodzi o życiowość to wydaje mi się, że gdyby nie ja bylibyśmy 30letnimi dzieciakami w domu starych, to ja myślę wcześniej martwię się na zapas i ja reaguję, i nie chodzi tu że luby jest nieodpowiedzialny (bo to nie jest, że zawsze) tylko właśnie przez to że zakłada, że będzie pozytywnie często nie zauważa potencjalnych zagrożeń, ale wiesz mnie to nie przeszkadza bo ostatecznie się uzupełniamy a czasem potrafię go tak zdołować aż miło

Nie wyklucza, ale nie jest tożsame. Chodzi o to, że optymista może być naiwny, może też być lekkomyślny, ale to nie jest tak, że optymiści z założenai są lekkomyślni i/lub naiwni. Dla mnie to jednak ogromna różnica.

Dlatego zamiast generalizować warto pisać "moim zdaniem" lub "uważam", bo to, że Tobie coś się tak kojarzy, jeszcze nie znaczy, że tak jest .

A to jest jakaś różnica?

Niemniej nie dociągajmy uwagi od tematu, dla którego wątek został założony.

Averyl, czy Twój mąż "od zawsze" widział wszystko w czarnych kolorach? Bo jeśli nie, to być może w ten sposób "wywala" z siebie jakieś nowe, negatywne emocje, o których nie potrafi mówić wprost, dlatego szuka tematów zastępczych?

Masz rację, z takiego zrzędzenia jeszcze nigdy nic dobrego nie wyniknęło. Kiedyś dojdzie do takiego momentu, o ile już nie doszło, że kiedy syn poniesie jakąkolwiek porażkę, to przestanie cokowliek na ten temat mówić, aby po raz kolejny nie usłyszeć, że rokuje na "bycie marginesem". To jest właśnie to podcinanie skrzydeł, o którym wcześniej była mowa. Smutne.

Jeśli rozmowy i próby naświetlania Twojego punktu widzenia nie przynoszą pożądanego skutku, to powiem szczerze, że zupełnie już nie wiem co Ci poradzić ani co podpowiedzieć, tym bardziej, że przecież żyjecie pod jednym dachem, więc trudno zupełnie się od tego odciąć. Z kolei puszczanie wszystkiego mimo uszu zdaje egazamin, ale na krótką metę, bo takie wzajemne ignorowanie się wyłącznie zagęszcza atmosferę, ale nie prowadzi do rozwiązania problemu.

To prawda. Ze swojego życia przykład:
Chciałam iść na studia, marzyłam o projektowaniu wnętrz. Usłyszałam, że nie mam po co iść bo przecież sobie nie poradzę, bo zawsze słaba w nauce byłam, bo skąd wezmę kasę na studiowanie, że jeśli pracy nie dostane to rzucę naukę i zmarnowane będą pieniądze, ze kto mi pomoże w obcym mieście itp. W rezultacie skończyłam na średnim wykszt. Gdy kiedyś mama negowała moje podejście do córki (motywuję ją mówiąc, ze jest mądra i inteligentna, że sobie poradzi, że w nią wierze itp), to zapytałam dlaczego mnie tak dołowała? Tymczasem mama była zdziwiona, ze tak to odbierałam, ona tego nie traktowała jako negowanie/podcinanie skrzydeł. Mama naprawdę się o mnie tak strasznie bała, że wolała uprzedzić, abym nie była rozczarowana, aby mnie nikt nie zranił. I to jest najsmutniejsze... taki pesymista naprawdę nie widzi, że jest pesymistą.

Gdybym miała takiego męża pesymistę, chyba bym zastosowała strategie, ze słowa piękne i dobre mają większą moc. Uświadomiłabym synowi, ze ojciec ma taki styl mówienia, ale naprawdę nie wynika to ze złej woli, że on się martwi i tyle. Dodatkowo ... im bardziej by swoje martwienie uzewnętrzniał, tym bardziej bym mówiła coś wręcz odwrotnego, motywującego, pięknego, mądrego. To nie znaczy, ze ojca słowa pójdą w zapomnienie ale mam nadzieję, ze będą zneutralizowane, wyrównane nieco. Skupiajcie się na pozytywach najbardziej, aby odwrócić uwagę od negatywnych słów ojca. Nic innego mi do głowy nie przychodzi.

Dokładnie i tak by z pewnością było.
Dlatego też mama krytykuje moje podejście do córki. Uważa, ze trzymam ją pod kloszem. Motywowanie, wspieranie i wiara w możliwości i zdolności dziecka to raczej nie to samo co chowanie pod kloszem ... heloł. Jednak wg mamy tak, bo nikt inny w nią nie uwierzy i gdy pójdzie w świat to się rozczaruje, bo nikt jej nie będzie tak dobrze traktował jak rodzice, toteż się załamie, nabawi depresji, wyląduje u psychiatry i przypną jej łatkę nienormalnej i taką zostanie do końca życia. Wiem... mama się tylko martwi i nazywa to troską (ja też się troszczę ale inaczej to okazuję), ale dlaczego nie może się martwić sama dla siebie w myślach, a pozwolić innym ludziom żyć? Retoryczne pytanie, bo pesymista musi ostrzegać przed złem, taka jego misja.

Co do niewidzenia swojej toksyczności: nieraz byłam zmęczona mamy pesymizmem i gdy użyłam słów "jestem zmęczona psychicznie, muszę odpocząć", to mama nawet nie dając mi dokończyć zdania już obwiniała męża, bo powinien mi bardziej pomagać; córkę, bo czas by zaczęła coś robić w domu; szefa, bo nie można tak ludzi stresować . Wszyscy winni tylko nie ona. A kiedy się dowiedziała, ze to nie z tego powodu zmęczenie, to była wręcz oburzona, że jak to(?) przecież sie tylko martwi, nikt jej nie rozumie, najlepiej na nią zepchnąć winę itp. Nieuleczalna pesymistka i tyle.

Tylko to mnie trzyma jakoś przy zdrowych zmysłach, bo inaczej już dawno bym się zmieniła w taką samą pesymistkę i niszczyłabym życie moich bliskich, albo bym wylądowała z depresją u psychiatry. Kiedy tylko mam możliwość szukam pozytywów, pięknych obrazów, ładnej, relaksacyjnej muzyki, zdjęć przywołujących miłe wspomnienia... czegokolwiek pozytywnego.

Trzymajmy się pozytywnie - rodziny pesymistów .

Ja osobiście nie znam takowej przemiany, to chyba jest jakieś chorobowe. Za to w drugą stronę... czyli z optymisty na pesymistę owszem .

Olinko> jest tak. Nikt się nie rodzi pesymistą. Robia ich tym okoliczności, złe zdarzenia, traumy oraz cechy charakteru. Zauważmy, ze jeden człowiek prześladowany w dzieciństwie wyrośnie na silnego dorosłego, dającego sobie rade z przeciwnościami, świadom siebie... a drugi się zdołuje na wstępie i tak podąży w dorosłość zmieniając się w chronicznie nieszczęśliwego człowieka. Ja w najbliższym otoczeniu mam mamę, jako największego pesymistę i to się zgadza z moimi obserwacjami. Ma słaby charakter, przewrażliwiona, pedantyczna, płaczliwa. Do tego miała rodziców i braci znęcających się nad nią, traktujących ją całe życie jak szmatę. Potem mąż alkoholik i powtórka z "rozrywki". Jedyne co pamięta to poniżanie, nawet nie zna chwili radości i szczęścia.
Jeśli by poznać historie innych pesymistów, to założę się, że większość z nich pamięta jedynie traumy i ma słabą osobowość. Tym bardziej uważam, ze takie osoby powinny się leczyć. Terapią można by uwolnić ich od emocji z przeszłości i pomóc pookładać ją sobie, uporali by się na tyle by stać się chociaż realistami... już nie muszą być optymistami  . Szkoda, ze sami tego nie widzą, nie wierzą innym gdy im to mówią, że tkwią w tym marazmie z własnej woli. Im nie można pomóc.

Liczyłam, że jednak ktoś zna takie przypadki przemiany z pesymistę na realistę (optymistę )
Czasem czytając historię o ludziach, którzy przeżyli straszne rzeczy - jak obozy, czy inne traumy - cudem uniknęli wypadku, są takie przemiany, potem ci ludzie do kolejnych problemów, przeszkód podchodzą ze spokojem, z optymizmem, z poczuciem, że to nie jest coś aż tak ważnego, by się denerwować.

Coś jest w tym, co napisałaś Tajemnicza75 - pesymiści to słabi ludzie. Być może terapia pomogłabym, ale ciężko taką osobę nakłonić, bo  z jego strony jest wszystko OK.

Nawet nie zamierzam tracić energii na namawianie do terapii, tak jak pisałam wcześniej - problemem jest, by on zauważył, w jaki sposób działa jego gadanie, w jego odczuciu on jest w porządku, to ja odbieram jego słowa tak źle, to problem jest po mojej stronie.
W jakiś sposób wie, jaki jest skutek, jak to działa na naszą relację, ale on jest przeświadczony, że z jego strony jest OK, nie ma złych intencji, nie ma problemu.
Być może ja reaguję za bardzo, ale też patrząc na naszą sytuację - to ja podejmuję trudne decyzję, rozwiązuje problemy, itd i nie potrzebuję, by mnie jeszcze dodatkowo obciążał swoim czarnowidztwem. Chciałabym, abym mój facet mnie wspierał, dodawał siły, a nie dołował.