obsesyjna zazdrość mimo ukończenia psychoterapii+brak szacunku - Netkobiety.pl

Twoje życie, twoja sprawa co zrobisz ze swoim problemem, oczywiście mogę się mylić, ale... zdarza ci się masturbować? zawiesić oko na jakimś przystojniaku? albo po prostu pofantazjować o ideale mężczyzny?
Rozumiem, że wkurza cię, że mąż woli się masturbować, gdy ty masz ochotę na sex... ale co jest złego w tym, że robi sobie dobrze sam? Nie zdarzyło ci się, że nie chciałaś czegoś z mężem robić, bo... bolała cię głowa, bo byłaś zmęczona, czułaś się urażona, wkurzyła cię koleżanka z pracy i myślami byłaś gdzie indziej. Skąd wiesz, że on unika cię, bo jak pisali inni - przesadzasz z kontrolą, z nieufnością wobec niego, z zaborczością, z zazdrością.

OK skoro się mylę, to po co ci ta wiedza? lubisz czuć się nieszczęśliwa? poza użalaniem się nad sobą samą i terapią kiedyś, co teraz robisz dla siebie i związku?

Że co? To może z kobietą, która się nad nim znęca - bo tak to należy nazwać - ma się obchodzić jak z jajeczkiem? I tak jest facet cierpliwy i kulturalny, bo powinien kopniakiem za drzwi toksyka wystawić.

Szczerze mówiąc nie wiem jakbym sie zachowała. Wiem ze udziela sie intensywnie na kilku forach, na których są również kobiety, ale nigdy nie zaprzatalo to mojej głowy. Nigdy nie myślałam o tym w kategorii zagrożenia. Intresuja mnie Twoje wypowiedzi z tego względu, ze znasz ten problem a do tego jesteś mezczyzna i chciałam poznać tez męski punkt widzenia bo wydaje mi się, ze niektore rzeczy odbieracie i rozumiecie inaczej. Sytuacja o zazdrość o posty z forum wydaje mi się abstrakcyjna. Byloby inaczej gdybyśmy wysylali sobie prywatne wiadomości, więcej rozmawiali, zbliżali sie do siebie psychicznie itp. A to jest tylko forum. Jedyne co wiem o Tobie to to ze miałeś podobny problem i ze jesteś mezczyzna. .

Co do masturbacji- może to i rozladowanie napięcia, zrozumialabym gdyby to robił gdy jest miedzy nami zla atmosfera, nie ma mnie albo wiecznie odmawiam. Ale w sytuacji gdy jest ok, ja chce a on nie, a gdy tylko z domu wyjde to można? Niefajna sytuacja i niedobrze z tym sie czuje.

Co robię oprócz użalania się i kiedys terapii?. Staram się nie myśleć w tych kategoriach, nie sprawdzam, nie zarzucam i nie instnuuje. Mysle, ze w porównaniu z tym co bylo to bardzo dużo. Nie umiem narazie więcej. Nie wiem co miałoby być jeszcze więcej.

I nie uważam go za permanentnego klamce. Choc kłamstwa sie zdarzaly. Być może z powodu mojej zazdrości, ale nie lubię takich usprawiedliwień. W moim zyciu tez sa osoby które cos do mnie maja i cos według nich zrobiłam zle, ale nieodplacam sie im tym samym, nie robię po złości, staram się być wobec nich w porządku mimo wszystko.

I ok, zdarzylo mi się masturbować, ale nie potrzebuje do tego porno. Mam mocno rozwinieta wyobraznie i fantazja mi wystarczy. I co może co niektórych zdziwi, nie myślałam wtedy o ideale mężczyzny jak bylo to napisane wyżej tylko wyobrażalam sobie co zrobię z mężem następnym razem. I może mój zmysl estetyczny jest zaburzony i znowu jestem na nie, ale nie zawieszam oczu na jakimś przystojniaku. Nie mam takiej potrzeby, mam to gdzies. Może kolo mnie iść mister polski i jakoś mnie to nie rusza. Kocham męża i mimo wszystkich wad których jestem świadoma jest dla mnie najlepszy i najprzystojniejszy.

Wiesz co, moze i idealizuje, po prostu nie mam potrzeby patrzec na innych i inni mnie zupelnie nie interesuja bo czuje ze jestem z tym, z ktorym chcialam i ktorego kocham... Chyba, ze jestem pod tym wzgledem nienormalna.

Tryb pracy, ktory mam powoduje, ze nie mam praktycznie wolnego czasu, nawet zeby sie wyspac. W wolnym czasie najpierw nadrabiam czas z rodzicami/rodzenstwem. Kolezanki mam, ale mam dla nich bardzo ograniczony czas. Nie wiem co ma jedno do drugiego.

Próbuję się dowiedzieć, czy gdybyś mogła, to spotykałabyś się z koleżankami, czy odczuwasz ich brak, czy mąż Ci wystarcza za wszystkich?

Ironia? no troszeczkę... no ale jakie rozwiązanie byłoby dla ciebie dobre, magiczne zaklęcie i mąż dostrzega tylko ciebie?
Olałaś pytania - co zrobiłaś w temacie swojej zazdrości, relacji z mężem, więc przyjmuję, że chodzi tylko o narzekanie.

Co robię odpisalam dzisiaj o 16:14:
Co robię oprócz użalania się i kiedys terapii?. Staram się nie myśleć w tych kategoriach, nie sprawdzam, nie zarzucam i nie instnuuje. Mysle, ze w porównaniu z tym co bylo to bardzo dużo. Nie umiem narazie więcej. Nie wiem co miałoby być jeszcze więcej.

Pytalam co robisz w kierunku terapii, z wpisu zrozumialam, ze nie robisz NIC. Dlaczego?

Chcialabym podziekowac wszystkim, ktorzy udzielali sie w tym watku. Za wszystkie dobre slows, rady, szczere opinie jak i kubly zimnej wody i potrząsanie mną. Może kiedyś jeszcze do niego wrócę gdy w glowie pojawia się zazdrosne myśli. Na chwile obecna nie wytrzymałam juz poniżania, obrażania mnie, wyzywania, braku szacunku i.codziennego placzu w poduszkę  przez jego traktowanie mnie pomimo ze niczemu nie bylam winna, na prawdę sie starałam i bylam w porządku. Niestety moje granice wytrzymałości na traktowanie mnie jak gowno sie skończyły.

Dziękuję wszystkim raz jeszcze, może ktoś inny z tym samym problemem przeczyta to wszystko i mu to pomoże. U mnie problem lezal głównie nie w zazdrości.

Chyba za dużo sie skumulowalo. I nawet nie chodzi o moja zazdrość. Czułam ja, ale radziłam sobie na różne sposoby, zachowywalam się jak dobra przykladna zona przez dłuższy okres czasu. Ostatnio mieliśmy mało czasu dla siebie przez moja prace. Gdy wieczorem mogliśmy spędzić razem dwie godziny, liczyłam ze fajnie zagospodarujemy czas albo chociaż pogadamy. Co otrzymałam? Obrażanie, wyzwiska, słuchanie jaka jestem psychopatka itp. Powiedziałam co o tym mysle, ze nie będę dużej akceptować takiego traktowania, ze to nie jest normalne i oczekuje ze cos z tym zrobi, sama gdy cos mu nie odpowiadalo robiłam tak żeby bylo mu lepiej. Niestety to byl monolog. On siedzial i sie ze mnie śmiał a potem zatkal uszy żeby mnie nie sluchac. Oczywiście jedyne co usłyszałam to obrażanie i wyzwiska. Rozmowa żeby ze mną usiadł i pogadal jest niemożliwa. On siedzial przez komputrem, pisal i gral. Ja bylam miedzy czasie, jak zwykle, bo komputer to numer jeden. Każdy dzień wygladal tak samo, a noc tak, ze ja leżałam i ryszalam z bezsilnosci w poduszkę słysząc ze mam przestać histeryzować. Zabrakło sily.

Napadów zazdrości, które były od dłuższego czasu nie da się uleczyć w jeden wieczór, ani sprawić, że druga strona o nich zapomni.  Przecież nie pierwszy raz się starasz, a potem wszystko wraca do punktu wyjścia. Podejrzewam, że Twój mąż po prostu już nie wierzy, że może być lepiej.

Ja sama nie wiem, dlaczego wciąż jesteście razem - on nie jest szczęśliwy, Ty też nie.
Wasze życie to istna huśtawka, a to zarzucasz mu zdradę, szpiegujesz i kontrolujesz, a to chodzisz na paluszkach, by sie o nic nie czepiał. Jeśli nie nauczycie się żyć NORMALNIE to problemu nigdy nie rozwiążecie. Nie wiem, jak z Twoim mężem, ale Ty sobie sama na pewno nie pomożesz.

Wyszłam za niego bo go kocham. Tak, wiem, czasami to za malo. Byly czasy, kiedy bylo na prawdę fajnie. Myślałam, ze może być tak zawsze. Mylilam sie.

Chciałam żebyśmy żyli normalnie. Ale widocznie chciałam tylko ja, on problemu nie dostrzega. A właściwie zle mowie, dostrzega tylko we mnie.

Myślę, że powodem tego, że on Cię lekceważy może być jego nastawienie. Jeśli przez dłuższy czas poprzez swoją zazdrość kłóciłaś się z nim to on w chwili obecnej niczego innego się nie spodziewa, z góry bowiem zakłada, że znowu będziesz robiła mu sceny zazdrości i zachowuje się, jak się zachowuje - o tym już pisałam.

Jeśli uważasz, że jest jeszcze sens ratować ten związek to przestań płakać w poduszkę, bo to zapewne wzbudza w nim tylko złość. Zacznij rozmawiać o rzeczach dnia codziennego - nie przepytuj co robił? nie kontroluj! mów o tym, co w domu - coś pozytywnego. Spróbuj go zainteresować rozmową może gdzieś wyciągnij spoza tego monitora, rozmawiaj o wszystkim ale nie o was. Wygląda na to, że on na tę chwilę tematu ma dość i nie wierzy, że cokolwiek może się zmienić. Musisz mu pokazać, że jest inaczej. Tydzień chodzenia na paluszkach się nie sprawdził bo wyczuł Twoją sztuczność, musisz być naturalna, silna, cierpliwa i przede wszystkim przestać się mazać!

Owszem, ale nie trwało to aż tak długo.
Jeśli nie widzisz innego wyjścia jak rozstanie to porozmawiaj z nim o tym -  jeśli nie chce Cię słuchać to mu to napisz - podejmijcie jakieś kroki, albo w jedną albo w drugą stronę - tak bowiem, żyć się nie da.

Niestety przychodzi taki czas kiedy już przestaje komuś zależeć. U Twojego męża najwyraźniej ta "masa krytyczna" została przekroczona. Straciłaś wiarygodność. Tu już słowa nic nie dadzą. Możliwe, że nic już nie pomoże. Ale jedyne co jeszcze można zrobić, jeśli faktycznie Ci zależy to działać. Ale gwarancji nie ma. Ja też chciałbym zobaczyć, że mojej żonie zależy, ale tego nie widzę. Póki co chciałbym rozmawiać, ale rozmów nie ma. Jestem gotów iść na wspólną terapię, ale coraz bardziej wątpię w to czy cokolwiek ona da. Mam nieodparte wrażenie, że moje małżeństwo jest na równi pochyłej.

Nie chodzi o to - kto gdzie mieszka i jakie ma możliwości. Zdałaś pytanie i ludzie próbują ci doradzić.

To co mi się rzuca w oczy - to dużo wewn. sprzeczności. To co napisałam wcześniej o postępie i regresie w panowaniu nad zazdrością, mąż jest twoim jedynym przyjacielem, nie potrzebujesz przyjaciółek, a jednocześnie źle cię traktuje i nie godzisz się z tym, chcesz coś zmienić, ale szukasz wytłumaczenia dlaczego się nie da. Jeśli ludzie doradzają ci terapię, to dlatego, że miotasz się w tych sprzecznościach, potrzebujesz by ktoś pozytywnie wzmocnił cię, by pomógł ci rozprawić się z tymi sprzecznościami, przez które czujesz się nieszczęśliwa.

Może twój mąż jest super facetem, ale może on nie jest zainteresowany naprawą waszego związku, a nie da się zrobić tego jednostronnie.