Co się z tymi kobietami stało...? - Netkobiety.pl

Smiejcie się śmiejcie że faceci narzekają na kobiety, ale teraz nawet taka pasztetowa ma mniemanie o sobie wyższe od wieży eiffla przez portale społecznościowe i dostawanie zaczepek od gości liczących na łatwe bzykanie, bo dziewczyny nie gardzą urodą.

Druga sprawa, jak nie wywołujesz żadnych emocji w kobietach to nie zaruchasz. Musisz na początku znajomości dawać poczucie niejasności, niepewności, tajemniczości, blablabla, tylko nie każdemu chce się męczyć byle kogoś mieć.

Trzecia sprawa, młode polki zazwyczaj gustują w habibi i erazmusach, serio nie szkoda ci czasu za takim czymś latać? Powinieneś się cieszyć że takie coś się trzyma z daleka.
A i za jakieś 5 lat nie daj się złapać w pułapkę, jak sporej części tych kobiet załączy się instynkt macierzyński i za wszelką cenę będą szukać samca rozpłodowego. To nie będzie big love, wtedy żegnaj je środkowym paluszkiem.

Konkluzja:
-nie słuchaj kobiet, zwłaszcza tutaj, bo te tutaj to są jadowite i będą chciały dogryźć i zaginać rzeczywistość na swoją  korzyść
-idź na dziwki, serio
-możliwe że za tym oceanem znajdziesz normalniejsze kobiety, te u nas póki co dostają głupawki od napływu kultury zachodu.

Szacunek nie należy się za samą płeć - czy żeńską, czy męską.

Znacie to powiedzenie o szaleństwie, które jest powtarzaniem tego samego działania i oczekiwanie wciąż różnych rezultatów? Autor to realizuje wręcz podręcznikowo. Uparcie stosuje metody z poradników uwodzenia, efekty marne, ale on wciąż obstaje przy tym, że wszystko robi tak jak trzeba, sobie nie ma nic do zarzucenia - tylko te baby wszystkie jakieś trefne. Nie pamiętam już liczb, ale Autor twierdzi, że zagadał już do całej gromady. Statystyka (a więc suche fakty - coś co podobno do męskiego, logicznego mózgu przemawia bezbłędnie) wskazuje, że na jakieś normalne dziewczyny musiał w tych poszukiwaniach też trafić. I ich też nie zainteresował. Więc może warto  byłoby jednak zmienić podejście?

Jasne, że są księżniczki z wysokich wież, co mają olbrzymie wymagania i nic do zaoferowania - czasami poza ładną buzią i zadbanym ciałem, a czasami nie mają i tego. Chyba żadna forumowiczka temu nie zaprzecza - na forum pojawiają się przecież takie historie, niektóre z nas mają takie znajome, więc trudno udawać, że takich lasek nie ma. Ale mam też wrażenie, że co poniektórzy panowie - szczególnie ci, co przeżywają damsko-męskie frustracje - uważają, że każda (albo przynajmniej znacząca większość) z tych, co im dają kosza, to właśnie księżniczki. A prawda może być dużo bardziej nieprzyjemna dla odrzuconego adoratora. Bo nie każda "księżniczka" faktycznie nią jest - niektóre po prostu wiedzą, że za to, co mają do zaoferowania mogą też czegoś oczekiwać - i że odrzucony adorator tych oczekiwań po prostu nie spełnia.

Nieodmiennie też bawi mnie hipokryzja, której Autor jest kolejnym reprezentantem.

Czyli - jeśli dla Autora kryterium wyboru dziewczyny do zagadania jest jej wygląd (może nie tylko, ale zauważmy, że kilka razy tu pisze o "ładnej dziewczynie", "gorącej lasce" i w poprzednich postach też, a o osobowości, poczuciu humoru ani słówka), to wszystko ok. Ale jak dziewczyna go odrzuca, bo on jej oczekiwań co do wyglądu nie spełnia ("normalny facet" stawiany w opozycji do "ładnej dziewczyny" jest dla mnie równoznaczny z kimś przeciętnego wyglądu - wcale nie brzydal, po prostu nie przystojniak) to już jest "be" i "jak ona tak może". Ano może tak samo jak i on mógł. Dlaczego Autor nie rozwodzi się nad niepowodzeniami w kontaktach z "normalnymi dziewczynami" - czyżby dlatego, że takich nie zauważa i nie bierze pod uwagę? Czemu więc tak trudno mu zrozumieć, że "ładna dziewczyna" może nie brać pod uwagę jego - normalnego faceta - bo też zauważa tylko tych przystojnych? Żeby było jasne, nie uważam, by to była najlepsza postawa - niezależnie od płci. No ale jak ktoś ją stosuje wobec innych, to czemu ma pretensje, że inni stosują ją wobec niego?

Alberto Salazar orędowniku pordywu ulicznego , w zasadzie powiedziałeś to sam - nie chcę relacji, nie daję do siebie kontaktu (fb wydaje mi się o wiele bardziej prywatny niż numer telefonu, tak na marginesie). Ale rozwinę to troszkę. Dla mnie danie numeru facetowi, z którym bawiłam się całą noc w klubie czy poznanemu w kinie (a dawałam) różni się subtelnie, ale zasadniczo od dania numeru facetowi z ulicy. Po części chodzi o bezpieczeństwo - nie tyle realne, co pewien komfort psychiczny, bo wiadomo, że przez kilka godzin tak naprawdę nie zweryfikuje się czy ktoś jest psychopatą. Dużo bardziej chodzi o wstępną weryfikację, czy w ogóle coś między mną a tym człowiekiem "klika". W 5 minut nie umiem tego zrobić (a więcej nie mam, jak idę ulicą - bo nie spaceruję bez celu, idę zawsze gdzieś po coś, zwykle na konkretną godzinę - takie mam zwyczaje). Raz mi się zdarzyło, że kompletny nieznajomy (ten z kina) zamiast numeru telefonu chciał zabrać mnie na herbatę - miałam czas, poszłam, przegadaliśmy kilka godzin (duużo więcej, niż zakładałam), dałam mu numer telefonu, facebooka i pozwoliłam się nawet odwieść do domu. Ale to już było po tym, jak się wstępnie poznaliśmy i "klikneło" - miałam poczucie, że warto zainwestować w tę znajomość. Po 5 minutach rozmowy na ulicy/przystanku/w autobusie na inwestycję nie nabrałam nigdy ochoty. Czy teoretycznie możliwe jest na ulicy poznać kogoś interesującego (mnie, a nie tak ogólnie) - teoretycznie tak, bo w praktyce mi się nie zdarzyło, a o praktykę wszak chodzi

I zanim zaczniesz ponownie pisać o tym, jak to nigdy nie wiadomo, co się może zdarzyć - więc trzeba korzystać z każdej okazji, bo potem to się tylko narzeka. Ja nie narzekam, nie mam poczucia, że cokolwiek przeszło mi koło nosa (i myślę, że podobnie ma sporo tych dziewczyn, co są sceptyczne wobec ulicznych podrywów). Jeśli odrzucałam potencjalną znajomość, to zawsze bez żalu, z poczuciem, że w tych konkretnych wypadkach wolę zainwestować mój czas w coś, czego jestem pewna - kółko naukowe, książkę, kawę z koleżanką, pilates - niż w znajomość, która mnie nie przekonuje. Nie płakałam, że nikt mnie nie chce - "płakałam" ewentualnie, że nie chcą mnie Ci, co ja bym ich chciała, ale to już inna para kaloszy. Ostatecznie moja strategia mi się opłaciła, więc nie zamierzam jej zmieniać. Szczególnie, że teraz żadna strategia nie jest mi już potrzebna

I taka anegdotka odnośnie nastawienia - jak stałam do kasy w kinie, to stało też dwóch facetów. Jednego ledwie zarejestrowałam kątem oka, drugi zwrócił moją uwagę i pomyślałam, że fajnie by było, żeby do mnie zagadał, fajnie byłoby poznać kogoś, z kim mam coś wspólnego. I po seansie facet do mnie zagadał - ten pierwszy, co go w zasadzie zignorowałam i nawet nie zauważyłam, że potem na sali siedział obok mnie. Wnioski z tego może każdy sobie wyciągnąć, jakie mu pasują - że nastawienie nie ma znaczenia, bo ten "wybrany" się nie odezwał; że ma kolosalne znaczenie, bo byłam otwarta na znajomość i się trafiła; że to wszystko przypadek. To, jak postrzegamy wiele spraw, zależy przecież od indywidualnego doświadczenia. Jak się wierzy, że nastawienie ma znaczenie i nosi się w sobie to ziarnko nadziei - to jak się trafi na dobrą okazję, będzie się miało poczucie, że oto nadzieja wreszcie zakiełkowała i słusznie się ją pielęgnowało. Jak się wierzy, że każda, co mnie nie chce to zołzowata księżniczka, bo wszystkie one takie rozpuszczone przez adoratorów lajkujących ich focie na fejsie i instagramie - to też się sprawdzi.

Qrde, Ella wycleciała, bo się dała sprowokować, a tacy "faceci" cały czas są na tym forum i mają się dobrze

Ach ci książęta, az mi sie Pretty Woman przypomniała, jak Richard Gere w ostatniej scenie przyjechał białą limuzyną - taki wspołczesny książę.
Ale fajna bajka ten film no nie?

Co do tych księżniczek czy książąt  - to trzeba tez uważać, aby nie wziąć takiej żaby za zaklętą księżniczkę, ani zaklętego księcia, bo to może jest faktycznie tylko żaba

WIększość takich poradnków niestety jest nastawiona na to, jak wyciągnąć kasę od konsumenta. A to się dobrze sprzedaje. Co z tego jak nie działa, przecież nikt nie zwraca książki z żądaniem oddania pieniędzy, bo porada nie zadziałała.
Rzeczywiście jednak dziwne, by latami stosowac coś, co nie działa.

Oficjalnie sfrustrowani panowie szukają związku i miłości, bo przecież oni nie są tymi aroganckimi, dupkowatymi bad-boyami, na których tak podobno kobiety lecą. Oni są ci lepsi, porządni mężczyźni. Tylko jak ich frustracja zaleje, to wychodzi prawda na jaw. Że wcale nie o miłość i związek chodzi, tylko o ambicję - żeby właśnie bad-boyem zostać, bo to jest szczyt towarzyskich aspiracji.

No, przeca to oczywiste. Że wszystkie znane mi osobiście i większość znanych mi z opowieści kobiet jest w związkach z Polakami, a nie z facetami z eksportu, to bez znaczenia. Na pewno Raven ma bardziej reprezentatywną grupę znajomych.

Tu akurat mam ździebko inne spostrzeżenia. Znam dziewczyny, co w okresie związkowej posuchy, albo jak właśnie zaczyna rosnąć presja na malżeństwo i dzieci, to sobie przypominają o dawnym Marcinie, co nie był porywający, ale w sumie taki spokojny to by się na związek nadał. Znam jedną kobietę, co taką rozkminę zrealizowała - i to jest katastrofa dla wszystkich: dla niej, dla "Marcina", dla ich dzieci. I tu bym się nawet z Ravenem zgodziła. ALE, to nie znaczy, że jakby dziewczyna się od razu, za pierwszym podejściem takim "spokojnym Marcinem" zainteresowała, to byłoby big love - nie, po prostu nie dla niej ten "spokojny Marcin" czy przy pierwszym, czy przy drugim podejściu.

Tylko czy ten wróbel czekający na okazję przez lata też czasem nie jest desperatem i też czasem nie bierze tego co udało mu się schwycić, a niekoniecznie tego co chciałby?
Co najmniej dziwny ten "Marcin"

Pofrunie do gołębia - na chwilę lub na stałe.

Ale właśnie o to mi chodziło. Że jak ktoś dla danej osoby był wróblem na dzień dobry, to wcale danie mu szansy przy tej pierwszej znajomości nie przeistoczułoby go w gołębia. Więc mogą sfrustrowani panowie zarzekać się, że ta czy inna dziewczyna za jakiś czas pożałuje, że ich nie doceniła i może jeszcze wróci na kolanach (i wtedy oczywiście oni nią wzgardzą - tak jak te inne wróble co się dały złapać przy drugim podejściu). Ale prawda jest taka, że z tymi, co wracają, to nie ma co próbować, bo wracają po wróbla, a nie dlatego, że nagle dostrzegły we wróblu gołębia.

O, akurat znam ten artykuł
Dlatego jestem przeciwko takim związkom z rozsądku, bo to taki dobry człowiek, bo mnie kocha, bo lepszego ze świecą szukać - tylko co z tego, że dobry, porządny, jak kompletnie nie ma tu uczucia.
No i dramat dla wszystkich. I dla tego małżonka i dla tego drugiego no i dla tej kobiety. Stchórzyła po prostu, wzięła wróbla
Tu nie chodzi o to, kto był dobry czy zły, po prostu on nie był dla niej a ona dla niego.
Dlatego uwazam, że te wszystkie wątki typu: jestem taki porządny a ona wybrała jakiegoś iksińskiego, to własnie wynik takiego podejścia, ze lepszy taki niż żaden, jest porządny - ale nie ma tam uczucia.
W drugą stronę myślę, że są rzadsze przypadki -po prostu jak mężczyźnie kobieta się nie podoba, to nie ma siły- w związek z nią nie wejdzie, nie będzie sobie tłumaczył: nie żywię do niej uczucia, nie pociąga mnie kompletnie ale jest miła, dobra, porządna, więc się z nią ożenię. Kobiety są bardziej skore do ustępstwa w tej kwestii - co okazuje się niesłuszne, bo potem wychodzi jak wychodzi(co widać w artykule).

T-28, przypominam, że zgodnie z Regulaminem Forum, którego znajomość i akceptację potwierdziłeś w chwili rejestracji, wklejanie linków do obcych forów, serwisów i różnego typu stron internetowych, głównie o charakterze komercyjnym, jest zabronione. Proszę, abyś więcej tego nie robił.
Z pozdrowieniami, Olinka

Myślę, że jednego nie dostrzegasz - ten sam facet dla jednej dziewczyny może być wróblem, a dla innej gołębiem. Więc on wcale nie musi "stawać się" gołębiem, wystarczy, że przestanie uparcie ganiać za laskami, które widzą w nim wróbla i zastanowi się, jakie mogą w nim gołębia dostrzec.
Ale zgoda, są tacy chłopcy, co są wróblami do szpiku kości i muszą trochę nad sobą popracować, by zostać gołębiami - i czasem im się udaje. Tylko oni wtedy nie mają powodu, by wracać do "byłych-niedoszłych", bo skoro już są gołębiami, to znajdą dziewczyny, które w nich te gołębie dostrzegą teraz, od początku znajomości. Jak taki gołąb leci do dziewczyny, która go wcześniej odrzuciła, by się na niej zemścić za to, że kiedyś był dla niej wróblem - to znaczy, że jeszcze sporo wróbla w nim zostało.

No widzisz a ja jeszcze 5-6 lat temu byłem bardzo zaniedbanym, nieśmiałym facetem... do dzisiaj się śmieję z siebie, że jestem najbardziej nieśmiałym człowiekiem pod słońcem... i nikt mi nie chce uwierzyć...
5-6 lat temu trenowałem maratony i ważyłem ok 60 kg- teraz trenuje sporty siłowe i ważę 76 kg... kiedyś byłem bardzo szczupły teraz wyglądam normalnie - niektórzy się upierają że atletycznie aha... no i wypracowałem sobie własny styl i gust co do ciuchów.

Gdyby nie charakterystyczne rysy twarzy to spora część osób, która pamięta mnie z tamtego okresu czy to z wyglądu czy z charakteru - nie poznałaby mnie... i spora część nie poznała w sumie.

Z kobietami bywa podobnie, niektóre zaczynają dbać o siebie, ćwiczyć... zrzucają sporo kilogramów, zmieniają nastawienie, skutkiem czego po pewnym czasie z szarych myszek przeistaczają się w pewne siebie, piękne i charakterne kobiety... zwracające uwagę.

Przyznam się bez bicia, że sam zaliczyłem dwie tego rodzaju sytuacje lata temu - tyle że dotyczyło to kobiet, które bardzo paskudnie i chamsko potraktowały mnie przed moja "przemianą" i zwyczajnie się odegrałem... po czym zerwałem ostatecznie znajomość.
Nie jestem z tego dumny, nie cieszy mnie to i nie bawi mnie to ale pamiętam, że wówczas miałem niepohamowaną ochotę odpłacić się pięknym za nadobne i tak też zrobiłem.

Tak samo mógłbym zapytać jaka normalna kobieta uważa się za 7 cud świata i uważa że wygląd daje jej prawo do gierek, testów i manpiluacji?

Sam raczej nie leci, po prostu dziewczyna pojawia się ponownie w jego życiu (może przypadkowo, może mieli zdawkowy kontakt) i to ona przylatuje. No był nawet na forum wątek taki, wczoraj czy przedwczoraj. Przyleciało dziewczę, to pan skorzystał. Co miał nie skorzystać.

Ty włożyłęs pracę, pracowałeś nad sobą. Dokonałes zmian. A niektórzy uważają, że staną się tym gołębiem za 5 lat tylko dlatego, ze dana kobieta nie chce już być sama i stwierdzi "Ten Marcin może nawet być, bo nie pije nie bije, jest porządny - a mi leci czas, więc dobra, moze być".

Oj, gdyby ja się w ramach zemsty musiała przespać z tymi co, chciałam z nimi być, ale oni mnie nie chcieli, to byście mnie już nazwali dawno puszczalską
Kurcże tak sobie pomyślałam, nie chciałabym być z mężczyzną, który w taki sposób się odgrywa.
Moze to kwestia płci, nie wyobrażam sobie seksu bez uczucia, a już mscic się przespaniem z kimś a  następnie rzuceniem go to juz zupełny kosmos dla mnie. Mam nadzieję, że nie wszyscy panowie tak traktują seks, to znaczy tak tylko mechanicznie. To by było dobijające.

Żadna normalna tak nie robi. Tylko dlaczego panowie (niektórzy) zamiast z normalnymi kobietami umawiają się za jakimiś z zupełnie wypaczonymi charakterami dziewczynami? Gdzie oni je poznają? Czas zmienić otoczenie w takim razie.

seks i uczucia to nie jest jedno.
nie mam nic przeciwko seksowi dla samej przyjemności

ale seks po to, żeby się zemścić na kimś?
sorry, ale to są własnie dla mnie puszczalcy ludzie
i też w ogóle nie miałabym ochoty być z  takim człowiekiem
wolałabym naprawdę sto razy bardziej być z kimś, kto miał wiele kobiet, bzykał się z nimi, ale traktował je z szacunkiem
niż być z kimś, kto w ten sposób się mścił za odrzucenie, nawet jeśli to była tylko jedna czy dwie kobiety.

Nawet z osobą, do której się nic nie czuje?

jak to nic nie czuje?
jak masz ochotę na seks z kimś, to zwykle CZUJESZ do tej osoby POŻĄDANIE
to też jest uczucie i zdecydowana większość ludzi jednak chce uprawiać ten seks z kimś, kto się im podoba, albo do kogo czują pożądanie.
Szczerze mówiąc nie spotkałam się jeszcze z kobietą czy mężczyzną, który by uprawiał seks bez jakichkolwiek uczuć, czyli np. bez pożądania do drugiej strony.

Interesująca teoria. Ty nie znasz żadnych normalnych ludzi, że masz takie wnioski? A niby po jaką choinkę miałabym się przespać np. z jakimś kumplem mojego byłego męża?

Gdzie Wy takie kobiety znajdujecie? Nie możecie zakręcić się za jakąś normalną?

Najwyraźniej niektóre dziewczyny mają inne zdanie na ten temat - nie ma w tym nic dziwnego. I myślę, że to jest tak naprawdę motyw przewodni dyskusji między nami - na ten sam temat można mieć różne zdanie. I to nie znaczy, że któraś osoba jest w błędzie.

Ależ ja absolutnie nie zabraniam podchodzenia do dziewczyn na ulicy. Po prostu uświadamiam, że nie każda dziewczyna, która nie odpowie na taką zaczepkę pozytywnie, będzie sobie pluła w brodę, że zmarnowała okazję na poznanie nowej, ciekawej osoby.

Jeśli jeden argument jest prawdziwy, to nie znaczy, że drugi jest fałszywy.
Miejsce ma znaczenie choćby dlatego, że jakbym wpadła na mojego faceta na ulicy to: 1. Mało prawdopodobne, że zagadałby tak, jak zagadał, bo brakowałoby kontekstu - a zaskoczył mnie właśnie tym kontekstem; 2 - pisałam jak wygląda moje przemieszczanie się po ulicy; jakbyśmy tam na siebie wpadli, to na herbatę zapewne czasu bym nie miała, a bez tego telefonu bym mu nie dała. Także obstaję przy swoim - miejsce nie było tu bez znaczenia. I trudno mi nawet oceniać, co było ważniejsze - miejsce, nastawienie, faza księżyca, bo po prosu wszystko splotło się idealnie.

No i tu jest największa różnica między nami. Dla Ciebie poznawanie ludzi to przygoda - i dobra Twoja Ale dla mnie to przygoda nie jest i nigdy nie będzie. Jakbym miała się zmuszać do zmiany nastawienia, to więcej czasu spędziłabym na frustracji, że wciąż nie umiem w tym przygody dostrzec i się tym cieszyć, niż na faktycznym poznawaniu ludzi. Ty z osoby nieśmiałej zmieniłeś się w osobę otwartą, ja po prostu zaakceptowałam swoją nieśmiałość i nauczyłam się szukać takich sposobó poznawania i przebywania z ludźmi i zawierania relacji (związków, przyjaźni, znajomości), w których moja nieśmiałość nie jest przeszkodą. Przede wszystkim zaś zaakceptowałam fakt, że mi nowe znajomości i poznawanie ludzi generalnie nie są do szczęścia potrzebne, bo dużo lepiej się czuję we własnym lub dobrze poznanym towarzystwie, niż szukając nowych kontaktów. Wiem co mi przynosi radość - i nie jest to nawiązywanie nowych relacji. Nawet nawiązanie relacji z moim mężczyzną (mimo wszystich pomocnych okoliczności) było dla mnie wysiłkiem i właśnie inwestycją. Z tym, że inwestycją, którą uznałam za wartą wysiłku bez względu na to czy byłby z tego związek czy nie, bo znajomość jako taka była dla mnie czymś wartościowym i w sumie przyjemnym. Nie wiem, czy to jest zbyt emocjonalne podejście. Wiem, że w moim wypadku skuteczniejsze okazało się działanie "po mojemu" niż zgodnie z lansowanym podejściem, że każda potencjalna znajomość jest warta rozwijania.

Z pozbywaniem się samotności bywa tak - że czasem robią to ludzie, którzy faktycznie są samotni (i im to wychodzi na zdrowie), ale czasem do tego zmuszają się ludzie, którzy wcale samotni nie są, tylko im się to wmawia. Np. mówiąc, że jakby się miało więcej znajomych, poznawało więcej osób, to by się szybciej znalazło te, na których nam zależy. A to przecież nie musi być prawda. Są ludzie mniej lub bardziej "uniwersalni" - jedni znajdą nić porozumienia z większością, inni tylko z nielicznymi, im pdobnymi. I nie jestem pewna, czy właściwą drogą jest zmieniać tych drugich w tych pierwszych. Wiem, że u mnie się nie sprawdziło. Szłam kiedyś "na ilość" w całowaniu żab, wychodząc z założenia, że za którym razem to się musi udać, bo przecież innym się udaje. I to rodziło masę frustracji, gdy trafiły mi się wciąż tylko żaby (dla mnie żaby - to nie byli wcale beznadziejni faceci, a w każdym razie nie tylko). Jak spotkałam mojego faceta, to od razu (właśnie z kontekstu miejsca i pierwszych wymienionych zdań) wiedziałam, że to nie jest przypadkowa żaba, tyko mojego gatunku - nie wiedziałam tylko, że aż tak bardzo.

Skoro nie ma nic złego, to dlaczego taką argumentację podważasz, uważając, że to pierdoły? Moim zdaniem, każdy ma prawo siedzieć w swojej strefie komfortu tak długo, jak mu to pasuje i się u niego sprawdza. A jak marudzenie może wynikać nie tylko z problemów, które załatwiłoby wyjście ze strefy komfortu. Może wynikać też z tego, że ktoś tak naprawdę nie ma ochoty z tej strefy wychodzić, ale czuje presję, by to zrobić, bo tak trzeba. Wiesz kiedy ja przestałam zadręczać się tym, że nie mam faceta? Jak sobie uzmysłowiłam, że wcale go mieć nie muszę, by być szczęśliwą. Skończyło się kombinowanie, co robię źle i co należy zmienić, by komuś się wreszcie spodobać. Skończyło się marudzenie, ale i desperacja, pojawiło się zadowolenie z samej siebie. Niewiele zmieniło się we mnie zewnętrznie - ani wygląd, minimalnie zachowanie. Nie było żadnej uderzającej metamorfozy. I okazało się, że wcale nie była potrzebna, że wystarczyło coś naprawdę drobnego. Więc dziś sceptycznie podchodzę do tych rad, by wychodzić ze strefy komfortu - bo zwykle to mają być radykalne zmiany, a takie ani nie muszą być konieczne, ani dobrze nie muszą skończyć.

Co do nastawienia - podałam kilka różnych opcji. Nie znaczy to, że wszystkie są moje. Chyba dość oczywiste jest, którą praktykuję (eureka! )

I oczywiście żadna normalna dojrzała emocjonalnie kobieta nie będzie się uznawała za 7 cód świata, co ją uprawnia do jakichś manipulacji. Podobnie jak normalny, dojrzały emocjonalnie facet nie będzie realizował swojej potrzeby zemsty na dziewczynie, która nim wzgardziła. A ten, co to zrobił, a później dojrzał, nie będzie dumny ze swoich wyczynów.

Każdy facet chyba przerabiał sytuację, kiedy kumpel stawał się byłym kumplem, często działo się tak z powodu kobiety. Niestety niektórzy na widok ładnej pupy i cycków (i oczywiście bogatego wnętrza ) tracą rozum i zasady...

numer telefonu wydaje się ostatnia linia oporu

poza tym, na FB wystarczy pobawić się grupą odbiorców, ustawieniami prywatności, i masz na tablicy, kilka kartek
adresaci kanału tematycznego mają wgląd w dany kanał

no chyba ze FB, to śmietnik, do podrasowania Ego

warto prywatność, pilnować, nie rozdawać za free i byle komu
myślę że prywatność można tu szeroko rozumieć, albo nie

No, otóż to - mogę się pobawić ustawieniami prywatności i pokazać absztyfikantowi tylko to, co chcę Przy okazji - na fb loguję się również, kiedy chcę . Dla mnie akurat numer telefonu jest ostatnim narzędziem do zapoznawania się, a to z powodów, o których napisałam wyżej. Jakbym rozdawała ten numer na prawo i lewo, to już bym chyba nic innego nie robiła, tylko odbierała telefony czy smsy, bo wyłączyć go nie mogę, chyba logiczne, dlaczego...

Ja się zgodzę z założycielem tego wątku. Kobiety często same nie wiedzą czego chcą. Pomimo upływu lat nadal szukają łobuzów za którym będą się uganiać... Przykre to jest.

Jak chcesz to sobie tak to tłumacz.  Wolna wola. Ty sobie sam robisz tym krzywdę nikt inny.

A może zamiast na tej ulicy na oślep celować to się jakimś hobby zająć, które sprzyja poznawaniu nowych osób? Połączyć przyjemne z pożytecznym, zamiast się denerwować, że wciąż i wciąż nie wychodzi.

Nie wiem czy autor oczekuje jakichś porad czy po prostu chciał się wyżalić ale może ktoś z tego wątku coś dla siebie wyniesie. No i dla mnie (to tylko moje spojrzenie) o wiele atrakcyjniejszy jest mężczyzna z pasją. Lubię ten błysk w oku i pewność siebie, kiedy robią to co lubią. Może im to nie wychodzić, mogą być początkujący ale to zaangażowanie jest piękne. Że robią coś dla siebie. Na ulicy tego nie widać, a jak zdążyłam zauważyć, właśnie to miejsce jest głównym powodem sporów w wątku.

Jestem leniem, wpadłem tu bo mi się wyświetliło na górze strony. Pytanie za milion punktów.

Czy doszliście w tym wątku do jakiś konkretnych...wniosków?

Oj, z tymi szachami to ja bym nie przesadzała - dziewczyny też w szachy grają

Oraz, Alberto, czuję się olana. Wyprodukowałam taaaki post w odpowiedzi na Twój, a od Ciebie nawet pół słówka komentarza. Chyba pójdę pochlipać w kątku.

Nie wątpię, że grają ale osobiście spotkałem w życiu tylko 2 do których zagadałem.
Oraz... lubię To twoje poczucie humoru. Chętnie skrobnę dłuższą wypowiedz ale póki co wybieram się na film o Wisłockiej. Więc tymczasem.

A ja bym była mile zaskoczona gdyby jakiś fajny,atrakcyjny facet zaczepił mnie na ulicy,w sklepie itp.,podobno faceci boją się ładnych,atrakcyjnych kobiet( wielka głupota!!!),może podobnie jest po stronie babek?,rozumiem autora,po wielu próbach można mieć dosyć,życzę powodzenia i wytrwałości w dążeniu do celu a może poznasz fajną dziewczynę w najmniej oczekiwanym momencie?,bo na razie bardzo jesteś na tym skupiony.....pozdrawiam.

Aż sobie poczytałem trochę tych poradników o uwodzeniu. I znalazłem między innymi taką poradę, żeby być elastycznym i jeśli jakaś rzecz nie działa, to trzeba zastanowić się, co zmienić, a nie działać wciąż uparcie w ten sam sposób. Może autor wątku to przeoczył?