Kwestia powrotu a brak kompromisu - Netkobiety.pl

A zrobiłaś to już po napisaniu tego posta?

Na co czekasz? Weź telefon do łapy i zablokuj.

My nie mieliśmy przez jakiś czas kontaktu -odkąd przestałam pisać na wątku. Do niedzieli właśnie. Wiem, że 10 dni to żaden wyczyn. Żałuję tylko, że znów dałam się tak potraktować.

Przyznam wam szczerze, że oglądałam w święta swoją studniówkę To było 6 lat temu. Byłam wówczas z kimś innym, przez 1,5 roku. Wszystkie najważniejsze sprawy "wchodzenia w dorosłość" takie jak matura, czy początki studiów przeżywałam z nim. Nieważne, że on ma teraz żonę i dziecko. I w sumie nawet nie chodzi o niego Zobaczyłam, że po prostu byłam z kimś szczęśliwa. Uśmiechnięta, towarzyska. Widać było po moich oczach, że jestem szczęśliwa.

I zrobiło mi się przykro, bo przy tym facecie byłam stłamszona, roztrzęsiona... jak nie ja. Bałam się cokolwiek powiedzieć, bo trzęsła mu się noga ze złości. Heh. Taki sygnał. Z ludźmi rozmawiał, uśmiechał się i żartował, a na mnie był zły, przeze mnie i  okazywal mi to pod stołem, bo trzęsła mu się noga.

Obiecuję, że jutro - niech to będzie przełom - dokumentnie go wszędzie poblokuję.

Nie mam odwagi chyba. Chcę zrobić to jutro, by w nowy rok wejść "z czystą kartą". Tak sobie obiecałam.

Jak to zrobisz dzisiaj, zaraz, to też wejdziesz w nowy rok z czystą kartą. Nawet jeśli chodzi Ci o rok 2036.

Ależ Santapietruszka ona nie może zablokować już teraz bo zanim ją olał to wspomniał o wspólnym Sylwestrze. A nóż widelec naskrobie jej coś albo nawet zadzwoni w tej sprawie a ona nie odbierze... TRAGEDIA!

Poczeka aż do samego Sylwestra... a potem poczeka jeszcze trochę... i jeszcze trochę... bo a nóż widelec.

No oczywiście, że warto! Przepuściłabyś taką okazję, żeby rzucać robotę, karierę i mieszkanie by być z mężczyzną, który traktuje Cię jak śmiecia?! No way! Teraz pierdnął coś o wspólnym Sylwestrze i choćby się paliło to ona na tego Sylwestra z nim pójdzie. Jak na mój gust to warto byłoby mu wysłać tak ze setkę smsów z przypomnieniem, bo być może misiowi się tak tylko zapomniało
Widzi to wszystko, zdaje sobie sprawę, a i tak się w to pcha. Sama sobie gotuje swój los.

Nie pójdę z nim na sylwestra.
Ale dzięki za również - ironiczne - otrzeźwienie

Bo może. Bo pozwalasz na to. Sam fakt że może wystarcza. Ale bez wątpienia to jak za nim biegasz pomimo, że wyciera Tobą podłogę stanowi dla niego takiego ego boosta, jakiego ze świecą szukać.
Choć na Twoim miejscu o wiele mniej interesowałyby mnie jego motywacje i zachowania. Kluczowe byłyby moje własne. Ale co kto lubi. W końcu on jest Twoim pępkiem świata, nie Ty sama, więc nie dziwne, że myślisz tylko o nim.

Dzięki dziewczyny za wsparcie, serio. Wiem że to jest śmieszne, że bałam się (?) zablokować jego numer.

Tak, tak, wiem że chodzi o mnie. Czasami myślę całkiem trzeźwo i zastanawiam się, jak mogłam znosić te upokorzenia. Co jeszcze miałoby się stać, żebym powiedziała pierwsza dość? Miałby na mnie zdefekować - za przeproszeniem?
Ja sama nie potrafię odpowiedzieć, dlaczego tak było. Ja miałam chyba pranie mózgu robione.
Zresztą widać jego gierki - nie przyjedzie, a poza tym (i tu wypominanie rzeczy sprzed kilku miesięcy, by pokazać, że to przeze mnie).

Właśnie zauważ, że nie chodzi o Ciebie autorko, tylko własnie o niego! I niegdy nie chodziło o Ciebie. Taki człowiek nie widzi nikogo poza własnym JA, wszystko kręci się wokół niego i to że się kontaktował i coś tam bredził, również chodziło o niego. Bo?
- bo akurat miał taką potrzebę
- bo musiał sobie znowu coś udowodnić
- bo sprawdzał czy nadal może wszystko jak na króla przystało
- bo chciał zobaczyć czy ciągle jest w zasięgu, a skoro coś jest łatwe do zdobycia, to tego nie się nie szanuje, choć przewrotnie mówiąc to w zasadzie jest to chyba najmniejszy z problemów w tej sytuacji

Już rozumiem dlaczego podziękowałaś za mój wątek.
Szczerze nie będę się licytować kto ma gorzej, bo pozwoliłaś na bardzo dużo i nie było w tym wszystkim ani krzty Twojej walki o siebie. Niemniej jednak pozostaje Ci cieszyć się, że straciłaś 2 lata, a nie 8 jak ja

I nie piszę tego żeby w sarkastyczny sposób sprawić Ci przykrość, bo ja doskonale wiem w czym tkwisz. Niemniej jednak musisz przyjąć do wiadomości pewne fakty, następnie przestać się oszukiwać. A dopiero potem możesz podejmować jakiekolwiek decyję. I wcale nie będę czarować, że będzie łatwo. Ale uświadom sobie jedną z najważniejszych rzeczy, że KAŻDY ma prawo wyrażać swoje zdanie i swoje uczucia. Masz prawo uważać inaczej, MASZ PRAWO BYĆ ZŁA i masz prawo wyrazić swoją złość na coś, bo jeśli taki król wówczas się obraża, to jest to wyłącznie jego problem.

Tak, teraz chodzi o mnie i w zasadzie ten wątek otworzył mi oczy na wiele ważnych spraw, na które do tej pory nie zwracałam uwagi, bądź je ignorowałam.

Ale tak jak pisze Vero_nick - podczas tego związku chodziło tylko i wyłącznie o niego. I śmiesznym jest to, że to mi zarzucał egoizm i wypominał to, że jestem jedynaczką, podczas, gdy to on nie przyjmował do siebie innego zdania, nie umiał się zatroszczyć, zawsze było jego JA i jego zdanie na piedastale.

Tak, mogę mu podziękować, że to tylko dwa lata... Choć po rozstaniu ciągnie się to już tyle czasu, że w kwietniu miną 3 lata.

Nie gadasz do słupa z ogłoszeniami. Ja wiem, że dla was to łatwe i oczywiste. Ja w tym tkwiłam i nie jest mi łatwo...

I taki funkcjonuje dopóty, dopóki ma podatny grunt. On go znalazł, więc korzysta.

Pietruszko, ja już dzisiaj pisałam, że wiem, że zabrakło w naszym związku zakochanego we mnie faceta. Wiem, że on mnie nie kocha.  I wiem, że coś pękło, że tego już za wiele.
Chcę z tego wyjść, uwolnić się, nie pamiętać. Ale tak jak śpiewał Rojek "wszystko trwa dopóki sam tego chcesz" - i ilekroć pozwalałam mu na kontakt ze mną, czy spotkanie w ciągu ostatnich 9 miesięcy, oznaczało to tyle, że wciąż w tym tkwię i tkwię, na własne życzenie. I żyłam mrzonkami o tym, jak zrozumiał, że jestem kobietą jego życia, podczas gdy on w tym czasie układał swoje życie beze mnie i nie był przy mnie, oczywiście przeze mnie, nawet gdy wylądowałam w szpitalu, bo w d*** miał moje zdrowie, jak powiedział przez telefon. Teraz mówię dość.
I tak byłam w tym sama.

Tata zawsze mi powtarza, że mam się szanować, bo jeśli tego nie będę robić, to inni nie będą mnie szanowali. A ja straciłam godność i pozwalałam na przekraczanie granic.

Mam plany na kolejny rok. Chcę wprowadzić się do mojego mieszkania, chcę zrobić wreszcie certyfikat z angielskiego i koniecznie chcę gdzieś pojechać.

Zacytowałam Cię. Przemyśl sobie to, sama to napisałaś.

Ciesze się, że się myliłam, a raczej chciałam mieć pewność, że się mylę.
Jesteś na dobrej drodze.
Tylko z niej nie zbaczaj.
Z nowym rokiem, nowym krokiem.

Możesz pisać, a nawet powinnaś, jeśli nie masz wsparcia gdzie indziej.

Ale sama również sporo rzeczy masz do przemyślenia.

Tobie również wszystkiego dobrego Sama pomyśl, co dla Ciebie jest dobre

Chciał się upewnić, czy przypadkiem nie wybierasz się do niego. Nie zrozumiałam o co chodzi z tymi bilingami.

Brawo

A tam facet pierwsza liga.
Ja się tylko zastanawiam czy on jest taki tylko dla Ciebie? (bo Cie nie kocha) czy ogólnie takie jest...

Zastanów się dlaczego Ty na to wszystko się godziłaś, bo nie mam wątpliwości, że w tym  związku byłaś stroną bardziej zaangażowaną i pojawiała się dysproporcja, która rosła z czasem trwania tego związku. Rozwinęła się u was relacja zależna, w której Ty próbowałaś zasłużyć na jego miłość, rezygnując ze swoich potrzeb, całkowicie skoncentrowałaś się na zaspokojeniu jego potrzeb. Wierzyłaś bowiem, że jeśli jego potrzeby zostaną zaspokojone to w końcu uda Ci się zasłużyć na miłość.

Pewnie każdego dnia wkładałaś dużo pracy, aby jego zadowolić, ale wbrew oczekiwaniom, Twoje starania z każdym dniem były coraz mniej zauważane, coraz bardziej czułaś się samotna. I co wtedy robiłaś? Dokładałaś jeszcze większych starań, aby na tę miłość zasłużyć, co w rezultacie spowodowało, że zostałaś porzucona.

Na przyszłość wiedz, że na miłość się nie zasługuje. Miłość powinna być bezwarunkowa.
Jeśli Ty siebie nie szanujesz inni też tego robić nie będą. Chodzi bowiem o równowagę.

Jeśli uważasz, że twój partner jest mądrzejszy, bogatszy, ładniejszy i ogólnie lepszy, to automatycznie stawiasz siebie na niższej pozycji. A skoro jesteś gorsza to znaczy, że Twój partner może znaleźć sobie kogoś lepszego, kto dorównuje jemu pod względem atrakcyjności. Dlatego starasz się wynagrodzić partnerowi swoje, zwykle nieistniejące, braki.
Nie wiem, czy rozumiesz, co chcę Ci powiedzieć.
Będąc przekonaną o swojej gorszości nie masz odwagi stawiać partnerowi wymagań. Czasem cichutko coś zasugerujesz, ale widząc jego niezadowolenie, szybko wycofujesz się ze swoich oczekiwań. Tą drogą przekazujesz jemu informację, że może robić co chce, byle z Tobą był.
W ten sposób on ma podane wszystko na tacy, nie musi o nic zabiegać a wiadomo że, to, co otrzymuje bez wysiłku nie stanowi dla niego wartości.

Pozytywne nastawienie na pewno pomoże pokonać Ci wszystkie trudności. Życzę Ci abyś zrealizowała swoje marzenia w nadchodzącym Roku. Realizuj się w pracy, kup mieszkanie a tego zaburzeńca omijaj wielkim łukiem. Powodzenia.

Oczywiście, że czułaś się i nadal czujesz się od niego gorsza. Nikt kto traktowałby siebie na równym poziomie, bądź wręcz uważał się za lepszego nie dopuściłby do takich zachowań wobec siebie i nie dopuszczałby nadal.

No właśnie. Zastanów się dlaczego pomimo tego, że Cię ignorował, ubliżał Ci, nie dotrzymywał słowa, rozdawał te swoje karteczki, Ty byłaś z nim i nadal chcesz tak naprawdę? Bo "nigdy nie czułaś się od niego gorsza"? Znasz odpowiedź...

No tak, ale to się bierze właśnie z tego, że postrzegasz go jako kogoś, dla którego można rzucić wszystko, kogoś dla którego zapominasz o własnej godności i o własnych potrzebach, bo jego sa nadrzędne. Osobie, którą uważałabyś za równą sobie nigdy nie pozwoliłabyś na takie zachowania, bo każda nierównowaga spotykałaby się z odpowiednią reakcją. Tu ewidentnie on może wszystko, Ty pozwalasz mu na wszystko bo stał się centrum Twojego świata. Na siebie samą i na swoje potrzeby nie zważasz, bo nie zasługują na to On jest najważniejszy, jego potrzeby, jego reakcje, jego emocje, obecnie jego motywacje i wszystko jego... Ty się nie liczysz. Wynika to właśnie z tego jak postrzegasz siebie i jego. On ewidentnie na szczycie góry, a Ty się błąkasz gdzieś po dolinach.

Nigdy Ciebie nie przepraszał, bo Ciebie nie trzeba było przepraszać. Jakiekolwiek świństwo by nie zrobił, to nie robiło różnicy. Ty zawsze byłaś gotowa wybaczyć nawet gdy o przeprosinach nie było mowy. Nadal tak jest. Nie szanujesz siebie i uważasz się za gorszą, więc Ciebie przepraszać nie trzeba.

On Ci wmawiał, a Ty pozwoliłaś sobie wmówić i na ten drugi element powinnaś zwrócić szczególna uwagę, a nie na ten pierwszy. Pozwoliłaś bo uznałaś, że to jest sposób na przekonanie go do siebie, na kontynuację związku, na to by został z Tobą. Dlaczego uznałaś, że gra jest warta świeczki? Bo jego uznałaś za świętego grala dla siebie, za coś szczególnie cennego, z pewnością cenniejszego od siebie samej. Dlatego byłaś w stanie poświęcić całą siebie i zgodzić się w zamian na traktowanie Ciebie jak śmiecia.
Cechą toksycznych osób jest właśnie wmawianie swojemu partnerowi/ce (zwłaszcza już od wczesnych stadiów znajomości), że coś z nimi nie tak i powinni udać się na terapię, powinni się zmienić. Normalną koleją rzeczy jest, że gdy kogoś poznaję i uznaję, że ta osoba mi nie pasuje to po prostu odchodzę, nie tworzę z nią związku. Gdy ktoś jednak wchodzi w związek i od początku twierdzi, że potrzebujesz zmian, nakierowania, coachingu, terapii to dzwony powinny już bić na alarm w Twojej głowie. Jedyne co jest Ci potrzebne wtedy to szybka ewakuacja z takiej znajomości. Kontynuowanie z czasem doprowadzić może do utraty wiary w siebie, do zatracenia własnego ja i przyjęcia jego toksycznego obrazu Twojej osoby za własny. W takim układzie tworzy się wspomniana nierównowaga sił i wizerunków i wtedy może zrobić z Tobą co chce za Twoim przyzwoleniem. Tylko on wie jakie zmiany są potrzebne abyś stała się tą idealną partnerką, a Ty podążasz za tymi wskazówkami, bo Twoje dotychczasowe myślenie o sobie i innych zastało podważone, nie traktujesz poważnie swojego zdania w żadnej dziedzinie, potrzebujesz nakierowania i on je z radością zaofiaruje Powie Ci jakie masz zaburzenia, czego Ci brakuje, na bieżąco będzie Cie karał (vide żółte i czerwone kartki ), pokaże Ci jaka zła jesteś i jak zasługujesz na złe traktowanie. Technik manipulacyjnych jakie stosują takie toksyczne osoby jest masa. Rezultat to sieczka w głowie ofiary. Obecnie takową posiadasz, bo to co wypisujesz i jak się zachowujesz w zdrowym umyśle się nie mieści.
Teraz, o ile wcześniej terapia nie była Ci potrzebna, o tyle teraz po związku z kimś takim jest bardzo wskazana. Trzeba pozbyć się tej sieczki i zacząć myśleć za siebie i cenić siebie. Obecnie Twoja samoocena szoruje po dnie i wykorzystywać to może nie tylko Twój były/obecny toksyk, ale również inni.

Generalnie posłuchaj lekarza. Ale w tej chwili po takim związku Ty też masz problem. Przejściowy i do załatwienia, ale jednak
Bez terapii nie powinnaś myśleć o żadnym związku w tej chwili

Na chwilę obecną jesteś w fazie cudownego olśnienia, ale wiedz, że ten moment  niekoniecznie zostanie na zawsze.

Musisz być gotowa na to, że po nim będzie jeszcze mnóstwo chwil pustki, głodu, dezorientacji, poczucia krzywdy ale również wątpliwości i pokus powrotu  - dlatego zawczasu poszukaj wsparcia osób, które Cię utwierdzą w słuszności podjętej decyzji i wesprą w procesie zarówno zdrowienia jak i wyzdrowienia, abyś więcej nie pakowała się w takie związki.

Szanowny książę dzwonił dziś do mnie z zastrzeżonego. Od czasów przed sylwestrem nie mieliśmy kontaktu wcale. Zaczął mówić, żebyśmy rozeszli się w zgodzie, a po chwili zaczął mnie obwiniać, że to przeze mnie się rozstaliśmy, bo niesamowicie go okłamywałam (odnośnie wyjścia na kawę z kolegą i odnośnie pisania z innymi, gdy nie byliśmy razem).
Kazałam mu kategorycznie więcej do mnie nie dzwonić, powiedziałam, że daję mu czerwoną kartkę (jak on mi) i na jego myśl trzęsie mi się noga (jak jemu ze złości pod stołem na mnie, a ja siedziałam bezsilna, bo z innymi rozmawiał normalnie). I się rozłączyłam.

Doszłam do wniosku, że on mnie nigdy nie kochał. Mówił o wspólnym mieszkaniu i ślubie, po czym wszystko odwoływał. Zrywał ze mną od samego początku. Nie chcę już byle czego, byle jak, byle było.

Zadzwonił, bo bada grunt. Przecież napisał Ci przed sylwestrem, że za 2 tygodnie - jak może pojawi się na uczelni, to pogadacie, skoro Ty tego tak chcesz.   
Więc, jeśli zorientował się, że możesz jednak nie chcieć, próbuje odwrócić kota ogonem i wpędzić Cię w poczucie winy, bo zawsze to na Ciebie działało, więc dlaczego teraz miałoby być inaczej - w jego mniemaniu oczywiście.

Bądź dziewczyno konsekwentna w swoich postanowieniach i nie daj sobą więcej manipulować, wystarczająco dużo czasu straciłaś - szkoda tracić energii na takiego typa.

Nie chodziło mi o "bieganie za Tobą", tylko o uprzykrzanie Ci życia Nie miałam na myśli, że będzie Cię teraz zapraszał na randki

A no, może z raz w miesiącu o sobie przypomni.

A to, że się spotyka z kimś innym, to jest bardziej niż pewne. Gdy poznał mnie, też tak lawirował pomiędzy mną a swoją byłą i nie mógł biedaczek tego zakończyć, bo rzekomo znajomi z roku by się od niego odwrócili.
On raz powiedział, że zrozumiał że mnie kocha i że jestem kobietą jego życia - w maju, gdy chciał do mnie wrócić.