Mój mąż jest chory na złość - Netkobiety.pl

a po co chcesz z nim żyć? jaki jest cel tego zycia?

no to masz odpowiedź

Ale na co odpowiedz?Spodziewałam się pisząc tu,że ktoś mi doradzi jak się zachować wstosunku do mężą,a Ty
piszesz tak zdawkowo,krótko.

Moim zdaniem kluczem do rozwiązania problemów małżeńskich jest Twoje wyjście z choroby.
Duża odpowiedzialność ciąży na Twoim mężu, który od lat jest jedynym żywicielem rodziny.

Sugerowałabym zmianę specjalisty na innego, realne stoczenie walki z chorobą, wyjście na prostą, wyjście z domu, podjęcie pracy.
Praca daje kopa.

P.S Można też pracować zdalnie, przez internet - redagować artykuły na przykład, testować produkty, etc.

Aha,jeszcze słówko do Cyngli - nie masz racji pisząc że kluczem do rozwiązania problemów małżeńskich jest moje wyjście z choroby.Wykorzystujesz informacje które już o mnie masz.A problemy i sytuacje w moim małżeństwie które się pojawiły są całkiem nowe.Mąż może mieć niezdiagnozowaną depresję,niektórzy pacjenci z depresją bywają agresywni i złośliwi.Nie wiem jak to się leczy,ale chyba jest jakiś sposób.
Powiedzmy np.że wyszłam z choroby.Ale pozostają inne.I nadal brak perspektyw na nowe mieszkanie czy auto.
A to właśnie tak denerwuje mojego męża,on dąży do nabycia rzeczy materialnych,nie jest dla niego tak ważna dobra atmosfera między nami.

To prawda.Ogłaszam się na OLX  i na Lento pl.oraz w gazecie "Pośrednik"
Nikt nie dzwoni do mnie od 2ch lat,mimo umiarkowanych cen za lekcję.
Ale to Twoja sprawa że nie wierzysz,ja wiem jak naprawdę jest.

Również zgodzę się z adiphorą i Cyngli .
Mąż nie jest złym człowiekiem tylko przytłaczają go problemy, które nawarstwiają  się latami.Codziennie pracuje chce coś mieć, lata mu uciekają i nie chce chłop żyć tylko problemami.
Zgodzę się z dziewczynami powinnaś zmienić swoje nastawienie do życia i do niego może faktycznie inny lekarz albo terapia. Jeżeli ty będziesz miała chęć do życia ,zajęcie które odciągnie Cię od swojej postawy to wpłynie też korzystnie na męża.

Pozostanę jednak przy swojej opinii - wiem, jak te mechanizmy działają, bo sama choruję. Będąc i pozostając chora, wiele rzeczy możesz postrzegać jako zniekształcone, a nie takie, jakimi naprawdę są. Poza tym, wypraszam sobie tezy, że wykorzystuję jakiekolwiek informacje na Twój temat. Nie jestem tego typu osobą, co zostało wypowiedziane między nami, między nami pozostało.

Nie sądzę.
Albo specjalista kiepski, albo Ty nie współpracujesz. Nie ma cudów, żeby przy dobrym lekarzu i chęci wyleczenia się nie było żadnych efektów od, jak podajesz wyżej, 2009 roku. To 7 lat, szmat czasu.

Bardzo Cię lubię, ale moim zdaniem jesteś niesprawiedliwa dla swojego męża.
Oboje potrzebujecie, według mnie, racjonalnej i regularnej pomocy terapeutycznej.

A tak ogólnie truskaweczko u mnie było źle ale jest lepiej ze mną. Mam z powrotem terapię ale z panią u której byłam wczesniej i miałam osiagnięcia. Niewielkie ale jednak.  Dzis mam dzień lenistwa i odreagowania. Od jutra orka. Zastanawiam sie jak ustawić biurko w pokoju w pracy? Mam lekkiego kręćka na punkcie feng shui

Do Cyngli - sama chorujesz podobno na depresję,więc też masz zniekształcony pogląd na rzeczywistość.I postaraj się przyjąć to na spokojnie - mam prawo mieć własne zdanie.Mąż nie troszczy się o każdy szczegół.
Ja zajmuję się domem i ja opłacam rachunki - po prostu robię przelewy internetowe.Proste i szybkie to,a jakie wygodne.Ja przygotowuję posiłki,rzeczywiście jakiś czas tak nie było,ale teraz jest.No i ja opiekuję się naszym zwierzątkiem,co akurat jest miłe.Czy jestem niesprawiedliwa dla mojego męża?Wydajemi się że nie,zawsze pierwsza rękę wyciągam do zgody,przebaczam.A jeżeli już to oboje jesteśmy dla siebie niesprawiedliwi nawzajem.Byliśmy kiedyś u terapeutki rodzin.Powiedziala,że jest w obojgu tak wysoki poziom agresji,że terapia małżeńska jest niemożliwa.

W czasie  7 lat walki z depresją 2 razy zmieniłam specjalistę.Obecnie jestem pod naprawdę dobrą opieką.Najlepszy dowód - biorę mało leków a czuję się o wiele lepiej.No i właśnie do ostatniej soboty czułam się
o wiele lepiej,ale kłótnie w domu zepsuły tę harmonię i spokój we mnie.Będę się starała to odzyskać.
Nareszcie mam dobrze dobrane leki i pracuję nad sobą,czego może jeszcze w 100% nie widać,ale tak jest.

Mąż moim zdaniem powinien się udać do psychiatry bo dziwnie się zachowuje,nie o wszystkim tu napisałam.
Ma skłonności przemocowe.Było to już dawniej stwierdzone przez psychologa klinicznego.Alenapisałam
o kłótniach bo to mnie boli.Z tego Cyngli co Ty piszesz wyłania się taki obraz - biedny,zabiegany mąż i
herod-baba jego żona która sobie pozwala chorować.To jakiś obraz z krzywego zwierciadła wzięty...
i nieprawdziwy.Mąż się mną nie opiekuje,nawet nigdy mnie nie pyta o  zdrowie i nie jest troskliwy.
Muszę się z tym pogodzić, bo 49 letniego faceta nie zmienię.

Cześć,dzięki że się odezwałaś.Jeśli chodzi o działalność przy mojej parafii to w ubiegłym roku ,w czasie kolędy wspomniałam proboszczowi,ze jestem dobra z francuskiego i chętnie pomogę komu będzie trzeba,najprędzej młodzieży.Oczywiście za darmo.Nie spotkałam się z firmą która chciałaby mnie zatrudnić do wpisywania danych do komputera w domu.Kochana,ja wiem,że chcesz dobrze,ale ja się rozglądam za pracą w domu.Jeszcze nie znalazłam.Mąż mój na pewno jest zmęczony - życiem czy pracą,nie wiem.Nie chce szczerze rozmawiać.
Na pewno go nie obarczam swoimi dolegliwościami,nazywał mnie do niedawna swoją Iskierką,która go rozwesela.Bo na codzień,jak on nie strzela fochów to jestem pogodną osobą.Terapia mojejdepresji przyniosła
już jakieś efekty,czego nie dostrzega Cyngli.Ale to jej pogląd,nie mój.
Czy wychodzimy na spacerki?-Nie,mążwraca ok.21.30,czasem o 18.30 i jedyne o czym marzy to drzemka na kanapie.Siłownia chyba też go nie pociąga.A na pytanie intymne nie odpowiem na forum , mogę Ci w mailu napisać,jeśli w Twoim profilu jest taka możliwość.
Dziękuję Ci za wszelkie uwagi,porady i cieplutko Cię pozdrawiam:-)Cieszę się,że z Tobą już lepiej.

Wielokropku,ja już napisalam że nie wszystkie szczegóły tu ujawniłam.Mąż nie jest dla mnie żadną podporą, on mnie tylko utrzymuje.Natomiast ja staram się go wspierać choć może nie tak to robię jak trzeba byłoby.
Wiem,że mąż jest zmęczony pracą,ale ja mu nie każę chodzić  do tej drugiej.A tą pracę po 2 godzin sam sobie wybrał i twierdzi że ją lubi.Tozdarzenie z terapeutką która nie mogła nam pomóc z powodu naszej agresji było 
6 lat temu,w czasie naszego ostrego kryzysu małżeńskiego.Ja rozumiem zmęczenie męża,ale nie rozumiem dlaczego mnie poniża,krzyczy,prowokuje awantury,a sam uważa się za ideał.Te jego krzyki drażnią mnie i separują od niego.Nauczyłam się sama sobie radzić gdy tracę przytomnośc czy mam ciśnienie 200/100 ,nie obarczam go takimi rzeczami.Z nas dwojga to ja zawsze pierwsza przebaczam.To nie ja jestem zawzięta tylko on.Tak chcialabym pomóc jemu i sobie,nawet gdybym musiała się dowiedzieć jakiejś niewygodnej prawdy.

Anicorek,powodem naszego chłodu w sypialni jest impotencja męża.Niechętnie o tym tu piszę bo to sprawa zbyt osobista.Nie jestem skoncentrowana na mojej chorobie,wręcz przeciwnie,zapominam o niej.Oczywiście że mam swoje pasje i zajmuję się nimi.Jakże ubogie byłoby życie bez pasji.Mąż nie pyta o moje samopoczucie,zrozumcie wreszcie,że nie jest i nie był zadnym troskliwym opiekunem.Za psychiczne znęcanie się nade mną groziły mu b.poważne konsekwencje prawne,dzięki mnie ich uniknął.
Na pewno trudno się żyje z kimś skoncentrowanym na swojej chorobie - wiem,bo mam taką Mamę,która po
zawale serca się bardzo zmieniła.Przesypia większą część dnia a życie codzienne ani Tata jej nie interesują.
Właśnie przez to że wiem jak jest u Rodziców nigdy nie będę naśladować Mamy.

Kruk1601,zapytałaś mnie o kilka spraw,ale tutaj Ci na nie niestety nie odpowiem.Mogę Ci to napisać w mailu,co chętnie zrobię,ale nic tutaj.Tylko że ja już dziś do Ciebie jednego maila napisałam,teraz czekam na Twój ruch,a wtedy odpowiem.Pozdrawiam Cię:)

Aha,Anicorek87,Tobie chodziło o to czy mąż był u seksuologa?Nie był i powiedział że nigdy nie pójdzie bo to zbyt intymna sprawa.

Adiaphora,jeszcze słówko do Ciebie.Ja kocham męża,zawsze go kochałam i mu to okazywałam np.swoim ciepłem,ale w takich krytycznych dniach jak wczoraj jestem zła na niego , nie myślę o miłości.On na pewno też nie.To on mnie już chyba nie kocha.Szkoda,ze oboje zmarnowaliśmy sobie życie.Szkoda nas - on był kiedyś cudownym chłopakiem,ja fajną dziewczyną...Ale zbyt surowo mnie osądzasz.
I jeszcze jedno - pozostawmy specjalistom diagnozy,nie wiemy czy on w ogóle ma depresję,a Ty już piszesz że może większą niż moja.Jakby miał większą to nie wygrzebałby się do pracy codzień.

Wielokropku nie masz racji - nie jestem agresywna wobec męża.Przecież pisalam,że zawsze pierwsza wyciągam rękę do zgody,przebaczam mu...To on ma w sobie dużo agresji - w ostatnich 3ch miesiącach.To nie ja przeklinam,to nie ja zaczynam awantury.Coś Ci się pomyliło.Na jakiej podstawie sądzisz ze to ja właśnie jestem agresywna?Nie zgadzam się z tym.Po prostu się bronię.

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi.
Ja mam już pełen obraz waszej sytuacji.
Mąż nie może się pogodzić z Twoją niepełnosprawnością przez co jest sfrustrowany , nie wydolny w łóżku , agresywny i ucieka w pracę. Do tego doszła depresja nieleczona spowodowana nie pogodzeniem się z sytuacją i nie robienie z tym faktem nic.
Na niepełnosprawność ruchową nie masz wpływu ale na depresje owszem dobrze dobrane leki i prowadzona terapia bardzo poprawiają stan zdrowia. Na.razie wygląda to tak ,że ona zamknął się z swoimi problemami w sobie a ty w sobie . Myślę,że bez wspólnego udania się po pomoc wyniszczacie się i psychicznie i fizycznie. Nie chodzi tylko o lekarza ale o grupę wsparcia. Macie może przyjaciół?rodzinę, która was wspiera pomaga?może poszukajcie pomocy z zewnątrz. To jest ciężka sytuacja w jakiej się znajdujecie i nie ma w tym ani winy Twojego męża ani Twojej musicie wybrać się po pomoc i lekarską i terapeutyczną. Przestać myśleć o waszych ograniczeniach czy żalach tylko pomyśleć o przyszłości o tym co jeszcze możecie wspólnie osiągnąć. Może wspólny wyjazd na weekend? wyjście na kolacje. Jeżeli to za daleka droga to zacznijcie od pomocy terapeuty lub kogoś zaufanego z waszego otoczenia , kto obiektywnie powie wam w czym jest problem żebyście zaczeli normalnie rozmawiać a potem walczyć o waszą relację.
Ja wam życzę wile siły i wytrwałości oraz wiary w to ,że może być lepiej i niepełnosprawność nie jest końcem świata ale musicie wspólnie znaleźć oparcie w sobie i razem walczyć o wasze zdrowie.
powodzenia

Dziękuję Cyngli.I Tobie również życzę wszystkiego dobrego - w małżeństwie,rodzinie,życiu.
Apropos lekarza to oczywiście namawiałam męża wiele razy - na razie za nic nie chce iść.
Pozdrawiam:)

Truskaweczko

Ja też biorę pod obronę Twojego małżonka.
Biorąc pod uwagę sytuację jaką opisujesz to on ma prawo być zły, zmęczony fizycznie i psychicznie.
Bo na nim spoczywa ciężar utrzymania rodziny, spłaty kredytu. I nie zanosi się, że żona chociaż troszeczkę go odciąży.
Będąc na Twoim miejscu i mając takie nastawienie jakie masz to starałabym się sprawić aby w domu miał spokój, smaczne kąski podstawione pod nos, wygodne łóżko aby mógł się zregenerować, odpocząć. Bo on Twoim chlebodawcą. Bez niego nie dasz sobie rady.
Żeby jak najdłużej mieć tak jak masz obecnie to musisz niestety siedzieć cicho i odgadywać jego życzenia zanim zdąży je wypowiedzieć.

Truskaweczko, jesteś dorosłą, świadomą tego, co robisz, kobietą.
Możesz zarabiać własne pieniądze i podejmować swoje decyzje.
Jeśli tego właśnie chcesz, to powinnaś do tego dążyć.

Widzisz swojego męża jako przemocowca, chama i egoistę - ok. Więc odejdź od niego i radź sobie sama.

Truskaweczko

O kredycie pisałaś na początku, że jest wspólny. A więc jeśli mąż wziął go w tajemnicy przed Tobą to jak to jest z tą wspólnotą kredytu?
O nieodpowiedzialności męża, nie opłacaniu czynszu i innych opłat też nie pisałaś.

Nie zmienię jednak zdania co do tego, że jeśli nie chcesz zrobić zmian w swoim życiu to musisz się podporządkować mężowi aby jeszcze bardziej go nie rozdrażniać.
Bo wyobraź sobie sytuację, gdy on któregoś dnia nie wstaje rano tylko leży  i mówi, że nie idzie więcej do pracy bo ma dość wszystkiego, ma dość pracy. Będzie leżał i niech się dzieje co chce.
Co wtedy zrobisz? Wolno mu tak postępować tak samo jak i Tobie wolno. Pisałaś, że on też ma zdiagnozowane choroby. I tymi chorobami może się podpierać tak samo jak Ty to robisz.

Jeśli mąż odejdzie to rozwód z jego winy i będzie mogła zażądać alimentów na siebie.

Ja się nie podpieram żadnymi chorobami,mam Was dość ,wciąż na mnie napadacie!!To jest podłość.

Wiele razy tu piszesz, że nie możesz iść do pracy z powodu wielu chorób.
A przecież ludzie schorowani, niepełnosprawni też mogą pracować.
Są specjalne programy w urzędach pracy dla osób z niepełnosprawnością.
Pracodawcy chętnie zatrudniają osoby z orzeczeniem o niepełnosprawności w takich zawodach jak portier, pracownik ochrony i monitoringu, kasjer, recepcjonistka.

Nie. Nie zrobiłam tego złośliwie. A ostatnie przytoczone zdania napisałaś dzisiaj. Zrobiłam to, bo znając te informacje łatwiej zrozumieć Twój problem, co za tym idzie łatwiej udzielić odpowiedzi na zadane przez Ciebie pytania.

Powtórzę. Współczuję Wam obojgu, Tobie i Twemu mężowi.

C yngli,do złości to mnie Wasze posty doprowadziły.Nie znacie kontekstu sytuacji więć po co piszecie.

Truskaweczko

Jeżeli pół mieszkania jest Twoje to po rozwodzie ta część będzie Ci się należała.
Nieważne czy mąż się będzie zgadzał na sprzedaż. Jeśli chce zostać w tym mieszkaniu to będzie musiał Cię spłacić w terminie podanym przez sąd.

Czy dla Ciebie empatia i zrozumienie oznacza przytakiwanie...?
Czy po prostu założyłaś wątek żeby ponarzekać, a nie rozwiązać problem...?

Chciałam jeszcze coś na tematy intymne.
Od wielu lat na rynku aptecznym w Polsce są dostępne środki na potencję. By konar mógł zapłonąć.

Jeżeli po rozwodzie będziesz żyła w czystości to chyba nie ma grzechu?
I chyba to nie będzie dla Ciebie trudne skoro i tak pożycia seksualnego nie macie od dawna.

Piszesz, że masz rodziców. Czy nie możesz do nich odejść? Nie ma tam miejsca na łóżko dla Ciebie?