Udokumentowana agonia dziecka - spróbujmy to zrozumieć - Netkobiety.pl

Niestety posiadam takie zdjęcia. Zdjęcia pierwszych dni mojego dziecka. Z OIOMu,  w śpiączce,  pod aparaturą. Wtedy robiłam je bo nie wiedziałam co będzie dalej. Teraz o nich nie myślę,  nie oglądam i właściwie nie wiem czemu   je trzymam. Po prostu nie potrafię ich skasować

Potrafisz sobie przypomnieć ten moment, kiedy je robiłaś? Bałaś się, że możesz nie zdążyć, a obraz się zatrze? Sądzisz, że gdyby tak się stało (naprawdę cieszę się, że to tylko miniony koszmar), to kiedykolwiek chciałabyś je jeszcze oglądać?

Agonia dziecka to potworna trauma.Każdy przeżywa ją na swój sposób.Nie wiem jaki byłby mój...
Choć teraz może wydawać mi się to dziwne,szokujące,czy może zaskakujące i inne od tego co mi się teraz uważam to staram się to pojąc,przyjąć i nie oceniać...
Może to nie ma służyć czemukolwiek? Może to jest niemoc,brak pomysłu co zrobić z tak strasznym doznaniem?
Wydaje mi się,że dopóki sama nie jesteś w takiej sytuacji,tłumaczenie tego nie ma większego sensu.
Nie mam takich pamiątek.Po prostu u mnie w domu nie było zwyczaju dokumentowania takich chwil.Za to wszystko mam w głowie.
Przypominam sobie sytuację,całkiem niedawną,z pogrzebu taty.Przyjechało dużo rodziny z różnych części świata.Był też brat taty z Izraela.
Jak zobaczyłam fotkę,którą przysłał mi wujek-przypomniałam sobie jak prosił bym stanęła przy grobie taty.Stanęlo tam kilkanaście osób z rodziny.Nie bardzo wiem po co ta fotka.Ale może chodziło o to,że wujek jest z daleka,chciał czasem spojrzeć na zdjęcie...Takich zdjęć nie chcę oglądać,ja mam problem z pójściem na cmentarz a innych takich rzeczy chyba nie byłabym w stanie przeżyć.

Ja się cieszę z takich zdjęć.
No, moze cieszę to złe slowo.

Dla mnie ich największa wartość tkwi w tym, że to dowód na to, że można taką traumę przeżyć i nie zwariować. Ze można z tym żyć dalej.

Dla ciebie nie, dla mnie jest.
Co w zwiazku z tym?

Tak sobie zaglądam do tego tematu od kiedy się pojawił i staram się zebrać myśli.. Rozumiem doskonale robienie zdjęć dziecku jak wiemy, że jest chore i niedługo nie będzie w stanie się uśmiechnąć czy pobawić. Rozumiem, że w takiej sytuacji człowiek chce zachować wspomnienia. Nie rozumiem jednak potrzeby publicznego przeżywania agonii drugiego człowieka. Tym bardziej, że takie małe dziecko nie jest w stanie podjąć świadomej decyzji o tym czy życzy sobie, aby jego cierpienie było publiczne.

Troublemaker, potrafię zrozumieć co Tobą kierowało, gdy robiłaś te zdjęcia. Nie znalazłam się w takiej sytuacji, ale nie wiem czy nie postąpiłabym dokładnie tak samo. Przecież kiedy wracałaś do domu, było to jedyne, co miałaś przy sobie, choć każda matka zdrowego maluszka może w pełni cieszyć się jego obecnością. Może dziecko przytulić, kiedy śpi patrzeć na nie, głaskać, dotykać. Ty miałaś tylko tę fotkę.

Tu znów powrócę do kwestii bycia z tym tematem sam na sam lub umieszczanie takich "trudnych" zdjęć w sieci - to jest dla mnie niezrozumiałe o niebo bardziej. Dla mnie to intymne chwile, więc dzielenie się nimi z całym światem stanowi naruszenie granic intymności - swojej własnej i dziecka także.

Iceni,ale Ty nie znasz człowieka.,nie wiesz czy zwariował i czy żyje dalej.Może egzystuje bo próbował np. popełnić samobójstwo ale go odratowali.Może siedzi w domu całymi dniami i ogląda zdjęcia dziecka a może nie patrzy na nie tylko gdzieś przez okno i ma zachowane czynności życiowe ale nic poza tym?
Skąd na podstawie tego,że gośc umieścił fotkę można twierdzić,że przeżył traumę i nie zwariował?
No,chyba,że wiesz coś więcej niż my.

U mnie takiego zwyczaju nie było.Moi bliscy są najczęściej kremowani.
Ten zwyczaj był głęboko zakorzeniony i w XIX i na początku XX zdjęcia ze zmarłymi,żeby było makabryczniej upozowanymi na żywych robili sobie bogaci bliscy.

a ja mam takie zdjęcia z trumny i z pogrzebu, zdjęcia zmarłej osoby i zapłakanych bliskich. Myślę że takie zdjęcia mogą choćby pomóc uwierzyć, że ta osoba nie żyje, oswoić się ze śmiercią. Co prawda my ich nigdzie nie rozsyłaliśmy ma je tylko najbliższa rodzina.

Co do publikowania takich zdjęć jestem na nie, choćby ze względu na godność dziecka, ja bym nie chciała żeby bliscy mnie widzieli w takim stanie a tym bardziej obcy mi ludzie.

Wydaje mi się, że te zdjęcia są dla nas tak makabryczne, bo takie obcowanie ze zmarłymi przypomina nam brutalnie o nieuchronności naszej własnej śmierci, która na co dzień wydaje nam się niemożliwa (Gombrowicz napisze w Dzienniku: "Śmierć jest powszechna, niewyraźna, zamazująca. Ale ja? Ja w tych warunkach? Ja z moimi koniecznościami, z koniecznościami mojego ja?). W takim sensie to doświadczenie czyni nas współmartwymi. Ale to jest też dokumentacja przerażającej przemiany, która zaprzecza jednostkowości człowieka, objawia jego nieważność - przemiany żyjącej, kochanej istoty w bezwładny, martwy kawał mięsa. Człowiek, który jeszcze niedawno był ukochany, bliski teraz jest inny i wstrętny, tak strasznie i niezrozumiale odmienny od wszystkiego czym był wcześniej.

Upozorowanie zmarłego na żywego to jedno, ok. Ale w moim odczuciu chodzi o coś więcej. Zajrzyjmy pod podszewkę rzeczywistości. Trup jest emanacją tego, co absolutnie obce – odbiciem nicości lub, mówiąc inaczej, jej zmaterializowanym znakiem. W trupie znika człowiek, który przechodzi do świata przedmiotów, umysł, ciało, płeć zmienia się w galaretę, a w człowieku uobecnia się śmierć sama. To jest dopiero przerażające. Według mnie w rozpaczy po stracie bliskich kryje się znacznie więcej niż opłakiwanie czyjegoś odejścia. W pewnym sensie nad grobem płaczemy sami nad sobą.
Nie wierzę, że jest na świecie człowiek, którego jego własna śmierć nie przeraża. Być może "nie przeraża" tych, którzy którzy niewiele o niej myślą.
Gombrowicz pisał o tym, że człowiek nie tyle lęka się śmierci, co przede wszystkim – boi się nie żyć, nie istnieć.

EDIT. I to jest lęk bardzo pierwotny. Śmierć pozbawia prawa do mówienia "Ja" - jest rozproszeniem, zniknięciem, nie-tożsamością, jest wtargnięciem w nas, zalaniem nas przez coś czego nie jesteśmy w stanie zasymilować.

Dla mnie to już jest profanacja zwłok, choć oczywiście każdy może to odczuwać inaczej. Czasy też były inne, przy czym i dziś zdarzają się takie przypadki.
Po śmierci każdej z bliskich mi osób widziałam ją martwą. Raz jeden jedyny w życiu odważyłam się wejść do kostnicy przez przygotowaniem zmarłego do pogrzebu - ten obraz bardzo długo miałam przed oczami, choć był to ojciec mojego męża, osoba mimo wszystko dosyć mi obca. Kiedy zmarły leżał już w trumnie wyglądając jakby spał (moja babcia albo tata), to odczuwałam pewnego rodzaju ulgę wynikającą z wcześniejszego lęku przed zobaczeniem tej osoby po raz ostatni, zwłaszcza, że ani na jedną śmierć, ani na drugą kompletnie nie byłam przygotowana. Jednak mój brat był bardzo zmieniony chorobą, widziałam go w tym okresie bardzo często, także chwilę przed śmiercią, a mimo to nogi się pode mną ugięły. To mi wystarczyło, by uwierzyć, że nie żyje naprawdę. 

Naprawdę nie ma reguły - nie tylko każda śmierć jest inna, ale też na każdą inaczej reagujemy i ma na to wpływ szereg czynników.

Serwis se.pl tak tłumaczy dawny zwyczaj fotografowania się ze zmarłymi bliskimi:

Aż mi ciarki po ciele przeszły...

dziwne te zdjecia, tego akurat nie bardzo rozumiem - pozowania z nieboszczykiem, czesto udajacym zywego. Ale sa rozne zboczenia.
Ja mam zdjecia zmarlej babci w otwartej trumnie, bo kiedys to chyba byla norma, taka ekspozycja posmiertna w kosciele albo kaplicy. Ale babcia byla ewidentnie martwa i nikt nie probowal charakteryzowac ja na spiaca krolewne czy - o Boze - sadzac ja przy stole i udawac, ze to rodzinny podwieczorek...
Ogladam czasem te babcine zdjecia w trumnie i nie wywoluja we mnie przerazenia. Traktuje je naturalnie, jak kazde inne zdjecia.

Natomiast wracajac do glownego tematu. Bardziej rozumiem potrzebe dzielenia sie ze swiatem swoim cierpieniem i pokazywanie jego przyczyny. Kiedys widzialam w tv migawki z wojny, gdzie w wyniku bombardowania ucierpiala ludnosc cywilna, i zapamietalam kobiete, matke zapewne, ktora stracila dziecko i w rozpaczy, z wyrazem bezmiernego cierpienia na twarzy nosila je na rekach, zakrwawione, pokazujac ludziom, jakby chciala wykrzyczec caly bol, rozpacz i niemoc - zobaczcie, co zrobiliscie!
Byc moze  ojciec tego umierajacego dziecka chcial wykrzyczec swiatu swoj bol i pokazac, co choroba uczynila jego dziecku i jemu...Czasem obraz starczy za tysiac slow, ktore nie sa w stanie oddac bezmiaru cierpienia  zalewajacego dusze. Bo chyba nie ma dla rodzica nic bardziej traumatycznego, niz patrzec na cierpienie i smierc swego dziecka i nie moc mu pomoc. Nie wyobrazam sobie nawet tego, kiedy wszystko, co pozostaje, to tylko bezsilnosc. Bezsilnosc to to, czego najbardziej sie boje.
Pamietam scene z filmu Mroczna Argentyna, gdzie siedzaca w celi Emma Thompson slucha krzykow torturowanego obok w celi,  swego dziecka i z bezsilnosci oraz rozpaczy krzyczy z calych sil a z jej gardla nie wydobywa sie nawet jeden maly jęk.  Bol i cierpienie matki tak wielkie, ze az odbiera glos. Nie moglam zasnac pol nocy potem, gdy sobie wyobrazalam siebie w takiej sytuacji kompletnej niemocy.
Cytujac P.K Dicka, utrata zmyslow bywa czasem najwlasciwsza reakcja na rzeczywistosc...I ja chyba tak bym chciala bo jestem totalnie nieodporna na pewne rzeczy.

tradycje są różne - ale nie nazywałabym ich dziwnymi czy zboczeniami.
Czy trzymanie nieboszczyka w domu i czuwanie przy rozkładającym się tłumie nie jest zboczeniem?
A to przecież nasza tradycja.

Na Bliskim Wschodzie dawno temu tradycją było odcinanie zmarłemu głowy i zakopywanie jej pod progiem domostwa.
Różne są wierzenia i tradycje.