Już nie wiem co mam robić... - Netkobiety.pl

Ja, tak na 100% kocham ją.
Ona - musiała kochać skoro rok walczyła o nas ( żebyśmy porozmawiali, że brakuje jej czułości itp ) do mnie to jakoś nie docierało. Teraz mówi, że się wypaliła, że ma brak uczuć jakichkolwiek i do kogokolwiek i czuje wewnętrzny spokój. I że narazie chce być jak najlepszą mamą, zająć się sobą. Kontakt mamy ok - widujemy się praktycznie co drugi dzień ze względu na dzieci. Emocje opadły. Zawsze jak ją widzę mówie jej, że ją kocham i daje buziaka, a co jakiś czas przytulam. Nie odpycha mnie, ale też nie odwzajemnia. Dzwonimy do siebie to stara się tłumaczyć gdzie jest i co robi, ale gdy wysyłam luźniejszego smsa to również brak odpowiedzi na niego.
Rozmawiałem z nią o terapii małżeńskiej i powiedziała, że jest tam dużo racji ale sama nie wie czy się zgodzić. Kiedy podałem datę pierwszego spotkania zaczęła się śmiać, że już wszystko mam ustalone, ale wytłumaczyłem, że to nie o to chodzi tylko o to, że nawet gdybym miał iść sam to idę. Powiedziałem jej również, że będę o nią walczył tak jak kiedyś ona to robiła o mnie.
Co do zmian - to napewno będzie już inaczej i lepiej. Chodzę do psychologa, dużo mi się ułożyło w głowie i dużo swoich błędów zauważyłem !

Szara rzeczywistość to już przeszłość. Nigdy nie uczęszczałem do psychologa i naprawdę mi pomógł. Do tego doszło dużo zmian typowo życiowych. Poza tym jestem w stanie już zauważyć problem jeżeli się coś dzieje. Nigdy nie można nic zagwarantować, ale mam w głowie to co się dzieje i będę robił wszystko co w mojej mocy żeby było jak najlepiej. Tylko chodzi właśnie o tą szansę... jak ją zdobyć i czy te stany emocjonalne partnerki ( brak uczuć, złości, żalu, miłości ) przeminą ?
Po jakim czasie wróciliście do siebie ?

Kochasz bo wiesz ze mozesz ja stracic.Ktos wyzej dobrze napisal ze z czasem wroci szara rzeczywisctosc i wszystko wroci tak jak bylo dawniej.Jak sie raz popsuje to ciezko to naprawic.U was bylo tego wiele i ciezko bedzie to poskladac.

Mijają kolejne dni, mieszkam u nich, duzo rozmawiamy. Kiedy zapytalem jak to widzi ta moja zmiane i jak jest teraz odpowiedziala ze ok. Nie wiem co mam myslec o kolejnej sytuacji... caly czas powtarza, ze narazie chce byc sama, nie wie czy bedziemy razem, narazie nie umie zaufac itp. W miedzyczasie spotyka sie z kolega "na kawe" srednio co 3-4 dni na miescie w ciagu dnia, ale czemu caly czas ze mna sypia, nie odpycha kiedy przytulam, zaczepia w ciagu dnia, juz nie wspomne o sexie ktory sie przytrafil dwa razy. Co myslicie ? Jak to dalej poprowadzic ?

Mieszkasz z nią a ona ciągle Ci powtarza, że na razie chce być sama?, to jako kto tam przebywasz? – nikt!, w międzyczasie spotyka się z kolegą.
Albo kolega się nie sprawdził albo jeszcze nie zadeklarował. Twoje starania mogą być daremne, jeśli kto inny rozdaje karty.

jeśli ci zależy to walcz zdecydowanie o rodzine, o malzenstwo
zamieszkaj z powrotem w domu

a wiedza, rozumienie coś zmienia??

ja bym uważał, na podnoszenie wymagań, raz się na to złapiesz, polecisz na "szafot"
w pozytywnym sensie, oczywiście

skoro nie on decyduje, to i Ty o tym nie decydujesz

głowa do góry

więcej aktorstwa na około, niż w tv

nie widzisz, że to Ona Cię "uświadamia", nie Ty ją??

Tylko po co mowic ze narazie nie chce wchodzic w zadne zwiazki ani glebsze relacje zkimkolwiek i ze to tylko kolega...

Swoją drogą, to skąd wiesz, że koleś jest napalony i zazdrosny? – od niej? Może to jakiś element gry, żeby właśnie coś Ci uświadomić, bo niby po co się z nim nadal spotyka.

Nie on walczy tylko dlatego , że jest inny na horyzoncie. A ciekawe, że nie ma pań od smsów? Albo ukrywa się teraz z smsami bo wyprowadził się i jest mu to na ręke, bo można się wyspac bez dzieci, bez pieluch, itd.
Swoją drogą koleś zna dziewczynę 5 lat , nie jest pewny czy chce z nia być, czy kocha a zrobił jej dwoje dzieci. Dziewczyna zapewne jest zmeczona odpowiedzialnością i opieka nad dziecmi, dwoma ciążami, pewnie do tego praca czy nauka, a on w tym czasie bajeruje laski przez smy!
Dwoje małych dzieci a on się wyprowadza i proponuje terapie małżeńska, smiech na sali.

Nie ja sie wyprowadzilem. O dzieci dbalem, dbam i bede dbal !
Co do kolesia - tak Ona powiedziala mi ze robi sceny zazdrosci itp
Nie mam sobie nic do zarzucenia odnosnie lewych kobiet itp. Czasami luzniej pogadalem z kolezankami przez smsy. Z zadna sie nie spotykalem ani nie mialem podbramkowej sytuacji i w dodatku to bylo 2 lata temu !! Wiem, ze w moim zachowaniu duzo bylo nie tak, wiem ze brakowalo jej czulosci milosci itp  ale w tym momencie bardziej staram sie zrozumiec to wszystko co sie dzieje....

Nie miała, bardziej chodziło o jakieś takie "zamknięcie się" mnie na wszystko. Stąd ten brak czułości, bliskości, rozmów itp. Na dzień dzisiejszy ten głowny problem jest rozwiązany przez psychologa i mnie dlatego teraz jest wszystko inne i zauważyłem to czego nie widziałem.

Siłę i motywacje daje mi jeszcze Bóg i to, że mieszkamy zpowrotem razem dzięki czemu mogę maksymalnie wykorzystywać czas żeby go spędzić z dziećmi.
Nie mogę pojąć tylko tego problemu, że mówi mi, że narazie nie chce być ze mną, nie wie czy mi zaufa i jak to wszystko będzie, że już nie jesteśmy parą, a z drugiej strony spędzamy bardzo pozytywnie czas razem - żartujemy, rozmawiamy, gotujemy razem. Ona porównuje dzieci do mnie w żartach ( że to masz po tacie itp ) przytulam ją - nie odpycha, nie protestuje, w sobotę zaproponowałem kolację i kino - nie odmówiła...
Natomiast cały czas smsuje z tym kolegą i +/- raz na tydzień spotyka się z nim na mieście na kawe ( krótki okres czasu max 1h ) ale ukrywa to przede mną, a wkońcu nie jesteśmy już razem

Zauważyłem to co cały czas działało tak jak nie powinno, funkcjonowanie naszego trybu życia itp. w większości z mojej winy. Zauważyłem to, że jeszcze pół roku temu ona walczyła o mnie, chciała porozmawiać, iść na terapie małżeńska itp. - a ja wtedy poprostu słuchałem co mówi i tyle, jeden wielki monolog z jej strony, ale nie było to spowodowane kimś innym.

Temat jest krótki - pytam wprost o co chodzi ? i czy jest jakiś nowy frajer ? - twierdzi, że nie ma ....

Chyba na dzien dzisiejszy wydarzylo sie zbyt duzo zlych rzeczy co owocuje brakiem zaufania z jej strony. Zreszta powiedziala zeby z kims byc to najpierw trzeba w nim widziec przyjaciela. Chociaz  z drugiej strony jeszcze pol roku temu jak walczyla to mowila, ze chyba bedzie panna do konca zycia...

Dziwny ten związek. Macie dwójkę dzieci i co dalej ? Życie na kocią łapę ? Jak kłótnie albo poważny problem to pewnie każdy sobie rzepkę wtedy skrobie. Brak odpowiedzialności. No niestety zawaliłeś sprawę i po prostu praktycznie za późno się zorientowałeś. Po drugie jak to jest. Ona śpi czy mieszka z Tobą a spotyka się z kimś innym ? Albo albo ? Albo jesteś facetem i będziesz miał jaja albo będziesz patrzył jak związek się rozlatuje. Trzeba pracować nad sobą i zmienić swoje postępowanie. Uważam,że powinieneś z nią poważnie porozmawiać o przyszłości Waszego związku. Bez tego nie będziesz wiedział dlaczego tak jest jak jest. Zadeklaruj jej, że zmienisz swoje zachowanie, że zależy ci na tym związku ale bez udziału już psychologa i jeśli wyrazi na to zgodę to postawisz jej warunek aby zaprzestała spotykania się z tym facetem. Niech będzie to druga szansa.

No, zacznij pracować nad sobą. Zmieniaj się ale nie dla niej tylko dla siebie. Zauważy to po jakimś czasie. Wyciągaj wnioski. Zacznij postępować tak jakbyś dopiero co ją poznawał od nowa. Obserwuj jak się zachowuje. Po jakimś czasie zorientujesz się czy ten związek ma sens czy nie.

Wczoraj jeszcze podkreśliła zdanie, że wszystko zaczyna się od przyjaźni. Myślicie, że to co napisałem wyżej jest dobrym pomysłem ? Przedstawienie sytuacji czarno na białym ?

Może i tak, ale cały czas działo się dużo złych rzeczy i ani Ona nie mogła widzieć we mnie przyjaciela ani ja w niej przyjaciółki, a miłość i związek powinien opierać się na wsparciu.

Napewno do wszystkiego trzeba podejść z "zimną głową" Nie ukrywam, że rozmawiamy na różne tematy wieczorami i wczoraj wykluł się temat tego, że na działania jest mało czasu z wiadomych względów "kolegi" Po chwili zwierzyła się że z nim już nie pisze, nie spotyka itp. i w sumie da się to zauważyć, bo skończyły się smsy po kątach. Więc to jest chyba ten czas kiedy można się zająć naprawą tego wszystkiego.

Tylko musisz pamiętać,że taka osoba, która się rozczarowała Tobą potrzebuje trochę czasu aby mogła od nowa Tobie zaufać. To nie przyjdzie w jeden dzień. Także i Ty nie zmienisz się tak szybko. Trzeba czasu i należy chcieć. Nie naciskaj zbytnio tylko zrób to z wyczuciem. Staraj się z nią w miarę upływu czasu coraz częściej się spotykać. Czy na kolacji o tym porozmawiać ? Jeśli wyraziła na to zgodę aby się spotkać to czemu nie. Ale pamiętaj przyjmij to, że będzie Ciebie krytykować, mówić co źle zrobiłeś. Nie przerywaj jej, nie kłóć się, nie wypieraj się. Wysłuchaj jej. Potakuj głowa. Dowiesz się wielu rzeczy co było źle. Mniej gadania a więcej realizowania. To będzie pewnie już Twoja ostatnia szansa.

Peter_35 mieszkamy razem, sa dzieci - musza miec narazie w tym okresie zapewnione bezpieczenstwo i czuc to. Pozytywne jest to, ze poprostu od 2 tygodni mimo tego ze nie jestesmy razem dogadujemy sie jak nigdy. Dlatego kiedy wyjdziemy w sobote na kolacje chce przedstawic wszystko, ze da sie to naprawic jezeli sie chce.

Myślicie, że w tym momencie "terapia małżeńska" to dobry pomysł ? Zaproponowałem - zgodziła się iść na pierwsze spotkanie , ale podkreśliła że niekoniecznie będzie chodziła na pozostałe...

Mam nadzieję że powoli, powoli to poukładamy...

Aha dodam jeszcze, że zgodziła się na pierwsze spotkanie w poradni "terapii małżeńskiej" ale głęboko się zastanawiam czy to ma jakikolwiek sens w tej sytuacji

To są tylko przemyślenia na tym forum. Termin jest zarezerwowany za tydzień i jej zgoda na pierwsze spotkanie również jest.
Trochę mnie to załamuje, że nawet ja to widzę, że ona ma poprostu dość, widzę po niej jak jest zmęczona całą tą sytuacją i tym jak jest...

Czas napewno byłby najlepszym doradcą z tym, że tutaj są dzieci i to bardzo małe dzieci które wymagają mnóstwa opieki, więc chcąc nie chcąc dużo spraw musimy załatwiać codziennymi rozmowami, a i widywać się praktycznie codziennie... Po pierwsze opieka, duzo różnych okoliczności... pasowanie na przedszkolaka, urodziny jednego zaraz drugiego syna, święta... i do tego dochodzi jeszcze jedno z dodatkowych źródeł utrzymania - wspólna firma...

Rozmawialiśmy również wczoraj o tym. Śmieszy ją ta cała sytuacja, że nie jesteśmy razem, a mieszkamy razem. Bardzo dużo jej pomagam przy domu i dzieciach ( choćby ma chwilę dla siebie ) i ja chciałbym narazie zachować taki stan jak jest teraz aby być jak najbliżej nich. Dom jest jej taty, a na wczorejszej rozmowie usłyszałem, że nie da się tak funkcjonować, że nie jesteśmy razem a mieszkamy i żyjemy razem, a tak jak wspomniała uczucie wygasło, wypaliło się więc nie mogę mieszkać tam na siłę wbrew jej... i zdaje sobie sprawe z tego, że będzie miała bardzo dużo obowiązków, a ja się tym martwię, bo może miesiąc takiego życia ok - ale potem przyjdzie przemęczenie, nerwy, złości co będzie się przenosiło na całość, dzieci, mnie itp

Powiedziała wprost,  że chce,  żebyś się wyprowadził?

czyli daje Ci jasne znaki, że coś jest nie tak, odwagi jednak nie ma wprost zakomunikować, osobiście robiłbym swoje, poza tym dziś jest czwartek
znając kobiety, w niedzielę będzie niedziela

nie graj na litość kopiesz dołek pod sobą