Brak chęci do życia. - Netkobiety.pl

Cześć Kwiatuwianuszku

Wiem o czym piszesz..  mnie też życie przestało cieszyć. Siedzę właśnie przed kompem bo jednocześnie chcę i nie chcę spotykać się i rozmawiać z ludźmi. Zresztą.. w tej chwili to już nawet nie mam z kim. Jestem starszy od Ciebie i jest mi też przez to trudniej. Ty masz 20 lat i możesz zrobić wszystko. Jeszcze wszystkie drzwi możesz otworzyć.. nawet te, które już wydają się zamknięte. Mnie czasem.. w przypływie sił udaje się spojrzeć na sprawy trzeźwo.. bez użalania się nad sobą, bez wymagań wobec innych. Dużo łatwiej patrzeć trzeźwo na kłopoty innych niż na swoje. Dlatego postanowiłem spróbować Ci odpisać. Nie wiem czy mi wyjdzie i czy uda mi się Tobie jakoś pomóc. Ale przynajmniej powiem Ci jak ja to widzę.
  A widzę to tak, że masz wokół siebie takie otoczenie, które Ci nie pomaga. Innymi słowy potrzebujesz innego otoczenia, innych ludzi, innej energii. Żeby zmienić otoczenie musisz się przeprowadzić.. wynająć mieszkanie albo podjąć studia gdzieś poza domem i mieszkać w internacie - gdzieś, gdzie będziesz mogła nowym ludziom rozdać od nowa po jednej szansie na początek. Niektórzy tą szansę wykorzystają i poznają Ciebie, fajną dziewczynę. Inni zmarnują ale nimi nie będziemy się zajmować. Żeby się przeprowadzić musisz mieć kasę czyli poszukać sobie pracy. Niech to będzie chociażby McDonald's to nie jest aż takie ważne. Rozmowy z ekipą w Macu mogą być o wiele lepsze dla Ciebie niż kłótnie z ojcem. Ale żeby poszukać pracy musisz mieć CV. Jeśli nie dajesz rady sama to poszukaj kogoś na necie, albo nawet w pośrednictwie pracy. Kogoś kto pomoże Ci ułożyć CV.

Podsumowując..
1. zbierz się w sobie i dokończ CV lub poszukaj pomocy w zrobieniu CV    - tu już będzie Twój pierwszy sukces i krok na nowej drodze!!
2. zacznij szukać pracy - jakiejkolwiek i gdziekolwiek - przebywanie z obcymi ludźmi czasem jest lepsze niż z krewnymi
3. jak znajdziesz pracę to szukaj możliwości wyprowadzenia się
A POTEM BĘDZIE DOBRZE!!! 

Mając 20 lat jeszcze tego nie dostrzegasz... ale naprawdę możesz teraz zrobić wszystko.

Dziękuję za odp. Z tą zmianą środowiska to jednak nie bardzo potrafię to wykonac ..nigdy nie byłam samodzielna, jestem dziewczyną z "dobrego domu". Rodzice zawsze się mną interesowali i mieli duży wpływ na moje życie.. nigdy nie podejmowałam praktycznie żadnej decyzji sama. Mam 20 lat i najwyższy czas żeby to zmienić, ale nie oszukujmy się jeżeli całe moje życie takie było to ciężko zacząć samemu się utrzymywać a co dopiero w obcym mieście.
Ojciec jest nerwowy i zdarza mu się czasem na mnie krzyczeć ale ogólnie nie mam tak źle w domu. Co do znajomych to ciężko ocenić czy są oni nieodpowiedni.. od jakiegoś czasu mam prawie samych kumpli.. jedna przyjaciółkę na którą zazwyczaj ale nie zawsze mogę liczyć. Co do kolegów to troszczkę dziwna sprawa. Jestem dość atrakcyjna dziewczyna i większość kumpli mnie podrywa. Niestety wystarczy uśmiech i miła rozmowa a już każdy uważa, że go podrywam.. właśnie teraz, od kilku dni czuje się gorzej przez to. Chyba zacznę chodzić w dresie i bez makijażu heh.. Może wtedy nie będę oceniana na podstawie wyglądu. Pisze o tym bo akurat teraz ta sytuacja mnie troszkę dobija
Staje się bardzo nieufna przez to co zaczyna dziwić mężczyzn, którzy chcą się ze mną umówić..a nie koniecznie ich intencje są złe. Czuje się samotna i z jednej strony chciałabym chociażby pospotykac się z kimś, ale boję się przechodzić znowu załamanie takie jakie miałam po zakończeniu ostatniego związku.
Co do pracy.. powinnam jutro iść złożyć to CV w końcu ale coś mnie blokuje, nie mam ochoty pracować, nie mam ochoty nic robić wstyd mi przez to narzekanie..ale chyba lepiej tutaj niż znajomym

No naprawdę nie jest to wielkie odkrycie, że kobiety mają łatwiej w życiu. Nawet już piszesz, że ludzie do Ciebie lgną, a jak to wszystko wykorzystasz to już twoja kwestia.

To nie rozmawiaj po prostu.. według mnie to łatwe okazać brak zainteresowania .
A tak w ogóle to wiesz czego chcesz ? (to dość istotne).

Witaj Kwiatuszekkwianuszek
Ja z chęcią podzielę się tym co mnie spotkało w życiu, i wierz mi też miałam nie raz wrażenie że mam depresję przez to i nic nie ma sensu, bo po co się starać, jak starania nic nie dają?
Wychowywałam się niby w domu, gdzie mam kochających rodziców, pieniądze ale nie oznacza, że przez to wszystko będzie kolorowe. U mnie wszystko skończyło się w moim życiu w wieku 9lat (teraz mam 23). Moja mama (do tej pory nie poznałam powodu, choć domyślam się, że to przez ojca) zaczęła pić alkohol przez co stała się alkoholiczką. Moje życie zaczęło być piekłem. W tygodniu kiedy chodziłam do szkoły byłam najszczęśliwszą osobą na świecie, gdyż mogłam oderwać się choć na chwilę od rzeczywistości, którą miałam na co dzień. Kiedy nadchodził weekend, a dokładniej niedziela zawsze w swoim pokoju byłam gotowa na jakiekolwiek awantury, czy krzyki, przez to mój słuch jest teraz tak wrażliwy, że usłyszę wszystko nawet co się dzieje u sąsiadów w bloku ;p
Wtedy naprawdę wierz mi, że żałowałam, że nie urodziłam się mężczyzną, albo chociaż że nie mam rodzeństwa, kto mógłby mi pomagać, gdyż mój ojciec bił moją mamę i czasami przychodziła do mnie do szkoły np., z podbitym okiem. Choć rodzina wiedziała co się u nas dzieje, nikt nie chciał mi pomóc, zostałam z tym sama. Ja 9latka, przeżywałam ten koszmar przez 9 dłuuugich lat. Płakałam praktycznie co noc, modliłam się do Boga o pomoc, bo na rodzinę nie miałam jak liczyć. Czasami myślałam, czy nie popełnić samobójstwa, bo może wtedy mama by się opamiętała i ojciec by się nad nią nie znęcał, ale uratowała mnie myśl, że jednak nie mogę tego zrobić, bo to jest ucieczka. A ja nie miałam zamiaru samej mamy z tym zostawiać. Aż w końcu moja mama opamiętała się. Nauczyłam się, że mój płacz i błagania, nie mają dla niej sensu, bo sama musi przestać pić. I choć teraz od 4lat, moja mama jest trzeźwa i wiem na pewno, że moja mama nie musi się już bać ojca, bo on sam się opamiętał, to miałam problemy z opuszczeniem domu i zaczęcia swojego życia z moim narzeczonym.
Bałam się, że beze mnie nie da sobie sama z tym rady, ale udało się i jestem z niej dumna, ale ta krzywda ciągle we mnie jest, przez co nienawidzę swojego ojca, bo mu nie potrafię tego wybaczyć. Mamie w jakiś sposób tego, że piła też, ale nie będę do tego z nią wracać Z ojcem żremy się jak koty, nie możemy się dogadać. Nie potrafię udawać, że jest dobrym człowiekiem, bo nie jest, potrafi mnie obrażać, a czasami straszyć, ale życie przez tyle lat nauczyło mnie, że mu się nie dam i będę lepszym człowiekiem od niego
Przez tyle lat, było mi wstyd, byłam samotna z tym wszystkim, nikt mnie nie rozumiał i nikt nie chciał mi pomóc.
Udało mi się to pokonać i mam bliskich przyjaciół i narzeczonego, choć chciałam przez samobójstwo tego nie mieć. Pustkę też w domu, kiedy nie ma mojego ukochanego dotrzymują mi królik i kot Moje dwa łobuzy.
Życie nie jest łatwe i rozumiem cię naprawdę, z całego serca, że nie chce Ci się żyć, w tej samotności, ale jak niektórzy wyżej, jesteś młodą osobą, na pewno sobie poradzisz, bo już samo to, że napisałaś na profilu gdzie każdy ma dostęp do tego co piszesz, jest dowodem, że nie boisz się pokazać siebie. Ja też mam bardzo delikatne serce, i niestety jestem naiwna bardzo, bo nie raz przejechałam się na ludziach przez to. Ale wiesz co? To pokazuje, że jesteśmy osobami, które nie przejdą obojętnie, nie jesteśmy jak większość ludzi, co machnie ręką, lub przejdą bez słowa.
Walcz kochana! Walcz o swoje życie i nie przejmuj się tym co mówią o Tobie inni! Ważne jest to, co ty myślisz i tylko ludzie, którzy Cię zrozumieją będą warci czegokolwiek. Sama kiedyś zauważysz, że ta samotność, ten smutek i przejmowanie się minie. Znajdziesz szczęście, jestem tego pewna

No czy wiesz czego potrzebujesz, czego chcesz, co musiało by się stać by stać się szczęśliwszą osobą.

Dzięki Melanie93 za odp szczerze to jak czytałam Twoją odpowiedz miałam łzy w oczach. Ciężko w życiu miałaś a mi jest aż wstyd gdy pomyślę, że moje problemy przy Twoich to blahostka mam nadzieje, ze u mnie też się jakoś ułoży. Wielki szacun dla Ciebie, że poradziłas sobie z tym wszystkim i myślisz pozytywnie !

Hehe, ważne właśnie jest to, by pomimo kłód w życiu, dalej przez nie przechodzić, bo sama kiedyś zauważysz, że choć w życiu nie jest kolorowo, to kiedyś nadejdzie czas, że kiedyś dla kogoś będziesz ważna Ja znalazłam hobby, kolekcjonuje książki, bo bardzo lubię je czytać, przede wszystkim fantastyka, taka ucieczka do marzeń ;p Mam dużo znajomych nawet przez internet, gdzie mamy podobne zainteresowania i to od paru lat Ty też w ten sposób na początek możesz znaleźć osoby, do których się otworzysz
Dzięki, że przeczytałaś tą dość długą litanie^^ Miłej nocy.