Czy do niewiedzy trzeba dorosnąć? - Netkobiety.pl

Olewam takich ludzi, bo z taką osobą dyskusja jest niemożliwa.

Natomiast nięchęć do przyznania się do własnej niewiedzy rozumiem. Bo to się wiąże z wystawieniem się na upokorzenie i atak. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z osobą w ferworze zajadłej dyskusji, która na słowa oponenta "nie wiem, nie mam pojęcia" zareagowałaby "ok, to ci wytłumaczę". Niewiedza jest wykpiwana i wyśmiewana - a często nie ma ku temu żadnych podstaw. Można się zbłaźnić takim drobiazgiem jak to, że się nie wie o czym jest czyjaś nowa płyta czy jaką błazenadę tego dnia odstawił jakiś polityk. Przy tak silnej presji by "wiedzieć wszystko" nie dziwię się, że wielu ludziom przez gardło nie może przejść "nie wiem".

Nie boję się powiedzieć "nie wiem", "nie znam się". Za to boję się, że mogłabym być przyłapana na jakiejś głupocie i szerzeniu dalej swej niewiedzy - toteż nie szerzę, wolę najpierw się dokształcić.
Co do innych, to nie mam problemu, kiedy młoda albo niepewna osoba tak robi - nauczy się, jeśli tylko zechce. Co innego "stare" uparciuchy, które poczytać/praktykować to niet, a gadać to chętnie. Tych zostawiam z ich gadką, jeśli dyskusja ma być bezowocna. Jak będę chciała pogadać z istotą, która nie grzeszy wiedzą i olewa to, co mówię, to mam od tego trzy koty. One chociaż są słodkie, toteż nie muszą być mądre

forma "monologu"
dobrze rozgraniczać uprzedzenie do osoby  a rozmowy

Iceni, ja patrzę na to w ten sposób, że jest wiedza elementarna, niemal uniwersalna i powszechnie znana, gdy rzeczywiście wstydem jest czegoś nie wiedzieć, ale są też takie zagadnienia, gdy cudownie można się wzajemnie uzupełniać. Wstydem jest także błądzić, a po wytknięciu błędu nadal się tego uparcie trzymać, dokładnie tak, jakby przyznanie komuś racji, miało stanowić jakąś ogromną ujmę.

Nie odpowiem, bo nie rozumiem. Nie pojmuję upokarzania dzieci w żadnej formie. Zresztą upokarzania dorosłych także.

Sądzę, że może to wynikać z faktu, że niemal każdy bardziej rozgarnięty człowiek w pracy chce uchodzić za profesjonalistę, dlatego o ile na początku pewne pytania wydają się zupełnie zrozumiałe, o tyle na późniejszym etapie mogą dziwić, a tym samym odbierać poczucie, że mamy do czynienia z fachowcem w swojej dziedzinie. Wtedy też cały ten profesjonalizm idzie się paść, przynajmniej teoretycznie.

Moim zdaniem bierze się to z braku dojrzałości. Myślę, że osoba, która wie sporo - bo skończyła parę szkół (a trochę ich skończyć trzeba w naszym systemie edukacji) może posiąść złudne wrażenie, że wie dużo. Niestety dopiero wejście głębiej uświadamia braki. Nad to dochodzi zamknięty umysł, który może najprościej w świecie odrzucać wszelkie argumenty, na korzyść wiary w to, że ma się rację. Na pewno powodów jest jeszcze więcej, mogłabym w sumie pisać do rana

To są konsekwencje dyskusji w nieodpowiednim towarzystwie. Wykpiwanie i wyśmiewanie to brak szacunku do rozmówcy. Mnie też nie dziwi w takiej sytuacji niechęć do "nie wiem". Jednak pomiędzy "nie wiem" a upartym trzymaniu się błędnej opinii jest jeszcze parę możliwości.

Możliwe, że masz rację i takie przeżycia z lat szkolnych kształtują właśnie to zaparcie. Upokarzanie dzieci w głowie mi się nie mieści. Dziecko jest dzieckiem, uczy się dopiero, to oczywistym jest, że wie mniej, a jego możliwości wnioskowania są jeszcze ograniczone. Podobnie sprzeciwiam się upokarzaniu dorosłych. Jeśli ktoś się specjalnie nie interesuje jakimś tematem to wymaganie od niego szerokiej w nim wiedzy jest bezpodstawne. Podobnie jeśli rozmawiamy z osobą w naszym mniemaniu ograniczoną, to nie należy od niej wymagać umysłowych lotów kosmicznych. W tym kontekście warto też mieć świadomość własnych ograniczeń, żeby się nie zapędzić w nierówną dyskusję. Pozwoli nam to wyjść z niej zanim stanie się ona zajadłą.

A tak już zupełnie na boku, jeśli ktoś ma jakiekolwiek wątpliwości dotyczące ogromnego ograniczenia jakie jest narzucane na nasze umysły, to niech sobie porówna program nauczania dowolnej wyższej szkoły na przestrzeni ostatnich 30 lat. Człowiek jako gatunek wiedzę ma bardzo malutką, więc określanie jakiegokolwiek jego przedstawiciela jako nieomylnego nosi znamiona skrajnej głupoty.

Cslady, pięknie ujęłaś własne zdanie w temacie. Jeszcze piękniej, że się z Tobą zgadzam i nie muszę powielać pewnych treści, bo mogę Ci przyklaskać.

Podałaś ciekawy przykład Amerykanów. Szczerze mówiąc nasunęło mi się pytanie: po co im wiedza o geograficznym położeniu Chin? Jeżeli robią z Chińczykami interesy, to rozumiem - kilometry, kurier, dostawy... ale do życia codziennego? Być może dla przeciętnego Amerykanina położenie geograficzne Chin jest jak znajomość estońskiej stolicy dla nas?
Do czego zmierzam?
Interesuję się historią Polski i do stopnia celującego na świadectwie ze średniej. Niestety, albo stety, podczas, gdy potrafię obalić mit 125 lat zwycięstw polskiej husarii, nie potrafię podać daty bitwy, w której chorągiew Białoskórskiego zaciągnęła się dla kasy na rzecz I Dymitriady. (Mogę sprawdzić w notatkach, nie ma sprawy.) Na egzaminie pamiętała, ale teraz jakoś umknęło.
I tu nasuwa się kolejne pytanie.:
Po co zapamiętywać i zaśmiecać sobie umysł, skoro niemal każdą informację można bardzo szybko sprawdzić w internecie?

Kiedyś już toczyła się na ten temat dyskusja i wniosek z niej był taki, jak ujęłaś to w swoim drugim zdaniu. Ja wówczas twierdziłam, że wstydem jest nie wiedzieć ile wynosi liczba Pi, a niektórzy się oburzali .
Umówmy się - jeśli mówimy o interesowaniu się czymś, to zwykle zakres wiedzy z danej dziedziny wykracza już poza elementarny. Natomiast zakres elementarny, jak sama nazwa wskazuje, to podstawy podstaw, które stanowią wyjście do wiedzy rozszerzonej. Oczywiście, że jeśli nie wiemy kiedy była bitwa pod Grunwaldem albo kim była Maria Curie Skłodowska, to świat się od tego nie zwali, niemniej to wiedza podstawowa, więc jej brak w jakiś sposób o nas świadczy.

Z drugiej strony uważam, że nigdy nie należy wstydzić się, że czegoś po prostu nie pamietamy. Proces zapominania jest naturalny, dlatego jeśli jakiś zakres wiadomości nie jest regularnie odświeżany, to siłą rzeczy po drodze się zgubi - na to raczej nie mamy wielkiego wpływu, bowiem tak działa nasz układ nerwowy i jego część odpowiadzialna za pamięć.

Bardzo dobrze temat ujęła Cslady, sugerując, że wiele zależy od naszej postawy i tego czy coś wiedzieć po prostu chcemy, a jeśli tak, to czy potrafimy korzystać z dostępnych narzędzi, nie sposób bowiem wszystko wiedzieć i wszystko pamiętać. Każdy z nas posiada również jakiś zakres wiedzy "dodatkowej", wynikający z indywidualnych preferencji i zainteresowań, a także specjalistycznej - to jest ten zakres, dzięki któremu możemy "wzajemnie pięknie się uzupełniać".

W sumie racja. Jakiś czas po napisaniu posta też przyszło mi na myśl, że jednak niepotrzebnie to rozdzieliłam. Chociaż sama nie wiem. Części podstawowej wiedzy nie musimy sobie utrwalać, ponieważ ona pojawia się gdzieś mimowolnie. Nie interesuję się specjalnie polityką, nie śledzę wiadomości, a mimo tego co jakiś czas w oczy "wpada" mi jakaś mapka, na której zaznaczone są Chiny. Jeśli co roku świętujemy odzyskanie niepodległości, to żenujący byłby brak wiedzy, co właściwie wtedy świętujemy i jak to się stało. O tym słyszy się mimowolnie w radiu, tv itp. Natomiast taka stolica Estonii już niekoniecznie będzie nam wpadać w oko/ucho regularnie. Zgadzam się z Wami, że nie jest to powód, by jej nie znać, ale z drugiej strony:

No właśnie, po co? Podkreślam raz jeszcze, że nie jestem zwolenniczką amerykańskiej ignorancji. Nie uważam też, by Polska zmierzała w tym kierunku. Jednak doba jest krótka, a my często wykonujemy zawody, w których potrzebna jest specjalistyczna wiedza. Po przyjściu z pracy wolę przeczytać sobie książkę branżową (w końcu praca wymaga rozwijania się) albo jakąś lekturę dla czystej przyjemności, niż śledzić z zapartym tchem wiadomości, czy dbać o jakiś mój ogólny rozwój, który ktoś kiedyś przypadkiem może ocenić i wyśmiać. Jeśli ktoś ma czas na to wszystko, to świetnie. Mnie trudno go znaleźć. Czasami średnio się da albo średnio się chce robić rzeczy, które z praktycznego punktu widzenia są niepożyteczne, choć rozwijają nas w taki ogólny sposób. Np. ja mam tak, że danego dnia mogę przyjąć tylko pewną dawkę informacji. Jeśli tego informacyjnego śmietnika robi się za dużo, to wylatują mi z głowy również pożyteczne informacje, bo ciężko skupić mi się na tym, co ważne. A jest jeszcze coś takiego jak czas dla rodziny, który również nie powinien być wciśnięty pomiędzy czytanie o budowie pantofelka, a przypominanie sobie europejskich stolic. Kiedyś było łatwiej i może ludzie wydawali się lepiej wykształceni w takim ogólnym sensie, ponieważ był nieporównywalnie mniejszy szum informacyjny. Wyłowienie z tego szumu wartościowych informacji kosztuje nas sporo, bo obecnie czas jest najcenniejszą walutą. Osobiście staram się zachowywać tę równowagę, by nie być jakąś totalną ignorantką, ale z drugiej strony mam do tego wyluzowane podejście, ponieważ koniec końców wolę być uznawana za osobę, która dobrze wykonuje swoją pracę i skupia się na bliskich, poświęca im taki prawdziwy czas, nie robiąc równocześnie dziesięciu innych rzeczy itp. A jeśli ktoś kiedyś wyśmieje mnie, bo czegoś tam nie pamiętam, to w porządku, ma do tego prawo. Jednak nie sądzę, by to coś ważnego o mnie mówiło. A może mówi? Mówi np. to, że inne rzeczy są dla mnie ważniejsze. Mówi też coś o osobie, która się wyśmiewa i czuje lepsza. Poza tym takie sytuacje zdarzają się niezmiernie rzadko i na drugi dzień nikt już o nich nie pamięta. Współcześnie dużo się od nas wymaga, a raczej sami od siebie dużo wymagamy. Nie można brać tego wszystkiego śmiertelnie poważnie i gonić za jakimś niedoścignionym ideałem człowieka wiedzącego wszystko ze swojej dziedziny, a do tego posiadającego wiedzę ogólną, pedagogiczną (do wychowania dzieci), wiedzę o zdrowym odżywaniu, ćwiczeniu, malowaniu się, byciu perfekcyjną panią domu itp. Przecież od tego można zwariować. Ktoś może być świetny w odpowiadaniu na pytania rodem z "Milionerów", ale będzie miał inne braki, bo nie da się być wszystkim jednocześnie.

Wyjęłaś mi to z ust. Codziennie zbyt wiele informacji do mnie dociera, abym mogła to wszystko pamiętać, ogarnąć, a jeszcze do tego sięgać po wiedzę dodatkową. Moja praca też ode mnie wymaga ciągłego uczenia się czegoś nowego. Czasem czuję, że nie jestem w stanie już nic więcej przyswoić, a każdy nowy komunikat jest ponad moje psychiczne możliwości, dlatego trzeba to wszystko umiejętnie dawkować i wybierać.
Sądzę zresztą, że wielu z nas tak ma.

Coś jak kompleks Dyzmy?
Jeśli przyjąć, że pozostałe 30% to ci, którzy nie mają tego problemu, to wydaje mi się, że stwierdzenie może być mocno przesadzone. Dlaczego? Bo wynikałoby z niego, że na jakimś etapie życia niemal wszyscy mają poczucie, że osiągnęli sukces, a tak przecież nie jest.
Osobiście uważam, że na wszystko co mam solidnie sobie zasłużyłam lub zapracowałam, jeśli czegoś nie mam, to widocznie wystarczająco się nie postarałam lub mi na tym wystarczająco nie zależało, bo na przykład ustaliłam sobie inne priorytety. Sukces zwykle nas podbudowuje, tym bardziej nie wydaje mi się, aby ktokolwiek obawiał się, że na swój własny nie zasłużył i może to zostać odkryte (o ile nie osiągnął go w sposob sprzeczny z prawem), jeśli już, to obserwuję raczej odwrotną tendencję.

Tu mogę powrócić do tego, co napisałam niemal na początku dyskusji, czyli że wystarczy dojrzeć oraz posiadać wysokie poczucie własnej wartości i to zdanie nadal podtrzymuję. Jedno w połączeniu z drugim (powtórzę: sukces poczucie wartości zwykle wyraźnie wzmacnia) raczej wyklucza problem z niewiedzą.

Ja kocham wiedzę,wieloma dziedzinami życia się interesuję,najbardziej tymi potrzebnymi do życia,bo po co interesować się polityką ?
Albo co jest stolicą Estonii ?Nie jest mi to do niczego potrzebne-jeśli będzie,to się zainteresuje...
Trzeba powiedzieć,że dyskusje z innym są zazwyczaj wymianą informacji nt przebytych doświadczeń,przepuszczone przez filtry własnych przekonań-jak to mówią każdy widzi/słyszy to co chce.Wkraczamy tutaj w filozofię,którą też się interesuje(-ktoś powiedział,albo się ożenisz,albo będziesz filozofem ) głównie z tego względu,że wszystko jest iluzją naszego mózgu,a my wymieniamy się tymi iluzjami.Często sprawy wydawałoby się oczywiste,każdy człowiek widzi inaczej.
Kiedy słucham właśnie monologów ludzi przekonanych o własnej nieomylności,myślę sobie,że oni tak naprawdę nie mają świadomości,
że to tylko ich punkt widzenia powstały na zasadzie opisanej powyżej,to tylko ich iluzja,nie biorą pod uwagę faktu,że ktoś może myśleć inaczej.Jeszcze takie pytanie,ktoś tu wspomniał o sukcesie,albo wiedzy elementarnej-co to jest,jak jest definicja tych stwierdzeń ?

Przecież można być nieukiem,po co komu wiedza na tematy które podałaś ?
Większość rzeczy,której uczymy się w szkole i na studiach jest zbędna.
Po co komu skomplikowane działania matematyczne,wystarczą podstawowe znajomości matematyki w życiu...

Tym bardziej wynika z tego, że 70% społeczeństwa to osoby, które czują się winne, kiedy uda im się osiągnąć cokolwiek, co je cieszy, łącznie ze wspomnianym zdanym egzaminem, nawet jeśli ktoś się na niego nauczył, albo otrzymaniem pracy związanej z dziedziną, w której ktoś jest specjalistą. W takiej sytuacji musielibyśmy chodzić z wiecznym poczuciem winy, że na coś nie zasłużyliśmy. O ile jeszcze potrafię uwierzyć, że taki mechanizm może występować, o tyle nie wydaje mi się, aby działo się to na tak wielką skalę.

Można być nieukiem, oczywiście, że można, jeśli komuś to nie przeszkadza, to czemu nie, w końcu każdy sam kreuje swoje życie, zakresem swojej wiedzy także każdy sam steruje. 
Generalnie jednak wracamy do dyskusji, która kiedyś miała miejsce w wątku "Facet bez matury, osoba gorszej kategorii?".

Dla jednego to będzie obciach, a dla drugiego nic nie ważne bzdety. Z mojego punktu widzenia wiedza ogólna pozwala na poszerzenie horyzontów co czyni ją dość przydatną. Im większa świadomość tym mniej kitu się nałykamy od polityków, dziennikarzy, znajomych, etc. Im większe mamy podstawy do własnej analizy świata, tym bardziej polegamy na wiedzy a mniej na wierze w wiedzę. Kwestia wyboru każdego z nas jak chce żyć, można i tak i tak

Moim zdaniem tutaj wykazujesz się ignorancją, bo polityka jest akurat dziedziną, która dotyka każdego człowieka. Jeśli uważasz, że Ciebie polityka (zarówno polska jak i ta światowa) nie dotyczy to żyjesz w wielkiej iluzji. Co nie oznacza, że masz obowiązek się nią interesować. Ja też się nie interesuję, bo jestem totalną abnegatką, ale nie łudzę się, że sprawy polityczne nie mają na mnie żadnego wpływu.

A jaką filozofią się konkretnie interesujesz? Bo odnoszę wrażenie, że określenia "filozofia", "filozofowanie" są w naszych czasach strasznie nadużywane i okropnie się przez to wyświechtały, zbanalizowały. Filozofem nagle stał się każdy kto sobie czasem nad czymś poduma i pobuja w obłokach. A tymczasem filozofia to taka sama dziedzina wiedzy jak np. historia, literaturoznawstwo czy astronomia.

Po co wiedziec jakie miasto jest stolica Estonii?

Bo możesz Nie istnieje "nadmiar zdobytej wiedzy" natomiast niedobor moze byc bolesny. Nie chodzi o to, by wkuwac na pamięć nazwy miast czy rzek, ale jezeli slyszysz w telewizji o trzesieniu ziemi w Nepalu albo o festiwalu w Wenecji to łatwiej tę informację przyswoisz i połączysz z innymi niż lewitując w intelektualnej pustce.

Jezeli masz podstawy to kolejne informacje tylko dokladasz do bazy danych. Bez bazy danych festiwal w Wenecji powie ci tyle samo co festiwal w Wakatarama - nie ma z czym tego polaczyc wiec twoj mozg zignoruje tę informację. Nawet jezeli cos uslyszysz to nic z tego nie wyniesiesz na przyszlosc.

Slyszysz w telewizji o nowym odkryciu z dziedziny genetyki, no ale co ci z tego jezeli lekcje biologii o genach przespałeś? Gen staje się pustym slowem...

________

Poza tym ja na przyklad mam tak, że wiedza, (taka ogólna, ale szeroka) o swiecie podnosi atrakcyjność seksualną faceta
Lepiej się rozmawia kiedy można zahaczyć o wiele tematów, roznych i na roznym poziomie zaawansowania niz w kolko walkowac jakąś jedną, choćby ulubioną dziedzinę.

Jezeli on jest fanem futbolu a ja lubię gotowac to hm.. malo bedzie wspolnych tematow. Ale jezeli MAM podstawowa wiedze o swiecie to na przyklad wiem, ze  Barca jest z Hiszpanii i chociaz w pilke z nim nie zagram, to moge zaproponowac nastepna randke w Hiszpanskiej restauracjii i porozmawiac o Hiszpanii.

I wtedy nawet futbol moze nas polaczyc ale trzeba miec jakis podstawowy punkt zaczepienia

Cofnij się 200 lat wstecz,ludzie nie mieli tej wiedzy i jakoś przeżyli ?Czyli ta wiedza jest zbędna.
W dzisiejszych czasach jesteśmy bombardowani ogromnymi pokładami informacji-większość zbędne śmieci.
Jeśli mój mózg zignoruje informacje,to znaczy,ze jest zbędna

Z porównaniem do innych nauk chodziło mi o to, że filozofia to dziedzina, która tak jak inne posiada pewien aparat pojęciowy, narzędzia, historię. Jeśli ktoś mówi, że interesuje się filozofią to zakładam, że potrafi np. rozpoznać podstawowe nurty filozoficzne i umieścić ich źródła w szerszym kontekście sporów i dyskusji, że mogę z nim porozmawiać o Derridzie, Blanchocie czy Levinasie, bo ludziom, którzy się filozofią nie interesują nic te nazwiska nie mówią. Filozofia jest naprawdę bardzo hermetyczną dziedziną, nie mniej hermetyczną i trudną niż nauki ścisłe.

Zazwyczaj jest to jednak wiara w wiedzę,bo jak sprawdzisz,czy np w powietrzu jest 20% tlenu?Musisz uwierzyć komuś kto to zbadał w laboratorium.
Dostajesz informacje z telewizji iteż w nią wierzysz-a  skąd wiesz,że nie kłamią ?
Analiza świata nie będzie obiektywna,bo nasz umysł jest zbyt prymitywny i ograniczony(także przez nas samych) ,o czym pisałem wcześniej.

Podważaj więc...
Tak naprawdę liczy się tylko wiedza potrzebna do przetrwania naszego gatunku,reszta jest zbędna.

Ale wystarczy na poziomie podstawowym

"wiedza podstawowa wystarczy" - pewnie tak, wszystko zależy od tego jakie ma się potrzeby, jaka jakość życia danego człowieka zadowala. Niektórzy ograniczają swoje istnienie do fizjologii i "najprzyziemniejszej" rozrywki, i żyją! Więc można, wszystko można.

To tak a propos naszych braków w podstawowej wiedzy:

biorąc pod uwagę, że w tym kraju jest coraz więcej szkół, różnej maści, ludzie tak bardzo pałają przekazaniem wiedzy tym "głodnym wiedzy"

że np. bycie "coach-em" nie jest w żadnej mierze czymś, wielkim

prawa rynku, np konkurencyjność nie przenosi się na jakość

"kupować kota w worku", to pojęcie względne dziś

pasowało by uważać jak i gdzie się człowiek rozwija/specjalizuje, bo się można jeszcze rozwinąć

Racja,ciekawe skąd się bierze wewnętrzna potrzeba,poznawania świata,czy rozwijania pewnych umiejętności...
Chociaż jeśli byłaby to wewnętrzna potrzeba,to każdy by ją miał,a jednak tak nie jest.

Ty nie znasz, co nie jest dowodem na to, że tak faktycznie jest
Problem w tym, że potrzeby estetyczne i poznawcze wynikające z samorealizacji to domena tylko części, śmiem wątpić mniejszej części, ludzkiej populacji. Kwestii nie ułatwia rozwój technologii, który odbiera ludziom potrzebę zdobywania wiedzy. "Efekt Google" sprawi, że w codziennym otoczeniu nie tylko ja będę mieć do czynienia z jeszcze większą liczbą idiotów niż do tej pory. A już teraz nie jest lekko

Nie mogę się z tym zgodzić. Wiemy tylko co jest tu i teraz, za to nie mamy świadomości co czeka nas w przyszłości.
Ja sama uczę się tego, co jest mi potrzebne na daną chwilę lub co mnie po prostu zainteresuje, niekoniecznie jednak patrząc na możliwość wykorzystania w życiu. Ja po prostu lubię wiedzeć .

Czlowiek ma "pusty umysl" w kazdym wieku.

Nie wiem czy ja cie dobrze rozumiem, ale wyglada to tak jakbys na sile probowal przekonac siebie albo mnie, ze czlowiek moze pozostac nieukiem i nic sie nie stanie.

Mnie nie obchodzi czy ktos chce poznawac nowe rzeczy, czy nie. Po prostu wybieram tych drugich.

Idiotow na sile uszczesliwiac soba nie bede.

Do przetrwania tak, ale od zwierząt czymś się jednak różnimy, a i samo miano miano homo sapiens zobowiązuje .

Zgadza się. Potem okazuje się, że delikwent bez kalkulatora nie potrafi policzyć nieco bardziej skomplikowanego dzielenia albo w słowniku znaleźć określonego słowa, bo te przecież ułożone są alfabetycznie - w Goole wystarczy dany wyraz po prostu wpisać. Nie wspominając, że dzieci sprawnie obsługują smartfony, a równocześnie niektóre mają problem z obsłużeniem zwykłej pralki.

Proszę bardzo:
* łatwiejsze życie;
* osobista satysfakcja;
* możliwość prowadzenia z innymi ciekawej konwersacji - dla mnie rozmowa jest przyjemnością;
* większa świadomość otaczającego świata i rządzących nim mechanizmów;
* podniesienie poczucia własnej wartości.
To mało? Mogę dalej, ale chyba nie ma takiej potrzeby. Ja w każdym razie mam trochę większe aspiracje niż przetrwać i przedłużyć gatunek, choć równocześnie zdaję sobie sprawę z własnej niewiedzy (ogromnej), braków oraz niewykorzystanych możliwości. Najważniejsze to po prostu nie stać w miejscu.

Nie mylmy, proszę, pojęć człowieka prostego z prostakiem, a w moim odczuciu do tego to się właśnie sprowadza.

Moja wiedza ułatwia mi życie, moim bliskim i znajomym, którym dzięki niej jestem w stanie coś podpowiedzieć - także. Nie posiadając jej pewnie popełniłabym wiele błędów, a te potrafią być dotkliwe w skutkach.

I tak dalej, i tak dalej. Generalnie możemy tak polemizować bez końca, ale po co? Zwłaszcza, że ta polemika robi się jałowa.
Na przykład to pytanie "czyli człowiek, który nie posiada wiedzy, nie może czuć się człowiekiem wartościowym?" dla mnie pozbawione jest większego sensu, choćby dlatego, że jest pytaniem niemal retorycznym. Oczywiście, że może się tak czuć, ale to będzie jego subiektywne odczucie, a ja w swoim uważam inaczej. Weźmy jeszcze pod uwagę, że istnieje coś takiego jak mądrość życiowa oraz że człowiek głupi (proszę się łączyć jednego z drugim) zwykle nie zdaje sobie z tego sprawy.

P.S.
W Słowniku Języka Polskiego czytamy:
prostak
cham, prościuch;
1. człowiek ordynarny, bez manier, grubiański, nieokrzesany, niekulturalny; grubianin, gbur, prymityw; - to jest współczesne znacznie tego określenia.

Najpopularniejsze wyrazy bliskoznaczne do słowa prostak (powtarzając za Synonim.NET) to:
ignorant, ordynus, burak, troglodyta, arogant, pyskacz, głupiec, warchoł, zuchwalec, grubianin, rubacha, burek, chamisko, ćwok, kołtun, tępak, ciemniak, żłób, hucpiarz, chamidło, prymityw, cham, abderyta, gbur, prowincjusz, barbarzyńca, impertynent, chamuś, nieuk, jaskiniowiec.