nowe życie po toksycznym związku - Netkobiety.pl

Ja nie mam dowodow na to ze mnie moj zdradzal ale jest duze prawdopodobienstwo ze nie wiem o wszystkim bo byl patologicznym klamca.
Zastanow sie czy chcesz marnowac kolejne lata, wiesz ze to sie nie zmieni, nie ma chyba sensu robic sobie nadziei.
Wiem, ze ciezko jest sie odciąć, sama przez to przechodzilam a teraz żaluję ze nie odeszłam wczesniej.
Wyobrazam sobie ze bedzie dobrze, i faktycznie bylo - tydzien po powrocie, a pozniej znow to samo... brzmi znajomo?

Tak samo jak ty jestem po rozstaniu 2 miesiące. Związek trwał prawie 4 lata.

Również się wyleczyłam... prawie. Absolutnie nic do niego nie czuję i nie chce mieć z nim nic wspólnego, ale reaguję na całą tę sytuację jak na traumę. Najchętniej już nigdy bym o nim nie słyszała, bo wszystko mnie wyprowadza z równowagi. Stało się to dla mnie czymś o czym chcę jak najszybciej zapomnieć, niechcianym wspomnieniem.

Żyje mi się cudownie, dużo lepiej. Mam w końcu wspaniałe życie towarzyskie, ale rozumiem Cię pod pewnym względem - wracam do domu i robi się smutno.  Tak jest kiedy żyjemy z kimś i nagle  to się zmienia. Trzeba przywyknąć.

To co mi najbardziej pomaga, to odsuwanie myśli na bok i uświadomienie sobie że za rok będę się śmiać z tych głupot które miałam w głowie i nie miały żadnego znaczenia.

Tak, poznasz kogoś lepszego.

Dobrze, że zakończyłaś ten związek. Ja swój toksyczny dwuletni związek zakończyłam 4 lata temu. Kochałam go bardzo, a on na kazdym kroku mnie poniżał.. Wiem, że to była bardzo dobra decyzja. Szkoda, że istnieja ludzie, którzy traktuja drugiego człowieka jak smiecia... Ja długo nie potrafiłam w nic się zaangażować, tęskniłam za nim ale wiedziałam, że nie moge wrócic, bo zniszczy mi zycie i tak by było, bo nawet ostatnio skontaktowała się ze mna jego dziewczyna z zapytaniem jak mnie traktował, bo ją juz kilka razy pobił, a ona nie potrafi odejść Ja cieszę się, że uwolniłam się z tego bagna a Ty na pewno z biegiem czasu poznasz wartościowego faceta

Ja żyłam w toksycznym małżeństwie. Po 16 latach zniewolenia dostałam rozwód.

Po odejściu od męża, miałam kolejną chorą relację z tzw. narcyzem. Ja, głodna uczuć leciałam jak ćma... jednak i tą znajomość zakończyłam.

W maju poznałam Kogoś. Przede wszystkim nie kryłam się z lękami, obawami ( nadal chodzę na terapię, wychodzę z traumy), on cierpliwie mnie we wszystkim wspiera. Też myślałam, że jest to niemożliwe, że ja nie umiem. Teraz przeżywam wiele nowych dla mnie rzeczy. Ktoś o mnie zabiega, mówi dzień dobry, dobranoc, rzeczy NORMALNE, których ja jednak w poprzednich, chorych związkach nie miałam.

Warto wierzyć, bo takie rzeczy się dzieją.

ważne że się próbuje, jedyna szansa na własnych błędach się "dokształcać"
bolesne to jest, ale często niezbędne

chociażby żeby wyrwać się z tego kołowrotku

gdzieś nie dawno wpadł mi tekst w oczy, że naprawa relacji, i osób które chcą dalej być ze sobą, pracują nad tym
to około 7 lat zabawy

nie wiem od jakich czynników jest to zależne, mogę sobie wyobrażać
na pewno nie jest to jakiś deadline ostateczny, ani gwarant czego kolwiek

naiwnym według mnie jest myślenie, że zostawienie tego przysłowiowego "dziada" wnosi jakieś wielkie długotrwałe zmiany
być może jest kreską z życiu, za która się nie wraca

tylko zostaje teraz to co zostało odcięcie tą krecha, czyli my

więc wchodząc w nową relację, wnosimy to co bardzo ładnie egzystowało w starej

poranieni, pokrzywieni, przestraszeni, niedowartościowani, itd itp

idealna sytuacja żeby znalazł się ktoś do rany przyłóż, tylko czy to do końca bezpieczne jest
na pewno trzeba czasu, świadomości, obserwacji, zrozumienia, otwartości i szczerości

osobiści od 3 lat chciałem coś zmieniać, mimo swojego za uszami, koncentrowałem się na drugiej stronie
gdy zająłem się sobą, zaczęło się dopiero zmieniać

mimo toksyczności, związek trwa, ma się lepiej, często są zgrzyty
bo najłatwiej jest wybrać stare sprawdzone metody, niestety nie tędy droga

dziś jedna strona drugiej, daje znać że zjeżdza na manowce, ale wpływu gdzie ktoś jedzie przecież nie mamy

Twierdzicie ze nie da sie wyleczyc w 2 miesiace, ze to za krotki czas, ze wspomnienia mnie jeszcze dopadną...
Byc moze tak jest jesli jest sie w zwiazku kilka lat bez przerwy i nagle ludzie sie rozstaja.

Ja takich rozstan przezylam conajmniej kilkanascie (wiem, idiotka) w ciagu 5 lat, moze dlatego sie uodporniłam na mysli jak to kiedys bylo dobrze.
Wypieram te pozytywne momenty, jak juz cos wraca to zastepuje to negatywnymi chwilami i przypominam sobie jaki bywal prostacki w stosunku do mnie.

Dlatego utwierdzam sie w przekonaniu ze nie moge, nie chce wracac i tylko mi to zaszkodzi.
Ludzie z mojego otoczenia znaja sytuacje na tyle dobrze ze podtrzymuja mnie przy tej decyzji i podzielaja moje zdanie.

Nowe zycie po toksycznym zwiazku? A czemu sadzisz ze to bedzie nowe zycie? Wyciagnelas jakies wnioski z tego zwiazku. Bo samo zakonczenie jednego toksycznego zwiazku bardzo czesto prowadzi do drugiego.

ja byłam z kimś, kto nie krzyczał, nie wyzywał, nie bił, ale stosował manipulacje i karmił się moim poczuciem winy. Byliśmy razem 4 lata i niestety muszę przyznać, że bardzo mnie zmienił. Spadła mocno moja samoocena i więcej "biorę do siebie". Nadal bardzo często odczuwam dziwne poczucie winy wobec niego, mimo iż od prawie 1,5 roku już nie jesteśmy razem. Od niedawna próbuję ułożyć sobie na nowo życie, na moje szczęście z kimś mi bliskim - przyjacielem, który zniósł męki tego rozstania przy moim boku. Jest na prawdę dla mnie dobry, ale ja boję się, że wszystko zepsuje swoim zachowaniem. Zrodziły się we mnie lęki, że powtórzy się poprzednia sytuacja. Dodam, że jeszcze wcześniejszy partner też był zazdrośnikiem. Obecnie boję się, że każdy mężczyzna jest taki i że męska miłość jest równa z manipulacją i przywłaszczeniem sobie kobiety. Rok czasu zajęło mi otwarcie się na nową znajomość. On jest bardzo wytrwały i czuć od niego taką normalną, wysoką pewność siebie, a jednak boję się, bo już się wcześniej myliłam.

Mój problem polega na tym, że mam wrażenie, że źle odbieram intencje. Nawet na zwykłe pytanie "o której będziesz?" albo "z kim idziesz?" reaguje nerwowo. Nie potrafię odróżnić normalnych reakcji i pytań od chorobliwej zazdrości. Dodam, że jestem ciężko chora i mój nowy partner martwi się o mnie przede wszystkim pod tym względem, bo jestem krótko po operacji.

Bardzo chciałabym poznać zdanie innych kobiet na to jakie są granice takiej normalnej, "zdrowej" zazdrości. Wydaje mi się, że dopóki ja nie poukładam sobie w głowie tych granic i nie przebuduje tych nadbudowanych przez toksyczne relacje fundamentów, dopóty nie będę w stanie zbudować żadnej nowej, zdrowej relacji.

Mój chłopak po każdej imprezie, na której publicznie super się bawił miał do mnie jakieś pretensje. Uważał, że jestem zbyt uśmiechnięta gdy rozmawiam z mężczyznami, często jego kolegami. Złapałam się na tym, że przestałam w ogóle rozmawiać z mężczyznami, bo odczuwałam poczucie winy, tak jak bym godziła się z tym jak mnie nazywał - że jestem kokietką.
Mój chłopak usunął mi wszystkie zdjęcia, na których był jakikolwiek mężczyzna. Niektóre z nich to pamiątki nie do odzyskania.
Mój chłopak ciągle mi powtarzał, że kobiet trzeba pilnować, bo każdą da się zaciągnąć do łóżka.
Czy Waszym zdaniem jeśli jesteśmy w związku, powinniśmy unikać płci przeciwnej? Czy kawa z kolegą to coś zupełnie zabronionego?

Jestem po toksycznym związku z licznymi progresami, mi akurat wychodzenie z tej relacji zajęło dużo czasu, za dużo. Prawdę mówiąc gdyby nie ludzie z tego forum, myślę że dalej była bym z wielkim bagnie. W każdym bądź razie teraz jestem zdrowa, nie czuje NIC... W końcu tak upragnione, wyczekiwane NIC. Życie teraz jest piękne, tyle zrealizowanych marzeń, pragnień. Zaś jeśli chodzi o związki... No cóż byłam nawet na kilku spotkaniach, ale to nie była odpowiednia osoba, teraz już wiem,że "już nie przyjmę co mi los da". Nie chcę żeby to była tylko osoba byle byłą, nie chce, nie mam sił na kolejny toksyczny etap życia. Nie musi to być miłość jak z filmu,mogą występować kłótnie, wiem tak jest wszędzie ale w granicach rozsądku, teraz już nie chce, nie potrafię wierzyć,że miłością zwalczę nałóg,że moja miłość ma wszechogarniającą moc! Nie, życie jest życiem i chociaż czasem okrutne w swych poczynaniach, uczy nas, jest najlepszym mentorem i dzięki naszym potknięciom, mamy szanse spotkać tak wspaniałych ludzi jak tu na forum którzy pokażą nam odpowiedni kierunek do działania...

czesc dziewczyny:)
Mnie decyzja o rozstaniu zajeła jakieś 2 lata. Odeszlam 3 lata po naszym ślubie. Spakowalam tylko swoje rzeczy do samochodu i odjechałam jak go nie było w domu. Przez kolejne dwa lata nachodził mnie wszedzie...w pracy, w domu, nekał moja rodzine, sledził...Obiecał mi, że zrobi mi syf w życiu jak odejde i słowa dotrzymał.
Pozniej bylo roznie...teraz mieszkam na drugim koncu Pl i jestem szczesliwa z zajebistym facetem.
Da się...jest ciężko ale się da...i tego kazdej kobiecie zycze z całego serca

Niesamowicie zwyczajna, zwyczajnie niesamowita