Co cię nie zabije, to cię wzmocni, ale czy na pewno? - Netkobiety.pl

Nie zgadzam się z tym twierdzeniem "co cię nie zabije to cię wzmocni", to sukcesy wzmacniają człowieka, porażki osłabiają, jeśli się odnosi porażki w każdej dziedzinie życia to osłabia człowieka a depresję można mieć do końca życia, bo to przewlekła choroba.

A ja słyszałam trochę inną wersję, ale w pewnym sensie chodzi o to samo:
"życie nas albo rozpieszcza, albo rozwija".

Ostatnio też miałam/mam taką sytuację, mocno stresującą - z początku dobijała mnie ta sprawa, miałam wrażenie, że przekracza moje możliwości, a potem kiedy emocje sięgnęły zenitu, powiedziałam sobie trudno - może muszę przyjąć gorzką prawdę o sobie, że jestem za słaba, później pomyślałam, że w sumie fajnie, że mając 40 lat stawiam sobie jakieś wyzwania, podejmuje się czegoś, co być może jest za trudne dla mnie, ale skąd wiadomo, że za trudne? Dopóki się nie zmierzę to nie będę wiedziała tego na pewno, a nawet jeśli się nie uda, będę miała satysfakcję, że na całkiem dużo mnie stać.

Zupełnie nie umiem się odnaleźć ani w jednym powiedzeniu, ani w drugim. Życie ani mnie nie rozpieszczało, ani nie rozwinęło, a tym bardziej nie czuję się wzmocniony tym, co mnie nie zabiło, a wręcz przeciwnie. Uważam tą myśl Nietzschego, wyrwaną z kontekstu i powielaną masowo w "Moje motto" na Sympatii za głupie i nieprawdziwe. Przykłady z życia przeczące mądrości "Co mnie nie zabije, to mnie wzmocni" można mnożyć. Weźmy choćby molestowanie - nie zabija, ale czy wzmacnia? Gwałt? A życie z rodzicem alkoholikiem, albo despotą - wzmacnia, czy wręcz przeciwnie - prowadzi do nerwic, depresji, a często do prób samobójczych. A sytuacje znęcania się nad kimś przez rówieśników w szkole- wzmacnia? A choroby np rak, może na początku nie zabije, ale wzmocni, czy jednak osłabi organizm? Przykłady można mnożyć.

Biorę te słowa tak, jak są napisane, przykładam je do życiowych doświadczeń swoich i ludzi z otoczenia i... dysonas poznawczy, słowa przeczą rzeczywistości, mądrości, ani prawdy życiowej w nich nie widzę, wyparowała.
A propos przykładów kolegów z rodzin alkoholowych, to znam chyba ze czterech takich, co albo piją, albo strzelili samobója po pijaku. Nie wzmocniło ich to.

w innym wątku napisałeś coś takiego

to nie jest co mnie nie zabije to mnie wzmocni?? takie po łebkach ale jednak

po co szukać przykładów, po "świecie"
wszystko mamy w sobie, kwestia "mocy" by to zobaczyć

jasne, że jak mi ktoś kości połamie, to fizycznie na pewno z tego nie wyjdę, psychicznie pewnie też
tutaj bardziej o wnioski, o przekucie negatywnej energii w pozytywną chodzi

zauważ też że jest różnica, między "wzmocnieniem" tego co mnie "nie zabiło" a "wzmocnieniem" tego co wyszło w konsekwencji "zabicia"

wiele od nas zależy, jak wykorzystamy "zabicie/śmierć"
czy wyjdą z tego pozytywne czy negatywne "doświadczenia formujące"

rozumiem o czym chcesz powiedzieć, ucieczka to też wzmocnienie, zauważ
gorzej gdy się na własne życzenie szuka "uśmiercenia" z tego nauka toporna jest

Bzdura.

Wszystko co robisz JEST kwestia Twojej woli. Nawet nicnierobienie jest kwestia woli, bo wybrales by schowac glowe w piasek. Jasne, ze po niektorych przejsciach jest ciezej sie wziac za siebie, jest wiecej rzeczy do przerobienia, bardziej boli, ale to, ze jest ciezko nie jest powodem by nic nie robic. Jak ktos sie tym zaslania, to szuka wymowek.

Bzdura. Nie wszystko co robię jest kwestią mojej woli, o czym przekonuje choćby psychologia (taka nauka, a nie książki o pozytywnym myśleniu). Począwszy od psychoanalizy, poprzez psychologię poznawczą, społeczną a skończywszy na psychologii ewolucyjnej - udowodniły, że nie każde nasze działanie jest kwestią woli.

Tomekk_33 to jest pewien tryb warunkowy - jeśli nie zabije, ale niektóre doświadczenia zabijają! nawet jeśli nie bezpośrednio, to powoli, po czasie. Jeśli ktoś wychował się w rodzinie alkoholików, a w dorosłym życiu powiela schemat, to dąży do samozagłady - po pijaku zginie w jakimś wypadku, czy rozwali sobie tak zdrowie, że umrze przedwcześnie.
Jeśli nie uporasz się ze swoimi problemami to one cię dopadną w najgorszej chwili i dosłownie dobiją.
A co do "życie albo rozpieszcza, albo rozwija" - wg. mnie ci co nic nie robią ze swoim życiem, są w tej pierwszej grupie, nawet jeśli nie jest to "wygodne" życie, to są z nim pogodzeni, są jak taki liść na wietrze. Właściwie dopiero na starość orientują się, że życie przeszło im koło nosa - tak byle-jak, nie "pożyli sobie".

To jest pytanie czy wszystkie niedobre doświadczenia prowadza do niepowielania tych samych błędów

Zastanawiam się czy to stwierdzenie to nie jest łagodna forma pogodzenia się porażka.
Tym że ona  miała miejsce.
Na pewno jest to inspirujące do poprawy czegoś.
Bo gdzieś ta potrzeba bycia lepszym przecież jest.

Zgadzam się chyba.. całkowicie z Olinką. Moja mama popełniła samobójstwo. Od tamtej pory czuję, że coś niedobrego ze mną się dzieje. Kilka miesięcy po jej śmierci chodziłam do psychologa, ale zrezygnowałam z tego, bo czułam się naprawdę dobrze.
Ale od jakiegoś czasu towarzyszą mi negatywne emocje. Być może z tego powodu, że nie mam wielu zajęć (małe dziecko do opieki, zajmowanie się sobą). Mam nadzieję, że jestem na tyle silna psychicznie, że dam radę przetrwać kryzys.

Inna sprawa dotyczy mojej empatii. Przed jej śmiercią byłam bardzo wrażliwą osobą, nie lubiłam patrzeć na cierpienie innych. Nadal tak jest oczywiście, jednakże.. nie potrafię kogoś pocieszyć, jeżeli ktoś mu umrze. Jest mi to wręcz obojętnie. Słyszę w głowie tylko: "Wszyscy kiedyś odejdą. Świat przez to nie upadnie, nadal musisz żyć". Bardzo niemiłe uczucie, jeżeli człowiek się nad tym zastanowi. To taka lekka apatia w stosunku do nowo-poznanych, czy właśnie tego, że coś złego się wydarzyło.

Pamiętam uczucia towarzyszące mi, kiedy dowiedziałam się, że nie żyje. Poszłam się pomalować, bo karetka była w drodze. Pomalować. I zrobiłam to całkowicie na umyśle. Po prostu moja świadomość nie przetworzyła wtedy tego, co się stało. Nie wiem, czy mogę nazwać to szokiem.
Jednak kilka godzin później oczywiście było coraz gorzej.
Byłam z matką bardo blisko zżyta. Była moją najlepszą przyjaciółką (bo na mamę średnio się nadawała). Mówiłam jej wszystko. Bardzo ją kochałam mimo jej rodzicielskich błędów.

Kilka miesięcy po jej śmierci poznałam chłopaka, który mnie zgwałcił. Byłam z nim pół roku, wiedział co się stało. Ogólnie.. rok, który zaczął się począwszy od jej śmierci źle wspominam. Chciałabym go wymazać z głowy, te wszystkie sceny, to o czym myślałam. Nie chciałam się zabić, tak mi się wydaje. Ale ciągle coś podpowiadało mi, że muszę zapełnić lukę w sercu, jak najszybciej. Stąd ta sytuacja tak mi się wydaje.

Na domiar złego sama sobie pomogłam. Po roku i kilku dniach powiedziałam sobie, że nie mogę tak żyć. Myśleć codziennie o niej, mieć wyrzuty sumienia, że za mało zrobiłam.
Jednak sądzę, że jakaś osóbka o podobnym przeżyciu mogłaby mnie inaczej nakierować. Mogłaby spowodować, że nie miałabym obecnie takich obaw, emocji negatywnych. Ale! Jestem dość silną babką.
Sęk też w tym, że rzadko myślę o matce. Nie lubię chodzić na cmentarz, więc tego nie robię. A tam leży jej truchło, które nie ma dla mnie znaczenia. Bo to tylko ciało, a ja ją zapamiętałam jako żywą (nie widziałam jej po jej śmierci).

Myślę, że to mnie wzmocniło. Mocno wymądrzałam, stałam się bardziej obiektywna. Chociaż jestem leniem... ale poza tym - bardzo dużo dało mi to doświadczenie i to cierpienie.

Sony, rozumiem, ze czujesz się winna bo jasnym jest, ze tate bardzo kochalas. Czlowiek wini się wtedy za najbardziej absurdalne rzeczy: ze nie przyszedł piec minut wcześniej do domu, ze nie odpowiedział na telefon, ze był zajęty czyms innym w danym momencie...

Ale obiektywna prawda jest taka, ze to na to co się stało zupełnie nie mialas wpływu. Winny to jest ten konował z Koziej Wolki, który nie potrafil prawidłowo zdiagnozować stanu przedzawałowego, albo któremu po prostu nie chciało się przebadać pacjenta. To jest facet, który powinien być na słuchawce odbiorczej Twojego gniewu, a nie Ty sama. Gdyby do czegos takiego doszło poza Polska, to moglabys pozwac go do sadu i jeszcze odszkodowanie dostać (chociaż to żadne pocieszenie po śmierci tak ważnej osoby). Polska, nie Polska, ja bym temu typowi nogi z tylka powyrywala razem z jajami i kompletnie zrujnowala mu reputacje.

Co Cię nie zabije, zostawi Cię poobijaną i posiniaczoną. Takie coś kiedyś przeczytałam i się zgadzam.

Nie zgodze się.

Mialam *ujowe dzieciństwo, ale wyniosłam z niego, ze trzeba być samodzielna, zdeterminowana, niezalezna i umiec rozpoznawać kiedy ktoś cie robi w balona i chce wykorzystać. Nie radziłabym sobie nawet w polowie tak dobrze w zyciu i pracy gdybym nie miała tych doswiadczen.

Doswiadczenia to doświadczenia. Nie sa ani dobre ani zle. Wszystko zależy od interpretacji i umiejetnosci przekucia ich w cos wartościowego.

No właśnie, stwierdzenie "jak tylko chcemy zdrowieć" wydaje mi się tutaj kluczowe. Można rany rozdrapywać, a i siniakom nie pozwalać się goić, a można się hartować i czerpać z nich naukę na przyszłość, siłę i mądrość życiową. To w dużej mierze od nas samych zależy czy w ogóle, a jeśli tak, to jak szybko, staniemy do pionu. Tym osobom, które miały kiepskie dzieciństwo (ja na szczęście do nich nie należę, choć paru ran mimo wszystko mogłabym się doszukać), jest o tyle trudno, że do wszystkiego musiały dochodzić same, bo nie dostały od rodziców tego potencjału na przyszłość, którym jest wysokie poczucie własnej wartości, wiara we własne możliwości, przekazane wartości, wypracowane zasady, ale to nie znaczy, że złych doświadczeń nie można przekuć w coś wartościowego. Owszem, jest trudniej, ale też satysfakcja z osiągniętego sukcesu smakuje jakby bardziej. Tak sądzę.

Też dotarłam;)
Hans Selye, kanadyjski fizjopatolog, opisał stres jako niespecyficzne zmiany organizmu wywołane czynnikami szkodliwymi. Dopiero w XX w., zdaniem badaczy, stres utracił swoją pierwotną funkcję chronienia nas przed niebezpieczeństwami i stał się przyczyną uszczerbków na zdrowiu. Stres w ludzkiej psychice powoduje rozbieżności pomiędzy możliwościami danej osoby a oczekiwaniami ze strony otoczenia. Oprócz negatywnego wpływu na układ krążenia czy pokarmowy, stres działa na ludzki mózg.
Podobno stres jest przyczyną zaburzeń pamięci, koncentracji, kontroli nad emocjami, wywołuje zmęczenie, nasila skłonności do uzależnień i zachowań ekstremalnych.
Według naukowców ze Stockholm Brain University i Stockholm University stres powoduje ubytki w szarej strefie mózgowej.
Podobno najbardziej ulubił sobie neutrony z części przedczołowej, odpowiedzialnej za metabolizm, panowanie nad emocjami, planowanie i podejmowanie decyzji. Na skutek stresu obniżają się zdolności adaptacyjne w nowych sytuacjach.

Bardzo mnie zaintrygował wątek Olinki. Zastanawiałam się, dlaczego osobom doświadczonym trudniej znaleźć się w nowych sytuacjach. (Takie mniemanie przynajmniej panuje.) Często mówi się, że ktoś zyskuje przy drugim spotkaniu.
Wygląda na to, że, według naukowców, stres niszczy pewne obszary naszego mózgu i dlatego jesteśmy mniej odporni, mniej lotni w starciu z nieznanymi nam dotąd okolicznościami.

Osobiście czuję się niepocieszona. Dotarłam do informacji, z których wynika, że mój mózg to durszlak, a ja jestem strzępkiem nerwów. Żeby chociaż kłębkiem... Ciężko będzie mi oswoić się z takimi informacjami, dla mnie to nowość

"Co cię nie zabije, to cię wzmocni"

Często gdy słyszę to przysłowie, ktoś go używa jako wymówki do zaakceptowania cierpienia, trudnych przeżyć i złych warunków. To kompletnie bez sensu!

Przypomina mi to jedno z opowiadań, chyba A. de Mello o powiedzeniu, że cierpienie uodparnia. Ktoś zapytał:
- a na co właściwie uodparnia cierpienie?
- chyba tylko na więcej cierpienia.

Czy naprawdę to właściwa droga?

Są trudne doświadczenia, które kształcą gdy sie przez nie przejdzie. Niektóre kształcą w sztuce życia. Ale nie możemy traktować tego jako wymówki do zaakceptowania zła, krzywdy itp. Są doświadczenia, które niszczą, zabijają.

O trudnych ale wzmacniających doświadczeniach mam inne ulubione przysłowie:

"Gładkie morze nigdy nie wykształciło dobrego żeglarza"

Ale sztorm to konieczność wytężonych starań i pracy a niekoniecznie złych doświadczeń.

Stąd może też powiedzenia w stylu "tonący brzytwy się łapie" w nawiązaniu do tego szaleństwa "przeżycia"

jakiś czas temu trafiłem w necie na rekolekcje znanego księdza, coś w stylu do mężczyzn

I opowiadał wspierając się Biblią,  że malo kumaty w tym temacie jestem mogę coś przekręcić

W każdym razie chodzi o historię kogoś tam, kto płynął przez morze statkiem, na zewnątrz szalała "burza" a gość schował się pod pokładem w "linach"
Reszta załogi walczyła z żywiołem, o życie

Meritum tego było żeby "walnąć" się w to morze/burze, taki obraz inicjacji

Także to "co nas nie zabije to wzmocni" można totalnie na różnych płaszczyznach traktować

W tej opowieści gościa miała połknąć czy połknela ryba, po czym go wyrzygała

Dla mnie oczywista przenośnia
Skoro ten kraj rzekomo tak wierzący jest, to powinno to być. .....

Szczerze? Jak słyszę, że cierpienie uszlachetnia, to mnie krew zalewa. Jak? Po co?
Owszem uodparnia, hartuje, ale uszlachetnia?
Osoby, które w życiu cierpiały bądź cierpią mają w sobie więcej empatii. Ale kto powiedział, że "szczęściarze" jej nie mają.

Naturalnym odruchem człowieka (zwierzęcia też, zwłaszcza zwierzęcia) jest unikanie cierpienia. I, według mnie, jeżeli cokolwiek uczy, to właśnie unikanie sytuacji, w których odczuwamy ból fizyczny lub psychiczny. Boli - nie dotykam! Prosta nauka i wniosek.

Pisząc o siniakach, miałam na myśli to, że maksyma "co cię nie zabije, to cię wzmocni" jest uproszczeniem. Nie wszystko da się tak łatwo otrzepać i iść dalej. Nie każdy tak może. Pewne doświadczenia mogą wpłynąć na nas tak bardzo, że nie obejdzie się bez profesjonalnej pomocy. Pewne doświadczenia mogą np wywołać depresję, zespół stresu pourazowego, lęki itd. To nie zabiło, owszem, ale i nie wzmocniło, prawda? Z depresji można się wyleczyć, ale to trochę trwa i wszystko zależy od indywidualnego człowieka i od sytuacji. Czasem pewne zadry zostaną już z nami na zawsze, jak blizny. Żyjemy dalej, ale pamiętamy o nich.

Tak jak na wojnie: nadepniesz na minę i urwie ci nogę. Niby nie zabiło, ale mocniejszy też potem nie jesteś a i blizna została i kikut boli na zmianę pogody. Żyje się dalej, ale już inaczej niż się żyło zanim to wszystko się stało. Już nie tak łatwo jak kiedyś.

Albo nie, jeśli się nie pozbierały z cierpienia.
Ale masz rację. Nie wszystko jest regułą.

Wielokrotnie zdarzało mi się powtarzać, że jesteśmy różni i mamy różnie skonstruowane psychiki, dlatego każdy z nas ma własny limit ciężaru, który potrafi udźwignąć, a po przekroczeniu którego poddaje się lub nawet upada. Zastanawiam się w tym miejscu czy przypadkiem ta zmniejszona zdolność odczuwania empatii, o której piszecie, analogicznie jak w powyższym stwierdzeniu, nie jest wynikiem przekroczenia własnej granicy ciężaru, jaki jesteśmy w stanie unieść? Czyli że jeśli przeżyjemy zbyt wiele, to zaczynamy obojętnieć. Tu ponownie mogłabym wrócić do pierwszego posta i teorii, że pod wpływem traumy degradacji ulegają jakieś obszary mózgu, w tym przypadku odpowiedzialne za emocje nakierowane na drugiego człowieka.

To jest coś takiego, że jeśli ja np miałam pewne przeżycia albo trudności, ale sobie z nimi poradziłam i teraz patrzę na innych, którzy - według mnie - mają mniejsze problemy, łatwiejsze do rozwiązania, ale nie dają sobie rady, to myślę "o matko, ale z ciebie łamaga/ofiara losu, itp".

Tak to chyba działa: ktoś wyszedł z pewnej trudnej sytuacji, to myśli, że każdy powinien umieć dać sobie radę, nie ma tej empatii, myślenia, że każdy jest przecież inny, że o, co dla mnie jest drobnym problemem, komuś może złamać plecy.

To są bardzo trudne sytuacje i pytania, na które zapewne nie znajdziemy odpowiedzi. Jedyne, co można zrobić, to za każdym razem, kiedy pojawią się wątpliwości, uświadamiać sobie, że w tamtej chwili podejmowaliśmy decyzje, które wydawały nam się słuszne i na dany moment najlepsze. Jesteśmy tylko (i aż) ludźmi, nie wszystko możemy przewidzieć.
Ja sama, pomimo że wiem, że dałam z siebie wszystko, niemal od roku zastanawiam się czy może coś mogłam jeszcze lepiej, inaczej, szybciej. Niestety czasu cofnąć się nie da, jak również już nigdy nie dowiemy się, co by było gdyby...