Gdzie poznajecie swoje drugie połówki? - Netkobiety.pl

Ja swojego męża poznałam przez zupełny przypadek w internecie. Przez portal Nasza-klasa. Połowa mojej klasy średniej to byli jego znajomymi z ulicy, na której mieszkał (nasze miejscowości dzieliło 10km).

Któregoś dnia do mnie napisał. Tak po prostu "Cześć, fajne zdjęcia pozdrawiam". Nie spodobał mi się w ogóle, ale odwiedzał mój profil niemal codziennie, więc ja w odwecie też zaczęłam go podglądać. Którejś nocy weszłam na portal i zobaczyłam, że zaglądał do mnie dosłownie minutę wcześniej, więc też do niego weszłam. On to pewnie zobaczył i napisał: "Jest po 2, dlaczego nie śpisz?". I tak się zaczęło. Bardzo dużo rozmawialiśmy, oczywiście wirtualnie. Zaprzyjaźniliśmy się, poznawaliśmy. Tkwiłam w tym, bo nie miałam przyjaciół, rozmowy z nim, nawet w necie były dla mnie ogromnym oparciem. On był jedyną osobą, przy której mogłam szczerze się śmiać i być po prostu sobą. W końcu zaczął namawiać mnie na spotkanie. Nigdy nie byłam przekonana do tego typu znajomości, wolałam pozostać na wirtualnych rozmowach, ale... ubłagał mnie. Bardzo go polubiłam i czułam, że mogę mu zaufać.  Zaufałam i spotkaliśmy się w mojej miejscowości.
Na tym spotkaniu wyznał mi, że... to nie do mnie zamierzał napisać i to nie mnie zamierzał podglądać na NK. Pomylił okienka... ale bardzo cieszy się, że wyszło jak wyszło, bo okazałam się wspaniałą dziewczyną. I że to musiało być przeznaczenie.
Wyglądem w ogóle mi się nie podobał, ale serce miał i nadal ma ze szczerego złota. Charakter - wiadomo, że wady ma, ale zalety jakie posiada niwelują każdą wadę (nie, nie przesadzam - mam wspaniałego męża i już!)

Jesteśmy razem grubo ponad 6 lat, za kilka dni nasza pierwsza rocznica ślubu, a za miesiąc urodzi się dzidziuś

Powodzenia w poszukiwaniach!

ja też nigdy nie szukałem, ale jakoś nigdy się same nie znajdowały
To znaczy znajdowały, ale nie w moim typie

kolega leedeem by mnie skarcił jak to można nie skorzystać z okazji

Ja tam zagadywałam.

Męża poznałam na WoWie.... przypadkiem

Autorze, i jeszcze żeby cię jeszcze zechciała masz marne szanse, bardzo marne, bo widać, że ciebie realne kobiety nigdy nie zadowolą, więc pozostaje się bujać w świecie marzeń (i jpg-ów).

Nie. Dlatego, że "że aby poznać taką kobietę która była by przynajmniej w 80% w moim typie (wygląd+osobowość) to musiałbym szukać po kilka - kilkanaście godzin dziennie"

---> a te nieliczne ideały z oczywistych przyczyn są już zajęte, a bardziej przeciętne go nie interesują, sam jednocześnie musi być mocno przeciętny, bo gdyby nie był, to by nie miał takich problemów... niech szuka na swoim poziomie, albo dalej wymaga nie wiadomo czego, samemu będąc poniżej swoich wymagań...

Akurat tu, Chomikowa ma racje. A ból tyłeczka ma jedynie autor tematu

lepiej mieć wymagania i się nie wiązać z osobami które nam nie odpowiadają, niż brać kogoś z braku laku i sprowadzać samoocenę tej osoby do parteru

RavenKnight, za dużo skrajności w twoich postach. Żyjesz troszeczkę w realu, czy tylko wirtual?

Człowiek o normalnym, niewypaczonym idealnymi obrazkami i historyjkami z tv i internetu, widzi dookoła wielu ludzi dalekich od ideału, ale i tacy niedoskonali ludzie wydają im się ciekawsi od jednowymiarowych, plastikowych i przez to nudnych "ideałów" z mediów. I nie ma to nic wspólnego z "brakiem laku" tylko autentycznym życiem i autentycznymi doznaniami z realnymi ludźmi. A jeśli autor jest aż tak wybredny i nie dostrzega wokół tej pięknej ludzkiej różnorodności typów urody i charakteru, to raczej dziwne. Bo gdyby takie skrajnie rygorystyczne podejście było normą, to ludzkość by nie przetrwała. Nie twierdzę, by autor był z kimś z braku laku, tylko twierdzę, że jego gust odstaje mocno od normy, skoro ma takie problemy ze znalezieniem interesującej go kobiety wśród tylu realnych możliwości, jakie są wokół. Skoro ma już tak wyśrubowany gust, to rzeczywiście niech nie będzie z nikim "z braku laku", jak to powiedziałeś, bo tylko go unieszczęśliwi. Dlatego, jak już wspomniałam, dla autora pozostają marzenia i kosmos

Porównajmy to z osobą, która uzależniła się od wąchania odświeżaczy powietrza o zapachu leśnym (taki przykład dla zapodania analogii) i potem nie była w stanie cieszyć się bogactwem i subtelnością prawdziwych leśnych zapachów, bo przyzwyczaiła zmysł powonienia do ostrego, mocnego chemicznego bodźca odświeżacza powietrza i przez to na subtelne bodźce rzeczywistości jest uodporniona. Tak samo jest z facetami, którzy byli długo sami i za dużo opierali się na wyobrażeniach, wyidealizowanych wizerunkach kobiet i związków, dlatego uodparniają się na naturalne relacje i kobiety.

No, to pojechałeś...

Ok, mogę się mylić, ale tak to odebrałem: wybrzmiałeś tak, jakby wszystkie (w twoim wieku) dziewczyny były gorsze, głupsze i nie nadające się do związków itp, itd. bo nie sprostają Twoim wymaganiom...

Fakin siet muszki owocówki mnie napastują... zna, ktoś, coś by to pozabijać?

Ciekaw jestem w ilu mniej więcej procentach musi się zgadzać wygląd plus osobowość według Was abście się umówiły z facetem? W 30-40%?
Albo inaczej, jeżeli napisze że jestem bezrobotnym alkoholikiem, a cała reszta to same zalety, czyli reszta jest idealnie w Waszym typie, to umówicie się ze mną? Albo że nie mam zielonego pojęcia co jest w życiu najważniejsze, nie mam żadnego celu w życiu i żyję od dnia do dnia, a reszta to same zalety to czy która z Was chciała by się z takim człowiekiem umówić? Chodzi mi o to że te dwa przypadki to takie w których jedynie kilka procent pewnie będzie Wam nie odpowiadać, czyli w ponad 90% to idealni mężczyźni.

A tak na marginesie to zaczyna się robić offtop.

sam sobie odpowiedziałeś:

czyli, że nie da się przedstawić tego liczbowo. A oderwani od rzeczywistości forumowi "rozgryzacze relacji damsko-męskich i swoich niepowodzeń w tym zakresie" na siłę chcą zamknąć te sprawy w kilka wzorów i wartości liczbowych, co jest właśnie oderwane od rzeczywistości. Przestańcie tak analizować i wyjdźcie w końcu do świata realnego, to zobaczycie, że tu jest bogactwo odcieni, którego nie da się ująć w kilka sztywnych wzorów i ci, którzy mają partnerów różnią się od was tym, że tak właśnie patrzą na świat - rozszerzają swoją perspektywę zamiast zawężać do zero-jedynkowych schematów.

Rozumujesz jak gimnazjalista, któremu zabrano słodkie bagietki.

Czujesz blusa?

No dobra, bo mnie to irytować zaczyna.

Jakie było pytanie?

Żart. Tak. Chyba... hmmm?

NIE, nie za cyferki, tylko za fakt, że w takim mnóstwie ludzi nie jesteś w stanie znaleźć nikogo interesującego, co wskazuje na to, co opisałam, czyli poważne odrealnienie gustu. To mój ostatni post w tym temacie, bo ciężko się z tobą rozmawia - jak ze ślepym o kolorach, papa :*

kwadrad od łażenia i gapienia się nic z tego nie ma.
Chomikowa w jakim mnóstwie ludzi? Piszesz o tych kobietach które twierdzą że są zajęte, bo to one stanowią większość? Nie dziw się że ciężko się ze mną rozmawia, jestem zielonym prawiczkiem więc to chyba nic dziwnego że nie mam o niczym pojęcia.
loozik1 ja w perpetum mobile nie wierzę. Poza tym niby jak się ma znaleźć skoro moje zainteresowania mają niewiele wspólnego z kobietami. Poza tym ja cały czas podążam za swoimi zainteresowaniami, jako singiel mam mnóstwo wolnego czasu, więc koncentruję się na swoich zainteresowaniach. Poza tym z tego co zauważyłem to kobiety potrafią jedynie tworzyć problemy. Jedynie te które mają mężów i dzieci wiedzą czego chcą i jak to osiągnąć, a reszta zachowuje się jakby sama nie wiedziała czego chce, ani po co, a tym bardziej jak to można osiągnąć. Podejście ich jest takie jak napisałaś, że wydaje się im że wszystko samo się ułoży niezależnie od tego co zrobią, a właściwie od tego czy cokolwiek zrobią. W większości przypadków problem polega na tym że nie potrafią nawet telefonu odebrać przez kilka prób nawiązania kontaktu z rzędu, a o oddzwonieniu to im nawet do głowy nie przyjdzie.
Sory że neguję Wasze odpowiedzi ale moim zdaniem są po prostu oderwane od rzeczywistości. Z tego co widzę wszystko zależy od szczęścia i przypadku, oraz od samozaparcia faceta, pisząc językiem kobiet: od przeznaczenia.

No wiesz to jednak trochę co innego ponieważ jesteś kobietą i to ciebie faceci zagadują i na początku bardziej się starają.
W drugą stronę trochę z tym ciężej

Słowo klucz, czasem
Z tymże ci wybrańcy najczęściej to po kobiecemu tak zwane ciacha.

A gdy mamy takiego przeciętnego Kowalskiego do tego bardzo nieśmiałego to niestety ale najpewniej jedynie jaka dziewczyna go zagada to jakaś ankieterka

No wiadomo że problem tutaj stanowi nieśmiałość ale wbrew temu co niektóre osoby myślą to nie da się jej od tak sobie zwalczyć bo to długi proces który trwa.
Wiem to po sobie nawet, kiedyś rozmowa z jakąkolwiek dziewczyną to był mission impossible a dziś jest o niebo lepiej ale nadal odczuwam stres i tak całkowicie tego nie wyeliminuje i myślę że nie da się wyeliminować.

Wręcz przeciwnie ponieważ obecnie mam na to już totalnie wywalone co o mnie pomyśli dziewczyna.
Między innymi dlatego że już nikogo nie szukam i niech się dzieje co chce.
Mimo tego odczuwam stres i jak to wyjaśnić?
Moim zdaniem po prostu ktoś kto był nieśmiały tak też nieśmiały pozostanie.
Różnica będzie polegać na tym jak silna jest jego nieśmiałość, czy to paraliżujący strach czy też dosyć lekki stres.
Z jednym człowiek będzie się męczyć a drugie można zaakceptować mimo wszystko.

Raczej wątpię abym był tutaj jakimś wyjątkowym przypadkiem

Trochę jednostajny ton utrzymuje Man707 swoimi stanowczymi poglądami, choć nie jest tak do końca niezrozumiałe i obce źródło ich pochodzenia. Inicjowanie kontaktu przez kobiety jest znacznie mniej spotykane niż w przypadku mężczyzn, i tak jak zasugerowała Klio, wynika to z obranego przez kobiety celu i świadomości ich potrzeb. Nieudane próby nawiązania kontaktu przez mężczyzn z kolei - także nawiązują do budowanej samoświadomości kobiet i strzeżonej przez nie same na bieżąco. Chyba że autor miał na myśli incydentalne, bezpardonowe przypadki odrzucania znajomości (czy choćby samych rozmów) w sposób niegrzeczny, bez słów podziękowania, a to już stanowiłoby, wspomniany zresztą wcześniej, zerojedynkowy schemat postępowania - bezwzględnego i bez zbędnych rozsterek (i w gruncie rzeczy z przeważającą liczbą zer w schemacie).

Co zaś się tyczy ogólnego ujęcia relacji kobiet i mężczyzn, pojęcia wrażliwości, emocjonalności, stopniu rozwoju - to też stanowi pewien schemat. Jeden z wielu, który mógl obrać sobie ktokolwiek z dowolnego zakątka świata. Nie każdy musi taki wariant upodobań akceptować u innych. My jednak jako społeczeństwo powoli uczymy się stanowić w miarę zbieżnie myślącą i funkcjonującą wspólnotę, czego widać efekty, nawet jeśli weźmie się pod uwagę byle aspekty modowe czy tendencje przejmowane z internetu lawinowo. Choć też nie jest niczym złym utrzymywać się w ryzach swojego własnego, budowanego na solidnych ideach "schematu" myślenia. Ważne tylko, by nie stawać się jego niewolnikiem. Wtedy (takie jest moje zdanie) droga do nawiązania relacji między wodą i ogniem, czy też nawet kobietą i mężczyzną, pozostaje zawsze otwarta :)