Późne macierzyństwo i związane z nim lęki - Netkobiety.pl

Mimo, że mam dwóch synów i obaj są już dorośli - to doskonale rozumiem to co czujesz. I chcę Ci powiedzieć, że drugie dziecko nie jest lekarstwem na takie lęki. Bo one będą takie same - tak samo człowiek martwi się o oboje dzieci.
Ze swojej strony mogę Ci tylko poradzić ograniczenie czytania, słuchania i oglądania wiadomości i programów o wypadkach z udziałem dzieci. Bo bardzo i niepotrzebnie  pobudzają one wyobraźnię. A jak dajesz dziecko pod opiekę babci, to najwyżej zadzwoń do niej co jakiś czas, czy wszystko ok. Ale stopniowo wydłużaj ten czas bez informacji próbując zająć się czymś, żeby nie myśleć. Stopniowo można się przyzwyczaić do tego, że jakiś czas nie wiemy co się dzieje z dzieje z dzieckiem jednocześnie wiedząc, że jest pod najlepszą, bo babciną opieką.
Po Twoim drugim poście:
Osobiście uważam, że rodzeństwo dla dziecka jest wspaniałym prezentem. Szczególnie gdy dzieli je nieduża różnica wieku. Bo jest towarzysz do zabawy w dzieciństwie, a potem w dorosłym już życiu bliska osoba.

Hh999, Twój wiek w którym urodziłaś dziecko nie ma nic do rzeczy, podobnie jak posiadanie kolejnego dziecka. Troska i wynikający z niej lęk o zdrowie i bezpieczeństwo dzieci, towarzyszy chyba większości matkom.
Podobnie jak Ty (mam dwoje dzieci, między którymi jest duuuża różnica wieku), drżałam o swoje dzieci, podobnie też, gdy były małe, zwłaszcza przy pierwszym, nie mogłam oglądać filmów, czy czytać artykułów, gdzie przedstawiano, czy opisywano krzywdę dziecka - przerażały mnie do tego stopnia, że nie mogłam powstrzymać łez.
Ja dodatkowo (przy pierwszym dziecku) miałam koszmarne sny, w których mojemu synkowi działa się krzywda. Budziłam się często zlana potem z bijącym sercem. To trwało dość długo, a przerażało mnie szczególnie dlatego, że niestety mam tzw. siódmy zmysł. Niestety, bo to przynajmniej dla mnie niepożądana przypadłość, na szczęście od dawna nie ujawniła się.
Wiem, że wiele osób twardo stąpających po ziemi słysząc takie historie stuka się w czoło, gorzej, gdy samemu się ich doświadcza.
Do czego zmierzam; tuż przed podjęciem studiów spotkałam znajomą, która była w ciąży, po czym wyjechałam do innego miasta. Nie kontaktowałam się z nią (nie była to żadna przyjaciółka), nie rozmawiałam tez z nikim na jej temat. Tam gdzie wyjechałam miałam zupełnie nowych znajomych. Pewnego razu przyśniło mi się, że odwiedziłam ją w sklepie w ktorym pracowała i spytałam o nowo narodzone dziecko, a ona (w tym śnie) opowiedziała mi płacząc, że urodziła martwe dziecko, po czym dodała kilka szczegółów.
Zapomniałam o tym śnie (sen jak sen tyle, że smutny), a po kilku miesiącach spotkałam ją przypadkowo na ulicy, nie pamiętając już tego snu spytałam, czy ma synka, czy córkę, a ona płacząc opowiedziała mi dokładnie to, co we śnie, wszystkie szczegóły się zgadzały. Przerażające, ale niestety prawdziwe.
Dlatego też tak przerażały mnie koszmary dotyczące mojego synka. Bałam się tak bardzo, że nawet gdy już chodził do szkoły, zabroniłam mu, w czasie wycieczek szkolnych, wchodzenia na strome kręte schody, bo w jednym z moich snów z takich schodów spadał.
Zapewniam, że nigdy nie miałam problemów psychiatrycznych , moja obsesja minęła, gdy przeczytałam artykuł o tym, że wiele matek miewa takie właśnie sny, a są one wynikiem podświadomego lęku o dziecko.
Na szczęście przy drugim dziecku takie sny nie pojawiały się, ale troska i lęk o zdrowie i bezpieczeństwo były takie same.
Mo syn, gdy już studiował, czasami wracał w środku nocy z jakiejś imprezy. Nie zabraniałam, w końcu był już dorosły, ale nigdy nie udało mi się zasnąć, zanim nie wrócił.
Tak to już jest, człowiek troszczy się i martwi nawet o dorosłe dzieci, ale trzeba myśleć pozytywnie i jakoś radzić sobie z irracjonalnymi lękami.

Ja mam 1,5 roczne trojaki(mam 35 lat) i ten lęk odczuwam potrójnie. Staram się o tym nie myśleć ale czasami ten strach sam zwyczajnie przychodzi. Nie ma znaczenia czy ma się jedno czy więcej dzieci.
Pozdrawiam

dzięki dziewczyny
staram się mieć więcej luzu i racjonalności w temacie, ale chyba trzeba się oswoić z myślą, że tak macierzyństwo jest zorganizowane. Pomyślałam sobie dzisiaj właśnie, że przecież często matki padają na pysk, a jak tylko słyszą, że dziecko zapłacze to biegiem się rzucają sprawdzić co się dzieje. Sama kiedy leżałam w szpitalu drugiego dnia po cesarce, schodziłam z łóżka 15 minut ruchem robaczkowym zsuwając się jakąś dziwną metodą tak mnie bolał brzuch. Wtedy też mój syn zasnął wydając z siebie dziwne westchnienie i ... wydawało mi się, że przestał oddychać. W ciągu kilkunastu sekund z krzykiem "moje dziecko przestało oddychać" byłam w pokoju położnych.

Jestem matką jedynaka, ale choć kocham go miłością wielką, to w zupełnie inny niż Ty, zdrowy sposób, czyli nigdy nie popadałam w nadopiekuńczość ani przesadę. Swoje dziecko kocham takim, jakie ono jest, martwię się, dbam, kiedy dzieje się coś niedobrego, to matczyne serce chciałoby mu tego stresu czy bólu odjąć, wiem, że strata byłaby dla mnie stratą najbardziej bolesną z tych, jakie mogę sobie wyobrazić, ale lęk jaki opisujesz jest mi obcy. Z drugiej strony, co zresztą powtarzam od jakiegoś czasu, przypuszczam, że gdybym dziś po raz drugi została matką, to - pomimo całej mojej wiedzy, świadomości i doświadczenia - byłabym znacznie bardziej przewrażliwiona niż miało to miejsce 19 lat temu.

I to jest dramat. Żadne dziecko nie udźwignie takiego ciężaru, żadne dziecko nie będzie wdzięczne matce za to, że poza nim świta nie widzi/widziała.

Zanim starać się będziesz o drugie dziecko, podejmij własną terapię, korzyści odniesiesz nie tylko Ty, ale wszyscy dokoła Ciebie z dzieckiem/dziećmi włącznie.
Dziecku potrzebna jest matka; do tego, by żyć i rozwijać się na miarę swych możliwości - potrzebna jest mu spokojna i szczęśliwa matka. Dzieci, także te małe (z niemowlakami włącznie), mają w sobie czułe barometry, wyczuwają lęk i niepokój bliskich osób i uczą się, że świat i ludzie są groźni, a jedynym bezpiecznym miejscem jest dom rodzinnym i opieka matki/rodziców.

Hh999, ja nie jestem późną mamą; pierwsze dziecko urodziłam w wieku 25 lat. Kiedy miałam 28 lat mój trzeci synek umarł i wiem na pewno, że gdybym nie miała pozostałej dwójki to bym zwariowała. I nie chodzi o to, że ból był mniejszy ( bo to jest ból nieporównywalny do niczego), ale inne moje dzieci zmusiły mnie do stawienia czoła tej sytuacji. Bo musiałam im wytłumaczyć, ze braciszek był chory, że stał się aniołkiem itd. I dzięki temu "przepracowałam" swój ból...

Lęki o ktorych piszesz są zupełnie normalne. Ja też nie czytam już "Detektywa", chociaż kiedyś go uwielbiałam ale jeśli nad tymi lękami nie zapanujesz, to zrobią z ciebie toksyczną mamę. A klucz do ich rozwiązania leży w Tobie, a nie w drugim dziecku. O drugie będziesz się martwić identycznie, bo to nie jest kwestia ilości tylko postawy