Nie mogę odzyskać kontroli nad swoim życiem - Netkobiety.pl

Dziękuje za odpowiedz.Nie mogę się jakos zebrać w sobie. To nie jest pierwsza taka sytuacja. Parę lat temu również przeżywałąm cos podobnego i brałam leki ale tym razem nie mogę nawet wyjść z domu. W domu czuję się bezpiecznie i najlepiej, zeby nikt nie pukał do drzwi bo wtedy serce mało mi nie wyskoczy z piersi. Przestałam odbierać telefon, cały czas mam wyciszony dzwonek bo się boję jak ktoś dzwoni, ze dzwoni ze złą informacją. Wiem że to moze wydawać się smieszne ale tak się właśnie ze mną dzieje. Jak byłam u lekarza poprzednim razem to nie mogłam wydusić z siebie słowa, wróciłam do domu i spisałam na kartce wszystkie dolegliwości i poszłam jeszcze raz. Lekarz przeczytał kartkę i przepisał leki. Było lepiej aż któregoś dnia trzeba było odstawić leki i wszystko wróciło. Jestem osobą wykształconą, pracowałam odkąd pamiętam, zawsze byłam towarzyska, a teraz chowam się jak listonosz przychodzi a przesyłki odbiera mój 15 letni syn. Przez ostatni rok nie byłam u dziecka na wywiadówce a w tym roku przyjęli mi młodszego syna do przedszkola i boję sie, ze nie dam rady go tam codziennie prowadzać. Oczywiście jak nie ja to zaprowadzi go ktoś inny ale nie w tym rzecz...Nikt nie wie co się dzieje...starszy syn w tym roku miał średnia ocen powyzej 4,5, ma wszystko czego potrzebuje, w domu mam zawsze czysto, dbam o wszystkim tylko ja wyglądam jak potwór..gruba, zaniedbana. Jem i płacze jednoczesnie bo wiem, ze robię sobie krzywde. Wiem, ze muszę iść do lekarza ale cały czas się zbieram w sobie.

Nie robiłam nigdy badań w kierunku niedoczynności tarczycy. To nie tak, ze nic nie jem i tyje. Lodówka się u mnie nie zamyka i jestem ciągle głodna mimo, ze brzuch już boli. Jestem wrazliwa a i dzieciństwo nie było za słodkie ale nie ja jedna. Zmuszę się jakoś i pójdę choć bardzo mi się nie chce tłumaczyć lekarzowi po co przyszłam. Siedzę od roku w domu i nigdzie nie wychodzę. Świat oglądam jedynie przez okno. Sąsiedzi pytają męża kiedy termin porodu bo wszystkim się wydaje, że jestem w ciąży. To nie tak, ze się uzalam nad sobą ...ja naprawdę staram się...budzę się rano i jem zdrowo do południa a później nie wiem co się ze mną dzieje i tracę kontrole. Jedzenie mogłoby nie mieć smaku a i tak zjem. Wstydzę się juz nawet przed rodzicami. Zdziczałam całkowicie. Polecę banałem teraz ale jestem tak samotna, ze az mnie to boli. Dziękuję za odpowiedz. Spróbuję się przełamać i pójść do lekarza. Mamy wolałabym w to nie mieszać bo nie umiem okazywać słabości przed nią. Nie wiem czemu ale mimo, ze widzimy się codziennie to udaję przed nią że wszystko gra. Wie tylko o moich napadach lęku i pomaga mi zabierając mojego dzieciaczka codziennie na spacerki. Nawet nie wiem czy bym potrafiła teraz pójść do sklepu i zrobić samodzielnie zakupy taka jestem wycofana z zycia. Może w poniedziałek pójdę. Może jakoś przemknę przez te tłumy w przychodni choć czarno to widzę. Wiem ze z mojego opisu można wnioskować, ze jakaś sierotka tu zabłądziła ale ja miałam swoje życie, pracę i to fajną a teraz siedzę zamknięta w czterech ścianach. Gdybym się miała sama zdiagnozować to mam i depresje i zaburzenia odżywiania i nerwice i fobie róznego rodzaju....tak wiem lekarzem nie jestem ale nieco mnie to przytłacza

Wiem co może być przyczyną. Jestem też córką alkoholika. Mój tata zmarł w wieku 46 lat. Zapił się.  No cóż, lekko nie było. Teraz tkwię w takim samym związku co moja mama. Co prawda w domu alkoholu nigdy nie ma bo ze względu na dzieci nie pozwalam na to, sama też nie piję bo mam wstręt do tego. Widujemy się rzadko bo on często nie wraca po kilka dni. Na pewno w poniedziałek wstanę, ubiorę się i spróbuję wyjsć a co z tego wyjdzie ...tego nie wiem

Tak zrobię. Dziękuję

Opłaty robię przez internet, dziecko do przedszkola zapisała moja mama, zakupy robi moja mama, mój 15 letni syn czasami brat. eśli chodzi o ubrania książki i inne rzeczy to zamawiam przez internet. Moja mama wie, ze mam napady paniki i nie mogę wyjśc z domu. Wielokrotnie namawiała mnie do pójścia do lekarza ale bezskutecznie. To naprawde nie jest moja zła wola, ze nie wychodzę. Ja fizycznie źle się czuje jak mam wyjść...normalnie mam fizyczne objawy..to nie chodzi o to, ze mi się nie chce tylko zwyczajnie nie daje rady bo zaczynam się dusić, trzęsą mi się ręce, serce bije jak szalone. Myślałam o zamówieniu wizyty do domu ale to też dla mnie problem. Nie chodzi o to, ze nie rozumiem swojej sytuacji tylko o to, że mnie ona przerasta. Ale naprawde chce to zmienić tylko się zbieram jeszcze na odwage

Doskonale Cię rozumiem i bardzo Ci współczuję. Nerwicę i jej objawy znam doskonale,  przeszłam przez to piekło. Chociaż nie miałam takiej długiej przerwy w wychodzeniu z domu.
Dziwi mnie tylko dlaczego mama nie próbuje Ci pomóc. Jeśli widzi, że przez rok się tak meczysz,  powinna coś zrobić,  jest Twoją matką,  a Ty masz małe dziecko,  nie możesz tak żyć. Może chociaż spróbuj zadzwonić do jakiejś poradni psychologicznej,  powiedz jaki masz problem,  tak jak tu opisałaś,  może jakoś Ci pmogą,  coś podpowiedzą.  Zrób ten pierwszy krok,  nie możesz tak żyć, tylko się meczysz.
A czy w domu czujesz się dobrze?  Czy często odczuwasz te dolegliwości?
Jak będę na spotkaniu u swojej pani psycholog,  to zapytam w jaki sposób można Ci pomóc.

Moze metoda małych kroczków coś by pomogła. Moze tędy droga. Dziękuję

W poniedziałek tak jak planowałam ubrałam się, wyszłam z domu i doszłam do przychodni, która na szczęście jest niecałe 200metrów od mojego domu. I na tym koniec. Jak zobaczyłam tych wszystkich ludzi w kolejce to zrezygnowałam. Wróciłam do domu nawet nie wiem kiedy. Jestem beznadziejna normalnie

Wyszłaś z domu!!! Gratuluję!!!

Pewnie jest w Tobie głębokie przekonanie, że na akceptację trzeba sobie zasłużyć: dobrymi ocenami w szkole, wyglądem, inteligencją,... a za każde uchybienie zostaniesz odtrącona i ukarana. Stąd ten lęk przed spotkaniem z kimś znajomym.
Spróbuj spojrzeć na siebie trochę z dystansu, życzliwie, może nawet z poczuciem humoru. Porozmawiaj ze sobą o tym co trzeba zmienić. Znajomym nie musisz się z niczego tłumaczyć, wystarczy powiedzieć, że jesteś chora, ale nie chcesz o tym mówić. Masz prawo oczekiwać od nich szacunku, niezależnie od wyglądu.
Najważniejsze, że już się przełamałaś, odtąd powinnaś codziennie wychodzić z domu, choćby na krótki spacer, zakupy, wyrzucić śmieci. Później do fryzjera, kosmetyczki...

Nie przypomnę sobie teraz tytułów książek, ale jest co najmniej kilka napisanych przez kobiety, które miały podobne objawy choroby i którym udało się wyjść na prostą, poszperaj w google albo popytaj w bibliotece (kolejny powód, by wyjść z domu).

Poszukam. Dziękuję:)

Dobrych kilka lat temu miałam tak silne zaburzenia lękowe, że każde wyjście z domu,  a nie daj Boże do sklepu czy innego pomieszczenia zamkniętego powodowało ataki paniki. Twoja historia przypomniała mi tamte emocje. Właściwie ktoś kto tego sam nie doświadczył nie może zrozumieć jak to można bać się wyjść z domu. Szukałam pomocy, bo byłam już bardzo zmęczona. Brałam kilka miesięcy leki, no i terapia, która z przerwami trwa do dnia dzisiejszego. Normalnie funkcjonuję, nie unikam galerii handlowych, pojadę sama do innego miasta, choć nadal towarzyszą mi lęki to nie rządzą one moim życiem, potrafię je ujarzmić. Powtórzę jeszcze raz- szukaj jak najszybciej pomocy !!

Moim zdaniem warto zacząć od tego nawet jeśli nic nie wykaże to znow masz powód do wyjścia. Jakieś 3 lata temu byłem dokładnie w takiej samej sytuacji, przytyłem, nie wychodzilem z domu, głupie wyniesienie smieci było dla mnie niesamowitym przeżyciem, patrzyłem przez okno czy nikt nie idzie jak pusta ulica to droga wolna, okropny okres w moim życiu, mam nadzieje, że też sobie poradzisz i wyjdziesz z tego, bo warto.

Powodzenia

Ja tak samo. Zanim wyjdę na klatkę to nasłuchuję czy nie ma zadnego sąsiada. Na dole na klatce zerkam przez okno czy nikt nie idzie. To straszne. Dzięki za wsparcie. Ja tez mam nadzieję, ze z tego wyjdę zanim się zestarzeje

Ludzie już tacy są, wstydzimy się tego wszstkiego a przede wszystkim naszych słabości, unikamy innych, nie pozwalamy by ktoś zobaczył nas takimi jakimi naprawdę jesteśmy a to nie zawsze takie dobre, bo mimo tego jak myślimy o innych to są to tacy ludzie jak my chociaż na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać  "a co on/ona tam wie, nigdy nie był w takiej sytuacji" to jest w nas wiele współczucia i chęci pomocy. Droga Autorko, ja od siebie poradzę Ci, zrobic właśnie te badania na tarczycę, zacząć cwiczyć i motywować się zmianami wlasnego ciała, mnie bardzo to pomagało aż chciało mi się wyjść do glupiego sklepu jak czułem się 'dumny' z mojego osiągnięcia np. zrzucenia kilograma po tygodniu czy coś w tym stylu.

Wiesz, gdy Cię czytam, zwłaszcza Twój post z dzisiejszego dnia odnoszę wrażenie, że oprócz zaburzeń lękowych możesz mieć depresję
Nie jestem lekarzem, nie wydaję diagnoz, ale objawy mocno typowe dla depresji.
Kiedy masz wizytę u lekarza ??

Nie musiałaś zagadywać tych mam, mogłaś po prostu usiąść obok, na innej ławce i patrzeć jak syn się bawi. Ale i tak nieźle sobie radzisz i robisz postępy, możesz być z siebie dumna. Mam nadzieję, że na jutro też masz plany.

Nie za ambitnie? Jeżeli nie jestes pewna, to moze nie ryzykuj porażki na samym początku? Ja proponuję na początek przejść z góry na dół i z powrotem klatkę schodową

W każdym razie kibicujemy

Jeśli do mnie pijesz, to chodziło mi o to żeby nie zaczynać wielkiej rewolucji ale stopniowo napędzać się niewielkimi sukcesami.

Sugar, jak poszlo?

Jakbym znał Cię lepiej to bym sobie pozwolił na "Zdjęcie orbiterka, albo nie wierzymy"  (pics or it didn't happen)
Ale ok- powodzenia
(tylko niech ktoś ją czasem "sprawdzi"

Widzę,że masz w sobie silną motywację, wolę walki, konkretne plany działania i pozytywne myślenie, dlatego wierzę w Twój sukces. Trzymaj się tego i nie zniechęcaj się.

Dobrywieczór słodkiej pani, jak idzie?  Czekamy na mini relacje, mam nadzieje,ze jest choć odrobinę lepiej

Ból minie a gdy zobaczysz pierwsze rezultaty będziesz bardziej zmotywowana. Super, że wreszcie ruszyłaś, to ważne. Trzymam kciuki pierwszego!

Stań przed lustrem, uśmiechnij się i powiedz: "Jestem z Ciebie dumna!" Bądź życzliwa i wyrozumiała dla tej osoby którą widzisz. Mam nadzieję, że z czasem ją polubisz.

Wow!
Dziękuję ci za te słowa zmotywowałaś mnie , dodałaś mi wiary w pewnej bardzo ważnej sprawie. Ciesze się że przeczytałam twój watek !!!!! Popatrz jaką masz siłę!!

Kiedyś byłam w stanie podobnym do twojego dziś jestem gdzie indziej. Nie będę jednak udzielać ci rad, bo nie tego potrzebujesz. Ty wiesz co masz robić, jedyne czego ci brakuje, to narzędzie, sposób. Niech to co napiszę będzie własnie taka próba podzielenia się sobą, swoim doświadczeniem i wiedzą. Weźmiesz co zechcesz. Spróbuj, działa wielu przypadkach
A więc, a więc....

1. Zmień sposób myślenia. Jeżeli fizycznie jesteśmy tym co jemy, pijemy i wdychamy, to emocjonalnie, mentalnie i intelektualnie jesteśmy tym o czym myślimy. Myśl ma ogromna siłę. Uwierz mi - do miejsca, w którym jesteś zaprowadziły cie własnie twoje myśli.Oczywiście sposobu myślenia zostałaś nauczona (ojciec alkoholik nie jest tu bez znaczenia) ale sama widzisz , że jest to droga do znikąd, że czas na zmianę.  zmiana musi zacząć się do myśli..
Popatrz na swoje ciało. Ile dostajesz od niego sygnałów? Setki? Tysiące? Ono jest mądre, nie oszukuje cię , . Jeżeli mózg bombarduje je informacjami o tym , że wyjście z domu jest zagrożeniem, że nie zasługujesz na najmniejsza nawet uwagę, że jest tragicznie, to ono uruchamia cały szereg mechanizmów obronnych po to abyś z tego domu rzeczywiście nie wyszła. stąd te rożne bóle i dolegliwości. Wszystko zaczyna się od myśli.
Ja wiem, że wiele rzeczy łatwiej powiedzieć niż zrobić, ale zacznij i zobaczysz co się wydarzy. Pomyśl o swoim wyjściu z domu, wyobraź je sobie i zastanów się co najgorszego może sie zdarzyć jeśli to zrobisz. Napisz to , a potem przeczytaj na głos. To pozwoli nabrać ci trochę dystansu. Skup sie przez chwile tylko na swoim oddechu, zapanuj na nim. Tak naprawdę nic oprócz niego sie nie liczy. Oddychasz, żyjesz, to jest najważniejsze.
Pozwolisz , że zarekomenduję ci trzy książki (podejrzewam, że dostępne na pierwszym lepszym allegro...uff, online czyli nie trzeba wychodzić z domu ). Pierwsza - C.Leaf "Kto wyłączył mój mózg?" , wiele ci wyjaśni w kwestii tego jak myśli na nas wpływają, druga A. Matthews "Bądź szczęśliwy" - prosta, lekka, miejscami zabawna na najgorsze chwile w życiu oraz trzecia - R. Brett "Bóg nigdy nie mruga"- wiem, że nie każdy "idzie" na ten typ narracji, ale coś mi się wydaję, że ty pójdziesz i że ta lektura będzie balsamem dla twojej zbolałej duszy
Świetnie, że chcesz używać afirmacji. Uważaj jednak aby dobrze je formułować. Nasz mózg jest skonstruowany w taki sposób, że nie czyta słowa "nie". Formułuj więc afirmacje tak, aby nie było w nich zaprzeczeń. Jeśli będziesz powtarzać afirmację -"Nie będę sie objadać" odniesiesz odwrotny skutek. Mózg wykreśli "nie" i co zostanie? no właśnie... Dlatego powtarzaj sobie to co chcesz osiągnąć, a nie to czego chcesz uniknąć, czyli np -"jestem szczupła" albo "odżywiam sie zdrowo"

2. Mam dla ciebie dobra wiadomość - masz obok siebie dwie rzeczy, które ci pomogą i nie musisz wychodzić z domu, aby z nich skorzystać. Są to kartka i długopis. Użyj ich! pisz!
Próbujesz zapanować nad swoim życiem poprzez planowanie. To świetnie. Tylko że nasze myśli mają tendencje do rozłażenia sie w różne dziwne rejony. Pomyślisz sobie coś, ale za dwie godziny to  jest nieaktualne bo twój mózg znajduje sie już w innej galaktyce. Sprawa wygląda całkiem inaczej gdy swoje plany na nadchodzący dzień zapiszesz. To ma ogromną siłę, sprawia że przechodzisz od abstrakcji do konkretu. Myśli łatwo sie pozbyć i wyprzeć, łatwo też z niej zrezygnować ale spróbuj to zrobić z czymś co zostało napisane...
Przy porannej kawie napisz więc szczegółowo co i kiedy będziesz dziś robić a potem, dla wzmocnienia efektu, podpisz to jak dokument. Gwarantuje ci , że zrobisz wszystko, aby nie zrezygnować z żadnego punktu swojego planu.

3. Jedz, bo jedzenie jest przyjemnością, ale nie podjadaj. Celebruj posiłki, przygotowuj je starannie i z radością. ciesz się nimi, ale i kontroluj. Zapanuj nad jedzeniem. Wpisz posiłki do swojego dziennego planu i trzymaj się tego bezwzględnie (nacisk kładę na słowo WPISZ, to jest najważniejsze ! ). Najgorsze jest podskubywanie , tu czekoladka, tam serek... sięgaj po jedzenie tylko wtedy gdy w dziennym harmonogramie masz wpisany posiłek. Zaplanuj to i ....pisz, pisz, pisz...

4. Nie karz się za swoje emocje. Płaczesz słysząc złą wiadomość nawet jeśli ciebie bezpośrednio nie dotyczy? To świetnie!! Jesteś wrażliwa i empatyczna. to są twoje atuty, a nie wady. Płacz sobie do woli, to nic złego. Ja w trudnych chwilach puszczam sobie czasem coś super smutnego (np film "Nad życie" ) bo nie zawsze mam ochotę na rozweselacz, Niejednokrotnie czuje wręcz potrzebę wzmocnienia efektu i pobudzenia potoków łez. Płacz jest naprawdę w porządku, daj sobie do niego prawo.

Wybacz...rozpisałam się. Jeśli dobrnęłaś do końca to czas na bardzo dobre wiadomości - nie straciłaś wszystkiego! Masz gorszy okres w życiu... no dobra - bądźmy szczerzy - masz fatalny okres w życiu, ale to wszystko. Poza tym  - jesteś zdrowa, masz dzieci, dom, mamę, która nie do końca cie ogarnia, ale przecież pomaga. Masz siłę, determinację i wole walki.
dla mnie jesteś zarąbista. Chętnie bym poszła z tobą na kawę, albo cie zatrudniła w swojej firmie. Naprawdę! Ja , siłą rzeczy nie widzę twojej tuszy i twoich drżących dłoni. Ja widzę osobę, która walczy i wygra. wygra lepsze życie , bo na takie właśnie zasługuje.

a śmiech też?
Moja droga, nic bardziej mylnego. Płacz jest reakcją fizjologiczną, dokładnie tak ja śmiech. Jest naturalny i bardzo nam, ludziom potrzebny. Dokładnie tak jak śmiech

ty poświeciłaś dla mnie swój, więc jesteśmy kwita
ja też uczę się od ciebie i jest to niezwykła lekcja

zauważ to uczucie, poczuj je najmocniej jak możesz....a potem rozejrzyj się wokół - wszystkie znaki na ziemi i niebie wskazują, że jednak nie utoniesz. To tyko strach, nic więcej. Ty jesteś jego panią i żywicielką.

a co się stanie jak zemdlejesz? ktoś cię ocuci i tyle...omdlenie nie jest końcem świata, ludzie czasem mdleją, to normalne...

Gratuluje!

W końcu zrobiłaś krok przed siebie, tego się trzymaj i bądź silna a powolutku z tego wyjdziesz. Badania na tarczycę tez robiłaś?

powodzenia

Brawo, świetnie Ci idzie i na dodatek inspirujesz innych. Czuję, że masz spory potencjał w sobie. Mam nadzieję, że go wykorzystasz

Mineło troszke czasu, jeśli nadal wchodzisz na forum to daj znać co u CIebie, jak sobie radzisz i czy są postępy

pozdrawiam słodką panią;P