Moi rodzice nie wierzą w związek - Netkobiety.pl

Mieszkam z nimi, chociaż planuję jak najszybszą wyprowadzkę, bo z miesiąca na miesiąc jest coraz bardziej toksycznie. Czasami już wolę się dostosować niż słuchać, jak chodzą i narzekają za każdym razem, jak jestem w domu dłużej.

Moze Twoi rodzice widza, ze za szybko wchodzisz w zwiazek...  Od razu zalozyliscie, ze jestescie ze soba na powaznie i niewiadomo co. Z perspektywy przezytych lat, widze ze nie ma po co pchac sie w powazne deklaracje. Badzcie ze soba, badzcie sobie wierni ale pozwolcie sobie tez na spokojne poznawanie siebie... Moze naopowiadalas rodzicom, ze to ten jeden jedyny a Wy sie znacie 2tygodnie i Ty im sie dziwisz?
Co do trzymania sie za rece, to oczywiscie przesadzaja.

Poważnie ktoś odkopał tak stary temat?

Wszystko jest dawno nieaktualne, ale dziękuję za miłe posty o moich przemyśleniach bądź też ich braku.

a edytując jeszcze: Nie, nigdy nie mówiłam im, że to związek na zawsze.
Ogólnie my ze sobą zerwaliśmy, ale widzę powtarzający się schemat przy każdej znajomości. Ba w tym momencie jest już kontrola nawet na etapie koleżeństwa. "Z kim wychodzisz?", "Skąd go znasz?", "Co robi w życiu?". Cóż, dalej mnie to niemiłosiernie wręcz irytuje, ale uczę się z tym żyć i po prostu nie przyprowadzam nikogo do domu. Spotykam się tak, żebym nie musiała się tłumaczyć, bo i najczęściej nie ma z czego. Problem rodziców, że najwyżej poznają swojego przyszłego zięcia w momencie jak ktoś mi kiedyś założy pierścionek na palec, mnie wszystko jedno W ciągu roku mam zamiar znaleźć własne mieszkanie i problem odpadnie całkowicie.

Wiem, że stary temat,ale dopisze moją uwagę. Oczywiście te komentarze Rodziców przesadzone, ale... Sam wiem po swoim przykładzie, że często uwagi rodziców i znajomych, którzy patrzą na sprawę z boku, są najtrafniejsze (nie mówię o jakiś patologicznych układach w rodzinie i chorych zależnościach). Moi rodzice mieli wiele do zarzucenia moje byłej żonie, co ja ignorowałem bo miłość i ostatecznie mili dużo racji. To samo znajomi, jak coś tam sugerowali. Człowiek, który jest w relacji wiele rzeczy pomija, albo nie chce dopuszczać do siebie odnośnie partnera.

Dlatego uważam, że takie komentarze, że rodzice nic do tego nie mają itd, to przesada, oczywiście zaznaczam, jeśli ich zachowanie i kontrola nie jest patologiczna wobec dziecka.

Tak samo środowisko z którego pochodzi potencjalny partner, ma o wiele więcej znaczenia niż sie wydaje (tez mówię z przykładu). Dużo czytam ,że to młodzi będą żyli razem, że to nie sprawy rodziców, że ślub i miłość najważniejsza. Ale niestety, jak bierzesz ślub z druga osobą, lub się wiążesz to chcąc nie chcąc wiążesz się tez z jej rodziną, całym bagażem doświadczeń i problemów. Kiedy jest się zakochanym i na etapie chodzenia, to ma się to w tyłku, ale po paru latach te rzeczy czasem okazują sie wielkim ciężarem , który cholernie ciężko unieść.
Tyle. PZDR

Trochę może tak, trochę nie. Bo nie mam poczucia, żeby moi rodzice jakoś bardzo się mną zajmowali czy uważali, że potrzebuję ich opieki w jakiejkolwiek dziedzinie mojego życia. Raczej czuję się jak całkowicie oddzielna jednostka doklejona do reszty rodziny, co czasami boli bardziej, czasami mniej. Generalnie jakbym już miała opisywać stosunek moich rodziców do mnie, to raczej powiedziałabym, że nie interesuje ich to, co robię, bo wg nich są to rzeczy mało ważne. Moje studia są zabawą, moja praca też jest zabawą. Nie mam pojęcia, czemu zdecydowali się kontrolować akurat tą dziedzinę mojego życia i jakoś nawet nie wiem czy jest sens się w to bardziej wgłębiać. Może to kwestia tego, że oni są tradycyjnie religijni, a ja dużo mniej, więc jak od obecnego chłopaka dostanę propozycję wspólnego zamieszkania, to nie będę mieć moralnych dylematów czy wypada czy nie, a dla moich rodziców będę wtedy wielką plamą na honorze?
Przynajmniej wiem jak reagują i mogłam powiedzieć obecnemu chłopakowi o tym, jak to u mnie wygląda i że tutaj mogą być trudności.
Rodzicom powiedziałam, że jak nie zmienią swojego podejścia to swojego przyszłego zięcia poznają w momencie, kiedy się zaręczymy, albo też będziemy zapraszać na ślub. Nie mam zamiaru przyprowadzać kogoś do domu tylko po to, żeby potem przejmować się jak ich reakcje wpłyną na mój związek.

Też może się tak okazać, ale to moje życie, a nie ich. Mnie ich opinie mało ruszają, jak się wyprowadzę, to nie będą ruszać wcale. Moje życie - moje wybory. Bardziej się martwię o to, żeby chłopakowi nie robili przykrości jak już przyjdzie co do czego. Bo w tym momencie spotykamy się tylko u niego/na mieście, a ja też chcę, żeby on zobaczył jak ja mieszkam, co lubię, jaką mam okolicę, gdzie można iść na spacer, że może wpaść na obiad, takie drobne rzeczy, ale dla mnie to ważne.

Noooo, ktoś wcześniej tam ostro wykopał

O jezu.
Teraz mi tu zaczną komentować albo wyciągać starocie.

No więc tamten pan chciał po 3 miesiącach się oświadczać i oczekiwał, że rzucę studia, znajdę pracę i zamieszkam z nim, żeby zajmować się jego babcią

Okazał się toksykiem, stosującym przemoc psychiczną, wsparcia nie miałam w nim żadnego, tylko wieczne oczekiwania, ciągle on na pkerwszym miejscu, a na koniec okazało się, że cała rodzinka ukrywała przede mną to, że spotykał się na zmianę ze mną i z laską, którą mnie zdradzał.

Niemniej moi rodzice nie lubili go od samego początku i w nich też nir miałam wsparcia, a na koniec usłyszałam, że jak z nim zerwę to dostanę od nich kasę też nie jakiś super wzór na wychowanie dzieci.

Z perspektywy czasu cieszę się, że nie trwało to dłużej, bo patrząc na to, jakie mam problemy zdrowotne, to już bylibyśmy po rozwodzie, a ja psychicznie byłabym wrakiem. Tak to byłam wrakiem tylko trochę po związku, ale poszłam wtedy na terapię, która mi dużo dała.

Dlatego nie lubię jak mi ktoś wykopuje stare posty, bo sama załamuję się widząc moją naiwność i głupotę i zwyczajny brak znajomości życia. Od tamtego czasu na szczęście wiele się zmieniło.

Nie ma czym się załamywać, stare dzieje