Straszne drugie małżeństwo - Netkobiety.pl

Napiszę tak. Pomyśl o swoim synu, który cierpi. Pomyśl o drugim synu, który widzi, jak jest traktowany pierwszy i BIERZE PRZYKŁAD.

Pomyśl o swoich DZIECIACH. One powinny być najważniejsze.

Nie myśl o pierwszym mężu, drugim mężu, własnej dupie. Myśl o dzieciach.

Czy dzieci są szczęśliwe w domu, w którym jest przemoc? NIE.
Czy dzieci są szczęśliwe w domu, w którym jedno dziecko się faworyzuje, a drugie gnoi? NIE.
Czy dzieci są szczęśliwe w domu, w którym ich matka płacze po kątach? NIE.

I TY się jeszcze pytasz, co masz zrobić?

1. Uświadomić sobie, że w Twym związku nie ma ani szacunku, ani miłości.
2. Uświadomić sobie, że mąż stosuje wobec Ciebie przemoc i to nie tylko fizyczną.
3. Uświadomić sobie, że jesteś silną osobą, tylko trwonisz swą energię.
4. Przeczytać, ze zrozumieniem, zdania z mej sygnatury.
5. Odejść od męża w tempie światła.
6. Poszukać psychoterapeuty i podjąć własną terapię.

Forum jako miejsce mediacji? Kiepski pomysł.

Po prostu, nie jestem święta,i wydaje mi się, że może gdybym ja była inna, gdybym się bardziej postarała,to może dałoby się uratować to małżeństwo.Czasem myślę, że może gdybym nie reagowała tak jak reagowałam,czyli agresją,stawianiem się mu to może łagodnością bym zmieniła go. Czy to głupie myślenie?
Gdy byliśmy na terapii,babka nie powiedziała, że to strata czasu,mówiła, że można pracować nad tym małżeństwem. Z drugiej strony,ciągneło się to i jakoś nie uśmiechało mi się pracować nad małżeństwem dopóki pozostawały niewyjaśnione sprawy dlaczego się tak do mnie zachowywał.
A jak sądzicie, dlaczego on tak postępował w stosunku do mnie??Po co taki człowiek wiąże się niezmuszany przecież z osobą, której nie kocha,nie lubi? Po co??

Nie ma co kryć, że brak poczucia pełnej akceptacji w okresie dzieciństwa zawsze odbija się echem w dorosłym życiu... ale większość  z nas ma jakieś deficyty emocjonalne z którymi musi się rozprawić. Myślę, że aktualnie jesteś już tak emocjonalnie rozbita, że bez pomocy psychologa sama tego tematu nie ogarniesz. Kiedy napiszę, że szukanie bezwarunkowej akceptacji i miłości u kolejnych mężczyzn jest drogą donikąd, nie odkryję przysłowiowej Ameryki. Niestety nikt Cię nie dowartościuje, jeżeli sama nie uświadomisz sobie swojej wartości. Porzucenia, rozstania, czy nieudane związki przytrafiają się każdemu, to nie koniec świata. Weź się w garść i zawalcz o swoje szczęście. Nie zapominaj, że masz dzieci, które póki co, kochają swoją matkę bezwarunkowo. Zapewniam Cię, że dla nich jesteś najmądrzejsza i najpiękniejsza. Postaraj się tego nie zaprzepaścić, bo przy przesadnej pogoni za miłością mężczyzny, stracisz więź z dziećmi...

Rozumiem wszystko co piszecie.Tak zamierzam zrobić,spokojnie,nie pozwolę na to aby dzieci dalej cierpiały.
Proszę tylko o opinię kogoś z boku jak to wygląda pomijając dzieci.
Czy to tak mocno widać że to jest fatalne małżeństwo? Słowem bardzo proszę o otrzeźwienie mnie, jak to wygląda patrząc z boku, pomijając dzieci, które są i będą dla mnie najważniejsze i dla nich podejmę najlepszą decyzję, również tą o odejściu.Chcę tylko przed zrobieniem tego usłyszeć co myślą o tym małżeństwie obcy ludzie,bo nikogo nie mogę o to zapytać - jego rodzina broni jego, matka jego też,bo nie chce aby kolejny związek mu się rozpadł. Jego znajomi z kolei mają o nim dobre zdanie,bo do obcych ludzi jest bardzo miły i kulturalny.
Uważacie że nie ma co nawet próbować dawać szansy na zmianę? Nie zmieni się prawda?

Wy nie walczycie o małżeństwo, tylko chcecie jedno drugiemu udowodnić, kto ma rację.

O małżeństwo walczy się w małżeństwie, a nie rejestrując się na forum i wywlekając wszystko przed obcymi ludźmi. Takie rozmowy powinniście przeprowadzać między sobą lub ewentualnie podczas terapii.

Jedno drugiego warte. Tylko dzieci szkoda.

Taaak, kochający tatuś.
Faworyzujący jedno dziecko, a traktujący drugie jak szmatę i zło konieczne.

NIE ZNAJDZIESZ TU ZROZUMIENIA. Przynajmniej nie u mnie. I nie wierzę w te słodkie słówka.

---

Autorko, to nie ma znaczenia, czy on się zmieni, czy nie. Znaczenie ma to, jaki ból sprawił Tobie i Twojemu dziecku. Jak Was traktował.
Psa się lepiej traktuje. Nie mogłabym po czymś takim zostać z taką osobą. Nie i koniec, szanuję siebie.

Chyba sobie JAJA robisz. Proszę:

Takim jesteś ojcem. Nie jesteś w ogóle ojcem - tylko dawcą spermy w przypadku młodszego syna. Dla starszego jesteś jedynie OPRAWCĄ i DUPKIEM.

Sam jasno określiłeś swój los, jak zacząłeś stosować przemoc wobec Żony i dzieci. Teraz trochę późno na lamenty.

Roberto - wybacz, ale zupełnie brzmisz niewiarygodnie.
Nie odniosłeś się do żadnego zarzutów postawionych przez Twoją żonę, a tylko piszesz jak bardzo się starasz. Niestety tego nie widać.
Nie odniosłeś się nawet do stwierdzeń, że żona Cię nienawidzi za to jak ją i starszego syna traktujesz. Tak jakby po Tobie to spłynęło. Nie widzisz zupełnie problemu.
Osobiście jestem za dawaniem drugiej szansy, ale nie w każdej sytuacji. Tylko wtedy gdy to rokuje dobrze.

Piszę tak z doskoku,bo jestem w pracy.
Tak,dla mnie też są to dziwne sposoby na okazywanie, że zależy na rodzinie.Tak mnie to uderzyło,że chyba aż zbaraniałam. Przyjechałam z innego świata,ludzi kulturalnych,nieprzeklinających,z jakimiś zasadami.Tu zostałam nazwana sztywniarą,jego matka uznała mnie za dziwnego człowieka,bo nie chciałam zaakceptować faktu,że gdy mnie nie było w domu ona przeszukiwała kosze na bieliznę i prała moją brudną bieliznę..
Od męża jeszcze w trakcie tego małżeństwa dwa razy usłyszałam, że życzy mi raka (wie doskonale, że bojęsię tego najbardziej na świecie,ze względu na dzieci) i że gdy odejdę, to dzieciak mój ma się trzymać z dala od jego synka z łapami.
Nawet pisząc to drżą mi ręce,to są tak okrutne słowa że nie wiem.
Dodam, że ja też wykrzykiwałam różne rzeczy do męża,wcale się nie wybielam.
Co do spędzania czasu z moim synkiem - pewnie, nie zaprzeczę, że mąż spędza z nim czas - tylko JAK to robi to ma duże znaczenie. Jest znudzony,robi to z łaski,zero czułości, jest szorstki, jak do obcego dziecka przedszkolanka, i to taka nie za dobra. Zero uśmiechu, no po prostu mi się serce krajało gdy na to patrzyłam.
Jestem zdecydowana aby odejść. Bardzo boję się jak to wszystko będzie,ale nie widzę innej możliwości.Mąż dostał naprawdę dużo szans, zepsuł mojemu synkowi kawał dzieciństwa,nie mówiąc już o urodzinach ostatnich. Cały czas był zły przez ich przebieg, a gdy wyszliśmy wreszcie do Mc Donalda,przed lokalem usłyszałam wypoiwedziane wrednym tonem: po co ty taką obrzydliwą kurtę nosisz, weź wreszcie kup nową,bo jak fleja jesteś! Zepsuł mi tym humor, oczywiście on jakby nigdy nic wszedł do środka,ja już z gulą płaczu w gardle, ostatecznie wrócił na piechotę do domu, bo jestem psychiczna,bo zamiast po takiej odzywce dać się przeprosić,ja się obraziłam. A mi odechciało się żyć Dziecko oczywiście miało przewalone urodziny.Takich sytuacji mogę mnożyć.
Szkoda mi tego człowieka, szkoda mi dzieci, szkoda mi przewalonego życia. Ta cała sytuacja jest tak tragiczna,bo przecież mamy naprawdę wszystko, dlaczego ten człowiek musi się tak zachowywać?? Czy jeśli ja zacznę inaczej reagować, jest szansa, że on się zmieni? Czy tylko szkoda czasu mojego i dzieci na życie z takim kimś, kto nie umie się normalnie zachowywać??
Czy to jest naprawdę takie ciężkie być normalnym człowiekiem, wrócić z pracy, skoro się chce rodziny, to z zainteresowaniem porozmawiać, razem coś porobić, a nie tylko być ciągle zmęczonym, ożywiać się tylko gdy gdzieś idziemy, w towarzystwie?
Z nami znudzony, zamyślony, buja myślami niewiadomo gdzie, nasze spacery uwielbia, ale cały spacer milczymy.
Powiedzcie mi co to za człowiek>? Chory? Nienormalny? Zagubiony? Okrutny??
Chce rodzinę, robi wszystko by ją stracić, chce żonę, bierze taką, którą uważa za "nie jesteś taka brzydka", zamiast sobie wziąć miss polonię, bo przecież kto mu bronił??Po jakiego grzyba zawraca ktoś taki głowę??
Nie potrafię tego zrozumieć, naprawdę. Po to aby mieć w domu sprzątaczkę, rodzinę, a na boku sobie dalej być kawalerem? Skąd się biorą tacy ludzie?
Ja wszystko zostawiłam, pracę rzuciłam (czego zresztą wcale nie żałuję), sprzedałam mieszkanie, przeprowadziłam się do tego człowieka,zrobiłam dla niego dużo.
Za to całą ciążę byłam gnojona, zostawiana z matką, bo on wolał teledyski z gołymi du.. albo filmy, moje dziecko było mu w najlepszym wypadku obojętne. Usłyszałam, że to ja mu zabrałam kolegów, bo przecież jestem sztywniarą, która nie rozumie, żę bawić się można TYLKO schlanym, że KONIECZNY jest alkohol, żeby w ogóle się spotkać. Przeze mnie pokłócił się z ojcem, który razem z jego matką i koleżanką urządzili któregoś wieczora imprezę w domu, gdzie było czarno od dymu, nachlani siedzieli, a ja powiedziałam, żę to jest po prostu patologia, i że dziecka do tego domu nie wprowadzę.
BOże, co ja się umęczyłam z tym człowiekiem, to głowa mała.
I on się "zmienił". Tak zmienił się tak, że obraża się na mnie, bo ja nie posprzątałam domu z nim, tylko śmiałam posiedzieć dłużej na kompie.
I tak jest cały czas. On żąda ode mnie, żebym ot tak zapomniała o tym co było, ile krzywd mi wyrządził i żebym po prostu zaćżęła od nowa. Ale jak tu zaczynać, skoro ten człowiek zmienił się tylko trochę, na chwilę, bo takie sytuacje jak wczoraj wieczorem pokazują, że to nie żadna zmiana!Czy ja jestem za surowa czy co??

I bardzo dobrze. Zdania nie zmieniaj, bo on się nie zmieni.
Uważasz, że straciłaś lata na związek z nim i zmarnowałaś dziecku kawał dzieciństwa? Tak było. Zrób teraz tak, żeby nie zmarnować kolejnych lat, a dziecku zapewnić szczęśliwą resztę dzieciństwa.

Asiaczak - opisałaś swoje życie i swoje w związku z tym odczucia.
Nie pozostaje nic innego jak przychylić się do zdania pozostałych forumowiczek. Zwłaszcza te wypunktowane przez Wielokropka zdania powinnaś wdrożyć w życie.
Bez tego Twoje życie będzie nadal takie jakie jest i które sama określiłaś jako "przewalone".
Nie ma na co czekać. Dzieci rosną i na to patrzą.
Kolega małżonek pojawił się, zapewnił, że się stara i to by było na tyle. Nie ma na co czekać.

Bez obaw. Nikomu nie zaimponowałeś.
Nie rób z chłopca tarczy tchórzu. Zasłaniać się chcesz dzieckiem i jego poczuciem bezpieczeństwa? Lepiej mu będzie bez takiej rodziny, jak Ty.

Horror. To słowo przyszło mi na myśl po przeczytaniu Twojej historii..
Twój mąż to agresor i tak Ciebie zmanipulował , że szukasz winy u siebie??
Zabieraj tyłek w troki razem z dziećmi i uciekaj od niego!!
Chyba nie zdajesz sobie sprawy z tego ,że on w końcu zrobi Ci poważną krzywdę?albo dziecku?
wtedy się ockniesz ?
zmuś się do działania  i to szybciutko...
zanim będzie za późno

Volver - jakie mam pobudki? Ano takie, że nie chcę mieć konfliktu z mężem. Chce odejść,ale chcę to zrobić normalnie, jak człowiek. Chcę aby zrozumiał, że musimy się rozstać i aby rozstanie przebiegło pokojowo. Bez jego płaczu, bez manipulacji,aby przyznał, że zniszczył to małżeństwo i aby dał mi się normalnie wyprowadzić. Nie chcę pokątnie wzywać transportu, tak jak to robiłam, chcę na spokojnie pozałatwiać swoje sprawy, bo mieszkam w tym mieście od 2 lat, mam tu mnóstwo spraw, powyprowadzanie ich zajmie mi około tygodnia. Chcę jak normalny człowiek popakować swoje rzeczy a nie pakować się w popłochu jednego dnia, a potem walczyć o odzyskanie swoich rzeczy.Nie jestem bogaczką, i nie stać mnie na wyposażanie od początku mieszkania, a wszystkie meble są moje praktycznie, tak samo mnóstwo sprzętów. Mąż nie miał tu nic, wszystko ja zapewniłam, on tylko dom.
Po prostu, chcę choć na koniec normalności.
Chcę aby zobaczył jak Wy to piszecie, bo do tej pory wmawiał mi, ze to ja mam problem ze sobą,bo rozpadło się moje małżeństwo "ex ode mnie uciekł" i to ja mam problemy z komunikacją z ludźmi, nie on. On jest duszą towarzystwa, ja jestem sztywniarą, która nie ma nawet przyjaciół. Chcę aby zrozumiał, że jedyną słuszną drogą jest pokojowe rozstanie się, a nie dalsze tkwienie w tym marazmie i spirali przemocy, lęku i nieszczęścia.
Żeby zrozumial, że ja chcę zaznać z powrotem spokoju, ale chcę też mieć pokój z nim. Przyznaję, zę z ex mężem miałam troszkę przejść, nie chcę tego przechodzić tu też.
Chcę nie mieć agresji, na spokojnie wszystko ustalić, jak ludzie.

Autorko, obawiam się, że z tego typu człowiekiem pokojowo się nie rozstaniesz. Wiem z własnego doświadczenia.

Widzę że temat, wspiął się na wyżyny absurdu.
Autorka, rejestruje się na forum aby, opisać swoje problemy małżeńskie. Po kilku odpowiedziach, zaprasza męża do uczestnictwa w dyskusji. Obcy ludzie mają pomóc im, w rozwiązaniu ich problemów. Cyrk.

Jeżeli wszystko co tutaj opisano jest prawdą, człowiek ma, aż ochotę zainteresować tematem przedstawicieli prawa, zajmujących się Prawami Dziecka.
Żadna z dorosłych osób w tym małżeństwie, nie liczy się z potrzebami emocjonalnymi dzieci, bo oboje są zbyt zajęci, własnym ego.
Ona najbardziej boleje że, mąż jest mało wylewny uczuciowo, On udaje anioła z połamanymi skrzydłami. Jednym słowem, są siebie warci.
Oboje małżonkowie w swoich postach, skupiają się na sobie, chcąc wzbudzić litość w czytelnikach, a najbardziej poszkodowani ( dzieci ) są tylko tłem, dla wywołania lepszego efektu.
Taka postawa dorosłych ludzi, wywołuje u mnie odruch wymiotny, nie żal mi autorki, a tym bardziej jej męża.
Ogromnie żal mi dzieci, które przy takich rodzicach nie mają szans, na szczęśliwe dzieciństwo.

Mialam cos podobnego zasugerowac. Moze adres IP ktos sprawdzi?
Bo jakies to takie...dziwne ze autorka po agresywnym badz co badz mezu jedzie na forum jak na burej kobyle na co on kilkoma rzewnymi postami probuje nam cos udowodnic, pokazac...
Agresywny kawal drania przeczytalby, a potem polamal autorce klawiature i wszystkie palce po czym wyrwal by kabel internetowy ze sciany zeby go wiecej "ta szmata" nie obrazala.

Mnie tu solidnie zalatuje czyms nie teges..

O, to to. A z Autorką porządek zrobi, jak Ona wróci z pracy, bo coś zdaje się pisała, że tam jest

Powtórzę - mnie tylko dzieci szkoda... Ani samej Autorki, ani Jej męża nie. Zamiast wywlekać brudy na forum - a za takie coś uważam podesłanie bohaterowi opowieści linka do dyskusji, bo czym innym  jest opisanie sytuacji i prośba o rady - powinna szukać pomocy w innych miejscach do tego przeznaczonych. Z tej dyskusji nie wyniknie nic poza następną awanturą, którą będą oglądać dzieci.

O ile, oczywiście, cała ta historia jest prawdą.

Może tak być.

Moim zdaniem zbyt szybko podjelas decyzje o kolejnym zwiazku..w dodatku malzenstwie. Wiedzialas o jego kryminalnej przeszlosci. Czy nie lepiej byc samotna matka, ale szczesliwa kobieta? Czy Twoje dzieci nie bylyby wtedy szczesliwsze? No bo co to za życie.... Codziennie slyszysz jaka to jestes beznadziejna, Twoj synek tez niedobry...a robi sie z niego kochany tatus jak sie pakujesz...nie daj sie na to zlapac! Co z tego, ze masz ok 40 . na tym nie konczy sie zycie. Musisz poczuc ze zyjesz ze masz w sobie sile, dla siebie i dzieci.