Fatalne zauroczenie - spowiedź z grzechów młodości. - Netkobiety.pl

Odcinek 2 – Na szczycie.

Na początku nasza znajomość rozwijała się bardzo powoli, po czym zaczęła nabierać tempa. Wspominam ten okres naszej znajomości jako najfajniejszy. Kumplowaliśmy się, dużo mu o sobie mówiłam, on mi też mówił mi rzeczy, o których nikt inny nie wiedział. Już wtedy odkryłam, że ma słabą stronę – próżność, ale trafił swój na swego, on dumny jak paw i ja wpatrzona w niego jak w obrazek. Mówił, że jestem dla niego jak siostra.

Nie wiem, od którego momentu zaczęliśmy się przytulać na pożegnanie. Pamiętam, jak po każdym spotkaniu z nim czekałam na ten moment. Jako osoba zupełnie zielona w tematach związkowych, byłam święcie przekonana o zupełnej niewinności tych przytulanek. Z czasem było ich coraz więcej i on zaczął przyciągać mnie do siebie całym ciałem, lekko całować w czoło i włosy, dotykać delikatnie ramion, palców. W tym momencie poczułam, że wykracza to już lekko poza zwykłe przyjacielskie przytulenie, więc zapytałam przerażona: "Co Ty robisz?!" On wytłumaczył mi, że to nic wielkiego, a już na pewno złego i że po prostu kocha mnie jak siostrę. Oczywiście uwierzyłam, że tak jest, bo przecież osoba z tak nienagannymi zasadami moralnymi nie chciałaby mnie tak po prostu uwieść, prawda? ;-)

Może teraz o tym przekonaniu o jego rzekomej "moralnej czystości" i skąd się to moje (mylne) przekonanie wzięło. Otóż był to człowiek działający w różnych organizacjach społecznych, charytatywnych a nawet kościelnych. Dlatego też od razu wzbudził moje zaufanie, przecież ktoś, kto tak chętnie pomaga innym, nie może być zły. Niestety nigdy nie sprawdziłam informacji, które o sobie rozpowszechniał, ani nie spytałam innych o wiarygodność jego osoby, z reszą nie uwierzyłabym, że jest zupełnie kimś innym niż osoba, za którą się podaje. Był tak ujmujący, pociągający i czarujący, a ja tak naiwna i niedoświadczona, że piłam każde słowo z jego ust.

Spotykaliśmy się dosyć regularnie, rozmawialiśmy o świecie i o życiu. Już wtedy nikt oprócz nas dwojga o tych spotkaniach nie wiedział, rodzice na bank by mi ich zabronili, gdyby się dowiedzieli.
Fajnie wspominam akurat tamten okres, pamiętam, że bardzo w tym czasie wyładniałam, jakoś tak rozkwitłam. Pewnie to budzące się we mnie uczucie spowodowało ten rozkwit. Zauważyłam, że on czasem dziwnie mi się przygląda i wcale nie stara się tego ukryć. Mnie to trochę peszyło, bo wydawał mi się wtedy taki obcy.

Przełom nastąpił przed moim planowanym pierwszym większym wyjazdem. Miało mnie nie być kilka ładnych tygodni, chcieliśmy się spotkać na pożegnanie.
Było to cudowne, leniwe, letnie popołudnie. Pamiętam sukienkę, jaką miałam wtedy na sobie, pamiętam czar tamtego dnia. On zaraz po moim przyjściu bardzo szybko przyciągnął mnie do siebie, jakby chciał powiedzieć mi coś ważnego. I powiedział...że mnie kocha...
Zakręciło mi się w głowie od tych słów, od nadmiaru emocji, od jego głosu, oddechu, pocałunków. Wtedy pierwszy raz całowałam się z mężczyzną – z NIM! Powiedział, że właśnie kogoś takiego jak ja zawsze szukał, że jestem idealna. Później po raz pierwszy wieczorem spacerowaliśmy trzymając się za ręce.
Rozstaliśmy się pełni obietnic i emocji. Ja następnego dnia wyjechałam.

Rozłąka spotęgowała jeszcze moje uczucia. Moje marzenia się spełniły – ten cudowny, fantastyczny, ubóstwiany G. mnie kochał! To właśnie mnie wybrał spośród tych wszystkich dziewczyn! Nie umiałam uwierzyć w swoje szczęście.

Ale prawdę mówiąc również ogromnie bałam się, że nie udźwignę ciężaru tego szczęścia. On był przecież taki fantastyczny, co niby ja, szara mysz, miałabym mu do zaoferowania? Miałam wtedy wrażenie, że dzieli nas przepaść, że on ma wszystko, podczas gdy ja nie mam nic.
Pamiętam, że podczas tego wyjazdu zaczęło się mną interesować wielu mężczyzn, mnie jednak nikt ani trochę nie zainteresował. Potrafiłam spędzić godziny na pisaniu jego imienia na kartce papieru, linijka po linijce. Budziłam się i zasypiałam z myślą o nim. Cały czas myślałam o tym, że on mnie kocha, mój wyśniony Mały Książę z bajki.

c.d.n.

Odcinek 3 – Pierwsze zgrzyty.

Czy w tym pierwszym, magicznym okresie były zauważalne jakieś czerwone lampki, sygnały ostrzegawcze, które bardziej doświadczona ode mnie kobieta mogłaby dostrzec od początku? Ależ tak, niewątpliwie. Po pierwsze, da się od razu zauważyć, że od samego początku ja byłam nastawiona tylko na dawanie, a on wyłącznie na branie. To z resztą wydawało mi się wtedy takie szlachetne, takie kobiece. Teraz dostrzegam tą nierównowagę, ale wtedy wydawało mi się, że tak to powinno być i że tak jest dobrze. Byłam pewna, że taka jest natura męskości i kobiecości i że on z pewnością na swój sposób odwzajemni moje starania.

Po drugie – ten nasz bajkowy początek był aż nierealistycznie piękny, niektóre sceny z naszych spotkań były jakby żywcem wyjęte z miłosnej telenoweli. Ja byłam najlepsza, najpiękniejsza, dokładnie taka, jakiej zawsze szukał. Byłam jego muzą, boginią, czułam się piękniejsza niż Miss Universum. Doświadczony obserwator wie, że nawet w najlepszych związkach są jakieś chwile zastanowienia, jakieś docieranie się. U nas tego nie było, wszystko zawsze było magiczne i niesamowite, szczęście dwóch połówek jabłka, które w końcu się znalazły. Byłam wychwalana pod niebiosa, wszystko co robiłam było cudowne, odkrywcze i mądre.

Kolejnym ostrzeżeniem powinno było być to, że wszystko, co między nami się działo, miało miejsce w ukryciu. Nikt nic o nas nie wiedział i wiedzieć nie powinien. Powodów było wiele: moi rodzice, różnica wieku i w końcu, uwaga, jego dziewczyna! Tak, okazało się, że w pogłoskach na temat relacji z tamtą kobietą była prawda – on był w związku! Dla większości oczywisty powód do natychmiastowego zerwania, natomiast mnie ani przez moment nie zmartwił ten fakt. Dla mnie było oczywiste i jasne jak słońce, że tamten "związek" zostanie rozwiązany. On zapewniał, że byli parą na zasadzie: "poznaliśmy się kiedyś tam i tak jakoś razem zostaliśmy, ale to nigdy nie było TO". Prosił o cierpliwość i niezadawanie pytań w tym temacie, ja w swojej naiwności ranić go nie chciałam, więc postanowiłam czekać. Znałam tamtą kobietę i ona mnie też. Aż mi się jej żal zrobiło – była jeszcze bardziej wycofaną osobą niż ja, bardzo niepozorną z wyglądu i sporo starszą. Laskawie więc czekałam, aż on to załatwi, bo byłam pewna, że nasza miłość jest tak niesamowita, iż wszystko inne automatycznie samo się rozwiąże.

Spotykaliśmy się dosyć regularnie (oczywiście w tajemnicy przed światem), robiliśmy mnóstwo szalonych i ciekawych rzeczy. Ale powoli, powoli zaczęło się pojawiać wiele dwuznacznych sytuacji. Zaczęłam się pytać samą siebie – czy ten człowiek właśnie świadomie wbił mi szpilę? Nieeee, niemożliwe, przesłyszało mi się! Takie tylko drobiazgi początkowo to były. Niby uważał, że jestem najpiękniejsza, ubóstwia mnie, ale czasem potrafił nieźle mi dowalić na temat jakiegoś szczegółu w moim wyglądzie. Nigdy nie zapomnę dnia, kiedy miałam na twarzy jakiegoś pryszcza, a on spojrzał na mnie po prostu z nieukrywanym obrzydzeniem i pogardą. To spowodowało, że zaczęłam wręcz obsesyjnie o siebie dbać, żeby uniknąć takich reakcji. Przed każdym spotkaniem z nim spędzałam godziny w łazience, musiałam być idealna.

Kiedyś też pożyczyłam mu pieniądze z zaznaczeniem, że pilnie ich potrzebuję w danym terminie. Byłam już wtedy biedną studentką, miałam ograniczony budżet i pieniądze wyliczone co do grosza. Wpadłam więc w umówionym terminie, żeby je odebrać a on z rozbrajającym uśmiechem oznajmił... że tych pieniędzy nie ma i miał nie będzie. Stałam jak wryta, bo nie wiedziałam, co mam zrobić i powiedzieć. Tych pieniędzy nigdy mi nie oddał, a ja przegłodowałam ten czas, bo nie miałam za co żyć.

Co też zauważyłam już wtedy to fakt, że ten człowiek zupełnie nie przyjmował do wiadomości, że jego niepowodzenia (liczne z resztą) mogą być konsekwencją jego własnych działań. Zawsze winę ponosili inni lub złośliwy los, on był tylko ofiarą okoliczności. Na początku było mi go szkoda, że tak mu się nie układa, współczułam nielojalnych ludzi wokół niego, kibicowałam mu w dążeniu do kolejnych projektów, które kończyły się zazwyczaj kompletnym fiaskiem.

A więc sygnałów ostrzegawczych było wiele, ale ja nie potrafiłam i po części nie chciałam ich przyjąć do wiadomości. Za każdym razem, kiedy działo się coś dziwnego, przypominałam sobie te magiczne, zaczarowane chwile z początków naszej znajomości. Takie chwile były mi nadal serwowane, ale jakby rzadziej i musiałam się coraz mocniej starać, aby otrzymać nagrodę w postaci jego aprobaty. Zaskakiwałam go coraz nowymi niespodziankami, coraz trudniej było go jednak usatysfakcjonować. To w tym okresie zaczęła się w tej relacji seria odrzuceń i magiczynych powrotów, nagród i kar. Pracowałam nad sobą jak szalona, żeby ponownie wspiąć się na szczyt na którym znajdowaliśmy się na początku naszej relacji. Ale było to coraz trudniejsze, czasem miałam wrażenie, że on stracił już całkowicie zainteresowanie mną, ale potem ponownie następował okres uwielbienia.

Dziś wiem, że takich mężczyzn, świadomie manipulujących partnerkami, nazywa się psychofagami. Wtedy jednak byłam pewna, że chwyciłam Pana Boga za nogi...

c.d.n.

Odcinek 5 – Przebudzenie.

To znaczy wszyscy wiedzieli, że jest w ciąży, tylko nie ja. Ja dowiedziałam się wtedy, kiedy dziecko się urodziło. Od samego tatusia.

Pamiętam, że kiedy już mi to powiedział, licząc na wyrozumiałość, którą zawsze ode mnie dostawał, zrobiło mi się niedobrze. W tym momencie zrozumiałam, z jaką nędzną karykaturą miałam do czynienia. Zdołałam tylko wykrztusić z siebie: "Jesteś chory. To jest chore." Odwróciłam się i uciekłam, pobiegłam przed siebie na oślep.

Co mnie w tym jego wyznaniu tak bardzo zaskoczyło? Przecież to standard, najpierw jest ślub, potem dzieci, nic szczególnego... Wiem, strasznie to było naiwne, ale ja po prostu wierzyłam, że oni ze sobą nie sypiają.

Poczułam, jakbym w ciągu kilku minut wydoroślała, zrozumiałam. W końcu.
Jednak niestety nie stało się tak, że razem z tym "olśnieniem" znalazłam wyjście z tej sytuacji. Przeciwnie – stałam się na długi czas fizycznym i psychicznym wrakiem człowieka. Zaczęłam mieć problemy z odżywianiem, popadłam w bulimię. Miałam stany kompletnego otumanienia i depresji, nie spotykałam się z nikim, trwałam samotnie w swojej rozpaczy. Ze ślicznej dziewczyny zmieniłam się w zombie, przerzedziły mi się włosy, cera stała się straszna, raz byłam wychudzona, potem znów tyłam.

Zaczęłam się zastanawiać, co mam robić. Przyznam, że chodziły mi różne myśli po głowie: może się zemszczę? Może powiem jego żonie?

W tym czasie "moje kochanie" pokazało, na co go stać. Podejrzewam, iż zaczął potwornie się bać, że o całej sprawie komuś opowiem. Wszystkim tym ludziom wokół niego, rodzinie, znajomym. A był w tym okresie osobą znaną w moim mieście, to by oznaczało ruinę jego wizerunku. Dlatego zaczął mnie osaczać, rozsiewać o mnie plotki, robić ze mnie wariatkę, napuszczać na mnie jakichś ludzi. W moim stanie nie miał utrudnionego zadania – byłam wrakiem człowieka, byłam sama i nie umiałam się bronić. Nie będę tu opisywała wszystkich jego szykanów, dość powiedzieć, że zaczęłam myśleć o odebraniu sobie życia.

Ale pewnego pięknego dnia poczułam, że mam jednak ogromną wolę życia i że będę jeszcze szczęśliwa. Nagle zrozumiałam, co muszę zrobić – muszę się od niego całkowicie odciąć, tak, żeby więcej go nie widzieć, nie spotykać gdzieś przypadkiem. Postanowiłam zniknąć, zatrzeć za sobą wszystkie ślady. Dostałam ofertę pracy daleko, spakowałam walizki. Wyjechałam. Sponiewierana i chora, ale z nadzieją w sercu. "I’ll survive" śpiewałam pod nosem. Wiedziałam, że muszę teraz o siebie zadbać.
c.d.n.

Odcinek specjalny – Teraz.

Udało mi się.
Nie było to łatwe i lata minęły, zanim poczułam prawdziwą emocjonalną wolność. Pamiętam, że w pierwszych latach po mojej ucieczce miałam specjalne osoby kontaktowe, do których dzwoniłam, kiedy miałam palącą potrzebę, żeby odnowić z nim kontakt. A przyznaję, że miewałam ciągoty jak po odstawieniu kokainy. Nie opisywałam tu dokładnie wszystkich technik manipulacji, jakich używał ten człowiek, ale z perspektywy czasu i doświadczenia widzę, że był w tym fenomenalny.

Teraz myślę, że tamta historia wyszła mi w konsekwencji i po latach na dobre. Nigdy później nie wplątałam się w żaden inny toksyczny czy nawet trudny związek. Przepracowałam swoje problemy z dzieciństwa, które były przyczyną tego, że wplątałam się w tą całą aferę. Mam wspaniałego męża i jestem w partnerskim związku pełnym wsparcia i miłości.

Jednak do tej pory nie opowiedziałam nikomu o tym, co się wtedy zdarzyło. Mówiłam przyjaciołom tylko tyle, że byłam w toksycznym związku. Za bardzo wstydziłam się opowiadać o szczegółach.

Jednak teraz poczułam potrzebę wyrzucenia tego wszystkiego z siebie, swobodnego mówienia o tym. Nagle stało się dla mnie ważne uwolnienia się z tego wstydu, który nadal czuję myśląc o tamtych wydarzeniach. Z drugiej strony chciałabym przestrzec, szczególnie młode i niedoświadczone kobiety, przed tego typu "bezwarunkową miłością". Stąd pomysł na ten wątek.

Jeśli ktoś ma ochotę skomentować, podzielić się swoimi doświadczeniami lub zadać jakieś pytania to zapraszam do dyskusji. Dziękuję wszystkim podczytującym i pozdrawiam.

Jedyny powód do wstydu powinien mieć on. To on Ciebie wykorzystał,zmanipulował i zrujnował. Ale nic się nie martw,sprawiedliwość przyjdzie kiedyś po każdego i każdy będzie sądzony według swoich uczynków.
I cieszę się,że udało Ci się wyrwać z tego kręgu psychofaga:)

Zgadza się, wina jest po jego stronie, ale wiesz, jest coś takiego jak pytanie samej siebie: jak ja mogłam być aż tak głupia.
Przecież to jest taki podręcznikowy przykład manipulanta i mizogyna, a ja uważałam się za bystrą kobietę.
Dlaczego nie słuchałam swojej intuicji? Gdybym to zrobiła, wygrałabym na tym i ja i on. Niestety, dałam się złamać
i zapłaciłam za to straszną cenę.
Dziękuję za dobre słowo :-).