ile razy mówiliście kocham cie? - Netkobiety.pl

Taka właśnie myśł mnie naszła ostatnio. Ile? Każda historia gdzies tam ma swój początek i ta też ma. Kilka długich i intensywnych lat temu poznałam przez internet pewnego chłopaka (nie bede wymyslac imienia bo jest jedno prawdziwe). Od pierwszej chwili świetnie się nam pisało. Od początku nie ukrywałam, że zostałam rzucona przez innego (czyli już komuś mówiłam kocham cię, w sumie bardzo rzadko, bo i uczucie przyszło na sam koniec, taka sprzeczność) i jeszcze mnie to boli i szukam kolegi/koleżanki (mam potrzebę zwyczajną komunikacji). No i pisaliśmy, a że mój eks mnie w pewnej sprawie okłamał, coś mi w tym  koledze z internetu nie dawało spokoju. Ni z tego zadałam pytanie o wiarę (rzadko to robiłam i rzadko o to pytam), nie dostałam odpowiedzi wprost ale po kilku rozmowach usłyszałam że jest inna niż moja (nie jest ważna jaka). Nie powiem trochę mnie to uraziło, bo wolałabym to usłyszeć od razu (zadałam wcześniej pytanie) ale pisalismy dalej, częściej, intensywniej, zobaczyliśmy się na zdjęciach, aż pewnego dnia przeczytałam "kocham cie". Pamiętam, że siedziałam przed monitorem i wpatrywałam się w te słowa, no bo jak mozna kogoś kochać, z kim nawet nie rozmawiało sie przez telefon, nie widziało się nawet, no jak? może to zauroczenie? Dodam, że jak poznałam owego kolegę to i on stracił "koleżankę" na której mu zależało, a ja akurat wbiłam się w potrzebnym momencie, trochę pocieszałam, rozweselałam i sama dla siebie szukałam ukojenia (po swoim pierwszym długo wiele emocji we mnie siedziało). Sumując dzieliły nas kilometry i to dosyć spore i dzieliła religia, a co za tym idzie wiele kwestii życia codziennego, zwyczajów, obyczajów, świąt. I tak pewnego zimowego dnia przyjechał do mnie wcześnie rano pociągiem i wtedy pierwszy raz się zobaczyliśmy i porozmawialiśmy i wtedy poczułam, że to jest człowiek z którym mogę czuc się swobodnie, rozmawiać swobodnie i byc sobą, bez żadnych masek. Łzy poleciałymi po poliku kiedy odjechał pierwszy raz o tym mówię. Mijały miesiące, starał się do mnie przyjeżdżać co jakiś czas, rozmawialismy godzinami przez telefon, pisaliśmy i te listy elektroniczne i te papierowe. Różnica w kwestii wiary zaczęła mnie przerastać, próbowalismy o tym rozmawiac, każdde z nas miało swoje kwestie, on chciał bym poznała jego religie (i w sumie po cichu chciał by się stała moją) a ja chciałam żeby otworzył oczy (do tej pory uważam że sposób jaki patrzy w swojej religii jest płytki i bardzo dosłowny, może przez to że ja sama  religii nie traktowałam nigdy dosłownie). Nie lubiłam tych rozmów o religii, denerwowałam się gdy coś co dla mnie było nieoczywiste dla niego było (z biegiem lat uczę sie wiekszej tolerancji do tego co inne, co nie zmienia mojego zdania o jego religii). Nigdy nie postawiłam go w sytuacji wyboru ja lub jego religia, nie potrafiłam, dla mnie to byłoby niesprawiedliwe i bardzo samolubne. Dalej mijaja miesiące, a ja czuję, że coś we mnie się psuje, moje uczucia zachowują się inaczej niż do tej pory. (tak kochałam go i mówiłam te słowa, bo to on nauczył mnie mówic kocham cie). Miał wypadek i dał mi do zrozumienia słowem i zachowaniem że to moja wina (wcześniej była sprzeczka), strasznie mnie to zabolało i ponownie coś we mnie w środku pękło. Pozornie było dobrze, ale od środka czułam niepokój. Mieliśmy pewien kryzys i tak trochę na ostatni gwizdek przyjechał do mnie, zapudrowalismy problemy, ale one pozostały. Odjechał i zaczęłam mysleć, o różnych sytuacjach, o różnicach dzielących nas, zawsze twierdził że dla mnie zostawiłby tam rodzine i przyjechał tutaj (nigdy powtarzam, bym go nie zmuszała do takiego wyboru, co jednak musiałoby się zakończyc tym że któreś musi sie przenieść do drugiego). Jego przyjazd upewnił mnie w tym jak jest niedojrzały w wielu kwestiach i jak rani mnie szantażem emocjonalnym (jednej nocy tylko i wyłącznie swoim szlochem i rozpaczą powstrzymałam go przed zrobieniem czegoś głupiego) Po jego wyjeździe i tej sytuacji pekłam i nie potrafiłam sie posklejać, zdecydowałam że to koniec. Zabrzmi to okrutnie ale mam wrażenie że jednego dnia przestałam go kochać. I tutaj zaczęło się coś przez co znienawidziłam go, sama jego obecność mnie drażniła i swój telefon chciałam rozbić. Zaczęły sie telefony, smsy, szpiegowanie na portalach społ. (swoje pousuwałam). Ostatni raz gdy go widziałam był wrakiem człowieka, był zrozpaczony. Chciał mi dać wszystko, mozliwość utraty mnie sprawiła że w jednej minucie rozwiązał wszystkie problemy. Pojawił się nagle i nagle zniknął, wsiadł w pociąg i upił się z przypadkowo napotkaną kobietą (która miała jego tellefon) a ja wydzwaniałam do niego, zamartwiałam się co zrobi, po czym rano dostałam odp że jego koleżanka miała komórkę u siebie w torebce (zaopiekowała się nim, telefonu mu nie podała choc widziała że dzwonię, no bo co mozna powiedziec dobrego o kobiecie, która rzuca faceta, który dla niej przejechał taki szmat drogi i był w stanie dla niej zrobic wszystko niemalże) Bo tak był dla mnie dobry, wspaniały i powtarzam kochałam go. Szacunek i przyjaźń, którą chciałam dla niego zostawic, zostały zniszczone jego telefonami, smsami i szantażem. Dla mnie to był okropny czas, dla niego też, przy tym wszystkim coraz więcej krzyczałam na niego, błagałam żeby wyszedł do ludzi, spotykał się z innymi, zajął hobby i pozwolił mi dalej żyć. żadne argumenty nie pomagały a jednocześnie dobijał mniie fakt, że i rodzice dali mu do zrozumienia że nie tego po nim się spoodziewali (śmiem twierdzic że miał przez ten związek więcej kłopotów niz mowił mi, a mam ku temu dosyc mocne podstawy myślenia). Gdy opowiadał mi jak z kimś rozmawiał o tym rozstaniu, zmuszałam go by powiedział co ta osoba powiedziała (robiłam to specjalnie bo wiedziałam że powie że jestem okrutna) i nie myliłam się, choc on ciągle o mnie miał jaknajlepsze zdanie. Ostatniego smsa jakiego napisałam, nie pamiętam, ale wiem że był ostatni dzień roku a ja pół dnia przed pracą go skrobałam. Napisałam go jako okrutna kobieta i czułam sie z tym podle ale też nie kochałam juz tej osoby do której pisałam i nie rozumiałam dlaczego mnie tak przytłacza sobą. Po trzech miesiącach dostałam odpowiedź że kiedys zrozumiem co czuł, ale wtedy bedzie za późno. tak własnie było napisane, ja nie potrafiłam i nie chciałam odpisać. Po tym kontakt sie urwał, ja dalej ciągnęłam swoje życie, czasem zastanawiałam się co robi, ale nie pisałam, nie mogłam. Wiedziałam że mnie kocha i tylko tym go zranie mocniej i bede podsycać jego uczucie i nadzieje. Wtedy pamiętałam złe chwile, bo sam koniec był ich pełen. Minęły lata od tych dni, wspólnie spędzonego czasu. Ja mam życie poukładane i jestem szczęśliwa, ale naszła mnie chwila, niedawno rozmysleń o przeszłości. Zaczęłam myslec co zrobiłam, a co nie. Nie podoba mi sie jak go potraktowałam ale sama nie wiedziałam jak mam postąpic, nie lubie siebie w sytuacji gdy muszę komuś sprawic dużą pprzykrość a wtedy tak było, bo żadna prośba nie działała. Potrzebowałam lat, żeby zamalować złe emocje końca tego związku, teraz pamiętam to co złe ale i to co dobre. Miewałam momenty że chciałam się zapytać co u ciebie, ale cofałam dłoń, bo wiedziałam jak szaleńczo był zakochany i nie chciał mi pozwolic odejść. Więc minęły lata, poszperałam w sieci i znalazłam coś co sugeruje mi że ma żonę, może trudno w to uwierzyć ale poczułam ulgę, radość i wtedy te wszystkie niemówione słowa do mnie "to przez ciebie" "zrobie sobie cos" odeszły ode mnie i powrócił spokój w tej kwestii. Ostatnio zrobiłam głupotę bo napisałam krótkiego maila do niego, ale nie powiem że żałuję, może to się dzisiaj wydawać samolubne i egoistyczne, ale przyszedł dla mnie dzień, kiedy chyba muszę się rozliczyć. Nie liczę na odpowiedź, nie sprawdzam poczty, jestem spokojna i życzę mu udanego i szczęśliwego życia. Wiele nie napisałam co czułam wtedy i czuję teraz, to nie są żadne resztki miłości, to uczucie wygasło, zabito te resztki kilka lat temu. Mówiłam mu kocham cie, wiele razy, tego mnie nauczył i chyba nigdy tego sie nie dowie, to nie ma dla niego znaczenia, nie chce mu burzyc życia, bo boje sie że te uczucia uspił a ja je mogę odgrzebać i tylko dlatego mój mail może okazać sie głupotą. Zawsze pozostanie dla mnie osobą dzięki której nauczyłam się mówić kocham cię, nie chciałam mu wyrządząć krzywdy, a myslę że te kilka lat porządnie dało mu się we znaki. Mozna mnie różnie oceniać, kiedys sądziłam że przejdę wszystkie przeszkody, że uda mi się otworzyć mu oczy, teraz inaczej na to patrzę, nie mam już takich ideałów. Dla niego to jak patrzył i w co wierzył było najlepszym a moje podejście było niewłaściwe.  Pierwszy raz ,kiedy tak wiele o tym napisałam i opowiedziałam.  Czasem tylko myślę ile razy komuś ufamy ? Ile razy mówimy kocham cie? A za 10 lat wszystko to okazuję się często kompletnie niezgodne z rzeczywistocią. Nie szukam tutaj porady, nie zadaję pytania co dalej mam robić? Bo wiem, będe żyć i to najlepiej pełnią życia, tylko czasem myślę że pewne rzeczy mogłabym zrobić inaczej, ale cóż przeszłości nie zmienię ale teraźniejszość i przyszłośc buduję i chyba dlatego też napisałam