Nie daje rady - Netkobiety.pl

monisieeq proszę Cię, naprawdę mnie teraz posłuchaj..

Tak jak stwierdziła blimka, to nawet nie była miłość, Ty się zwyczajnie od niego uzależniłaś. Czytając Twój post w niektórych momentach czułam się, jakby to była opisana moja niedawna historia. Świetne dogadywanie na początku? Bratnia dusza? Jasne, zawsze taki jest początkowy etap znajomości, wszystko jest pięknie, ładnie....do czasu. Do czasu aż zaczniesz mieć w końcu własne zdanie, zaczniesz poświęcać samej sobie trochę więcej uwagi, przestaniesz wiecznie przyznawać rację, przestaniesz za wszystko przepraszać, przestaniesz wiecznie czuć się winna i można by tak wymieniać i wymieniać. Po pierwsze to wyzwiska i przemoc fizyczna jest niedopuszczalne, nie tylko w związku! Jak w takim razie masz się czuć przy nim bezpiecznie? On ma być Twoją ostoją, masz mieć pewność, zero wątpliwości, że z jego strony nic Ci nie grozi. A przecież te wątpliwości masz, prawda? Wystarczyła jedna sytuacja, a można było być pewnym, że się to powtórzy i powtarzało by się nadal. Mówił, że żałował? Że się zmieni? Hah, dobra bajka i marzenie "ściętej głowy". Chyba jesteś w stanie wyobrazić sobie teraz jaką mogłabyś mieć z nim wspólną "przyszłość". Naprawdę chciałabyś się przekonać w rzeczywistości czym jeszcze jest Cię w stanie zaskoczyć? Bo on się dopiero rozkręca.. Tacy ludzie się nie zmieniają, tylko mamią Cię sobą, tłamszą Cię, krytykują i odbierają pewność siebie. Sama zauważyłaś jak bardzo się zmieniłaś, tyle, że na gorsze. A chyba przy kochającej osobie właśnie powinniśmy zyskiwać energię do bycia jeszcze lepszym człowiekiem, wiesz o tym dobrze. I te powroty do siebie, najpierw jesteś ta najgorsza, a później wręcz przeciwnie, wynoszona na piedestał..to takie typowe. Uwierz, to nic nie znaczy, te piękne słowa nic nie znaczą, on wcale tak nie uważa. Też opisałam na tym forum swoją historię i dzięki uzyskanej pomocy tutaj zrobiłam to co już dawno powinnam była zrobić..odejść i pożegnać tego człowieka raz na zawsze! Sama widzisz, że ciągnie Cię on tylko w dół, że zatracasz samą siebie, swoją osobowość, pewnie kontakty z rodziną i znajomymi, że czas ucieka a Ty zamiast zmierzać do przodu, to się cofasz. Najważniejsze, to musisz raz na zawsze zerwać kontakt z tym człowiekiem. Teraz się rozstaliście, tak? Więc koniec to koniec, nie kontaktuj się z nim, nie pisz, zablokuj i usuń go ze wszystkich możliwych portali, telefonu, nie wiem gdzie tam go jeszcze masz. Zero kontaktu to zero kontaktu. I pamiętaj, że wcale nie musisz mu nic tłumaczyć! Nie daj sobą więcej manipulować. Tutaj też polecono mi pewną książkę i Tobie również zalecam tę lekturę:

"Nałóg kochania" E. Herzyk
http://www.kobieceserca.pl/e-booki/

Musisz odnaleźć w sobie jeszcze te pokłady wewnętrznej siły i uwolnić się z tej relacji. Mówię Ci to z własnego doświadczenia i doświadczenia pewnej koleżanki (_V_ pewnie prędzej czy później też zabierze tu głos ;). Każda z nas wracała chociaż raz i to właśnie była najgorsza decyzja podczas trwania tej znajomości. Zawalcz o siebie dziewczyno, póki jeszcze masz taką możliwość. Będzie Cię to kosztować wiele wysiłku, to taki detoks, odstawiasz swój "narkotyk". Ale uwierz, że to jest najlepsze wyjście, chyba, że siniaki, wyzwiska, kontrole, pomiatanie kimś, to dla Ciebie oznaka miłości? Nie obwiniaj siebie, Ty masz prawo się z czymś nie zgadzać, masz prawo mieć inne zdanie, masz prawo wyjść ze znajomymi bez niego, masz prawo robić coś wyłącznie dla siebie. Szanujemy się i kochamy, ale pozwalamy sobie na trochę swobody, rozwijanie się, na pasję i mnóstwo innych rzeczy. Nikt nie ma prawa zamknąć Cię w klatce i twierdzić, że jesteś tylko dla niego. Pamiętaj, że Twój komfort psychiczny jest najważniejszy. Jeżeli szukasz pomocy aż tutaj, to tego komfortu nie masz i wiesz, że coś jest nie tak, że zwyczajnie jest źle. Zrobiłaś pierwszy krok w kierunku naprawy tej chorej sytuacji, proszę tylko, nie cofaj się już teraz. Trzymaj się i dawaj znać ;)