Czy to obsesja? - Netkobiety.pl

Przyjaźnię się z pewnym facetem praktycznie od urodzenia. Już za dzieciaka mnie fascynował. Nie można powiedzieć, że fizycznie mi się podobał. Bardziej zachowanie, sposób bycia. Był czas kiedy ze sobą nie rozmawialiśmy i przez ten czas myślałam o nim, zastanawiałam się czy zadzwonić albo napisać gdziekolwiek. Niedawno odnowiliśmy kontakt i im dłużej rozmawiamy, im więcej się spotykamy tym większy mam w głowie mętlik. Aż ciężko to opisać. Mam ochotę z nim cały czas być, rozmawiać czy smsować. Przeglądam nasze wspólne zdjęcia, zastanawiam się co robi czy gdzie jest. Jak mówi, że nie ma czasu się spotkać jakiegoś dnia to wariuję, to jest wręcz fizyczne odczucie, ból. Wiem wtedy, że tego dnia,w którym go nie zobaczę  nie ma sensu nawet wstawać  z łóżka.  Dla nikogo innego nie jestem w stanie w niektóre dni (np. kiedy jest brzydka pogoda albo jak się źle czuję) zwlec się z łóżka ale jak on zadzwoni czy napisze wystarczy 15 minut i jestem gotowa do wyjścia. Staram się zainteresować tym co on żeby spędzać z nim jak najwięcej czasu.  Przy nim każdy dzień wydaje mi się lepszy, zapominam o problemach, kilkoma słowami potrafi poprawić mi humor, wyleczył mnie praktycznie z kompleksów. Jednocześnie myśl, że moglibyśmy stracić kontakt i nie widywać się codziennie sprawia mi ból i fizyczny i psychiczny. Byłabym w stanie zrobić naprawdę dużo żeby z nim rozmawiać i kontaktować się dalej. To na pewno nie jest miłość czy zakochanie, nie jestem zazdrosna o jego dziewczynę, wystarczy mi, że będzie dalej spędzał ze mną czas. Nie jest dla mnie nawet szczególnie przystojny, ot przecietny facet. Nie chcę nawet myśleć o tym co by było jakby coś mu się stało. Nie mieści mi się to w głowie. Jak się kiedyś lekko posprzeczaliśmy miałam takie mysli, że nie będzie chciał ze mńą rozmawiać, cały dzień chodziłam jak trup i wszystko mnie bolało, do tego byłam zestresowana.I tutaj pytanie do was: Zwariowałam? Powinnam jakoś zakończyć tą znajomość czy samo mi przejdzie? (trwa to około pół roku).