Czy walczyć... - Netkobiety.pl

Dziekuje. Myślałem o tym co mówisz, ale ja naprawdę taki nie jestem. W żadnym poprzednim związku mi się to nie zdarzyło. Swoją drogą Ona też kiedyś mnie odepchnela i powiedziała parę słów. Wierze w to, ze jest w stanie mi jeszcze zaufać. Płakała mi w ramie mówiąc, ze chce, ale nie potrafi. Ze kocha. Ze nie jest pewna tego co robi. Nigdy, przenigdy, świadomie bym jej nie skrzywdził. Chce jej to pokazać, ale nie do końca wiem jak.

Byłam kiedyś z facetem takim jak Ty - spokojnym, ułożonym. Pewnego razu coś co zrobiłam, go tak wyprowadziło z równowagi że zmienił się nie do poznania, powiedział że mam wypier***, itd. Przyznam że nawet zaczęłam się go w tamtym momencie bać, bo to było zupełnie do niego niepodobne. Ja tych słów nie uznaję, chciałam się rozstać. Płakał, błagał, mówił że to nie jest prawdziwy on, że on jest spokojny. Uwierzyłam, dałam szansę. Po paru miesiącach znów to samo, znów "wypier****", "won" i inne teksty. Potem znów płakał, znów błagał i znów mówił że to nie w jego stylu.
Tym razem nie dałam mu już szansy. Nie miałam pewności czy następnym razem ten spokojny człowiek nie walnie mnie w twarz.
Myślę że jest niewykluczone, że mógł stać się jednym z tych facetów którzy tłuką kobietę, a potem tłumaczą że to wina kobiety, bo on przecież z natury jest spokojny.
Dostał jedną szansę którą zmarnował, jeszcze długo potem walczył, a mnie to tylko wkurzało. Nie wróciliśmy do siebie.
Osobiście mam nadzieję że Twoja dziewczyna też do Ciebie nie wróci. Takie teksty są nie do przyjęcia.

Nigdy żadnej agresji cielesnej nie było. Jest to dla mnie nie do pomyślenia... jeżeli chodzi o słowa, to zgadzam się, ze nie powinno się ich używać. Spier.... powiedziałem w kłótni na odchodne, bo rozmowa była burzliwa z obu stron. Teraz obrazilem epitetem i gestykulacja. Nie ataku stricte wymierzonej w Nią, bezposredniej agresji. Poprostu cala frustracja ktora trzymalem w sobie przez te dni wylala sie ze mnie po paru piwach...

Wcześniej dla Ciebie było nie do pomyślenia wybuchnąć słownie.

Z tego co widzę to Ona się dystansuje i tak naprawdę wcale nie chce rozmawiać. Z jednej strony jest zero jakiegokolwiek zainteresowania co u mnie, co czuję i jakby już zamykała to wszystko ze swojej strony, z drugiej nie chce pozamykac do końca wspólnych zobowiązań. Ja wychodzę z założenia, ze jeżeli się decyduje 100% na zerwanie relacji to tak, żeby wszystkie wspólne sprawy pozamykac jak najszybciej. Jeżeli nie na 100 % no to próbuje jeszcze walczyc, chociaż próbować. A tu jest taki pat. Ani to ani to. Nie rozumiem. Chciałbym walczyć, bo cholernie mi zależy, ale to walka z wiatrakami.

Dzięki za odpowiedź, pewnie masz rację, ale spróbuję na spokojnie powalczyć o to jeszcze. Nie w sensie osaczania. Pokażę, że jeszcze gdzieś tam jestem, zobaczę, czy wykaże jakąkolwiek chęć naprawy relacji, skoro nie jest pewna. Jest sporo zobowiązań, które trzeba rozwiązać jakoś. Finanse. Powoli będę odchodził w swoją stronę. Mam się czym zająć i dbam o siebie. Nie zamykam się w domu. Potrafię być sam. Parę lat byłem sam i nie było mi źle. Po prostu mi zależy na tym, bo wiem, że moglibyśmy stworzyć jeszcze fajny związek.

Nie mam problemu z samooceną. Sam, dlatego, bo ja nie umiem skakać z kwiatka na kwiatek. Dla mnie musi być takie "Łał! Tak to jest ta" i dopiero wtedy się mogę otworzyć. W innym wypadku praktycznie od razu urywam kontakt. Pracuję nad sobą, o to nie ma co się martwić. Póki co nie zamierzam się odzywać. Próbowałem rozmawiać, ale nie da rady. Kocham Ją ale, jeżeli tak ma być to niech tak będzie. Tylko po prostu nie bardzo rozumiem tej sytuacji. Z jednej strony nie chce ze mną się spotkać ("Póki co"), z drugiej nie chce podjąć klarownej decyzji. Do końca miesiąca się wszystko wyjaśni. Ja póki co zamykam ten etap w swojej głowie.

Co Ty nie powiesz? Zamykasz Ty, Ona zamyka. Obawiam się, że nie wyciągnąłeś żadnych wniosków z tej sytuacji a o przyszłości waszej relacji zadecyduje tylko ona. I Ty się mienisz być mężczyzną? Na razie jesteś chłopcem wchodzącym dopiero w życie. To skąd u Ciebie tyle dumy i pychy przede wszystkim? Widać, że masz potrzebne cechy do bycia w związku, coś co nazywasz wiernością. Ale z czego ona wynika. Może z niedużego libido? Wtedy to żadna zasługa. Nie chcę Cię obrażać, to nie mój cel ale nie widzę u Ciebie żadnych wniosków i przemyśleń w związku z sytuacją, jaka miała miejsce między Tobą a dziewczyną.

Zobacz co sam napisałeś:

"Z natury jestem bardzo spokojny i coś mnie musi bardzo bardzo zdenerwować, żebym wybuchł. Myślę, że za wcześnie zamieszkaliśmy razem. Nie dotarliśmy się do końca."

Wg. mnie to zero refleksji nad swoim postępowaniem. Usprawiedliwiasz się, wynajdujesz powody swojego zachowania i nie zamierzasz go zmieniać bo "coś mnie musi bardzo bardzo zdenerwować, żebym wybuchł". A z tego co ja wiem, to każdy ma taką granicę zdenerwowania, ale nie każdy potrafi się kontrolować, kiedy zostanie ona przekroczona. A zapewniam Cię, że życie przyniesie takie sytuacje, że wiele razy ta granica będzie przekraczana. Ty nie potrafisz się kontrolować. (tego trzeba się uczyć aby żyć świadomie, obserwować i przewidywać swoje emocje świadomie, umieć sobie z nimi radzić).

Jeśli więc decyzja dziewczyny jest spowodowana tym co powyżej to jest to logiczne i sensowne. I wszystko w temacie.

Nie musisz się przede mną tłumaczyć. Inaczej będziesz działał pod publiczkę. Istotne jest to, żebyś Ty wiedział, co Ty powinieneś robić i jak Ty działasz i czego oczekujesz od innych, czego możesz się spodziewać po sobie. Nauka, o której piszemy może trwać długo, nawet całe życie i na pewno się nie skończyła. A żeby się nie dać wyprowadzać z równowagi warto nabrać dystansu do siebie i nie ulegać emocjom.

Nic nie zrozumiałeś albo tylko połowę. Takich sytuacji nie unikniesz i nie jest kwestia w ich unikaniu (to też) ale w radzeniu sobie w swoim zachowaniu w takich sytuacjach. Unikać, owszem można ale nie zawsze się da. Np. czasami żona wierci Ci o coś dziurę w brzuchu i "unikanie" może się dla faceta źle skończyć Czasami jednak jakiś problem trzeba rozwiązać. To kwestia właśnie panowania nad swoimi zachowaniami.

Hej, napisała, że chce się spotkać za dwa dni, bo podjęła decyzje co dalej. Szczerze mówiąc nie wiem po co pisać komuś wcześniej, że  się podjęło decyzje i zostawiać w niepewności. Szczególnie, że mieszkamy obok siebie. Taka formalizacja uczuć.