Niespełniona miłość. - Netkobiety.pl

Weź się ogarnij kobieto, bo jak to czytam to aż mi niedobrze.
Masz męża, dziecko, miałaś czas się wycofać, ale tego nie zrobiłaś.

Teraz Ci się w tyłku przewraca, bo siedzisz i wymyślasz jak to by było z tamtym facetem.
On taki bogaty, nie to co Twój, on taki przystojny, nie to co Twój. No w sumie dwie najważniejsze cechy mężczyzny.....

Czuję obrzydzenie do osób Twojego pokroju.

Miałam czas się wycofać, ale nie chciałam. Dlaczego? Bo nie chce niszczyć tego co mam dla czegoś czego nigdy nie będę miała. Dlatego zawsze będę walczyć o swoją rodzinę.

Nie wymyślam jak było z tamtym facetem, bo też nie było idealnie. I nie myślę o nim odkąd siedzę w domu czyli od 2 lat tylko odkąd się rozstaliśmy. To nie jest wynik tego, że mi się nudzi, nie mam co robić i wymyślam sobie różne bzdury.
Nie raz było ciężko z mężem, myślałam odwrócę się na pięcie i zostawię to wszystko, ale to by było za proste. Powtarzam to po raz setny, nie chcę zniszczyć tego co budowałam przez 7 lat.

I nie chodziło mi o to, że mój mąż jest biedny jak mysz kościelna, że jest brzydki jak Shrek. Zawsze był w moim typie, jest przystojny, pracę ma dobrą. Niczego mu nie brakuje.
Chodziło mi o to, że tamten facet "nie był dla mnie". Wyższa półka, nie to co ja - "szara myszka". Wydawało mi się kiedyś, że to nie ma przyszłości.

Może z mężem nie kochamy się, chociaż wydaje mi się, że jakaś iskierka jest, mała ale jest. Nie jesteśmy jakąś patologią, nie kłócimy się tak że rzucamy w siebie talerzami itp. Zachowujemy się jak normalna rodzina, nikt by nie powiedział, że nie ma już żadnej miłości. Potrafilibyśmy za sobą wskoczyć w ogień. I mieliśmy to wszystko zostawić? Po tym jak nie jedną łzę przepłakaliśmy? Po tym jak walczyliśmy o nasz związek tak mocno? Bo nie jesteśmy w sobie szaleńczo zakochani? Ale ufamy sobie, szanujemy.
Mamy dziecko, nigdy mu miłości nie zabraknie. Lepiej jak rodzą się dzieci w patologicznej rodzinie niż w pełnej tylko rodzice może już nie czują tego co czuli na początku?
Nie miałam fajnego dzieciństwa i za takich rodziców, którzy się szanują dałabym wszystko...

Kochasz albo nie kochasz męża.
Może jesteście na etapie przyjaźni i kiedyś się to ma szansę przeistoczyć w miłość. Nie znam takich historii, ale może ktoś zna i Cię pocieszy.

Kolejna Scarlett O'Hara....sorrki Autorko.
Ciągle się zastanawiam nad fenomenem kochania obu mężczyzn, i chyba im więcej mam lat,tym gorzej trawię takie pitolenie.
Byłaś zakochana w królewiczu...piękny,bogaty wykształcony,niestety kop w zad zakończył coś,co być może dla niego było zabawą.Ty,na odreagowanie znalazłaś substytut,wyszłaś za maż,urodziłaś dziecko...ale  chcesz tamtego,pomimo,że wiesz..że nie należysz do jego ligi?No to o co chodzi?Motylki w brzuchu,seks stulecia,fun?

Jesteś w stanie wszystko poświęcić...kolejna gałąź może Ci się nie trafić.
Chyba,co jest bardzo prawdopodobne...chcesz mieć ich obu,przecież nie zniszczysz w miarę stabilnego życia rodzinnego.

Pewnie tak. Na pewno by tak było.

Po związku z tamtym facetem nie od razu byłam z mężem, był jeszcze jeden związek, ale dopiero z mężem poczułam się tak na prawdę szczęśliwa.
Nie chcę nic poświęcać, za dużo mam do stracenia, nie chcę mieć ich obu, bo to nierealne.
Żaden seks stulecia ani fun. Miłość. Było mi z nim dobrze, byłam najszcześliwszą osobą może i zaśplepioną tą miłością.

Owszem,gdybyś jemu tak mówiła,porównywała,to zapewne małżeństwa by nie było.
Ty to masz w głowie,wystarczy.

A mąż...lepszy wróbel w garści,niż gołąb na dachu.
Tylko,że teraz myśli o niespełnionej miłości, wybijają jak zatkane szambo.
Sama powiedziałaś zresztą,że być może gdybyś kochała męża tak jak "powinnaś",to by tego uczucia nie było.

Ech.. bosze bosze.

Jak czytam o tych "wielkich niespełnionych" miłościach, których fundament osadzał się na tym, że jedno było z "wyższej półki/ligi", a drugie 'szara mysz' niegodna stóp panu całować, to się we mnie przewraca..

Ludzie, jak bardzo trzeba się czuć nieatrakcyjnym/-ną żeby idealizować LATAMI (!! ..fa) kogoś, bo ma symetryczne rysy twarzy i kasę?
Nigdy tego nie pojmę. Ale to pewnie dlatego, że mam sporo doświadczeń z przystojnymi panami przy kasie, którzy są dla mnie TAK SAMO ludzcy i tak samo na nich "zasługuje" (jeśli już posługujemy się tą retoryką) jak taki pan na nas, skoro nie spitala od nas na drzewo.

Jak słyszę o takich historiach to mam 100% pewności, że obsesja ma źródło w prostym fakcie: "szara mycha" nie miała okazji/sposobności przebywania/spotykania się z mężczyznami, którzy jej by się podobali naprawdę, dlatego gdy już się 'trafiło' to jak ślepej kurze ziarno i kura będzie to ziarenko w dziubku mielić i trawić godzinami. Aż z głodu padnie, bo się boi dzioba otworzyć żeby jej to ziarnko nie wypadło albo kto nie ukradł.

Ludzieeeee.
Twarz (przystojna) i trochę banknotów w portfelu nie robią z faceta Boga do którego się trzeba modlić !!

A męża szkoda, bo na bank nie ma pojęcia skąd problemy w związku.. i jeszcze dziecko.
Przerażające jak wielu dorosłych ludzi nie potrafi odróżnić projekcji swojego mózgu od rzeczywistości.

Niestety takimi platonicznymi love ludzie żyją latami.
Ja mam teraz odrazu taki czujnik, że jak ktoś mi mówi (albo wyczuję), że ktoś wzdycha do kogoś na zasadzie "zakochałem się w jej oczach" i na pewno byłaby z nas piękna para, to ja traktuję takie osoby na równi z obłąkanymi. Nie żartuję. Porozmawiam, miło się uśmiechnę, ale raczej zdawkowo i unikam. Bo dla mnie to zakrawa jednak na pewne stany z pogranicza choroby psychicznej. Bo czym innym jest choroba psychiczna jak nieumiejętnością odróżniania rzeczywistości od marzeń czy majaków?

Smutne, że wielu takich ludzi ma Rodziny, wychowują dzieci. Co zrobić.. Za mało edukacji psycho-emocjonalnej i wychodzimy z różnych mądrych szkół jak Zombie, nic nie wiedząc o relacjach kompletnie.

Flammable, przeczytałam wszystkie Twoje wypowiedzi z uwagą. I w zasadzie RavenKnight już w swoim drugim poście podsumował sedno Twojego problemu.

I to całkiem poetycko zważywszy na ...smutną prozę życia, jaką wiedziesz u boku męża.

Trochę w życiu widziałam i potwierdzam co pisze Rycerz , ale Ty, Księżniczko, musisz spaść na ziemię z tego galopującego białego rumaka, którego cugle trzyma Twój Wymarzony Książę, żeby się przekonać, że jest tak, jak piszą wszyscy moi Przedmówcy.

Tak to widzę

RavenKnight ujmował poetycko, ja, że wieczór, chciałam trochę bajkowo, dziecinko.

You need to take the red pill
https://www.youtube.com/watch?v=zE7PKRjrid4
A tak na poważnie to zbudowałaś sobie jakiegoś Matrixa kobieto i żyjesz w nim. To nie może skończyć się dobrze. Pora zejść na ziemię

Po tych wszystkich wpisach wychodzi na to, że to jedynie moja wina, że w moim małżeństwie się nie układa, a tak na prawdę to ja najwięcej o nie walczę. Nie będę opisywać całego swojego życia, relacji z mężem.
Mam wrażenie, że myślicie, że ciągle przy każdej okazji myślę jak by to było z poprzednim facetem, że pewnie byłoby lepiej. A tak nie jest. Nie myślę o nim codziennie całymi dniami. Nie wiem jak by to z nim było w życiu codziennym.
Przyznaje on jest moim ideałem a dlaczego? Ciężko opisać, ale przy nim czułam się najszczęśliwsza na świecie, on też był szczęśliwy. Ale nie wyszło nie udało się, nie umieliśmy przebrnąć przez problemy. A moje małżeństwo... Hmm też byłam szczęśliwa, bardzo. Zresztą nie wychodziłabym za mąż gdybym nie była szczęśliwa, ale pewne problemy, pewne sytuacje oddalały nas od siebie. Aż w końcu szczęście i miłość gdzieś uciekło. Zostało to przyzwyczajenie.
I nie to nie przez tamtego mężczyznę, bo wtedy w tamtych sytuacjach nie miałabym siły czasu, żeby jeszcze myśleć o nim.
Po prostu mój mąż mnie zawiódł w kwestii, w której powinnam na niego liczyć, wtedy kiedy go najbardziej potrzebowałam on się ode mnie odwrócił. Mimo tego twierdził, że tak strasznie mnie kocha. Ale na tym miłość nie polega. Dlatego się zaczęłam oddalać, on też. Do dzisiaj mam żal do niego mimo, że minęło tyle lat.
A jak bym chciała porównywać męża z tamtym facetem, tak na poważnie, to wiem, że tamten nigdy by się tak nie zachował jak mój mąż. Zawsze mnie szanował. Nigdy nie usłyszałam od niego złego słowa. Nie był tylko przystojny, bogaty itp. jak wszyscy piszecie. Był/ pewnie jest dalej dobrym człowiekiem. I tylko tą kwestię mogę porównywać. Życie dało mi w kość. W dzieciństwie, w małżeństwie. Ciągle musiałam walczyć. I dlatego nigdy nie porównywałam kogoś pod względem pieniędzy czy wyglądu, bo wiem, że to są podrzędne rzeczy. Kiedyś nie uważałam się za szarą myszkę, nie myślałam, że nie pasuje do tej mojej niespełnionej miłości. Teraz z biegiem czasu tak mi się wydaje. Aha, no i nie zostawił mnie dla innej.

Oczywiście żadnych konkretów, bo żeby je przekazać trzeba byłoby zejść z obłoków...
Bujając zatem w obłokach odniosę się do tych niekonkretów.
„Ty najwięcej walczysz o małżeństwo”. Dokładnie to jak ta walka się odbywa? I kolejna sprawa: „walka”. Jakby w małżeństwie nie można było normalnie rozmawiać, okazywać sobie uczucia (czy to pozytywne, czy to negatywne), kłócić się, dochodzić do kompromisów itp. Nie. To musi być patetyczna walka. Bujamy zatem w obłokach dalej...

Eee tam ciężko. Już inni opisali bardzo trafnie: nieco wyższa liga + zakończenie związku nie po Twojej myśli, co wywołuje  uczucie ogromnego niedosytu + platoniczne obecnie uczucie i bujanie w obłokach: co by było gdyby...
Taki to ideał w Twojej głowie.

Mam wrażenie, że sama siebie oszukujesz. Sabotujesz swój związek przez Ideała i sama nie zdajesz  sobie z tego sprawy, chociaż wskazówki co do tego faktu czarno na białym sama przedstawiasz w swoich postach. Twój mąż Cię zawiódł (znowu ten konkret ), a Ty nie pomyślałaś ale pomyślałaś, że Ideał by tak nie postąpił. Skoro nie pomyślałaś o Ideale to uznać można, że on nie ma wpływu na Twoje codzienne relacje z mężem. Skoro jednak pomyślałaś to jednak Ideał zawsze miał, ma i będzie mieć wpływ na to jak zachowujesz się i jak myślisz, a przez to jak układasz relację z mężem.
Nigdy pełnego zaangażowania w "walce" o małżeństwo nie mogło w takiej sytuacji być, nigdy nie ma i nie będzie. Bo jesteś niezaangażowana/zaangażowana myślami w: co by było gdyby. Podmiotem zaś gdybania nie jest Twój mąż i małżeństwo, ale Ideał i związek/niezwiązek z nim.

Jakby Ci to powiedzieć... Dokładnie to właśnie robisz. Porównujesz męża do Ideału. O tym w istocie jest ten wątek: Twoja niespełniona miłość. Jak rozumiem niespełnioną była przed Twoim małżeństwem i towarzyszy Ci od czasów niespełnienia, więc w tym momencie dochodzi do zjawiska: zarzekała się żaba błota...
Idąc jednak tokiem myślenia żaby: jeżeli małżeństwo wtedy nie miałoby sensu, gdyby porównywała męża do Ideału, to jaki sens ma obecnie to małżeństwo, gdy robi dokładnie to: porównuje męża do Ideału?

Gdyby Ideał się zmaterializował rozwód byłby jutro. Aż tak w obłokach nie bujasz, żeby nie dostrzegać, że Ideał jest tworem wyobrażonym. Wystarczający, żeby schrzanić realne małżeństwo, ale niewystarczający, aby do małżeństwa z nim doszło, ergo tkwisz w małżeństwie realnym, choć wolałabyś w wyobrażonym i fakt ten nie ma żadnego absolutnie wpływu na małżeństwo realne...
Tymczasem walka o małżeństwo trwa...

1.To jest sedno twojego peroblemu (witaj w klubie ) Masz kompleksy, czujesz sie niedowartosciowana i podswiadomie chcesz sie z nich wyleczyc facetem z "wyzszej polki". To bybylo fajnie tak pomyslec - " Taki facet jak on chce mnie. MNIE! Mnie a nie jakąś pania prezes Kowalską!"

Drrugi problem polega na tym, że ty nie jestes zakochana w tamtym facecie, tylko w swoim wyobrazeniu o nim. Pamiec ludzka jest zawodna w zaleznosci od potrzeb przejaskrawia albo wady, albo zalety.  Kiedyś  było fajnie, rozpadlo sie bez widocznej prrzyczyny kiedy wciaz byliscie na eotycznym haju nowej znajomosci. Twoj mozg uznal, ze to byl stan wlasciwy dla tamtego zwiazku i na tym fundamencie opal wszystkie wspomnienia.

Ten zwiazek byl jak hollywoodzki romans - skonczyl sie w najlepszym momencie, pozostawiajac widza w nadziei, ze tak pozostanie na zawsze.

Obudz sie kobieto... wyszlas z tego kina 8 lat temu...