w każdej dziedzinie życie dopada mnie depresja.... - Netkobiety.pl

Masz wejść do internetu, namierzyć najbliższą poradnię psychiatryczną i zapisać się do lekarza na pierwszy wolny termin. Depresja to jest choroba. Nerkę chorą leczysz, a chorych, destruktywnych emocji nie?

Potwierdzam. Masz depresję i trzeba to leczyć. Jak każdą inną chorobę.
Podobno najlepsze efekty leczenia daje połączenie farmakoterapii z psychoterapią. Czyli niestety ale dwóch specjalistów do kompletu: psychiatra i psycholog.
Współczuję Ci bardzo, że mimo innych problemów (choroba dziecka) doszła Ci jeszcze choroba własna. Ale dobra wiadomość jest taka, że nie jesteś pierwszą osobą z takim problemem i ludzkość już wynalazła pewne sposoby na zaradzenie tej niedoli. Pomyśl, jak niefajnie by było żyć np. w XIX wieku, jak jeszcze ludzie nic nie wiedzieli na takie tematy... A teraz wcale nie musisz być pozostawiona sama sobie. Wiele innych osób korzysta z takiej pomocy i pomogło im. A chyba Ty aż tak bardzo się nie różnisz od reszty ludzkości, żeby Tobie nie pomogło to samo, co innym dało rade pomóc? Nie masz się na prawdę czego wstydzić, ani obwiniać siebie (aczkolwiek takie myśli i uczucia są mocno związane z tą chorobą, wiec żebyś przypadkiem nie wpadła w jeszcze większe poczucie winy - za to, że czujesz się winna - bo zrozum, że to w Twoim stanie raczej naturalne, że masz zniekształcony sposób myślenia i odczuwania).
Życzę Ci dużo zdrowia, przytulam mocno!

Wiem,że powinnam walczyć bo mam dla kogo dla dziecka i meza.To nie jest tak ze oni mi dokuczaja,że nie pomagają nawet mi ich szkoda bo ich też ta sytuacja zaczyna przerastac, bo wiedzą że jest dziecko które nie da rady bez mojej pomocy.Muszę brać jakieś tabletki żeby dawać radę, bo sama sobie nie pomogę. Do tego mieszkamy w bloku,zero ogródka, do tego sama z dzieckiem.Mamy gdzie jechać poza miasto i do kogo ale teraz przez te chorobę i diagnozy musimy tu być. TAK mi brakuje ludzi i rodziny,rozmów tu i teraz nie telefonicznych.Co się że mna stało, jestem chyba dzieckiem nadal i nie umiem stawić czoła rzeczywistości która mnie otacza to jest przerażające!  Chyba mnie Bóg każe,wiele błędów popełniłam i chyba to taka nauczka za wszystko. Depresja to rak który wyjada mnie od środka, sieje spustoszenie,czuje taka straszna niemoc,jakbym się dusila a poranki są tragiczne kurwa!!!!!

Dobrze ze jesteście ludzie! Do wierszy nie mam głowy,więc poetka nie zostanę raczej.Płacze dużo ale po kryjomu żeby syn nie widział bo szkoda mi go. Ważne jego zdrowie,ale moje też bo jak się Ja posypie to będzie over. Życie w mieście mi nie pasuje,jak patrzę na tych ludzi co wychodzą na balkon i to jest ich jedyny azyl to mi serce pęka, całe życie na wsi spędziłam a w mieście lubiłam być na chwilę ale niestety tutaj praca i nic się nie poradzi.Jestem bardzo emocjonalna to prawda i nie radzę sobie,nie mam motywacji.W depresji to jest dziwne że odpuszcza wieczorami,może dlatego że kończy się dzień i noc do odpoczynku,a potem ranek i znowu to samo.Kiedy się zacznie układać i wreszcie wyjadę do rodzinnych stron z dzieckiem, usiądę na chustawce u mamy i będę się delektować długimi ciepłymi wieczorami tego lata,oby bez tej podstępnej towarzyszki D.

Ja też nie lubię dużego miasta.
Może pomyśl, żeby za jakiś czas jednak się przeprowadzic na wieś, lub do małego miasteczka (takiego małego, że prawie jak na wsi:-)? Wtedy będzie Cię ta nadzieje trzymała, bo będziesz wiedziala, ze w tym mieście nie musisz się kisić do końca życia.

Na wsi mamy dzialke,to nasz azyl na weekendy itd ale poki co narazie o domu tam nie myslimy,moze za pare lat sie postawimy na emeryture   Walcze ze soba,kazdego dnia zeby nie zwariowac...placze w ukryciu a raczej rycze w poduszke zeby zagluszyc i stłumic ten ryk. To tak boli wszystko strasznie i te piepszone lęki o dziecko,o wyniki itd. Nie mam sily gotowac,nie mam sily na nic,do wszystkiego sie zmuszam,chodze jak zombi,czasem to mysle czy Ja to Ja czy zyje czy nie. Szukam specjalisty,ktory pomoze bo czytam ze ludzie wychodza z tego dzieki lekarstwom i terapii,nie wiem czy bede umiala sie otworzyc przed pschiatra/psychologiem ktos obcy czy zrozumie co czuje? Wiem,ze to specjalisci,ale mam mieszane uczucia. Nie jestem dobra w prowadzeniu monologu zyciowego,ale musze sie przekonac,musze sprobowac bo co mam za wyjscie? Od zawsze mi towarzyszy ta piepszona choroba,teraz dopadla mnie trzeci raz i kiedy odejdzie? Silni ludzie mi imponują,bo umieja przezwyciężać swoje slabości i ida na przód. Ech

"czasem to mysle czy Ja to Ja czy zyje czy nie"

Czy to znaczy że masz stany derealizacji i depersonalizacji?

Przede wszystkim - wielu rzeczy robić nie musisz. Odciąż się trochę, przecież możecie np. jadać na mieście, zamawiać czasami do domu. Nie musi być zawsze posprzątane.
Po drugie - ważne jest żebyś też nad sobą pracowała, nic się nie stanie samo. Przede wszystkim powinnaś pracować nad dystansem. A naprawdę da się.

Polecam Ci to nagranie:
https://www.youtube.com/watch?v=5Cue7s-l9hU
jak i wszystkie inne z tego kanału na YT.
ZAPEWNIAM CIĘ że te nagrania są bardzo pomocne.

Minimalnie ciut lepiej,może dlatego że wyniki dziecku wyszły dobre,teraz do końca czerwca czekać na kolejną wizytę i oby nie zachorował i kolejne badania żeby odnaleźć "co robi robote" w nerce.Czekam,mierze co chwile gorączkę, wpadam w paranoje, strach.W weekend pojechałam autem na zakupy,oderwać się i na chwilę zapomnieć chociaż może to nie najlepsze słowo. ECH.... Muszę podpytać lekarza czy mogę wyjechać na wieś z dzieckiem na weekend ma być upał, przecież nie mogę czekać w bloku na najgorsze,tak się żyć nie da poprostu.Synek też potrzebuje tlenu :-) Tłumacze sobie już wszystko na różne sposoby,próbuje walczyć...raz lepiej raz gorzej.