Brak dzieci i ratowanie małżeństwa. - Netkobiety.pl

"często myśli o rozstaniu skoro nie możemy mieć razem dzieci"
- jak dla mnie, to ona Ciebie nie kocha, tylko traktuje jak dawcę nasienia. Wybacz dosadność, ale ja takiej postawy nie umiem zrozumieć u kogos.
No chyba, że można by to jej stwierdzenie zrozumieć inaczej: że chodziło jej o Ciebie właśnie i Twoje szczęście, że jak ona nie może dzieci mieć, to żebyś chociaż ty je miał (z inną) i dlatego lepiej, żebyście się rozstali.
Myślę, że powinieneś trochę podrążyć ten temat, to się wtedy dowiesz dokładnie jakie ma poglądy. Bo tak, to można tylko zgadywać o co jej konkretnie chodzi. Moze u psychologa by było dobrze taką rozmowę przeprowadzić (w obecności osoby trzeciej będzie jej głupio się fochować i moze wtedy normalnie porozmawia o tym, co myśli i czuje). Też może psycholog by jej jakoś przetłumaczył, ze na dziciach świat się nie kończy i że nie można w nieskończoność się dołować. Bo życie toczy się dalej i czy ona na prawdę zamierza do końca swego życia się umartwiać (a Ciebie przy okazji)?

Przede wszystkim, Autorze, współczuję szczerze - zarówno niemożności posiadania dzieci jak i kryzysu w związku.

W twojej żonie dostrzegam pewne cechy, które widzę u mojej mamy. Nie łatwo żyć z takimi osobami - trzeba dużo miłości z obu stron.

Po pierwsze, egoizm w przeżywaniu swojego cierpienia. Twoja żona nie wykazuje w stosunku do ciebie żadnej empatii. Jeśli ona cierpi, to należy jej się wsparcie i współczucie, bez względu na to, co przeżywają osoby wokół niej. A przecież równie dobrze to ty mógłbyś jej zarzucić, że kiedy przechodziłeś depresję, ona cię nie wspierała, tylko skupiała się na własnym cierpieniu. Nawet, jeśli ona tego nie dostrzega lub wręcz się wypiera, dla niej własne cierpienie jest na pierwszym miejscu i póki trwa - dla cudzych emocji miejsca nie ma.

Po drugie, twoja żona stonowane emocje odbiera jako brak zaangażowania. Zapewne sama, gdy coś jest dla niej ważne, przeżywa to na wysokim C - i tego samego oczekuje od innych. Uznaje gwałtowne emocje z dowód zaangażowania, traktowania sprawy poważnie. A jeśli ktoś potrafi emocje opanować, to znaczy, że tak naprawdę sprawą się nie przejmuje.

Poradzić sobie z taką osobą jest trudno, bo nie łatwo przebić się przez ścianę emocji i egoizmu, którą otacza się w kryzysie i pokazać jej drugą stronę medalu. Z tej perspektywy popełniłeś jeden błąd - starałeś się załagodzić sytuację i ukrywałeś swoje emocje, nie chcąc nimi żony obarczać. Nie jestem pewna, czy na tym etapie jest możliwe, że przebijesz się do niej zwykłą rozmową. Warto spróbować, ale może się nie udać.

Kiedy moja mama jest na tym etapie przeżywania emocji, znam tylko jeden sposób na dotarcie do niej - sprowokowanie gigantycznej awantury. Im bardziej ja wpadam w histerię, tym bardziej ona się tonuje. Oczywiście na początku jest święte oburzenie, wrzaski, dąsy i pretensje, ale gdy kurz opada, da się wreszcie normalnie porozmawiać. Ale to wymaga olbrzymiej ilości miłości po obu stronach, bo w innym wypadku taka awantura po prostu relację roztrzaska na dobre.

Autorze jako osoba znająca ten temat z drugiej strony..strony zony powiem Ci co moze czuć Twoja malzonka. Niemożność posiadania potomstwa to dla pary ogromny cios jednakże myśle ze większy dla kobiety. Ja osobiście przez długi czas czułam sie niekobieta bo jak to tak nie potrafię spełnić podstawowej funkcji kobiety i urodzić dziecka? Czułam do siebie niemalże pogardę. Po co sie stroić malować i podkreślać atuty kobiecości skoro jestem wybrakowana jako kobieta i zarazem zona. Wydawało mi sie ze zawiodłam na całej linii, siebie ale przedewszystkim męża. Walczyły we mnie dwie sprzeczności. Z jednej strony bardzo potrzebowałam jego akceptacji i czułości w tym trudnym czasie a z drugiej wydawało mi sie ze nie zasługuje by ze mną byl (nawet go poinformowałam ze moze sie ze mną spokojnie rozwieść i znaleźć kogoś kto da mu dzieci i nie będę miec o to żalu). Tak naprawde to był taki gest rozpaczy. Bardzo chciałam by powiedział wtedy ze gadam głupoty, ze za nic w świecie mnie nie zostawi i razem damy rade. Miałam to ogromne szczęście ze tak właśnie zrobił:) Dlatego gdy Twoja zona odpycha Cie to tymbardziej przy niej trwaj tak by uwierzyła ze kochasz ja bezwarunkowo i ze ten dramat was nie pokona. Mnie postawa męża bardzo pomogła i wkoncu razem przeszliśmy przez ten najgorszy czas.

Z kubłem zimnej wody mimo wszystko trzeba ostrożnie - jednego otrzeźwi, drugiego zmrozi na dobre. Ale z ludźmi w momentach gigantycznych kryzysów i przeżywania olbrzymiego cierpienia (a z pewnością tak właśnie czuje się twoja żona) bywa różnie i różnych rzeczy mogą potrzebować. Jedna kobieta potrzebuje wsparcia, inna zapewnienia o miłości, jeszcze inna świętego spokoju - a niektóre właśnie tego kubła zimnej wody.

Znasz swoją żonę długo, Autorze, więc przypomnij sobie, jak radziliście sobie z poprzedniki problemami, choćby małymi.

Chciałbym sprostowac jedna rzecz, o której nie napisałem w swoim poście. Mianowicie to, że miałem wsparcie w żonie gdy miałem depresję, tak naprawdę to dzięki niej zdalem sobie z tego sprawę. To ona pchnęła mnie do tego żebym się leczył i poszedł na psychoterapię. Pominalem ten wątek, ponieważ mój główny post i bez tego jest bardzo długi. Tak wiec, nigdy bym nie powiedział, że nie miałem w niej wsparcia.

Podjelismy temat terapii indywidualnej i juz pierwsze kroki zostały poczynione w tym kierunku. Wiec może za jakiś czas gdy przyniesie ona efekty, spróbuje usiasc i porozmawiać z nią o tym co dalej z  nami i naszym malzenstwem.

Poza tym póki co jest w miarę ok, wciąż bardzo daleko od tego co było, ale na razie unikamy trudnych tematów. Nie mniej jednak nie mogę pozbyć się uczucia, jakbym siedział na beczce z prochem i czekał tylko az wybuchnie. Nie wiem czy to moja intuicja czy już jestem do tego stopnia przewrazliwiony. Wiem jedno, jak tak dalej pójdzie to będę musiał wrócić na tabletki.

Walton Simons ja to wszystko wiem tyle, ze instynkt macierzynski jest gdzies tam w wiekszosci (bo nie w kazdym wypadku)wpisany w nature kobiety i jesli mozliwosci ciala nie ida w parze z ta natura to jest to dla kobiety bardzo niekomfortowa sytuacja. Po drugie swiadomosc ze "wina lezy po mojej stronie" jest dobijajaca. Ja wiem ze sobie z faktem nieposiadania dzieci jakos poradze (juz poradzilam stad nick feniks:)) Nie szlocham na widok wozkow z maluszkami, ciezarnych kobiet wsrod znajomych czy w rodzinie....ale czy moj maz rowniez jest z tym w pelni pogodzony? Przeciez on moze miec dzieci a  przy mnie jego marzenie sie nigdy nie spelni. Widze jak obserwuje dzieci znajomych, jak do nich lgnie i mam wtedy poczucie winy ze pozbawiam go czegos tak waznego. On nigdy nie wypowiedzial slowa skargi w tym temacie ale na pewno w jakims stopniu go to boli. Dlatego bede bronic kobiet ktore cierpia bo nie moga miec dzieci i twierdzic ze wiele z nich nie jest tak naprawde "zanurzone w cierpieniu ukierunkowanym na ich wlasne  niespelnione pragnienia". Niektore z nich cierpia bardziej dlatego ze w swoim poczuciu zawiodly partnera. Ja osobiscie bardzo cenie sobie moje malzenstwo, widze w nim ogromna wartosc i dla mnie  jestesmy rodzina mimo ze bezdzietna ale wiem ze niektorym spojrzenie tak na to zajmuje bardzo wiele czasu a innym nie udaje sie to wcale.

Skoro ona obecnie zachowuje się egoistycznie, a próby łagodzenia nie pomagają, to może czas na kubeł zimnej wody? Czy ty w ogóle jej wygarnąłeś (nie agresywnie, ale rzeczowo i spokojnie) jak się w tej sytuacji czujesz - ja dawca spermy i współżywiciel rodziny, który teraz jest bezużyteczny, bo nie ma dziecka. Czy wytknąłeś jej, jak bardzo pomija twoje uczucia? Że kreuje się na jedyną ofiarę, a przecież problem jest wspólny.

Co do źródeł - są dwa i bardzo proste, oba sprowadzają się do ról społecznych. Kobietom wciąż się wmawia, że sensem ich życia jest dziecko (widziałeś ostatnią kampanię prorodzinną, zachęcającą kobiety, by rodziły szybko, bo potem będą starymi i samotnymi karierowiczkami?). Wiele kobiet to łyka i ten przekaz tylko wzmaga naturalny dla wielu żal z powodu niemożności posiadania potomstwa. Stąd ta gigantyczna rozpacz - nie dlatego, że kobiety kochają bardziej czy mają silniejszy instynkt. Po prostu u kobiet ból napędza nie tylko instynkt ale i poczucie porażki w społecznie narzuconej roli.

Po drugie - dziecko to jest sprawa kobiety, równie powszechne przekonanie. Jej odpowiedzialność, jej problem, ale też jej tragedia. I stąd egoizm, przynajmniej po części. Tak długo, jak będzie się kobiety przekonywało, że ich miejsce jest przy dzieciach a faceta w pracy, tak długo one będą widziały w kontekście dzieci wyłącznie siebie, a facet w tym obrazku będzie sprowadzany do dawcy spermy i bankomatu właśnie.

Moja siostra też miała taką obsesję. Wreszcie się udało i po roku okazało się, że jednak macierzyństwo nie jest jednym wielkim permanentnym orgazmem, który najwyraźniej sobie wyobrażała. A po dwóch latach miała tak dość, że wpadła w depresję.

Powiem szczerze, wiej. Daleko.

Feniks35 - nie napisałam niczego takiego.

Napisałam, że jeśli kobieta uwierzy w to, że faktycznie jedynym sensem jej życia i jedynym sposobem na to, by w życiu się spełnić jest bycie matką (a jest to niewątpliwie obraz wciąż sprzedawany), to ta myśl POTĘGUJE NATURALNE I OCZYWISTE CIERPIENIE, wynikające z insynktu rodzicielskiego i potrzeby posiadania dzieci. Nie bez przyczyny mężczyźni zwykle mniej przeżywają tego typu tragedie. Nie dlatego, że mniej chcą dzieci, mniej je kochają, czy mają twardszą skórę - po prostu u nich wzorce społeczne nie potęgują naturalnego cierpienia. Mężczyzna nie jest mniej mężczyzną, gdy nie ma dzieci. Mężczyzny ludzie tak często nie pytają "dlaczego nie masz dzieci" - i nie jątrzą bolesnej rany. U kobiet na rozpacz z powodu braku dziecka nakłada się rozpacz (oraz gniew, złość i poczucie winy) z powodu nie wypełnienia swojej roli, swojego obowiązku, swojego powołania - sama o tym pisałaś. A przecież bycie matką to nie obowiązek i nie będąc matką nie jest się mniej kobietą, czy gorszą kobietą. A jednak kulturowe uwarunkowania dają już cierpiącym kobietom jeszcze więcej źródeł bólu.

Poza tym źródło/powód cierpienia nie ma wpływu na to czy cierpienie jest realne. Ból fantomowy - zupełnie realny. Cierpienie, którego źródłem nie jest wyłącznie instynkt i wewnętrzna potrzeba, ale też poczucie, że nie wypełnia się roli społecznej i jest się z tego powodu ocenianym - równie realne.

Rozumiem, że to dla ciebie drażliwy temat, Feniks - ale wypadałoby przeczytać ze zrozumieniem, zanim zasugerujesz, że jestem wyzuta z empatii.

A skąd przekonanie, że jeśli nie opieram swoich teorii na własnych doświadczeniach, to nie opieram ich na niczyich?

Moja mama wielokrotnie roniła, zanim udało jej się ciążę donosić, a po mnie więcej dzieci już mieć nie mogła, choć bardzo chciała. I gdy o tym rozmawiałyśmy, to nigdy nie mówiła o "czuciu w sobie życia" - bo tak źle znosiła wszystkie ciąże, że naprawdę czuła niewiele i w zasadzie zależało jej tylko na tym, by tym razem się udało. Dla niej ciąża i poród nie były mistycznym przeżyciem - były katorgą, konieczną, ale w pełni wartą, której nie wahała się przeżyć, byle mieć to upragnione dziecko. I tak długo, jak nie wychodziło i była przekonana, że nigdy nie wyjdzie, najbardziej bolały niezrealizowane marzenia i niespełnione potrzeby. Ale postawa koleżanek, dalszej (niewtajemniczonej) rodziny, pytania, to poczucie, że prawdziwa kobieta musi mieć dziecko - wszystko to jeszcze jątrzyło ranę.

Ty wyciągasz wnioski na podstawie jednego zestawu subiektywnych uczuć - ja na podstawie innego, przyznaję, że nie mojego własnego.