Z "drugiego wyboru" na "miłość życia" - Netkobiety.pl

Wiesz, że się z tym zgadzam Wielokrotnie pisałam o karykaturze związku, czyli 'związku z braku laku'/z rozsądku.

Również nie wierzę, że można nagle w żabce dojrzeć Księcia, wygoda i kalkulacja to jeszcze nie olśnienie

Czarnaczarna, ujmę to inaczej.
Wg mnie ludzie dobierają się na następującej zasadzie: Każdy chciałby kogoś, kto jest - pod wieloma względami - najlepszą wersją SIEBIE. To niezaprzeczalne, nikt nie chce kogoś kto jest postrzegany jako 'najgorsza swoja wersja' - mamy tego liczne przykłady na Forum: Żałosny, itp. - gdzie facet wymaga od kobiety by zaakceptowała fakt, że jest "męską cipą" i niczego od niego nie wymagała bo on sam niczego od siebie nie wymaga.
Tylko teraz właśnie..Myk jest taki, że JEŚLI chcesz być z kimś, kto jest 'najlepszą wersją siebie' to pytanie czy TY też jesteś najlepszą wersją siebie
Jak jesteś, to takich ludzi będziesz przyciągać a pozostali będą działać odpychająco, za to będą lgnąć do Ciebie. Bo zakochujemy się w ludziach, którzy nam czymś imponują, ergo - są swoją najlepszą lub bardzo dobrą wersją w czymś tam. 

Ale teraz.. Są sytuacje, o których piszesz, że pan Misio idzie na siłownię, a szara mycha nabiera 'charakteru' i pazura, czytaj: ulepszają swój model I w zależności od tego na ile są w stanie "dogonić" osobę, która uważa się od nich za lepszą i jest z nimi z braku laku, o tyle ich "punktacja na skali" tego drugiego wzrasta, ALE to wcale nie oznacza, że wskakują na pozycje pierwszego wyboru/najlepszej i pierwszej opcji. Dlaczego?
Ano dlatego, że po pierwsze tak jak napisałaś - człowiek jest z natury dość leniwy i prosty i jego mózg raczej niechętny jest akcjom w stylu - dogłębnej zmiany poglądów o danej osobie. To ta jak z opinię w szkole: ktoś kto na początku zyskał opinię wzorowego ucznia, potem może nawet się opuścić, a zostanie to praktycznie niezauważone.
I w drugą stronę: leń, który weźmie się ostro do roboty może liczy co najwyżej na 3 z +, bo nauczyciele "lecą na opinii o nim".

Jeśli zdarzają, a zdarzają (w ramach wyjątków) przypadki, gdzie ktoś faktycznie doznaje "wow" i dostrzega transformację u partnera, z którym był wcześniej z braku laku, to zazwyczaj po dłuższym niż krótszym rozstaniu i napotkaniu go w przypadkowych okolicznościach, gdzie może te zmiany w sposób niewymuszony i naturalny dostrzec i podziwiać. Tak na codzień to raczej bardzo trudne zachwycić się czymś, co uważamy za nijakie i mało wartościowe.

Mam wrażenie, że to zależy jak kto definiuje "związek z rozsądku" czy "braku laku" - jeżeli dziewczyna obniża poprzeczkę z milionera o ciele Adonisa do przystojnego i sympatycznego kolegi z osiedla to faktycznie myśle, że można się zakochać. Ba, czytałam nawet całkiem niedawno wiele żeńskich opinii jak takie związki z rozsądku wyszły im na najlepsze i po roku lub dwóch narodziła sie prawdziwa miłość.

Ile jest historii o wieloletnich przyjaźniach przeradzających sie w miłość ( co tez jest poniekąd "z braku laku" bo jak by sie sobie nawzajem przyjaciele tak podobali to pewnie by ze sobą juz dawno byli a nie po latach) ...

Moje osobiste doświadczenie jest takie - albo ktoś mi sie podoba/podobal w przeciągu 2-3 tygodnii znajomosci albo wcale. Mowię o tygodniach bo wielka role jak dla mnie odgrywa pewność siebie o charyzma - ktoś kto mi sie podoba na początku moze zostać zdegradowany do "ochydnego" po 3 tyg bo nie potrafi nawiązać fajnej rozmowy albo traktuje mnie jak swoją panią i władczynię. I generalnie ta opinia z początku pozostaje juz dalej.

Jedynym ewenementem jaki do tej pory poznałam to moj obecny narzeczony - jak go poznałam czułam motylki. Był całkiem przystojny, przynosił mo kwiaty, fajnego wzrostu. Pozniej odczułam jego drastyczny brak pewności siebie i depresje i zaczął mnie wręcz odpychać a wszystko w nim wkurzac. Pojechalismy do jego kraju pochodzenia Wloch i tam odzyl- zaczal smiac sie, spedzacie czas ze znajomymi, zabieral mnie w piekne miejsca i czulam ze buduje sie we mnie ekscytacja do niego i pasja. Wrocilismy do domu i tu znowu depresja a ja znowu mysle ze w co ja sie wpakowalam.

Wiec moze by strescic - wierze w rozwoj takiej milosci z rozsadku w cos prawdziwego jezeli partner zmienia cos drastycznego w sobie i na dlugi okres czasu. Np wychodzi z depresji i zyje pelna piersia. Jak dla mnie ta zmiana musi byc bardziej psychologiczna niz fizyczna typu "parter idzie na silke."

karinaaa, ludzie non stop się odkochują, bo coś się zmienia albo oni się zmieniają. Twoja historia byłaby przesłanką, że da się z "obłędnego zakochania" do niechęci przejść, ale jest to dośc popularny obrót sprawy. Tylko przeskok między niechęcią do ponownego zauroczenia jest nietypowy, ale jednocześnie z jakiegoś powodu za niego wyszłaś, więc jakiś punkt zaczepiania w przeszłości był. Niemniej interesująca historia.

ruda102, ja też uważam, że można być najlepszą wersją siebie w danym momencie, ale tak naprawdę człowiek nigdy nie może być najlepszy, bo każdy dzień daje mozliwość jakiegoś minimalnego chociaż rozwoju. Jednocześnie momenty bycia najgorszą mną zaowocowały cholernie fajną ewolucją w moim przypadku i pozwoliły mi być fajniejsza sobą niż kiedykolwiek. Taka dygresja.

Generalnie na pierwszy rzut oka się bardzo zgodziłam, ale potem zaczęłam myśleć, że strasznie powierzchowna rzecz ta miłość, skoro złe impresje z jakiegoś czasu mogą tak na nią wpłynać. Co w sytuacji gdy spotykamy kogoś i jest zajeboski, a potem ma jakiś kryzys przez dluższy czas i znowu jest zajeboski? Myślę, że raczej spojrzałabym na tę osobę z większym uznaniem i fascynacją, bo pokonała swoje demony, które każdy ma. I jest coś mocnego w zaufaniu, które ta osoba pokazała, w jakiś sposób pokazując swoją "słabość". Dla mnie to absolutnie nie jest minusem, ale na razie napotkałam tylko chwilowe "załamki".

Co by było gdybyśmy zmienili chronologię i związali się z osobą w kryzysie i byłoby tak sobie, a potem byłby przewrót i osoba by wyszła z tego powiedzmy dołka, i została najlepszą wersją siebie. Daliśmy radę być z nią, kiedy była w gorszym stanie i na pewno jakaś sympatia musiała chociaż być, więc dlaczego, po ewolucji nie miałoby się to przerodzić w "miłosć życia"? Ktoś kogo znamy tylko od tej dobrej strony może mieć naprawdę niskie "doły", tylko nie przyszło nam ich jeszcze doświadczyć.

Myślę, że by być udanym małżeństwem trzeba być chociaż trochę przyjacielem drugiej strony. Czy jeśli nie było zakochania, to czy taki spokojny żywot, spokojne uczucie przywiązania, sympatii i przyjaźni nie można nazwać miłością?

Znam ludzi, którzy mówią, że się nie chcą zakochać lub nigdy się nie zakochali. Część nawet uważa takie "przyjacielskie" uczucie za lepsze jakościowo. Generalnie to modelem lubianym tu na forum jest raczej eros niż storge.

Czarnaczarna ja też najlepszą dotychczasową wersją siebie osiągnęłam po tym, jak odbiłam się od dna po tym, jak stałam się wersją najgorszą.

Wchodzenie w związki będąc w epicentrum kryzysu uważam za pomyłkę - bo wtedy bardzo kusi, by euforię nowego związku wziąć za uleczenie i porzucić własną pracę na tym polu. A stąd już prosta droga do uzależnienia własnego szczęścia od drugiej osoby i stania się emocjonalną pijawką. W kryzysie potrzeba ludziom sprawdzonych przyjaciół a nie nowych kochanków. Oczywiście ja byłam idiotką i postanowiłam się z kryzysem mierzyć w pojedynkę - udało się, ale to była droga baardzo na około, a bliscy mogliby mi pokazać sporo skrótów, gdybym im na to pozwoliła. Z drugiej strony - teraz mam poczucie, że jestem silniejsza niż kiedykolwiek, bo zmierzyłam się z kryzysem sam na sam i wyszłam z tego zwycięsko.

Zgodzę się, że pokazanie słabości drugiej osobie to oznaka prawdziwego zaufania i jednocześnie jeden z najlepszych testów więzi łączącej dwójkę ludzi. Ja się poczułam w relacji stabilnie i zaczęłam mieć nadzieję, że może być z tego coś poważnego, trwałego i na lata właśnie wtedy, gdy pokazałam facetowi (wtedy jeszcze przyjacielowi) swój "miękki brzuszek" - i otrzymałam akceptację. I ponownie kilka miesięcy temu, gdy miałam krótki, ale gwałtowny kryzys - a mój wtedy już partner okazał mi pełne wsparcie, a mógł wyszydzić, bo dla wielu powód mojego załamania mógłby się wydać idiotyczny.

A skoro już o związku zaczełam...Wiesz, też byłam długo wierną apologetką storge. Nie jestem jakoś skłonna do emocjonalnych porywów, motylki w brzuchu przypominają mi raczej rewolucję żołądkową przed egzaminem a nie przyjemne doznanie. Randki stresują mnie bardziej niż rozmowy kwalifikacyjne. Flirtu za bardzo nie rozkminiam, przez lata moją strefą komfortu w kontaktach damsko-męskich był friendzone. I tak sobie właśnie wyobrażałam, że najlepiej byłoby sobie znaleźć takiego przyjaciela na życie a nie jakiegoś kochanka, z którym będę przeżywać romantyczne uniesienia.

Aż nie spotkałam swojego mężczyzny, który jednocześnie okazał się fantastycznym przyjacielem i powiernikiem - ale też ukochanym. Nadal uważam, że przyjaźń w związku jest na dłuższą metę nieodzowna. Ale już nigdy nie zadowoliłabym się samą przyjaźnią. Eros - ta chemia - też jest ważna, choć w inny sposób.

A wiesz, że to trudno stwierdzić, czy był grom, czy nie było. Na pewno była olbrzymia fascynacja od początku i pociąg seksualny, o którym pisze Elle - ale oboje się świadomie hamowaliśmy na początku i do związku jako takiego podchodziliśmy jak pies do jeża, parę miesięcy krążyliśmy wokół siebie w takiej przyjaźni, która bardzo dużo miała z flirtu i randkowania, ale jednak oficjalnie była tylko przyjaźnią. Więc może trochę ten grom stłumiliśmy? W każdym razie nie narzekam, bo burzy się boję

Mój luby to w ogóle ma pokerface podziwu godny - pamiętam, kiedyś się na spotkanie (przyjacielskie) wypindrzyłam w ulubioną kieckę, on w sumie skomplementował, ale nie jakoś wylewnie i generalnie nawet mu jeden palec nie drgnął w moim kierunku. A ostatnio mi wyznał, że myśli miał w tamtej chwili mało przyjacielskie W życiu bym się nie domyśliła.

Osoba, która już jest na ostatniej prostej i w sumie stoi już na własnych nogach, choć może nie całkiem pewnie moim zdaniem jak najbardziej nadaje się do związku. A może to tylko osobiste skrzywienie z powodu moich doświadczeń?

Faktycznie ciekawa historią, bo niejeden facet by odszedł myśląc, że chcesz tylko przyjaźni.
Widocznie sam też nie był pewny czy chce związku, ale całe szczeście w odpowiednim momencie razem zorientowaliście się, że to jest to.
Rzadka, ale przyjemna historia.

Długo to już trwa? Czujesz, że jest między Wami coraz cudniej?
Cały czas z tyłu głowy mam obawę przed takimi relacjami, tak zbudowanymi, ale z drugiej strony zaczynam coraz częściej odnosić wrażenie, że każda relacja jest indywidualną kwestią i wsadzanie jej w jakieś schematy, (które często tutaj na forum mają miejsce) są po prostu krzywdzące.

Znamy się ponad rok, jesteśmy ze sobą 9 miesięcy. Jest coraz cudniej

Bardzo dobrze się rozumiemy, wspieramy się. Myślę, że sporo nam dało to, że wiedzieliśmy o sobie dużo "najgorszych rzeczy" jeszcze zanim pojawił się w naszej relacji seks i związane z tym przywiązanie i zaangażowanie (seks to dla mnie taki "point of no return", po którym nie da się już udawać, że można relację cofnąć do punktu wyjścia, od tej pory jest "wszystko albo nic"). Wiedzieliśmy, w co się pakujemy.

Choć nie brakowało i błądzenia po omacku. Była taka "faza niepewności", kiedy już nie byliśmy po prostu przyjaciółmi, ale miłość i pełny związek wciąż nie były w puli do wzięcia, bo w sumie nie byliśmy pewni czy umiemy być w takim związku, a żadne z nas nie szafuje obietnicami i wyznaniami na wyrost. Na szczęście nie trwało to długo, może trochę ponad miesiąc. W miarę szybko okrzepliśmy, zorientowaliśmy się, że jedyne, czego temu związkowi brakuje, to oficjalne uznanie jego istnienia i potwierdzenie na głos naszych uczuć. A powstrzymuje nas wyłącznie lęk - i jakoś zdobyliśmy się na odwagę. Ale mogło to się skończyć po prostu relacją typu FwB - cóż, ryzyko.

Zdaję sobie sprawę z tego, że to mało konwencjonalna historia. Ale skrojona jest właśnie na miarę mnie i mojego faceta - i to mi w zupełności wystarcza. Zgadzam się, że wciskanie na siłę relacji w jakiś schemat, zakładanie, że jest tylko określona liczba "prawidłowych" ścieżek do prawdziwej miłości to bezsens. Ja bardzo długo nie mogłam sobie nikogo znaleźć, a mój facet zaliczył dwie spektakularne związkowe porażki właśnie dlatego, że nie potrafiliśmy lub próbowaliśmy na siłę wciskać się w schematy, które zupełnie dla nas nie działały. Dobrze, że wreszcie trafił swój na swego

Ja też się przyłączam do poczucia. Miałam kumpla, który sobie wkręcił rzeczy i probowal mnie przekonać, że skoro się z nim kumpluję to może nie widzę go od innej strony, tej dejtejbl. Ale akurat fizycznie nie jest jakiś be, acz nie porwał mnie, niemniej na pewno mi nie pasuje osobowościowo.

W mojej ocenie uroda jest stosunkowo względna i chyba nie taka powierzchowna, jak mi się wydaje. Na przykład ludzie, którzy mają jakieś skazy na charakterze lub są głupi po prostu szpetnieją w oczach. Nie jestem w stanie wyobrazić kogoś, kto jest urodziwy i sprawia wrażenie głupiego. Po prostu nie, nie idzie.

Patrząc na ewolucję moich uczuć do lubego, to pierwsze wrażenie było bardzo złe, ale ponieważ ono glownie polegalo na byciu "znajomym innych znajomych", jakoś się nie koncentrowalam na mieniu opinii czy jest zdatny czy nie do konsumpcji, raczej mnie wkurzał, nie wspominając, że miałam bardzo, bardzo zlamane serce i ducha w tym czasie. On jak się później okazywało też był właśnie przed pewnego rodzaju przepriorytetowaniami, z poprzednimi na pewno byśmy się nie dogadali na żadnym etapie. W sumie robil jakieś subetelne kroki, ale ja nie wspolpracowalam i nawet nie widzialam że coś się dzieje, więc nie próbowałam się zastanawiać czy cokolwiek pociągającego w nim jest. W sumie bardzo dobrze, że do nie poznalam lepiej wtedy, bo bym się raczej zniechęcila na amen.
Ja się staczałam jeszcze przez chwilę, żeby pozamykać wszystkie dramy, ten w tym czasie zaczął wdrażać swoje priorytety w życie. Ja jak osiągnęłam dno to bardzo szybko pod pewnymi względami zacząłam wracać do siebie i szybko bylam nowym człowiekiem. Zmieniły mi się przy okazji gusta i priorytety. I potem złożył mi życzenia na święta, poplotkowalam z przyjaciołką na ten temat i po tym, jak go opisalam dotarło do mnie, że jest fajnym czlowiekiem i właściwie osobowościowo w moim nowym guście. Ten popromieniowal urokiem osobistym i to też pewnie nie przeszkodziło. I na przyklad teraz wydaje mi się, że on bardzo dobrze wygląda.
W sensie, że potrafię się zatrzymać i zadumać w stylu "ale ciacho".

Są czasem takie opowieści, że komuś się ktoś podoba osobowościowo, ale fizycznie nie, ale mnie się to dotychczas nigdy nie zdarzyło. Znaczy ludzie mi się podobają osobowościowo pod pewnymi względami, ale jeśli zdatnie do związywania się, to nie wyobrażam sobie dylematu z drugiej strony w stylu: jest świetny, ale brzydki albo kurna, uwielbiam ją, ale nie mogę na nią patrzeć. Ale może to kwestia przeżycia czegoś normalnego. Ale wtedy wydaje mi się, że jesli ktoś wypięknieje, to może awansuje na "miłość życia".

Rozumiem ten pomysł, że ludzie estetyczni i pociągający to inna historia. Miałam takiego stereotypowo pięknego kolegę w klasie. I z jednej strony przyznaję, że estetyczny, ale nie wzruszył mnie ni trochę. I z tego co slyszalam wcale nie byłam jedyna. Co ciekawe dziewczyny się jarały innym gościem, który dla odmiany z obiektywnego punktu widzenia był nie za urodziwy - kolega tamtego, o głowe niższy Natomiast obaj byli zupełnie niegłupi.

I wrażenie pierwsze... no bardzo bliskie mi są Twoje odczucia, tylko ja lubię długie włosy, trampki i ciemne koszulki i raczej przylegające odzienie, a ten ubierał wymiętoszone koszulki akcji, gdzie był wolontariuszem (a miał tego dość by nie potrzebować niczego innego między lutym a listopadem), włosy miał krótkie (teraz akurat już bynajmniej nie, na co nie narzekam, ale ścina jak będzie mogl oddać na perukę, więc wroci do punktu wyjścia pod tym względem) i niestety dość niechlujnie to wyglądało w moim odczuciu. Trochę mu się stylówa zmieniła, a ostatnio to już w ogóle bo się przerzucił na business casual przez pracę (i bardzo go zachwyciło jak dobrze może wyglądać)... i generalnie kibicuję tej zmianie. Ale ten styl pośredni co miał był już korzystny dla niego, chociaż nie szczyt mozliwości na pewno. Na ten początkowy musiałam przymykać oko, ale oprócz tego, że przez to nigdy nie miałam go na celowniku, to potem już mi było obojętne.

"Generalnie na początku wyraźnie dostrzegałam jego urodowe mankamenty. Nigdy nie uważałam go za brzydkiego, po prostu za przystojniaka też nie. W momencie, gdy na dobre zachwyciłam się jego osobowością, wady wyglądu przestały mieć znaczenie, niektóre wręcz uznałam za dość urocze, ale większości po prostu już nie rejestruję."

Totalnie.

A na forum nowy temat, gdzie pani nie może zapomnieć o jakimś gościu z przyszłości i z mężem niby szczęśliwa była, ale chyba już jej przechodzi.

Owszem. Z jednej strony to jest taka rzecz, że związywanie się z kimś, kto jest niepociągający dla danej osoby to mało rozsądny pomysł, ale powinien chociaż takie kobiety zrozumieć, a nie opowiadać, że wszystkie są be. W końcu on sam jest na tej samej pozycji, co kobiety, które nie mają konwencjonalnej urody. Z drugiej strony znam masę facetów, których uważam osobiście po cichutku za rekordowo szpetnych i sporo z nich jest zajętych. Jest też popularny fanpejdż na FB o "ciekawie brzydkich mężczyznach", natomiast mało kogo interesują"ciekawie brzydkie kobiety" (No mnie interesują, ale ze mnie facet nie jest). Jednocześnie są panie, które też uważam za posiadaczki  rekordowo nieprzyjemnej powierzchowności i są faceci, którzy do nich wzdychają. (Mój najbardziej na "nieatrakcyjny" przyklad kobiecy na raz mial 3 adoratorow z mojego najbliższego kręgu, podczas gdy miała jeszcze chłopaka w tym czasie. Bardzo byłam zdziwiona). Ale jak taki delikwent patrzy na kobiety jak na numer oceny wyglądu, ale oczekuje od innych, że będą na niego patrzeć jak na kogoś o pieknym charakterze, to mnie to dziwi.

Ale znam ślicznego jak z obrazka jednego i też nie może babki znaleźć, więc chodzi po fejsie i smęci. Prawdopodobnie dlatego, że z osobowości jest z przeciwnego spektrum atrakcyjności.

Niemniej jeśli ktoś sobie ubzdura, że ktoś z kim nie wychodzi im związek jest miłością życia? To czy ktoś kompatybilny i teoretycznie z dobrymi cechami będzie już zawsze "drugim wyborem"? Tak na logikę to to za cholerę sensu nie ma. Jak się z kimś nie można dogadać, to jak ten ktoś może być miłością życia?