Wychowanie dziecka to nie tor wyścigowy - Netkobiety.pl

witam, mam takie samo/podobne zdanie co autorka (jeśli faktycznie autorka tak sama od siebie stwierdziła, że jej dzieci nie będą brały udziału w żadnym wyścigu - to serdecznie gratuluje). Ja do takiego zdania musiałam dorosnąć i trwało to bardzo długo. Może dlatego, że prowadzenie swojego dziecka przez tzw. socjalizacje nie napotykało na żadne wyboje. Nie ukrywam, a nawet ostatnio coraz częściej sobie to przypominam, że pierwszą myślą, jaka mi towarzyszyła gdy ją urodziłam, to było pragnienie/marzenie abyśmy kiedyś były przyjaciółkami, aby lubiła czytać i abyśmy chciały o tym co czytałyśmy dyskutować i aby polubiła nici np. szydełkowanie. Tak się stało, jak sobie wówczas zamarzyłam. Zaczęła mówić pełnymi zdaniami prawie równocześnie z pierwszymi krokami, zawsze się dobrze uczyła, no i pochłaniała książki, elokwencja, swoboda w komunikowaniu to poważne czynniki wpływające na edukację w ogóle itp..... sądziłam, ze tak ma być, jakoś nie zauważałam, że koleżanki syn jest rozrabiaką szkolnym, że wagaruje, że, że. Minęły lata ... urodziła się wnuczka, byłam strasznie zawiedziona jej milczeniem, zaczęła mówić w wieku 4 lat, w wieku 7 lat (musiałam się nią zająć, bo urodził się jej brat) i była to droga przez mękę, ... czytała np. pietruszka zamiast uszka, doszła zamiast poszła itp. znała litery, a nie umiała ich czytać..... okazało się, że jest dyslektyczką, a ja??? płakałam, byłam zła, porównywałam ją z innymi dziećmi, a ona jakby widziała co czuję, co myślę i zaczęła się oddalać od mojej miłości, absolutnie nie chciała słuchać bajek, nie tylko nie chciała, ale broniła się od nich.... dysleksja rzutuje też na interakcje, nie miała koleżanek, sprawiała wrażenie wycofanego dziecka, często była smutna. I nagle mnie olśniło, że kocham ją taką jaką jest, że w miłości nie może być żadnych warunków, ani poświęceń, że to co zrobię, to zrobię z miłości. Dzis jest świadoma swoich "do0legliwości", mamy za sobą wspólne wypady w góry, na leśne pikniki, uczy się fryzjerstwa i właśnie!!! pytanie do jej mamy ktoś rzucił: a co do liceum nie poszła??? a czemu zawodówka? czemu, czemu, czemu i kręcą głowami. A jej mama jednym zdaniem odpowiada: będzie spełniać własne marzenia, nie będzie kolejnym magistrem, który podnosi wskaźnik bezrobotnych z wyższym wykształcenie i dodaje, że jest dyslektykiem, co sprawia, ze może nie udźwignąć ciężaru "wyścigu szczurów" w liceum. Faktycznie moja wnuczka od zawsze czesała lalki, psa itp. dziś jest zadowolona 17 latką, ma plany rozwoju swojej ścieżki zawodowej, jestem z niej dumna i nareszcie ja jako babcia zmądrzałam.......