Nienawidzę mężczyzn - Netkobiety.pl

Okej, to jeśli ja mam 0 kontakt z ojcem . Od dzieciństwa nie interesował się moim życiem to raczej męża nie będę mieć ? ( nie kpie)

Jeśli jestem tego świadoma i pracuję nad tym ? Będzie mieć to wpływ czy jednak będę wszystko  robić nieświadomie? Szczerze mówiąc ciężko mi się rozmawiać z facetami. Nie potrafię z nimi gadać.

To tak nie działa. Bez względu na to czy ktoś tak miał, czy nie, to w żadnej mierze nie przekłada się na Twoją osobistą sytuację. Każdy człowiek i każda relacja jest inna, więc naprawdę nie ma sensu porównywać Was i przykładać do jednego, wspólnego z innymi szablonu. Tylko on tak naprawdę wie co nim kierowało i co było przyczyną, że ograniczył kontakt. Nie jesteśmy także w stanie powiedzieć Ci czy jest szansa, że to się zmieni. Chyba, że potrzebujesz tak zwanej fałszywej nadziei, to wtedy napiszemy, co chcesz przeczytać.

To niej jest dojrzały facet. Co się tak intensywnie zaczyna, to się szybko wypala. Uzależnił Cię, pobudził w Twoim mózgu Twój układ nagrody, a teraz się wycofuje, a Ty desperujesz. Olał Cię nie podając wyjasnienia swojego zachowania. Facet do odstawki. Ewidentnie. Im szybciej to zrozumiesz, tym lepie dla Ciebie. Nie ma tez po czym płakać. Nie byliście w zwązku. Przemawia jedynie w Tobie głód emocjonalny, głód bycia zauważoną, adorowaną. Poświęc sobie więcej uwagi, zadbaj o siebie,o swoje poczucie wartości. Nie wszyscy faceci są tacy sami. Po prostu źle ich wybierasz. Nie zgadzaj się na takie traktowanie.

Powinnaś zrewidować kryteria wg których wybierasz tych heteryków...

To nic nie da. Nie wierzę, żeby którykolwiek miał dobre intencje wobec mnie. Wygląda na to, że tym razem odpuszczę sobie mężczyzn na dobre

Na pewien? W sumie kilkadziesiąt lat życia to też pewiem czas Będę jedyną starą panną w rodzinie, chociaż rodzina sobie mnie poobgaduje Bo żadna siła nie sprawi, że kiedyś zaufam na nowo.

Assassin ma rację. Przypuszczalnie Ty o tym nawet nie wiesz, a wybierasz określony typ mężczyzn. Jedną czy dwie pomyłki można uznać za przypadek, ale jeśli ten sam schemat powiela się kilkukrotnie, to jest to już temat do przegadania z psychoterapeutą.

Co znaczy określenie "byłam za dobra"? W ogóle można być za dobrym?

Wiesz, że to jest obciążanie i przenoszenie odpowiedzialności z osób, które Cię zawiodły, na inne, które (o ironio!) nic Ci nie zrobiły? To jest bardzo niezdrowe.
Przemawia przez Ciebie gorycz, złość, rozczarowanie, a to nie są pozytywne emocje. Mało tego, mogą skutecznie zatruć Ci życie, a przy okazji również osobom trzecim.

Bardzo chciałabyś kochać i być kochana, co?

Ty nie wyrządzasz krzywdy mężczyznom uważając ich za największe zło (łagodnie pisząc)- sobie wyrządzasz krzywdę, tylko sobie. Jeśli coś powtarza się drugi, trzeci, czwarty raz to należałoby się przyjrzeć sobie, czemu wybierasz takich a nie innych mężczyzn a nie demonizować cały męski ród. Innej szansy dla Ciebie niż terapia nie widzę.

I znowu- komu większą krzywdę tak naprawdę wyrządzisz?

Będę uparta i raz jeszcze zapytam:

Co znaczy określenie "byłam za dobra"? W ogóle można być za dobrym?

Jestem przekonana, że w tym miejscu samą siebie oszukujesz.

A ja myślę że problem jest w Tobie a nie w typie mezczyzn których wybierasz. Sama się poniekąd zdiagnozowałas "miła do przesady". Skoro w tym przesadzasz to to nie może być dobre. Dobry partner to taki który, kocha, wspiera i szanuje ale nie odbiera tlenu drugiej osobie. Mam takiego kolegę który jest podobnie jak Ty " do przesady miły" i ciągle jest sam bo kazda relacja kończy się po max 4 mscach. Wiadomości pisane w ilościach hurtowych, w każdej zapewnienia o miłości i relacja z całego dnia typu ' właśnie zjadłem obiadz kocham Cie bardzo, glowa mnie boli ale bardzo Cie kocham, najbardziej na swiecie", naciskanie na ciągle spotkania i spędzanie każdej chwili razem. Niby to ostatnie "słodkie " ale w jego wydaniu oznacza to że on nie ma żadnych innych zainteresowań poza partnerka, przestaje mieć kontakt ze znajomymi przez co z biegiem lat juz tych znajomych ma coraz mniej a właściwie wcale juz nie ma. Uwieszony jest z ta swoja miłością i potrzeba jej oferowania tak bardzo na kolejnych dziewczynach ze one w krótkim czasie zaczynają się dusic od tego bo w kiblu nie mogą spokojnie posiedzieć gdyż sterta wiadomości w tym czasie. O spędzeniu weekendu w inny sposób niż z nim tez  mogą zapomnieć bo od razu smutanie i zale ze no tak wolisz koleżankę/ kuzynkę niż mnie. I niby on to wszystko robi z miłości ale to jest takie infantylne, toksyczne i niedojrzale bo nie zachowuje się jak partner tylko uzaleznione emocjonalnie dziecko. Finalnie kończy się to tak ze zaczynają go unikać albo ostentacyjnie wykonują gest który ma zakończyć ten "przesłodki koszmarek". Lata mijają a on wciąż nie kuma czemu jest sam czemu one mu to robią, staje się coraz bardziej zgorzkniały ale jak pojawi się nowa pani na orbicie to znowu wskakuje w swój stary tryb tylko jeszcze bardziej podkręcony desperacją ze jest starym kawalerem.
Widzisz w tym obrazu siebie ? Bo jeśli tak to tylko terapia może Ci pomoc.

Nie uwieszałam się na nim. Nie pisaliśmy codziennie, bo nie chciałam się na nim wieszać, mam swoje życie, nie wytrzymałabym kontaktu 24 h na dobę. Zresztą nie byliśmy w związku choć liczyłam że to się zmieni, rozmawiałam z nim o tym. A on mi niepotrzebnie robil nadzieję, spotykając się w tym czasie z innymi a mi proponował spotkania pewnie dlatego że miał ochotę na seks. Nie widzę żebym popełniła jakieś błędy w tym układzie- nie unikałam bliskości fizycznej, wspierałam go w jego pasji, robiłam dla niego drobne prezenty nawet bez okazji, chciałam żeby wiedział że może na mnie liczyć, pocieszałam jak nie miał pracy. No może parę razy jak miałam gorsze dni powiedziałam coś w stylu: pewnie kiedyś mnie zranisz. On strzelał wtedy focha i tak mną manipulował, zapewniając że nigdy tego nie zrobi, jestem dla niego ważna itd. że mu uwierzyłam. Ale moje słowa okazały się być prorocze bo w końcu to zrobił. Weszłam z ciekawości na portal randkowy na którym się poznaliśmy i niestety był tam ale pod inną nazwą. Jak wpisałam jego stary nick to nawet się ucieszyłam, że nie ma nikogo oprócz mnie. Ale jak trochę wnikliwiej poszukałam to go znalazłam... Ta znajomość nauczyła mnie, że praca nad samą sobą nie popłaca i nie warto wierzyć mężczyznom. Jak mu napisałam że to koniec to był bardzo obojętny co także mnie zabolało. Także jedyne co mi zostaje to nienawidzić facetów bo w przeciwnym razie znienawidzę samą siebie za to, że zaufałam.

Winter Kween- sorry, jestem w takim stanie, że matematyka do mnie nie przemawia

Daj sobie spokój na jakiś czas z poznawaniem facetów. Fakt jest wielu dupków, zwłaszcza w sieci można ich poznać. Najwyraźniej ich przyciągasz. Często relacje tworzy się według pewnych schematów. Jak daleko taka relacja zajdzie też zależy od tego na ile im pozwolisz.

Też kiedyś myślałam, ze mężczyźni to "zło" tego świata. Tak mnie nauczyła matka, a jej wybory mężczyzn i jej zgorzknienie tylko to utrwalały. Los miał na szczęście wobec mnie inne plany. Z babińca 2 połowę mojego życia spędziłam z mężczyznami. Okazało się, że są wrażliwi, delikatni, odważni, czuli dobrzy, bojący się życia, porażki tak samo jak kobiety. Oczywiście jest wiele różnic między nami, ale bardzo dużo podobieństw.
To nie jest kwestia mężczyzn, to jest sprawa ludzi, których wybierasz z otoczenia. 3 razy podobny wybór, oznacza, ze przyciągają cię te same  schematy, które potem okazują się pomyłką.
Zaciekawiło mnie też to, że ty wchodząc w związek czekasz tylko na akceptację z 2 strony i już sam ten fakt sprawia, że kandydat jest wystarczający. Jesteś przez kandydata oceniona jako właściwa i to już rozwija twoje uczucia dla tego człowieka. Nie ma w twojej wypowiedzi nic co by się tobie podobało w tym chłopaku. Tylko opis tego, że ty spodobałaś się jemu.

I z tego co pamietam, to bylas w 100% swiadoma, ze on nie chce zwiazku z Toba, a mimo to sie z nim spotykalas.

No i w tym momencie zamiast mu pozwalac na seks, to sie nie czeka i ucina znajomosc, co tez Ci mowilam.
A jak Ty bylas dla niego kochanka, to jemu wystarczylo i tyle.
Ale to dalej nie jest powod zeby okreslac reszte facetow tak jak okreslasz.

Beato znasz pojęcie "incel" ? Wiesz, że jak się Ciebie czyta to można by odnieść wrażenie, że jesteś, albo właśnie zmierzasz do tego, żeby być "damskim incelem" ?

Nienawiść to parszywe uczucie i przede wszystkim niszczy osobą nienawidzącą, a nie obiekt nienawiści. Terapia bardzo by Ci się przydała, bo problem jest znacznie bardziej (jak zwykle) skomplikowany, niż się wydaje. Ja przykładowo byłem przez długie lata facetem kompletnie "niewybieralnym" wśród kobiet. Odnosiłem wrażenie, że jestem wręcz aseksualny. Wszystko było u mnie mocno opóźnione. Pierwszy dotyk kobiety, pierwsze pocałunki, pierwszy seks itd. Gdybym się uparł to też bym sobie wypracował nienawiść do płci przeciwnej. Po latach jak wylądowałem na terapię to się okazało, że mam taki lęk przed bliskością, że podświadomie musiałem przyjmować jakąś postawę, która powodowała, że w relacjach damsko-męskich waliłem głową w "szklany sufit". A paradoksalnie zawsze się lepiej dogadywałem z kobietami. Ale tylko do pewnego etapu znajomości.
Niestety najczęściej jest tak, że w bardzo dużym stopniu przyczyna naszych problemów tkwi w nas samych, a nie w otoczeniu. My w pewnym momencie niemal kształtujemy to otoczenie tak, żeby doskonale pasowało do naszego obrazu "rzeczywistości". To jest taki zamknięty krąg.

Oczywiście możesz przyjąć i tkwić w postawie wojowniczej wobec mężczyzn, tylko co Ci to da ? Wybijesz nas wszystkich ? Ja Ci mogę nawet kibicować, bo generalnie też mam kiepskie zdanie o przedstawicielach mojej płci Ale to jest walka z "wiatrakami".

To prawda, że całe mnóstwo facetów jest beznadziejnych. Ubolewam nad tym. Ale całkiem spore grono jest też w porządku Ideałów praktycznie nie ma. A facet to jest "stworzenie" dość łatwo sterowalne Nawet osobnika dorosłego można jeszcze w jakimś stopniu "wychować", "nauczyć paru sztuczek" Ale przede wszystkim jeśli kobiety chcą zrobić przysługę innym kobietom, to niech dobrze wychowują swoich synów, bo to ma największy wpływ na to jaki facet jest w dorosłym życiu.

Nie obawiam się Podobno chromosom Y jest ewolucyjnie na wyginięciu Ja po nim płakał nie będę.

Nienawiść to paskudne uczucie, jeszcze gorsza jest chęć zemsty..

Koleżanki wyżej powiedziały chyba wszystko, co było do powiedzenia:)

To nawet nie była przyjaźń tylko FF, tylko ten tchórz nawet nie umiał tego poprawnie nazwać. Teraz jak myślę to pewnie nawet mu się nie podobałam fizycznie, po prostu sypiał ze mną dla zabawy albo żeby mnie upokorzyć co doskonale mu się udało.

Historycznie, zarówno największe bohaterstwo, jak również najgorsze barbarzyństwo przypisywano mężczyznom. Kobiety lokowano pośrodku, z mężczyznami kojarzono czyny albo wspaniałe, albo straszne. Obecnie tą pierwszą stronę utożsamia się z seksizmem, a ta druga stała się podstawą programów lewicy. Mizoandria jest nie tylko tolerowana, ale jest przede wszystkim wspierana instytucjonalnie - stwierdzenie, że "gdyby faceci zachodzili w ciążę, aborcja była by do kupienia w kiosku Ruchu" praktycznie stało się formalnym elementem rezolucji Parlamentu Europejskiego. Za to krytyka radykalnego feminizmu, który pozbył się już resztek pozorów jest nazywana mizoginią i nienawiścią do wszystkich kobiet. Niestety, król jest nagi.

Nie, to nie prowokacja, tylko odpowiedź na postawione pytanie, stwierdzenie faktu.

Na które pytanie jest to odpowiedź?

Ogólnie do tematu, który jest mocno rozlany z tego co widzę. Więc się wypowiadam. Zarówno mizoandria, jak i mizoginia są niekorzystne zarówno dla kobiet jak i mężczyzn. Płcie wzajemnie siebie potrzebują, relacje męsko-damskie to nie walka klas. Tak jak wspomniałem, mizoandria jest umacniana systemowo, szczególnie w krajach Europy zachodniej, ale do Polski też to powoli wchodzi.

Uważasz, że możesz mówić za wszystkie kobiety ?

Ja tam lubię mojego narzeczonego
Chłop się poświęca i daje jeść kotom o 6 rano codziennie, żebym ja nie musiała wąchać kociego jedzenia, od którego mnie mdli a mógłby pospać dłużej, bo pracuje od 9

Pewnie bym się obeszła bez niego, ale co to byłaby za marna jakość życia

Problem polega na tym, że ten etap trwa od ponad 2 lat. To już uest niezdrowe.

Zapisz się może na jakieś sporty walki, albo idź postrzelać na strzelnicę. Odreaguj tą wściekłość, a nie nakręcaj się absurdalnie. Czy Twoim zdaniem facet, który przez swoje niepowodzenia emocjonalne nienawidziłby wszystkich kobiet i twierdził, że są złe, beznadziejne i niepotrzebne byłby racjonalny ?

No właśnie beacio tak samo w Twoim przypadku można zrozumieć Twoje emocje i współczuć Ci, ale musisz sobie uświadomić, że takie podejście jest po prostu bez sensu. Tu nie chodzi o to, że musisz się wiązać z facetem, bo nie musisz. Jest życie bez faceta, tak jak jest życie bez kobiety. Są ludzie, którzy idą tą drogą i potrafią być zadowoleni z życia. Ale to nie są ludzie, których motywuje nienawiść do "drugiej strony". To są ludzie, którzy po prostu mają inne priorytety w życiu, żyją czym innym. A Twoja nienawiść do mężczyzn pokazuje tylko to, że Ty czujesz ogromną potrzebę relacji z mężczyzną, ale czujesz się tak bardzo zraniona, że reakcją na ten ból jest nienawiść. Tylko, że ta nienawiść nie zastąpi Ci potrzeby tej relacji. To tak nie działa. Ta nienawiść będzie w Tobie tkwić jak drzazga i ciągle o sobie przypominać, bo niestety w tym świecie nie unikniesz kontaktów z mężczyznami. Będziesz spotykać takich, którzy Ci się będą podobali, będziesz spotykać miłych mężczyzn, pewnie spotkasz nawet jakiegoś fajnego faceta, który będzie Tobą poważnie zainteresowany. Ale wszystkie te relacje będziesz psuć, bo będziesz nienawidzić. Kogo więc najbardziej skrzywdzisz tym uczuciem ? Siebie samą.

Teraz widzę, że zachowałam się okropnie Żaden ból nie usprawiedliwia nienawiści. Nie chcę stać się osobą, która krzywdzi innych bo jej nie wyszło, a zdałam sobie sprawę, że właśnie ku temu zmierzam.