nie potrafię się odciąć od byłego męża... - Netkobiety.pl

Znamy się od 4,5 roku, najpierw dość burzliwy związek, poźniej szybki ślub (ciąża), jeden rozwód (który nie doszedł do skutku), później następny.

Ostatecznie otrzymaliśmy rozwód pod koniec września 2015r.

Ale... do dziś się spotykamy. O naszych spotkaniach nie mówię absolutnie nikomu, bo zdaję sobie sprawę, że poniżam się wobec siebie, wobec niego i wobec każdego, kto mnie zna.

Staram się nigdzie razem z nim nie wychodzić z obawy, że ktoś mógłby nas razem spotkać. On, gdy się dowiedział, że wyjeżdżam z koleżanką na weekend robił wszystko żeby mnie od tego pomysłu odciągnąć, bo może przypadkiem kogoś poznam.

Powoli ta cała sytuacja zaczyna mnie dobijać. Czuję, że marnuję sobie życie na własne życzenie. Nie ufam mu, nie czuję się przy nim ani bezpieczna ani szczęśliwa. Może to zabrzmi absurdalnie ale ja już nawet  nie chcę z nim być. A jednak ciągle w to brnę. Nie potrafię tego zakończyć. To tak jak palacz, który pali i marzy o tym żeby tego nie robić.

Może ktoś tu będzie potrafił mi pomóc całą moją świadomość obrócić w czyn. Bo już wiem, że sama nie potrafię.

Ten rozwód.
Coś mi tu nie pasuje.
Pierwsze podejście nie wypaliło. Dlaczego?
Czy ów rozwód, ten pierwszy, nie był czasem próbą zagrania na nosie fiskusowi lub potencjalnym wierzycielom?
Ten drugi, czym był w końcu spowodowany, skoro doszedł do skutku?
Piszę tak, bo nie rozumiejąc, dywaguję.

Ale coś musi ciebie do niego ciągnąć.... ?

Wróciłam właśnie z majówki, weszłam do mieszkania i.. usiadłam i się rozpłakałam.

Nie mogę się uwolnić od myśli, ciągle wspominam, ciągle czegoś żałuję.

Co mogę zrobić?

Po rozwodzie złapałam wiatr w skrzydła. Zmieniłam kolor włosów, zaczęłam wychodzić do ludzi, poleciałam pierwszy raz na urlop. Naprawdę byłam szczęśliwa. Ale niespodziewanie wszystko wróciło jak bumerang.

Od jakiegoś czasu mam ochoty na nic. Nawet nie chciałam wyjeżdżać na tę majówkę, ale z drugiej strony wiedziałam, że odpoczynek jest mi porzebny.

Do pracy chodzę jak za karę chociaż pracę mam naprawdę fajną i naprawdę ją lubię.

W kółko to samo: żłobek-praca-dom. I ciągle ja sama, która muszę o wszystkim myśleć i wszystko organizować.

I w kółko ten maż co mi się pod nogami plącze.

Raz jest, raz go nie ma.

I w tym wszystkim ja, ciągle z wyrzutami sumienia. Dlaczego funduję sobie taką huśtawę, dlaczego utrzymuję z nim jakikolwiek kontakt.

Dlaczego, chociaż wiem, że nie jest to dla mnie dobre, dalej to ciągnę.