Kontrolowac, zaufać, czy odpuścić?.. - Netkobiety.pl

Trzymac reke na pulsie, ale bez przesady.
Ona naprawde wychodzi za maz ?
Kto kogo zostawil ?

Tego niestety nie wiem. Podobno ich związek trwał krótko i rozpadł się "sam z siebie". Kiedyś wspomniał mi, że jego związki zawsze były krótkotrwałe i na żadnej kobiecie nigdy mu za specjalnie nie zależało. Dopiero ze mną jest tak długi czas, powtarza mi ze mnie kocha, planujemy razem przyszlosc..

Zdaje sobie sprawę, że większość moich podejrzeń nie ma żadnego odzwierciedlenia w rzeczywistości, mimo to po tym jak zatail rozmowę ze swoją ex, ciężko mi jest "wyluzowac".

Kryzysy pojawiały się po tym jak zaczęliśmy studiować w dwóch miastach. A co za tym idzie musieliśmy ograniczyć spotkania, moj chlopak lubil tez wyjść na impreze, na piwo z kolegami, czego ja ze swoim podejrzliwym charakterem znieść nie moglam... Zdarzało się, że szedł gdzieś nie mówiąc mi o tym, bo wolał uniknąć afery. Na szczęście magisterka już napisana, chłopak wrócił do mojego miasta więc problemy życia studenckiego mamy za sobą.

Konkretnych podejrzeń, że coś kombinuje nie mam. Jesteśmy w stałym kontakcie, większość wolnego czasu spędza ze mną. Mówi mi jak gdzieś wychodzi, nawet jak idzie z kolegami na piwo to co jakiś czas dzwoni lub wymieniamy smsy. Jedyne co mnie martwi to fakt, że często usuwa smsy z telefonu (tłumaczy się, że ma malo pamięci w tel  więc musi czyścić telefon) No i najgorsze jest te moje  przeczucie, że coś jest nie tak...  Być może dlatego że sama po części się nakręcam.

Dałaś mi do myślenia swoimi pytaniami... Skąd we mnie taki lek i podejrzliwosc? Nie wiem. Być może dlatego, że we wcześniejszym związku mój były chłopak nie raz mnie oklamywal. Sam też na każdym kroku mnie kontrolował, robił sceny zazdrości o głupoty, miał moje hasła na wszelkie portale, sprawdzal bilingi połączeń.. Pamiętam jak bardzo mnie to wszystko męczyło i jak duzo czasu zajęło mi uświadomienie sobie, ze to jest toksyczne. Najgorsze jest to ze teraz sama powielam zachowanie swojego byłego.. Mimo ze bardzo tego nie chce. Być może właśnie takiej miłości on mnie nauczył i teraz ciężko jest mi nauczyć się być w zdrowym związku...
Czego tak na prawdę sie boję?  Nie wiem.. Moja zazdrość nie wynika z mojej niskiej samooceny, bo mam świadomość tego, że jestem atrakcyjna, podobam się wielu facetom. Każdy mówi mi że to pewno mój facet jest  cholernie zazdrosny o mnie.. No a jest odwrotnie.

No więc wychodzi na to, że nie masz absolutnie żadnych podstaw do tego, żeby mu nie ufać. Więc teraz analiza pytania z wątku wygląda tak:
1. Kontrolować?
Z jakiej racji, kobieto? On jest dorosły i nie daje żadnych podstaw do braku zaufania...

2. Zaufać?
A na czym Ci zależy? Jeśli na prawdziwym, zdrowym związku to nie da sie bez zaufania. Mało tego - ponieważ on niczym Twojego zaufania nie nadwyrężył, więc powinno ono być między wami już od dawna i niejako z automatu.

3. Odpuścić?
Możesz, ale weź pod uwagę, że wtedy jedynym powodem rozstania będzie Twoja paranoja. Zerwiecie i co dalej? Zamierzasz do końca życia być sama czy obdarzysz paranoją następnego wybranka? To Ty masz problem i warto byłoby go rozwiązać. Myślę też, że należałoby się go jednak postarać się rozwiązać pozostając w związku, w którym byłabyś szczęśliwa gdyby nie Twoje imaginacje.

Edit:
wiesz, że karanie obecnego chłopaka za błędy poprzedniego jest, hmmm...głupie?

Naprawdę masz problem z sobą. Twoja "intuicja" w rzeczywistości okazuje się zazdrością i to niczym nieuzasadnioną.
"Dostałaś potwierdzenie swoich podejrzeń" - jakie potwierdzenie, czego? Rozmawiał z byłą dziewczyną...i co z tego, że nie powiedział Ci o tym? Uznał, że rozmowa nie miała żadnego znaczenia dla niego i Waszego związku.
Będziesz go nękać za każdym razem, gdy porozmawia z jakąś kobietą, a może mu tego zabronisz? Przecież on nie ma żadnego obowiązku spowiadać Ci się z każdej rozmowy, czy kontaktu z kimkolwiek.
Jesteś na prostej drodze do zniszczenia Waszego związku, bo kto na dłużej wytrzyma takie sceny zazdrości i wieczną kontrolę.
Naprawdę wierzysz, takimi akcjami uchronisz się przed ewentualna zdradą?
Twój chłopak, bogu ducha winny, stał się Twoją ofiarą, traktujesz go jak własność.
Gdybyś miała jakiekolwiek przesłanki, żeby mu nie ufać; zmienił swoje zachowani w ogóle i wobec Ciebie, unika spotkań, łapiesz go na kłamstwie, chowa telefon , umawia się z dziewczynami za Twoimi plecami itd....to i tak do niczego nie byłabyś go w stanie zmusić.
Zastanów się nad sobą, co powoduje, że zamiast cieszyć się życiem szukasz dziury w całym i zadręczasz siebie i jego bez przyczyny?

Malaga, ale on jej nie okłamał!
Rozpatrywanie rozmowy z byłą (zwyczajnej, bez podtekstów) w kategoriach kłamstwa jest bardzo, bardzo na wyrost.
Dlaczego nie powiedział? Bo dorosły człowiek nie ma obowiązku spowiadania się partnerowi z każdej przeprowadzonej rozmowy. Bo ta rozmowa nie miała dla niego żadnego znaczenia. Bo wie, że jego dziewczyna reaguje histerycznie na tego typu wydarzenia, więc miał z własnej woli wywoływać burzę?

Malaga, tak jak zgadzam się w kwestii tego, że bez zaufania nie stworzy się zdrowego związku i autorka powinna nad sobą popracować, tak uważam za totalną bzdurę, że chłopak powinien ze wszystkiego się jej tłumaczyć oraz jej nadskakiwać, bo ona jest taka nieufna i delikatna, a on nie ma prawa podejmować najmniejszej decyzji sam oraz musi ze wszystkiego się jej tłumaczyć, żeby mogła czuć, że to ona kontroluje sytuację. BŁAGAM. Związek to nie więzienie. Każdy ma prawo kontaktować się z kimś poza partnerem. Nie wiem jak można pisać takie rzeczy i uważać, że to jest normalne. Potem ludzie się dziwią, że partnerzy zaczynają ich osaczać i żyć samym związkiem. Co innego mają zrobić, jeśli każda próba życia na własną rękę kończy się pretensjami?

Nie panikujmy. To był JEDEN raz, gdy się odezwała, a nie seria wielogodzinnych rozmów. Zaczęłabym się martwić, gdyby chciał mieć z nią stały kontakt, ale skoro nie wykazuje takich chęci, to dlaczego mieć do niego pretensje? A jeśli tak bardzo chciałabym wiedzieć, gdy ona się odezwie, to bym mu to zakomunikowała. Tylko na spokojnie, bez wyrzutów i roszczenia. Nie cierpię, gdy ludzie w związku uważają, że mają prawo wiedzieć wszystko, bo tak.

Wiesz, gdyby mnie ktoś tak kontrolował, sama bym się chciała odciąć co jakiś czas na trochę, żeby móc złapać oddech. Szczególnie jeśli teraz potrzebuje czasu i sił, aby się uczyć. Ty znasz go lepiej niż my, jednak ja dałabym mu ten czas, niech się pouczy, Ty zajmij się w tym czasie sobą, ochłoń. Życz mu powodzenia w nauce i poczekaj aż sam się odezwie, gdy będzie już po wszystkim. Dopóki nie masz realnych podstaw, by sądzić, że jest wobec Ciebie nieszczery, nie stwarzaj problemów, których nie ma.

Wiem, że tak powinnam zrobić... Jednak ja w swojej głowie mam już piekło. Boję się, że dalej z nią rozmawia, że może właśnie z nią umówił się na dziś. Mam już milion myśli w jaki sposób sprawdzić czy rzeczywiście jest w domu.. Tylko po tym jak skontroluje w jakiś sposób sytuację to czuję się spokojniejsza. A on już zapowiedział, że będzie się uczył więc nie będzie miał czasu rozmawiać ze mną przez telefon. Ne wiem czy potrafię tak po prostu odpuścić, powiedzieć "ok, miłej nauki, będziesz miał ochotę to zadzwoń".  Ja jedyne co potrafię powiedzieć to "a czemu nie chcesz się spotkać? Stalo się coś? A u mnie nie możesz się pouczyć? A czemu jak dzwoniłam to było zajęte! Na pewno będziesz w domu?".. I znowu kłótnia gotowa. Wiem, że moje zachowanie jest nie racjonalne. Ale od momentu kiedy okazało się, że zatail fakt rozmowy z nią, inaczej nie potrafię.

Cholernie boję się uczucia bycia oszukana. Nie chce być kiedyś  jedna z kobiet piszących na tym forum "mój facet mnie zdradzał, to był szok dla mnie, dlaczego ja nic nie zauważyłam?". Ja za to zauważam zbyt dużo. Spokojna czuje się tylko wtedy gdy jest obok. Gdy widzimy się codziennie, gdy przy mnie zasypia. Wtedy czuje się szczęśliwa, spokojna. Niestety w ostatnim czasie jest mało takich dni. On ma dużo na głowie, pisze prace magisterska, przygotowuje się do testów, pracuje. Ja tez albo studia albo praca. Widujemy się mało, co sprawia że moje poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa jest zerowe.

W ostatnim czasie najwięcej czasu zajmuje mi praca i szkoła, mam mało czasu na hobby. Jednak dziś zrobię jak polecasz. Wezmę długa kąpiel , obejrzę jakiś film. Postaram się wyłączyc myśli, przynajmniej na jakiś czas... Choć te uczucie niepokoju i ścisk w brzuchu są okropne.

Zaczynasz popadać w obsesję, co jest bardzo niezdrowe, zarówno dla związku, jak i dla Ciebie. Naprawdę uważam, że powinnaś po prostu ochłonąć. Wygadać się i wylać cały ten strach możesz tutaj, na forum, a przy okazji układać sobie wszystko w głowie, kawałek po kawałku.

Mam też dla Ciebie pewną radę na przyszłość.
Jeśli ktoś będzie CHCIAŁ Cię zdradzić, zdradzi Cię nawet gdybyś codziennie stawała na rzęsach, aby mu dogodzić. Tego nie jesteś w stanie powstrzymać. Dlatego jedyne, co możesz zrobić dla samej siebie, to przestać o tym myśleć i cieszyć się tym, co jest. Na tym właśnie polega wzajemne zaufanie. Czy ktoś je nadszarpnie, czy nie, to już jego decyzja, na którą nie masz ŻADNEGO wpływu. Po fakcie możesz jedynie zdecydować co z tym zrobić.

Cieszę się, że spróbujesz z tym powalczyć. Po prostu w każdej wolnej chwili rób to, co lubisz, co Cię w jakiś sposób odpręża. Zjedz coś dobrego, obejrzyj, pograj w grę, jeśli lubisz. Wyjdź na spacer. Nie możesz wiecznie krążyć myślami wokół niego, bo go zadusisz. A jak uda Ci się trochę zdystansować, to sama zobaczysz, że te wszystkie negatywne uczucia same z Ciebie ulecą.

Mówiąc, że się postaram mam na prawdę zamiar zmienić swoje podejscie. Nie będę go już sprawdzać, kontrolować, narzucać się. Jedyne czego się obawiam to tego, czy nie będę w tym czasie w głowie miała miliona scenariuszy,których często po prostu nie potrafię się pozbyć i są dla mnie na tyle męczące, że nie mogę normalnie  jeść i czuje się zestresowana. Mam jednak nadzieję, że i nad tym uda mi się zapanować. Rzeczywiście w ostatnim czasie zaczęłam przesadzać. A gdy ktoś za bardzo wnika, doszukuje się to zawsze znajdzie coś co zaboli... Dlatego może im mniej wiesz, tym lepiej spisz.

A jakie zdanie macie na temat prywatności związanej z telefonem? Czy nie powinnam brać do ręki jego komórki i sama też trzymać telefon z dala od niego ? Czy nie powinno być tak, że w każdej chwili możemy wziąć swoje telefony?

Uda Ci się zapanować, jeśli będziesz tego chciała. Zaufaj mi. Kiedyś też potrafiłam mieć dziwne jazdy i się zafiksować na czyimś punkcie. Jednak od ponad roku pracowałam bardzo nad sobą, nad swoim zachowaniem i teraz jestem innym człowiekiem. Lepszym. Po prostu zaczęłam lubić siebie, swoje towarzystwo i potrafię żyć z myślą, że ktoś dzisiaj jest, a jutro może go już nie być.

Wiesz, co do tego telefonu, to zależy w gruncie rzeczy jaką granicę sobie w związku wyznaczyliście. Niektórym to nie przeszkadza, innym tak i mają do tego prawo. Ja na przykład nie chciałabym, żeby ktoś mi przeglądał wiadomości, bo mimo iż nie mam nic do ukrycia, to zdarza się, że ktoś bliski zwierzy mi się z czegoś, czego nikt poza mną nie powinien wiedzieć.

Doskonale rozumiem co chcesz mi przekazać i dziękuję za Twoje wypowiedzi, są bardzo dosadne, ale pomocne.
Z ta kontrola odpuszczę, masz moje słowo. O telefon zapytałam, żeby wiedzieć gdzie jest ta granica i więcej nie popełniać tego typu błędów, jak wymaganie od niego pokazania smsow lub też usuwanie  mu kontaktów .. Teraz widzę jak bardzo to było hmm.. Ograniczone z mojej strony. Od dziś będzie się inaczej, wierzę w to.

Ps. Zadzwonił nie dawno do mnie, pytal co robię, powiedział że siada do nauki i żebym nie była zła, bo w następnym tygodniu nadrobimy ten cały czas. Powiedziałam ciepłym tonem, że nie jestem zła i żeby się spokojnie uczył, a jak będzie miał ochotę to niech zadzwoni w przerwie.

Sama się dziwię spokojowi jaki miałam w głosie mówiąc to

O widzisz, mówiłam, że wszystko będzie okej, tylko żebyś się uspokoiła i starała się odzywać do niego normalnie, ciepło. Na pewno to zauważy i wtedy chętniej będzie do Ciebie pisać, dzwonić, spędzać czas. Będzie się też na pewno dalej zastanawiał co robisz, bo przecież miałaś taki dobry humor. To zawsze sprawia, że ludzie są zaintrygowani. Nikt nie lubi wiecznie narzekających ludzi. Z kolei nic tak nie działa na faceta, jak zadowolona, uśmiechnięta kobieta

Nie ma sprawy, od tego tu jestem!
Udało mi się samej.
Akurat wtedy zakończyła się moja bardzo toksyczna relacja z pewnym chłopakiem, byłam w ogromnej rozsypce, zajęło mi trochę czasu nim się w pełni pozbierałam emocjonalnie, ale jednocześnie też zauważyłam jak wiele błędów popełniałam. Na ile pozwalałam jemu i sobie w tej relacji, że w gruncie rzeczy sama dopuściłam do tego, by wszystko potoczyło się w ten sposób, bo powinnam o wiele szybciej to skończyć. Dużo siedziałam tu na forum, przeczytałam wiele mądrych rad na różne tematy i powoli, cegiełka po cegiełce, odbudowywałam swoje poczucie wartości, które było w tej sprawie kluczowe. Myślę, że najważniejsze jest, by zauważyć gdzie leży problem i to zmienić. Sukcesywnie stawiać krok za krokiem, nie pozwalając sobie na żadne głupie wymówki. W moim przypadku wiele osób zauważyło zmianę. Co więcej, nawet ten wspomniany chłopak, gdy rozmawialiśmy raz po kilku miesiącach, powiedział, że jestem inna. Więc jak widzisz, można. Obecnie cieszę się, że nie ma go już w moim życiu i że udało mi się osiągnąć tak wiele. Tobie życzę tego samego

Uda się

Tylko nic na siłę. Znajdź w sobie tę wewnętrzną radość, ale tym razem spraw, by była ona prawdziwa i trwała, nie taka jak wtedy, gdy po prostu starałaś się zagłuszyć ból po poprzednim związku. Myślę, że przede wszystkim powinnaś pogodzić się z przeszłością, uznać, że wtedy byłaś młodsza, bardziej naiwna i dlatego dałaś się oszukać, ale teraz jesteś mądrzejsza, silniejsza, i już nie pozwolisz się skrzywdzić. Jeśli w to uwierzysz, przestaniesz tak kontrolować swojego chłopaka, bo najzwyczajniej w świecie będziesz wiedziała, że masz wyraźnie nakreślone granice, po przekroczeniu których będziesz w stanie go zostawić. Moim zdaniem teraz na tyle boisz się powtórki, że najchętniej decydowałabyś o każdym jego kroku, byle tego uniknąć, byle znowu nie wpaść w ten syf, a nie tędy droga.
Są różni ludzie. Tak samo wśród kobiet, jak i mężczyzn. Żadna ze stron nie jest ani stuprocentowo dobra, ani zła. Po prostu trzeba nauczyć się odróżniać jednych od drugich i wiedzieć na jak wiele ludzie mogą sobie względem nas pozwolić nim ich przekreślimy. Najbardziej cierpią ci, których granice są płynne i zmieniają się w zależności od stopnia zaangażowania. A chodzi o to, żeby ZAWSZE siebie szanować i wymagać tego samego od drugiego człowieka. Ci wszyscy manipulatorzy, krętacze, oszuści generalnie boją się silnych kobiet i trzymają od nich z daleka.

W porządku, ale nie nakręcajmy od razu autorki, by go kontrolowała, sprawdzała i w ogóle musiała wiedzieć wszystko. Mnie też ludzie w życiu oszukiwali, ale jakoś nie mam ochoty na każdym kroku ich ze wszystkiego rozliczać. Poza tym, tak jak pisałam, jak ktoś będzie chciał, to zdradzi. Więc można albo zaufać, albo się rozstać, bo życie w ciągłym strachu i niepewności, to najgorsze, co można sobie zafundować. Na razie autorką targa wiele emocji, jak już się z nimi upora, wtedy będzie mogła na trzeźwo ocenić sytuację i spokojnie porozmawiać ze swoim chłopakiem o tym, co jej przeszkadza oraz co przeszkadza jemu, i co jeszcze mogliby zmienić, by żyło im się razem lepiej.

Poza tym, kto z nas nazwał autorkę szaloną? Po prostu dziewczyna niepotrzebnie psuje własne zdrowie i szarga sobie nerwy. Póki nie zobaczy realnego dowodu, gdzie sens w zamartwianiu się?

Tak, tylko zauważ, że autorka pisała, że robił to, ponieważ nie chciał awantur, czyli swoim zachowaniem częściowo sama sobie na to zasłużyła. Też bym nie chciała musieć wiecznie się z czegoś tłumaczyć i zapewniać, że nie zrobię nic złego. To każdego w końcu zmęczy. Poza tym jeśli będzie zachowywała się w porządku i przestanie tak się na nim uwieszać, to łatwiej będzie z nim porozmawiać, wyznaczyć granice, które teraz sama wielokrotnie przekracza. Kolejna sprawa, że, jak mówiła, spędzają ze sobą wolny czas, a wychodząc, on pisze do niej, dzwoni co jakiś czas. Więc jest okej. Czasami rzeczywiście intuicja dobrze nam podpowiada, że dzieje się coś złego i wówczas powinno się jej słuchać. Czasem jednak jest ona rozstrojona przez nasze wewnętrzne obawy i przykre doświadczenia. Wtedy wszędzie widzimy zło i ludzi, którzy chcą nas skrzywdzić. Przy takim nastawieniu równie dobrze można już na zawsze być samemu.

No więc ja tak nie napisałam, bo nie uważam, by wszystko trzeba było od razu załatwiać wizytami u lekarza, zresztą ciężko o dobrych psychologów i psychiatrów, bywa, że więcej złego narobią niż dobrego. Najpierw warto się zebrać w sobie i samemu spróbować sobie pomóc. W końcu nikt nie zna nas tak dobrze jak my sami i nikt równie mocno nie chce naszego dobra.

Właśnie. Kontrolą nic nie zdziała, tu się zgodzę, mimo to Twój post zabrzmiał bardzo negatywnie, gdybym była teraz w skórze autorki, która już i tak bardzo szybko się denerwuje, po przeczytaniu go miałabym tysiące nowych, niefajnych myśli. Moim zdaniem najważniejsza w związku jest rozmowa. Nie żadne narzekanie, roszczenia i inne takie, po prostu spokojna, dojrzała rozmowa dwojga ludzi, którzy mówią sobie, jakie są ich oczekiwania. Jeśli coś wspólnie ustalą, a potem on ją oszuka, będzie mogła pociągnąć go do odpowiedzialności. Ale to musi być wspólna decyzja. Nie taka, że jedna strona przez dawne krzywdy chce cały czas czuć, że panuje nad sytuacją i wszystko musi być tak, jak ona tego pragnie.

Ehh, macie rację. Ja niestety mam bardzo podobne myślenie do Kejter. Miałam złe przeczucia, więc zajrzałam do telefonu, tam dostałam tak jakby potwierdzenie tego ze faktycznie jest coś nie tak. Od tego momentu te uczucie towarzyszy mi cały czas. Ten strach, że jest źle, że na pewno coś jeszcze ukrywa.. Przez to nie możemy się dogadać, pytam po kilka razy dziennie czy pisał z kimś, czy ona się do niego odzywała, kazałam mu też zablokować ja na Facebooku (co teraz wydaje mi się absurdalne). Zrobił to choć zadowolony nie był.
Pzez ostatnie tygodnie mieliśmy jakis gorszy okres, spotkaliśmy się rzadziej, bo on był zajęty. Wtedy zaczynalam sobie wkręcac jakieś filmy. Zdarzało się, że pytałam gdzie jest i prosiłam żeby na dowód że mówi prawde wysłał mi zdjęcie. Robił to, choć wiadomo irytowalo go to bardzo. To prawda, że nigdy nie dał mi poważniejszych powodów do braku zaufania. Zdarzało się, że pokazywałam mu z kimś rozmowę na Facebooku i wtedy zapytałam spokojnie czy on pokaże mi swoje wiadomości, byl zaskoczony, na początku nie chciał, ale w końcu pokazał. Nic tam konkretnego nie było. Owszem pisał z koleżankami z roku, ale wszystko w sposób czysto koleżenski. Zdarzyło się też, że zajrzałam do jego telefonu gdy akurat przegladal smsy, ale też nic tam nie znalazłam co mogło by mnie zaniepokoic. Dopiero ostatnie dni zaczely mnie martwić ze względu na ten słabszy kontakt i zatajona rozmowę. On ciągle powtarza, że od soboty wszystko wróci do normy. Czy tak będzie,okaże się... Jeśli nie to wtedy faktycznie będę miała powód do zmartwień.

Po prostu skup się na tym, co pisałaś wcześniej. Tym, że chcesz się poprawić, chcesz być lepsza niż to. Lepsza niż własne wewnętrzne lęki. No i daj Wam obojgu trochę odsapnąć. Moim zdaniem on i tak bardzo dużo znosił, to jest dla Ciebie ostatni dzwonek, żeby przestać testować jego cierpliwość, bo gorzej będzie jak pewnego dnia powie Ci, że już tak dłużej nie może i odejdzie. Wtedy naprawdę ciężko jest wrócić do tego, co było, nawet gdybyś rzeczywiście się zmieniła. Sama powinnaś wiedzieć najlepiej jak ciężko jest ponownie zaufać.

Dziękuję Ci, za ten męski punkt widzenia.
Zdaje sobie sprawę z błędów jakie popełnialam przez ostatni czas i na prawdę chce to zmienić. Co widać chociażby po charakterze mojego wpisu,  bo sama otwarcie pisze  o tym że mam z tym problem i mam tego całkowita świadomość. Wiem jak powinny wyglądać zdrowe relacje w związku i zrobię wszystko aby tak właśnie było między mną a moim facetem.
Nie mam nic przeciwko temu, żeby spotykał się z kolegami, wychodził z nimi na piwo, czy  rozmawiał z koleżankami. Jedyne czego nie będę w stanie zaakceptować (i nie chce) to kontakt z byłymi dziewczynami. Uważam, że przeszłość powinno się oddzielić gruba kreska, a sama po sobie wiem, że próby utrzymania takiego kontaktu na  poziomie przyjaźni ze swoimi Ex graniczy z cudem.. Oczywiście nie mam na myśli wymienienia kilku smsow od okazji. Mówię o stałym kontakcie, spotkaniu się itp.
Nad wszystkim innym będę pracować. Skupie się bardziej na sobie, zacznę robić coś co lubię, nie będę ograniczać swojego życia tylko do niego.

Ale skąd wy w ogóle wiecie, że rozmawiał z byłą RAZ? Skoro już teraz chłopaka we wszytskim usprawiedliwiacie, to równie dobrze on mógł rozmawiać z nia więcej razy i to zatajać w obawie przed awanturą. I co to w ogóle znaczy, że kłamstwo jest usprawiedliwione strachem przed awanturą? To on juz ust nie ma, żeby postawic sprawę jasno czy dzieckiem jest że się będzie krył jak 5 latek? Gdzie tu rozmowa między nimi? Widac mu nie znależało na budowaniu zaufania skoro zamiast porozmawiać wolał iść na łatwiznę i robić w tajemnicy po swojemu, to problemu nie rozwiąże. Mój post był negatywny, ale zauważ, że jest równo 50% szans na to, że facet jest w porządku i 50% że nie jest, dlatego skoro ani wy ani ja nie macie pewności, to nie atakujcie mojego zdania bo równie dobrze może wcale nie byc tak kolorowo jak uważacie.

A dlaczego uwazasz, ze jest TYLKO 50% szans, ze mowi prawde? Jak to wyliczylas? Bo albo sie mowi prawde, albo nie? To bardzo uproszczony schemat myslenia, ktory zazwyczaj nie ma nic wspolnego z rzeczywistoscia. Tworzycie cos we wlasnych glowach.
Sa ludzie, ktorzy prawie zawsze klamia, oraz sa tacy, ktorzy nigdy nie klamia, i cala masa gdzies pomiedzy.
Przerazajace jest to i z bardzo kiepskimi rokowaniami dla zwiazku, jesli uwaza sie, ze to, czy partner powie prawde czy nie, zalezy od przypadkowego rozkladu typu szeregu Gaussa. Co to ma jeszcze wspolnego z intymnym zwiazkiem z druga osoba?
Gdybym ja miala takie nastawienie do swojego meza, ze on mi tylko z 50% prawdopodobienstwiem mowi prawde, to juz dawno oznajmilabym taki zwiazek za przegrany. Nie byloby tam normalnych stosunkow, a ja nie chce zyc w patologii, wiec nawet nie zastanawialabym sie nad kontynuacja.
Ty po prostu kompletnie nie masz pojecia o tym, co to jest zaufanie do innego czlowieka, nie masz zadnego realistycznego obrazu o ludzkich stosunkach. Tak samo zreszta jak kejter. Ona jest tym glosem w Twojej glowie, ktory tak wlasnie widzi swiat i innych ludzi - ciagle gotowych do tego, zeby Was oszukac i dlatego sie tu zjawila. Bo ona rezonuje z tymi Twoimi negatywnymi oczekiwaniami.
To ma tez cos wspolnego z soba samym, z wlasna gotowoscia do szczerosci wzgledem innych. Smiem twierdzic, ze jesli samemu nie potrafi sie otworzyc na drugiego czlowieka, gdy nie jest sie gotowym pokazac wszystko, to to samo bedzie sie przypisywac innym. Nasze oceny swiata wynikaja zawsze tylko z wlasnych wewnetrznych obrazow i wlasnych mozliwosci, ktore znamy. Takich, ktorych nie znamy u siebie, nie widzimy w innych ludziach.

A co do przekreslania przeszlosci gruba kreska - jakim prawem chcesz komus odmawiac praw do jego przeszlosci? To jest cos, co kazdego z nas uformowalo do tego punktu, w ktorym jestesmy. To jest nieodlaczna czesc naszej osobowosci, ktora z tego powstala. I kazdy ma prawo obchodzic sie ze swoja przeszloscia tak, jak to dla niego pasuje, bo jest to zupelnie osobista sprawa.

W co chcesz wierzyc? Ze celem istnienia i zyciowym zadaniem tego chlopaka jest Ciebie uszczesliwiac i jesli on zrobi tak a nie inaczej, zeby Tobie sie to podobalo, to bedzie wszystko w porzadku?
Nie bedzie!!! Bo za swoje szczescie jestes odpowiedzialna wylacznie Ty sama! Ty jestes odpowiedzialna za to, jak widzisz innych ludzi, w jakim stopniu jestes w stanie sie na nich otworzyc, na ile chcesz sie od kogos i jego zachowania uzalezniac, za to, czy wogole potrafisz kogos kochac. Jesli tego wszystkiego nie potrafisz, to i nie bedzie Ci dane zyc w szczesliwym zwiazku. Bo albo wybierzesz sobie takiego, ktory zadowoli Twoje wewnetrzne oczekiwania - czyli Twoja nieufnosc i podejrzliwosc w pierwszym rzedzie, ktore sa tylko preteksem do usprawiedliwienia potrzeby kontroli drugiego czlowieka - to jest Twoim priorytetowym oczekiwaniem i potrzeba, bo Ty przeciez nie zajmujesz sie miloscia i dobrymi uczuciami, tylko skupiasz przewazajaca czesc swojej uwagi i kierujesz energie na podejrzliwosc, nieufnosc i kontrole. Albo jesli bedzie to ktos, kto akurat nie oszukuje, to predzej czy pozniesz go zatrujesz tak, ze albo zacznie sie ukrywac, zeby sie chronic, bo Ty nie dajesz zadnej osobistej przestrzeni do zycia, jak napisal Gary, albo wezmie nogi za pas.

Mamy takie zycie, jakiego oczekujemy, realizujemy w zyciu to, na co kierujemy swoja uwage i energie, niezaleznie od tego, czy robimy to swiadomie czy nieswiadomie. Okolicznosci zewnetrzne sa tlem, na ktore rzucamy swoja wlasna interpretacje i to ta ostatnia rozstrzyga o jakosci naszego wewnetrznego zycia.
Spytaj sie sama siebie, na to Ty kierujesz swoja uwage i jaka tworzysz interpretacje, kreujac tym ewentualne przyszle sytuacje. To jest to slawetne prawo przyciagania.
Tobie tylko sie wydaje, ze oczekujesz milosci i otwartosci. Tak naprawde oczekujesz zdrady i klamstwa. I to bedzie Ci dane, dokladnie to, nic innego, jesli nie bedziesz w stanie tego oczekiwania zmienic.
Warto sie dlatego nad tym zastanowic, czego tak naprawde oczekujemy. Oczekiwaniem jest to, o czym jestesmy przekonani, ze prawdopodobnie nastapi, to na czym sie skupiamy, w co wierzymy jako cos realnego, czego sie obawiamy, lub na co sie cieszymy. Jesli usilujemy czegos uniknac, to znaczy, ze jestesmy przekonani, ze to nastapi. To sa prawdziwe oczekiwania, ktore maja sile stac sie rzeczywistoscia. Sila realizujaca sa nasze uczucia i emocje, towarzyszace naszym oczekiwaniom.

Moja rada dlatego - nie starac sie spychac tego uczucia nieufnosci i zastepowac je takimi wierzeniami, ktore nie sa zadnymi prawdziwymi, z nas samych wynikajacymi. Takie wierzenia wychodza tylko z glowy, ale nie maja wystarczajacej sily, zeby wyprzec te dotychczasowe, a te zepchniete do podziemi dzialaja tym efektywniej, chcac znow zostac zauwazone. Przynajmniej jest tak wtedy, gdy nie wiesz nic o metodach, jakimi mozna zrobic takie zastapienie. To dlatego rzadko kiedy skutkuje.
Musisz zajac sie ta nieufnoscia, pozwolic jej byc, ale nie kierowac w strone chlopaka - on nie ma z tym tak naprawde nic wspolnego, jest tylko objektem, na ktory mozesz to projektowac. Nigdzie tego nie kierowac, tylko popatrzec na to jakbys stala obok siebie i przygladala sie, jak sie to czuje, jak obserwator, ktory chce sie czegos o tym uczuciu dowiedziec.  To bardzo prosta technika, jednak przynoszaca czesto nieoczekiwane efekty. Potrafi czesto objawic rzeczy, ktore siedza pod emocja, albo przynajmniej zmniejszyc intensywnosc. Emocje i mysli maja nad nami wladze tylko tak dlugo, jak dlugo im wierzymy.
Zmiana takich zakorzenionych wierzen zaczyna sie od tego, ze przyznaje im sie prawo egzystencji, tylko bez szkodliwych dzialan na zewnatrz i bez wiazania ich z zewnetrznymi objektami.

Tak, jak pisałam „grochem o ścianę”. Wszystkie tłumaczenia i rozmowy i tak nie dotarły, a kolejny wybuch z Twojej strony sprawił, że już nie będą musiały. Chłopak zdążył już zauważyć, że powinien się ewakuować z tego związku.
Gdyby Twoje obietnice spróbowania poprawy miały jakiekolwiek pokrycie w rzeczywistych staraniach, to po tym jak zorientowałaś się, że rozmawia z kimś nie drążyłabyś już z kim. Dlaczego? Bo może, bo jest wolnym człowiekiem i wolno mu rozmawiać z kim chce i o jakiej porze chce. Nie masz pewności, że rozmawiał z nią. Nawet jeśli z nią rozmawiał, to nie masz zielonego pojęcia o czym, a i tak postanowiłaś zrobić awanturę. Jeżeli zerwie z Tobą i wróci do byłej to podziękować możesz sobie, bo swoją paranoją wypychasz go ze związku.

I piszesz, że to Ty mu nie ufasz? A jakie podstawy do zaufania sama dajesz? Czy on może powiedzieć Ci z kim rozmawiał, co robił, z kim się spotkał bez obawy o to, że coś Ci się nie spodoba i zaczniesz znowu panikować i tworzyć dramę z każdej sytuacji? Nie, nie może. Nie jesteś osobą, której mógłby zaufać i której mógłby spokojnie powiedzieć co się działo w jego życiu. Zdążył się już o tym przekonać i tak jak napisałaś sama „nie zaufa już nigdy”. Już wie, że nie może być z Tobą szczery nigdy i pod żadnym pozorem. Bo  gdy jest, to i tak dostaje po rękach. Skoro nie pozwalasz mu na szczerość, to oczywiście, że będzie kłamał. Z kolei jego kłamstwa wzmagają Twoją paranoję. Wczoraj zdecydowałaś się nie przerwać tego kręgu. On zrobi to za Ciebie, jeżeli nie teraz, to za jakiś czas.

Ale ja na prawdę się starałam! Wczoraj cały dzień było ok między nami, sam z siebie dzwonił co godzinę, pytał co u mnie, co robię itp. Nawet powiedziałam mu, że jeśli chce to niech utrzymuje kontakty z kim chce i rozmowia z kim chce. Chciałam tylko szczerości. Na spokojnie zapytałam go z kim rozmawial, oklamal mnie ze z kolega. I jaka reakcja na kolejne odkryte kłamstwo byłaby odpowiednia? Miałam udawać że mu wierzę? Na tym to polega, żeby skulic głowę i udawać że nic się nie stało. A gdy nakryje go w łóżku z inną to tez mam go przeprosić, że naruszyłam jego przestrzeń i ze przecież jest wolnym człowiekiem? Czy w związku nie obowiązuja jakieś zasady takie jak szczerość? Jeśli pytam go z kim rozmawial a on nie mówi prawdy to już nie jest zatajanie, to jest kłamstwo.

Od kilku tygodni jest inny w stosunku do mnie. Bardziej obojętny, jakby ciągle mnie unikał, jakby przestało mu zależec. Ja to widzę, znam swojego faceta lepiej niż ktokolwiek inny. Widzę że coś się dzieje, pytanie tylko co z tym zrobić? Walczyć ten związek, czy odpuścić?

pegutka, to, że ona rozmawiał przez telefon, w tym samym czasie co Twój partner , to jeszcze nie oznacza, że rozmawiali ze sobą.  To są tylko Twoje podejrzenia,  nie masz pewności, że rozmawiali akurat ze sobą. A czy Ty przyznałaś się jemu, że dzwoniłaś, na jej telefon?

Nie przyznałam sie, nie chce żeby miał mnie za wariatke. Rozmawialiśmy dziś, tzn wymienielismy kilka wiadomości. Jest już po wszystkich testach,napisał że w końcu mu ulzylo i ze teraz wszystko będzie normalnie. Powiedział że moje kontrolę go męczą, żebym odpuściła z tym wszystkim, trochę zdystansowala. Mówił też że teraz będzie dla nas lepszy okres jeśli tylko się uspokoje i mu chociaż trochę zaufam.

Start

Dokładnie... Wyszło jego kłamstwo, wczoraj kolejne. Faktem jest, że gdybym nie wnikala to bym się o tym wszystkim nie dowiedziała. A z każdej strony jestem atakowana za swoje próby sprawdzania. To tak jakby każdy mówił "to nic ze Cię oklamuje, ty masz siedzieć cicho i udawać że tego nie widzisz".  Łatwo powiedzieć "Zaufaj" . Ale na zaufanie pracuje się latami. Na jego brak niestety dużo mniej..