Mściwość, pamiętliwość, czy może norma? - Netkobiety.pl

Ponieważ jesteś mściwy i pamiętliwy napiszę tylko, że myślę i postępuję inaczej od Ciebie.

Koleżanka, którą lubię nie wytykałaby mi niczego. Jeżeli zwróciłaby mi uwagę w trosce o zdrowie, to przyjęłabym uwagę do serca i być może postarała się zmienić.
Ludzie wytykający i krytykujący "dla sportu" nie mają na mnie żadnego wpływu, a tym bardziej znaczenia, które sprawiłoby, że poświęcałabym im swoje myśli.

Mściwy, niemściwego nie zrozumie i na odwrót. Niemściwy tylko pomyśli, że smutne życie masz i marnujesz siły i emocje na nieważne głupstwa.

Nie ma dobrych stron takiego podejścia do życia i zachowania. Ciągle trawiący gniew, poczucie niesprawiedliwości, potrzeba zemsty to nie motywatory, a trucizna dla Ciebie i otaczających Cię ludzi. Wolę sama wyznaczać sobie cele, udowadniać sobie i posiadać motywację wewnętrzną. Nie jest to wegetacja, a szczęśliwe i niezależne życie.
Swoją drogą ciekawe jak mściwy i pamiętliwy rozróżnia krytykę złośliwą, od tej konstruktywnej? Śmiem twierdzić, że nie posiada narzędzi do rozróżnienia takowych...
Ale być może nie powinnam zwracać na to uwagi, bo to też forma krytyki
Trzeba pójść za przykładem Wielokropka i stwierdzić krótko i neutralnie , że skoro jesteś mściwy i pamiętliwy, to ja myślę i postępuję inaczej

Co innego, jak ktoś np. skrytykuję Cię za to, że coś źle zrobiłeś, czy raz jakoś konstruktywnie w słusznej sprawie, a co innego jak ktoś nieustannie Cię krytykuje za to, na co nie zawsze masz jakiś wpływ albo na to, co bardzo trudno zmienić. Nie mówię o ogólnym byciu mściwym, tylko właśnie na tej zasadzie, na jakiej napisałem, ale oczywiście wy wszystko i wszystkich wrzucacie do jednego wora i uogólniacie ...

No nie róbmy sobie jaj, równie dobrze Twoją odpowiedź mogę potraktować jako zemstę i w sumie też przytyk, bo ja napisałem konstruktywnie stwierdzając fakt. Mam wrażenie, że zbyt ostro opisałem kolegę i w sumie samego siebie. Ale cóż, chciałem zapytać o poradę, ale wy nie rozumiecie problemu.

Jeśli to prawda, to nie jestem ani mściwy, ani pamiętliwy. Ale uwielbiam udowadniać coś ludziom, którzy kiedyś mi dokuczali, niesłusznie oceniali, albo krytykowali - w moim mniemaniu - niesłusznie. Nie w sposób chamski, ale żeby ta osoba coś odczuła, żeby zrobiło jej się głupio. Fakt, że czasem ociera się to o błahostkowość. Ale według mnie ma także swoje dobre strony.

A jak ktoś Cię np. bił w dzieciństwie albo w szkole Ci nieustannie dokuczał, a potem go po latach spotykasz to co, powinieneś o wszystkim zapomnieć i być dla tej osoby miły?????

Ja podkreślam, że ten wątek przewodni z postu z samego topiku jest napisany przez kumpla, ale po części też tak mam. Np. za cholerę lubie udowadniać kobietom, które mnie odrzucały, że się myliły, a ich facetów jeśli znam lub poznam - traktować jak kapcie. Wiem, że to już jest słabość ale co - może ja jeden tak mam? Chociaż miałem jedną taką co mnie odrzuciła kiedyś dla jednego lamusa. Było to dla mnie niepojęte, ale ... lubię ją dalej i życzę jej wszystkiego dobrego, choć gdzieś z tyłu głowy te rozgoryczenie jest.

No w końcu jakaś mądra wypowiedź inteligentnej osoby, a nie na zasadzie "jesteś mściwy, fe, nie gadam z Tobą". Myślę, że masz bardzo dużo racji. Tyle tylko że to jest jakoś nie wiem, zakorzenione we mnie. Bo jak to wytłumaczyć - mam dziewczynę, jestem z nią szczęśliwy, a jednak gdzieś tam w zanadrzu ciągle mam jakąś chęć udowodnienia tej, która mnie odrzuciła (mimo, że w sumie powinienem być jej wdzięczny - gdyby nie to, może nie byłbym teraz ze swoją obecną). Chciałbym się tego pozbyć, ale nie mogę. Czasem mam wrażenie, że tak to mi jest naprawdę potrzebne i sprawia dodatkową satysfakcję. Raczej wyczuwam kiedy ktoś coś powie niechcący, a kiedy celowo, złośliwie. Jak ktoś otwarcie przeprosi, to z reguły zapominam o sprawie, ale jak ktoś narobił mi kiedyś przykrości, zdołował, to cholernie lubię takiej osobie dowalić. Po prostu lubię odpowiadać pięknym za nadobne, jak ktoś jest dla mnie ok, to staram się być dwa albo trzy razy bardziej ok niż on dla mnie, ale jak ktoś nadepnie na odcisk ...ciosy poniżej pasa dozwolone.

Przecież napisałem wyraźnie, w tytule wkleiłem post kolegi, natomiast dalsze wypowiedzi są mojego autorstwa. Zresztą wszystko jedno, możesz traktować wszystkie wypowiedzi jako moje bo w sumie się pod postem z tytułu podpisuję. Nie wiem, tak mam jakoś, że jak ktoś na mnie pluje, to nie udaję, że deszcz pada.

Ups, czytanie ze zrozumieniem się kłania. I właśnie tego typu zachowania irytują - zarzucanie czegoś, co jest w rzeczywistości nieprawdziwe. Ostatnio tak sobie myślałem nad swoim zachowaniem i ogólnie jestem właśnie zbyt tolerancyjny w tym aspekcie wobec ludzi. Za bardzo sobie daję wchodzić na głowę.  Ale mniejsza o to.

Że najbardziej krzywdzimy tym siebie, może coś w tym jest ... Ale co zrobić, jak się jest nadwrażliwym? To nie jest tak, że jestem jakimś zawistnym, niesympatycznym gościem, jak możecie wywnioskować z mojego tematu. Zawsze jestem pomocny, uczynny, ale mówię, jestem przy tym bardzo pamiętliwy. Podam prosty przykład. Na początku liceum miałem jedną taką koleżankę, która strasznie po mnie cisnęła, do tej pory nie wiem, dlaczego. Ogólnie się rozchodziło o to, że byłem niski. I nie cwaniakowałem jak reszta kolegów. To był ogólnie najcięższy okres w moim życiu, do tego doszło jeszcze trochę prywatnych problemów, o których nawet nie ma co wspominać. I tak sobie myślę co by było, jakbym dzisiaj ją spotkał. Wiecie, co innego jednorazowa krytyka, a co innego takie nękanie. Tak sobie myślałem, ostatnio dowiedziałem się że pracuje gdzieś w jakimś sklepie (a takie dobre oceny miała i sama o sobie mówiła, jaka to nie jest inteligentna) i tak się zastanawiam, czy byłbym skur... i zapytał ją złośliwie np. ile zarabia. Nie dlatego, że się noszę jaki to nie jestem bogaty, nie, po prostu uważam że takich ludzi powinno się traktować jak śmieci i to nawet nieważne czy chodzi o dokuczanie mi, ale nawet komuś innemu. Ciosy poniżej pasa za ciosy poniżej pasa.

Masz rację z tym, że nie warto żyć przeszłością i cieszyć się tym, co jest teraz. Ale przesadzasz mówiąc, że "żyjemy przeszłością". Życie życiem, ale jednak człowiek nie ma amnezji. To nie jest tak, że ja aktualnie marzę, żeby się na kimś zemścić. Po prostu tak sobie myślę, że fajnie byłoby spotkać taką osobę która mi cisnęła i zwyczajnie, dla sportu, pokazać "mam się dobrze, a jak Ty wypadasz w porównaniu ze mną?"

Coś w tym chyba jest niestety. Tylko właśnie, co z tym zrobić? Muszę przyznać, że rozwijam się jako człowiek, nabieram pewności siebie (kiedyś byłem człowiekiem strasznie niepewnym siebie), ale tej chęci udowadniania komuś, że się mylił, jakoś nie potrafię zwalczyć. Po prostu kiedyś ciężej znosiłem krytykę niż obecnie, byłem jeszcze bardziej nadwrażliwy (teraz w sumie za takiego się nie mam, poza właśnie tą pamiętliwością) i tego typu nękanie strasznie mnie dotykało, choć na zewnętrz udawałem, że jest wszystko ok i udawałem, że się tym nie przejmuję (w rzeczywistości wewnątrz wszystko kumulowałem). Po prostu, widzisz znów tą samą osobę, przez którą tak się nacierpiałeś i tyle przykrości Ci sprawiła, to gdzieś zapala się lampka i coś Ci mówi "dowal mu, pokaż, kim teraz jesteś, a kim ta osoba która skazywała Cię na porażkę". Z drugiej strony, takie złośliwe osoby są w rzeczywistości małymi ludźmi i w sumie nie powinno się niby przejmować. Ale to jest za trudne dla mnie.

Chyba jednak źle dobrałem adresatów pytania. Takie pytanie powinienem zadać na męskim forum i tak chyba zrobię. Wy macie inne podejście, odpowiadać natychmiast, uczuciowo, może jeszcze wykrzyczeć. A co wtedy, jeśli do drugiej osoby to nie dociera i mimo to dalej krytykuje, hm? Mózg kobiety a mężczyzny trochę się jednak różni. No chyba, że czyta ten post jakiś facet, w takim razie bardzo prosiłbym o wypowiedź. Gdyby wszyscy mieli takie podejście co Ty, to np. w sporcie nie istniałoby pojęcie rewanżu. Przecież jak ktoś Ci dokucza, a Ty olewasz lekceważąc nawet okazję do jakiegoś małego odegrania się, to jesteś frajerem. Dawniej właśnie tak nie robiłem, to mi ludzie wkoło nawet mówili, żebym w końcu zareagował, ale ja właśnie przyjmowałem taką postawę - mam klasę, będę to olewał. Ale to chcąc nie chcąc, do głowy trafia. Teraz nienawidzę się za taką postawę i od jakiegoś czasu uważam, że nie ma nic lepszego niż dokuczanie osobom, które Tobie kiedyś dokuczały.

Peacock, mega wspolczuje, bo chociaż jesteś nominalnie dorosły, ciagle tak wewnętrznie żyjesz czasami gimnazjum i liceum. Te osoby, które może były wobec Ciebie niemile kilka lat temu, już przecież nie sa w Twoim srodowisku. Skonczyles szkole i watpie czy Twój stosunek do nich ich obchodzi. Takie zagrywki "dokopania" odbiorą co najwyżej jako wyraz chamstwa, obroca się na piecie, a Ty ciagle będziesz miał niedosyt, ze im nie udowodniles swojej wyzszosci.

Stary, poczucie własnej wartości ma się względem siebie, a nie tego jakie wrazenie robisz na kims innym.

Jest takie fajne powiedzenie ze Wschodu: "Nienawisc jest jak picie trucizny samemu i mienie nadzieji, ze wrog od tego umrze".

To, że od zawsze byłem wrażliwy to nie jest moja opinia, tylko innych. Wielokropek - widzę, że chyba dalej kompletnie mnie nie rozumiesz, bo nie wiem odnośnie czego to miało być, czego niby nie chcę? Jasne, nigdy nie chcę i nie chciałem, by ktoś mi dokuczał.

Nie chcę was obrażać, ale jakby to powiedzieć - macie mocno ograniczone podejście do całej sytuacji. Przedstawiam wam konkretny problem, to już mnie macie za chama, zawistnika, co ŻYJE TYM. Nie, ja tym nie żyję, mam pracę, mam pasję, walczę ze swoimi wadami, czuję się lepszy jako człowiek w porównaniu np. z paroma latami wcześniej, jestem ogólnie zadowolony z życia. Tyle, że blizny z młodości są i się nie zagoją. Może to przykład skrajny, ale powiedz komuś, kto był gwałcony w dzieciństwie, żeby "nie żył przeszłością" jak czuje np. strach przed zbliżeniem itp. Wrażliwość to paradoksalnie najgorsza cecha, jaką może mieć facet, a już jako nastolatek zwłaszcza.

A co mnie to obchodzi? Nacierpiałem przez nie i to wystarczy. Możecie tego nie rozumieć - wtedy byłem tak bardzo skryty, że nawet nie potrafiłem się obronić. Aktualnie jestem dużo bardziej otwarty, asertywny, także rośnie z tym gniew w stosunku do siebie samego, że wtedy to olewałem. Sam wobec siebie zachowałem się jak szmata i nie widzę jakiegokolwiek powodu, bym np. tą koleżankę miał miło traktować, jakbym ją spotkał. I jakbym jej coś takiego powiedział co wcześniej, poczucie mojej wartości dla mnie samego jeszcze bardziej by wzrosło.

Bo Ty Beyondblackie myślisz, że to jest tak, że ja teraz chcę gonić z wywieszonym ozorem tę osobę, żeby TO JEJ POKAZAĆ że się myliła (w sumie tak można było wywnioskować z tego co pisałem) i dzięki temu zyskać zaakceptowanie środowiska. W życiu, ja czegoś takiego nie potrzebuję - po prostu jakbym ją spotkał i bym coś takiego wypalił, zagrałbym na nosie, zyskałbym szacunek w oczach samego siebie ... Głupio brzmi, nie wiem czy rozumiesz, ale tak chciałbym zrobić w sumie tylko dla samego siebie, nie patrząc nawet, jak zareaguje.

Fakt, że masz świadomość irracjonalności swojego zachowania, to już ogromny krok ku uzdrowieniu i zmianie sposobu podejścia do sprawy. Super Żal jest naturalną reakcją na krzywdę i jak najbardziej rozumiem Twoją potrzebę udowodnienia byłej, że odrzucając Ciebie dokonała niewłaściwego wyboru... Przypuszczam również, że w tym momencie  Twoją gorycz ukoić może jedynie obraz byłej na klęczkach i sypiącej sobie głowę popiołem Problem polega jednak na tym, że najprawdopodobniej nigdy nie doczekasz się tego rodzaju satysfakcji, albowiem była dziewczyna, niezależnie od tego jak bardzo wartościowym czlowiekiem jesteś, potrzebowała do szczęscia kogoś zupełnie innego. Tak po prostu. Ona jak każdy z nas ma swój system wartości... dlatego nie masz żadnych powodów by czuć się"gorszym". Wybacz jej wreszcie, a osiągniesz spokój Zycie z poczuciem, że jest się czyjąs ofiarą jest naprawdę męczące...

Nieparwdą jest też, że nie możesz pozbyć się chęci do podsycania swojego żalu. Nie chodzi o to, aby zapomnieć, ale nie rozpamiętywać. Uwierz mi, że wszystko jest tylko i wyłacznie kwestią Twojego wyboru. Możesz wciąz próbować zrozumieć motywy działania swojej byłej, ale równie dobrze możesz też skupić się na uczuciu wdzięczności, za to kogo masz dzisiaj przy swoim boku.

Volver - ja doskonale sobie zdaję sprawę, że takimi gestami nie sprawię, że do mnie wróci. Ale mam jakiś taki przymus pokazania jej, że się myliła, dzięki czemu sam w sobie się lepiej poczuję. Ale była to tam była, w sumie już mnie średnio obchodzi ... choć popatrzcie na to z tej strony, że coś takiego naprawdę paradoksalnie może być motywujące i oddziałać pozytywnie. Ale tutaj trafiłaś z tym czuciem się gorszym, właśnie od zawsze tak miałem, a ostatnimi czasy zmieniłem trochę myślenie i już w tej kwestii dużo się polepszyło. Ale to fakt, zawsze czułem się gorszym od innych, ale nigdy tez nie robiłem tego, aby na siłę się komuś przypodobać - byłem na to zbyt dumny.
To też nie jest tak, że siedzę teraz i rozpamiętuję. Po prostu jak zobaczę daną osobę, to mi się to wszystko przypomina, przecież to nieuniknione Jak spotykam się z byłą (jeśli w ogóle tą dziewczynę z przykładu można tak określić, bo w sumie nie byliśmy razem, tylko odtrąciła mnie i wybrała innego) to NIGDY jej nie robiłem wyrzutów z tego powodu ani nie dokuczam, że wzięła tam jakiegoś leszcza zamiast mnie, jednak zadra w sercu jest i będzie. Tyle, że skrywam ją dla siebie. Z reguły takie myśli olewam, bo na szczęście mam co robić, ale np. gdy długo jestem sam to one przychodzą .... i wtedy boli. I nie mówię nawet o tym przykładzie z byłą tylko nawet bardziej z ludźmi, którzy mi kiedyś dokuczali czy niesprawiedliwie oceniali bądź oceniają.

Beyondblackie - to co, mam wyjechać na Bahamy aby uciec przed nimi? Nie moja wina że ciągle nie raz nie dwa się sami napataczają. Ostatnio tak sobie właśnie rozmyślałem, co by było, jakbym trafił na tą koleżankę ... Albo np. jakby przyszła do mnie do pracy. Masakra, nie wiem jak się zachować i jak wy byście się zachowały?

Nikt nie mowi Ci, ze masz emigrować na drugi koniec swiata, bo paradoksalnie to by naprawdę nic nie zmienilo- problem jest w Tobie, a nie w fakcie, ze czasem spotkasz kogos z przeszlosci. Co Ty myślisz, ze ja ulicy nie wpadam czasem na bylego meza (a kawal toksyka z niego był niesamowity), na jakies zlosliwe koleżanki z uczelni, ze matka mi czasem na skypie się nie pojawia? Pewnie, ze tak. I wiesz co robie?- NIC. Mowie grzecznie "Elo", uśmiecham się i odpływam sobie w sina dal, ciesząc się z tego, ze mam fajnego partnera, dobre zycie i, ze ruszyłam do przodu. To daje najlepszy komunikat dla ludzi, którzy kiedykolwiek Cie gnębili- jesteś poza ich zasięgiem

Kusic może, ale sam widzisz, ze to bezsensowne. Ta osoba już pewnie nawet nie pamięta, ze była kilka lat temu wobec Ciebie zlosliwa. To Ty masz wewnetrzna zadre i nie potrafisz odpuscic. Jej to wisi i powiewa.

"Wy to kobiety jesteście to trochę inaczej widzicie, ale ogólnie facet nie powinien udawać że pada, jak ktoś na niego pluje. Jestem wrażliwy, ale też zasady jakieś mam."
ARGH stereotypy wrrrrrrrrr

Przepraszam, musiałam.

Co do całego wątku. Peacock, zostałeś zraniony i Cię bolą te słowa, bolały wtedy, bolą teraz nadal. To trochę oczywiste, że na akcję jest reakcja, i że chcemy się odpłacić pięknym za nadobne. Jak Cię coś wku*wiło, to teraz zrobisz coś, żeby wkurzyć tę drugą osobę, niech poczuje to samo co Ty. Jakoś wydaje mi się to bardzo ludzkie i na swój sposób uczciwe. Bo oni nie mieli prawa mówić czegoś takiego, ale zrobili, więc czemu mam się nie odwdzięczyć? Co mi stoi na przeszkodzie, a niech mają. Trzeba było nie być dla mnie niemiłym, to by się teraz nie cierpiało.

Tak to widzę.

Widzę też w tym problem, a nawet dwa.

1. ty tego nie chcesz - mówisz, że trochę Ci ta Twoja mściwość przeszkadza, że nie pomaga w relacjach, że czujesz się gorzej. Zazwyczaj z zemstą jest tak, że nie przynosi ukojenia. No bo jakie dobro może przyjść z dwóch złych czynów, nie? Tutaj niestety nie jest tak, że dwa minusy dają plus, tylko eskalują. Tworzy się taka spirala złości. I wszyscy czują się z tym źle (a przynajmniej ci, którzy mają sumienie i procesy wewnętrzne i potrafią zdać sobie sprawę z tego, jak ich słowa realnie wpływają na innych, a nie tylko widzą to jako niewinne słówka rzucone na wiatr).

2. Masz prawo do tych uczuć. Serio. Jak Cię ktoś uderza to człowiek nie udaje, że się przewrócił, tylko reaguje. Pytanie - jak reaguje. Bo ja jestem pewna, że tu powinna pojawić się reakcja - Twoja - i wtedy, gdy to się działo, i teraz, gdy są w Tobie złość i chęć odpłacenia się. Tylko jaka, no nie? Taka reakcja, która nie będzie położeniem po sobie ogona, bo przecież nie jesteś Chrystusem i nikt Ci nie każe nadstawiać policzka, ale też nie chcesz być tym człowiekiem, co wszystkim wymierza sprawiedliwość.

Jak Ci się to czyta?

ta cecha o jakiej piszesz jest bardzo ludzka, aczkolwiek bardzo brzydka. Nie lubię takich ludzi, źle się wśrod nich czuję, są zazwyczaj pełni kompleksów, z niskim poczuciem wartości. Ludzi  bez kompleksów w ogóle nie jara takie coś, są ponad tym, robią swoje, nie muszą nikomu niczego udowadniać i tyle. Postaraj się nad tym popracować, żeby przyjemność czerpać z innych rzeczy