Rozterki kury domowej w "toksycznym związku" - Netkobiety.pl

Kurcze nie wiem sama.
Czytam różne artykuły fora i dociera do mnie że to jest toksyczne.
Ale jako ofiara toksycznego związku czuje się poniekąd winna.
Jak do tego doszło że dopiero teraz to do mnie dociera. Jakbym się budziła w innym świecie innej realności.
Chyba powinnam napisać że potrzebuję zimnego kubła wody, żeby ktoś napisał: "ściśnij poślady i nie czekaj do czerwca"
albo
"ściśnij poślady i wytrwaj do czerwca"
Już nie wiem co jest słuszne a co nie. Co jest realne a co tylko grą moich emocji?

dziękuję za te artykuły
przeczytałam je i  o ile ten o przemocy psychicznej dociera do mnie to nie mogę pojąć tego o cyklu przemocy.
to znaczy znaleźć jakiegoś powiązania z moją sytuacją.
Ale przeczytam je jeszcze kilka razy albo zrozumiem albo wykuje na blachę

Czasem trochę potrwa nim człowiek przejrzy na oczy,  obudzi się i zrozumie pewne sprawy. Pomyśl czy jesteś szczęśliwa.  Czasem brakuje nam odwagi żeby rzucić wszystkim i zacząć od nowa.  Na pewno nie będzie Ci łatwo kiedy odejdziesz,  ale w życiu nie wyobrażam sobie żeby facet mi wydzielał czas na internet! Przecież to nie twój ojciec a ty nie jesteś dzieckiem.  To co będzie w następnych latach?  Życie jest jedno i to ty masz być w nim szczęśliwa a nie poświęcać wszystko dla kogoś. ...

"Nie ma prawa", "pozwolenia"... to człowiek toksyczny i nie potrzebuje prawa ani pozwolenia żeby poniżać i deprecjonować żonę. Nic rozmowy nie dadzą, robi to i będzie robił do "końca swoich dni". Żona nie ma dla niego żadnych zalet, wartości i uważa prawdopodobnie (mąż), że jest zerem a przynajmniej nieudacznikiem. On nie potrzebuje pozwolenia ani prawa żeby na każdym miejscu jej to przypominać i udowadniać. Tacy ludzie się nie zmieniają. Jedyny sposób aby się uwolnić od takiej osoby to po prostu uciekać. Pewnie na swój sposób kocha swoją żonę..... ale będąc toksykiem powoli ją wykończy - klasyczna przemoc psychiczna - której nie sposób udowodnić.

Pewnie, że jest toksyczny, bo gasi Twój zapał i hobby w zarodku, ponieważ sam nie ma ambicji i nie chce byś była od niego lepsza. On się dowartościowuje poniżając Cię. Popieram rozwód.

Uświadomienie sobie tego faktu i początkowo zapewne nieśmiałe, a później coraz bardziej stanowcze i radykalne "nie, nie zgadzam się" może być fazą, która względnie normalnie pozwoli Ci dotrwać do tego magicznego czerwca. Sama zobaczysz, że małymi kroczkami dasz radę. On się co prawda (zapewne) nie zmieni, ale za to Ty poczujesz swoją siłę, przekonasz się, że wcale nie musisz na wszystko godzić sie jak ta potulna owieczka, bez słowa i własnego zdania. 
Dziś uwierzyłaś, że do niczego się nie nadajesz, bo skutecznie utwierdził Cię w tym przekonaniu mąż-tyran. Niech zgadnę - idziesz na ustępstwa dla świętego spokoju, schodzisz mu z drogi, starasz się spełniać kolejne oczekiwania, przestałaś głośno wyrażać własne zdanie, ale on nigdy nie jest zadowolony? Uciekaj od niego jak najdalej!

Moja przyjaciółka była bardzo zakochana, ale już w dniu ślubu obiekt jej uczuć pokazał na co go stać. Najpierw zaczęły się szyderstwa, poniżanie, słowna przemoc, potem były próby ograniczania wolności (zakazy widywania się z określonymi ludźmi), kiedy jednak mężuś po raz pierwszy ją uderzył, do akcji wkroczyła mama przyjaciółki. Kazała jej się spakować i wynieść z domu. Potem była sprawa rozwodowa (kosztowało ją to wszystko kupę nerwów), depresja, ale było warto, bo dziś jest szczęśliwą mężatką i matką, w dodatku silną i samodzielną.

Na toksyczny związek nie warto tracić życia, bo masz je tylko jedno. Nigdy też nie wierz w obietnice poprawy, próby przekupstwa i chwilowe zmiany. Jeśli coś takiego nastąpi, to prawdopodobnie tylko na chwilę, a potem z wrażeniem deja vu coraz bardziej będziesz spadać na dno. Z każdym rokiem, miesiącem, tygodniem będzie już tylko gorzej.

Popieram, komunikować mu j.w. bez względu na jego reakcję, właściwie, nie oczekuj reakcji pozytywnej, ale możesz powtarzać to do bólu, jak zdarta płyta, do tego bez emocji nie wdając się w dyskusję, po czym robić swoje.
Zastanów się, co do tej pory robiłaś dla siebie i własnej satysfakcji, dlaczego tak przejmujesz się jego zdaniem?
Zacznij ignorować jego kąśliwe uwagi i rób swoje.
Ciesz się ze swoich małych sukcesów, większe przyjdą, gdy przestaniesz się poddawać (dlaczego zaprzestałaś wyplatania koszyków?), mów do własnego odbicia w lustrze"dobra jestem, udało mi się, jestem z siebie zadowolona, dumna!".
Jego krytykę ignoruj, ewentualnie ucinaj krótko, przypominając mu, że nie prosiłaś o radę, niech swoje uwagi zachowa dla siebie i nie kłóć się z nim, szkoda nerwów.
Poszukaj pracy, nie konsultuj z nim, nie dziel się wrażeniami, a tym bardziej problemami, chwal się sukcesami "brawo ja"
Gdy zacznie je nokautować, powiedz, żeby nie wypowiadał się na tematy o których nie ma pojęcia.
Zacznij żyć dla siebie, a nie dla niego, jesteś dorosła a on...może Ci skoczyć...

Może i tak być. Moim zdaniem to jest relacja symbiotyczna, on się czuje lepiej bo po Tobie jeździ, kontroluje, Ty oddajesz część siebie w zamian za "opiekę".

To nie jest tak, że to "wszystko przez niego". Poczytaj albo idź do psychologa. Na początek musiałabyś jednak wyjść z tego układu, bo tak głęboko w tym siedzicie, że przecież nagle nie zmienić osobowości i nie zaczniesz walczyć o siebie.

Marimari, ja u was widzę dwa problemy.

Z jednej strony Twój partner, który - z Twoich opisów - jest facetem marudzącym, narzekającym i wiecznie niezadowolonym (tu się nie będę rozwodzić, bo sama sporo napisałaś).

Z drugiej, i moim zdaniem to jest główny problem, Ty. Pełna kompleksów, niewierząca w siebie, bez asertywności. Dałaś się zdominować i zakrzyczeć marudzie i projektujesz swoje życie pod niego.
Jestem w stanie zrozumieć, że kłótnie które wywołujesz, są efektem frustracji i bezsilności. W sumie ci się nie dziwię; facet na każdym kroku próbuje podciąć ci skrzydła. Ale to Ty mu na to pozwalasz. Na każdym kroku.
Koszyki; co z tego, ze jemu się nie podobały? To było Twoje zajęcie, a nie jego. Jak zaczynał narzekać, trzeba było włożyć mu witki w ręce i kazać mu samemu zrobić ładniejszy.
Blog; jak w ogóle można pozwolić, żeby facet ograniczał ci dostępy do czegokolwiek w Waszym domu? Jak Ty mogłaś się na to zgodzić? Założył hasło; wzywasz informatyka i on je zmienia na Twoje hasło. I niech sobie facet marudzi....
Gotowanie; nie smakuje mu; niech nie je. Obowiązku nie ma. Skoro i tak narzeka, zacznij gotować dla siebie i dla dzieci.

To, że nie wychodzisz z domu czy nie rozmawiasz z ludźmi jest Twoim wyborem. Facet roztacza pełną kontrolę, bo wie, ze może. Bo jemu na to pozwalasz. Czemu rozmawiasz przez telefon jak jego nie ma w domu? Zaczyna ci przeszkadzasz, przerywasz rozmowę i prosisz go, żeby nie wrzeszczał. Wrzeszczy dalej, wychodzisz do drugiego pokoju, albo zamykasz się w łazience. I rozmawiasz, dopóki masz coś do powiedzenia.

Brak ci samozaparcia i samodyscypliny. Jesteś jak plastelina, którą on sobie dowolnie lepi. Przejmij kontrolę nad swoim życiem, zamiast robić wszystko to, czego On od ciebie wymaga. Chcesz pleść koszyki, pleć. I nie zwracaj uwagi na to, co on mówi. A z drugiej strony, nie zrzucaj winy za wszystkie Twoje niepowodzenia na niego. On gdera; Tylko i Aż, ale nic więcej. Gdera. Nie bije, nie wyrywa witek z ręki. To od ciebie zależy, czy przez to gderanie zrezygnujesz, czy każesz mu siedzieć cicho i pozwolić ci pracować.

Zanim podejmiesz decyzję o ewentualnym rozstaniu, proponowałabym ci popracować nad sobą. Na jego zachowanie nie masz wpływu, na swoje TAK. Pójdź do psychologa, znajdź jeden dzień ww tygodniu/ w miesiącu tylko dla siebie. Taki w którym, bez względu na gderanie, wychodzisz z domu na 2 godziny. Choćby na spacer. Po to, żeby oczyścić głowę. Zacznij wierzyć w siebie i w to, że jesteś dużo warta. Nie podporządkowuj całego swojego życia Jemu.
Pamiętaj, że on zachowuje się tak, bo TY mu na to pozwalasz. Zmiana w Tobie może pociągnąć zmiany w nim. Może, ale nie musi. Natomiast Tobie na pewno to wyjdzie na dobre.
Myślę, ze taka praca będzie dla ciebie konieczna, bo nawet jeśli się rozstaniecie, to potem możesz "wdepnąć" w kolejny taki sam związek.

Jeśli nie masz możliwości wyjść, ja proponuję zacząć ćwiczyć. To jest coś, co mnie bardzo pomogło. Codziennie, niezależnie od wszystkiego, 45 minut dla mnie. I nie ma, że boli, albo że się nie chce. To z jednej strony buduje samodyscyplinę, a z drugiej rośnie pewność siebie

Tak, masz dawać mu: podziw, adorację. Jesteś potrzebna, aby on czuł się dobrze ze sobą. Jak brakuje rozmowy z Tobą, w której skupiacie się na tym, jaki on jest wspaniały, to zaczynają się problemy. On Cię kontroluje, bo Ty spędzasz wolny czas nad czymś innym niż jego wspaniałość. A bez Twojego potwierdzenia on czuje się tak naprawdę nikim. Brak mu też empatii, więc raczej Twoje tłumaczenie nic tutaj nie da.

Druga strona medalu jest taka, że może Ty na początku tego związku właśnie tak go podziwiałaś, jako kogoś w Twoich oczach lepszego od siebie? Tę kwestię akurat trudniej wytłumaczyć. Rzecz w tym, że na takie układy godzą się często kobiety, które mają swoje sukcesy zawodowe itd. są pewne siebie w innych obszarach życia. Jednak emocjonalnie chcą kogoś kto się nimi "zaopiekuje", ochroni.

Oboje macie podobne problemy, tylko inaczej się to objawia.

Napisz, jak to u Was było na początku. Nie chcę się rozpisywać, bo może nie trafiam.

Tak czy inaczej, Wam by najbardziej pomógł dobry psycholog. Razem i każde osobno. Tylko szkoda, że taka instytucja rzadko występuje.

Witam,
Też byłam kurą domową. Wszystkie obowiązki, dziecko itd. Partner uważał że nic nie robię. Poszłam do pracy to po powrocie musiałam obiad gotować sprzątać bo nic nie było zrobione. Twierdził że zajmował się dzieckiem i nie miał czasu. Chore to jest bo ja w godzinę robiłam tyle co on w tydzień nie mógł ogarnąć. Nawet jak do sklepu wychodziłam to po 10 minutach dzwonił co tak długo. Tkwiłam w beznadziei. I to się samo nie zmieniło by gdybym nie powiedziała dość! Po co marnować sobie życie przez takiego lesera. Pozdrawiam

Ja uważam że nie powinnaś kierować się dobrem dzieci i tkwić w takim związku.  Teraz na pewno tego nie zrozumieją ale jak dorosną będą dumne że ich matka była odważna i zdobyła się na taki krok.  Dzieci dorosną,  ulożą sobie życie a Ty zostaniesz sama w matni z facetem który gasi twoja osobowość i wtedy będziesz żałować że nie miałaś w sobie tyle odwagi żeby to skończyć i ułożyć sobie życie na nowo.

Od kiedy dobro dzieci polega na życiu w toksycznej rodzinie?

Od kiedy dobro dzieci polega na uczeniu ich poniżania kobiety przez mężczyznę?

Od kiedy dobro dzieci polega na uczeniu ich braku szacunku?

Marimari, nie zaczynaj broń boże szukać winy w sobie, w tym sensie, że będziesz sie zastanawiać czy go nie prowokowałaś, czy byłaś nie fair itd. Twoją winą jest brak asertywności i konsekwencji. Jego chamstwo to Jego wybór. Podcinaniem ci skrzydeł on dowartościowuje siebie. Zamiast grzebać w przeszłości i rozmyślać co zrobiłaś źle skup się na tym, żeby się uodpornić ja jego gderanie

Raz się postawiłaś, szok i strzelił focha. Teraz będzie cię karał za niesubordynacje. Nie daj się

Cassiopea
To nie tak że raz się postawiłam. Stawiam się cały czas. Odpieram jego ataki a na to już nie mam siły. Mam dość przepychanek słownych w których jego musi być na wierzchu.
Pierwszy raz moją obroną był atak.
Rozmyślam o tym gdzie jest granica zwykłej zdrowej asertywności a...  no właśnie chamstwa?
Wielkokropek
Usypiam i upycham wszystkie uczucia bo mogło by się to źle skończyć. Odgrzebię uczucia jak już ucieknę i pójdę na terapię. Tak terapię. Ale żeby to miało sens to muszę odciąć się od tego życia. Problem żeby wytrwać. Bo to nie jest tak że facet mi coś obiecuje: że będzie lepszy że będzie wspierać itd itp. To ja sama cały czas liczyłam że w końcu będzie lepiej.  Ale dociera do mnie że nigdy lepiej nie będzie.

Dziewczyny kopnijcie nie i to mocno
mam wyrzuty sumienia, że tak pisałam o moim partnerze.
wczorajszy dzień był względnie miły.
Jakby nie w naszym domu jak nie moim życiu...
Cassiopea
pisałaś że jak nie smakuje to niech nie je...
nie chciałam tego tematu za bardzo poruszać. Sama nie wiem dlaczego. Może dlatego ze to takie babranie się w bagnie.
To nie tak, że mu nie smakuje. On po prostu choruje po zjedzeniu mojego "jedzenia".
Teraz to tylko chodzi i narzeka ze go gniecie ciąży na żołądku itp.
Ale jeszcze ze trzy lata temu to było straszne siedziałam przy nim całymi nocami bo ciśnienie miał 220/180. Twarz blada, dłonie blade, sine usta.
Chodził po lekarzach i nic. Jeden przypisał jakieś leki na uspokojenie drugi (po prywatnej wizycie dość drogiej) stwierdził nieznaczna przepuklinę zwieracza żołądka zalecił dietę lekko strawną i w razie jakiś problemów manti malox czy ranigast.  A wiem, że takie rzeczy jak są poważne to się leczy np polprazolem bo moja mama to ma a wcale nie stosuje tak rygorystycznych ograniczeń jak my.
Zaczęłam go bacznie obserwować i zauważyłam ze jeśli np się pokłócimy albo zrobię coś nie po jego myśli albo ogólnie coś idzie nie po jego myśli to od razu on się źle czuje.
Do tej pory potrafi zapytać czy czegoś nie dosypałam do jedzenia bo go "gniecie".
Wiecie jak się czułam kiedy pierwszy raz zobaczyłam go w takim stanie?
Czułam się jakbym to wszystko było przeze mnie.
A wiem, ze nie ma w tym mojej winy.
On nie dopuszcza do siebie myśli że sam sobie jest winien.
I tu dochodzę to kolejnej rzeczy kolejnej nitki, a jeśli pociągnę ją to wylezie kolejna.
Ufff chyba nie mam siły.
Pierwszy raz miał takie objawy kiedy zachciało mu się spróbować dopalaczy.
Spróbował i nie poszło.
Od tamtej pory co jakiś czas bladł siniał a ciśnienie skakało mu do góry.
Czy mam pewność że nic nie bierze.
Mam.
Bo podsunęłam mu myśl ze to właśnie przez te dopalacze.
to przez 4 miesiące regularnie robił sobie badanie na obecność narkotyków czy jakoś tam.
takie ogólne.
w pierwszych faktycznie coś było tam widać ale w tym ostatnim już nie.
Nie dopuszcza do siebie myśli ze to świństwo nawet po jednorazowym użyciu mogło mu coś uszkodzić w tej jego "mądrej" główce.
Winna jestem ja i moje gotowanie nawet teraz kiedy już stosujemy dietę niemalże jak w szpitalu.
Poprosiłam żeby sam sobie ugotował zupę i sprawdził co robię źle i dlaczego po moim jedzeniu źle się czuje.
Wiecie do jakich wniosków doszedł?
No sorki ale dla mnie to paranoja.
Do zupy trzeba dodać odrobinę soli kiedy już jest całkiem ugotowana, ale nie w talerzu a w garnku.
Zawsze dodawałam odrobinę soli przed wrzuceniem warzyw bo ponoć sól "zatrzymuje" część witamin i minerałów w warzywach.
A tu proszę to istna trucizna...
Paranoja a ja pośrodku niej...

No i po wyrzutach sumienia

Bzddury piszecie.
Moja koleżanka, która NIE BOI SIE POWIEDZIEĆ FACETOWI CO MYSLI W OBAWIE ZE GO STRACI, powiedziała wprost : beze mnie to sie gap ile wzlezie, ale jak jesteś ze mną na zakupach to ja sobie nie życzę żebyś sie wlaMPIAŁ, MASZ SIE PILNOWAĆ, BO MNIE TO DENERWUJE I BĘDĄ KŁÓTNIE.

facet sie zaczął pilnować przy niej, nie ma kłótni, jest fajnie. Ale i ona się nie wlampia przy nim, żeby mu nei było przykro.

Kurde, to takie proste.

Wielokropek
Miałaś rację co do uczuć. Nie da się ich zakopać upchnąć w kąt.
Próbowałam na zimno bez emocji bez uczuć przeanalizować wszystko.
W efekcie dostałam mdłości i czuję jak mi wszystkie wnętrzności się trzęsą i to dosłownie.

Pomocy.
Kobietki pomocy.
Siedzę i kawałek po kawałku odgrzebuje przeszłość mojego związku.
A im więcej odgrzebuję tym gorzej się czuję.
Dosłownie odgrzebuję...
bo wszystko upychałam w niepamięć, o tak dobra w tym jestem. Jak się o czymś nie myśli to jak by tego nie było.
Każdy dzień niemalże każda godzina upchnięta została przeze mnie w niepamięć.
I okazuje się, że w koło mnie tylko pustka. Złe wspomnienia zakopane a dobrych brak.
Jeszcze nie mogę zrozumieć w jaki sposób doszłam do tego etapu.
Moją analizę mogę podzielić na trzy etapy.
1. to czas kiedy analizowałam związek pod kątem mojej osoby.
Za mało się staram, za mało robię, jestem zbyt nudna by go w końcu zadowolić.
robiłam coraz więcej i więcej. W końcu uświadomiłam sobie, że cały dom jest na mojej głowie. I z każdego potknięcia i niedociągnięcia byłam i jestem rozliczana. Mimo to coraz bardziej się starałam.
W jednej kwestii tylko nie mam nic do powiedzenia. To budżet domowy. Nie ma dostępu do kasy nie ma możliwości i argumentów do przejęcia kontroli.
Nie możliwości ucieczki.
2. etap to przeczytałam książkę (tytułu nie pamiętam) coś o toksycznych ludziach i jak z nimi sobie radzić.
To był czysty przypadek że wpadła mi w ręce. Choć całkiem prawdopodobne jest że wcześniej niż później i tak być coś podobnego przeczytała.
Czytałam ją i nie mogłam uwierzyć bo wiele jej rozdziałów było jak by o moim partnerze.
Drugi raz przeczytałam i dotarło do mnie, że coś tu jest nie "halo".
Że to nie ja za mało się staram, ale partner ma za wysokie wymagania.
3. to etap kiedy podjęłam walkę o zmianę jego postępowania.
Uff to był burzliwy okres. Moich kłótni i pretensji proszenia błagania i w końcu łez. Łez też zabrakło.
4. właśnie zaczyna się teraz kiedy dociera do mnie, że on nie ma sobie nic do zarzucenia, że on się nie zmieni. On według siebie jest ideałem.
Dociera to do mnie bardzo powoli a ja ciągle mam wrażenie że to jakiś film że to nie może być prawda.

Wiem, że powinnam odejść już na tym etapie, ale gdzieś tam we mnie siedzi chochlik i ciągle szepce: a jeśli się mylisz, a jeśli to przez ciebie? a jeśli za mało się starałaś?
i na tym mogłabym zakończyć ten wpis. ale od razu odzywa się we mnie głos buntu.
No co ty dziewczyno:
przecież kiedyś pracowałaś, radziłaś sobie sama, miałaś mieszkanie i poukładane życie. Nie musisz siedzieć w czymś takim.
A teraz chcesz to pracuj sobie byle w domu byle byś nie zaniedbała swoich obowiązków...

Masz mdłości? Świetnie. To typowa reakcja. Pilnuj tylko, byś miała blisko do WC i... nie powstrzymuj się. A później... korzystaj z rozumu i nie wmawiaj sobie, że rzeczywistość jest inna.

Jasne, że masz go poinformować o swej decyzji.
Kiedy? Najlepiej wychodząc z tego mieszkania po raz ostatni, choć pewnie zapyta się wcześniej o przyczyny twego pakowania (chyba że zamierasz wyjść tak, jak stoisz, zostawiając wszystkie rzeczy, nawet osobiste).
Co masz powiedzieć? Prawdę, byle krótko, zwięźle, bez emocji i jakiejkolwiek dyskusji.

Edycja:
I masz to powiedzieć w taki sposób, by nie miał wątpliwości, że Twoja decyzja jest ostateczną (jeśli jest taką).

Wiecie jak najprawdopodobniej będzie wyglądać moje pakowanie?  Wezmę worki na śmieci i będę wrzuała hurtem wszystko z szaf. Tadam.
Tylko dokumenty wcześniej przygotuję.
O właśnie muszę wyjąć akty bo są u niego w pokoju. Dziękuję. Staram się ogarnąć. Nie boję się jego fochów i nawet krzyku ewentualnego...
Boję się racjonalnych argumentów wałkowanych godzina po godzinie dzień po dniu
i w ostatecznym rozrachunku  tego biednego spojrzenia.  Szkoda że nigdy na mnie tak nie patrzył kiedy płakałam przez niego.

Jestem strzępkiem nerwów.
A facet nie odpuszcza jeszcze dolewa oliwy do ognia.
Co mnie utwierdza w słuszności podjętej decyzji.
Dziś będzie jazda ale będzie hard core.
Mój facet nie zabrał kanapek do pracy...
cała się w środku trzęsę na myśl o tym co mnie czeka.
Słyszę jego wyrzuty...
Jaka ze mnie kobieta jaka gospodyni, że nie dbam o dom o niego nie dbam o dzieci...
Mam się trochę zainteresować tym co się w koło dzieje 

z jednej strony cała jestem spięta a z drugiej zaczyna mnie to śmieszyć.
Nożesz ku..lki pasiaste...
Zrób kanapeczki, zaparz herbatkę w termosiku, zapakuj kubeczek do torby. Z uśmiechem na ustach czekaj pod drzwiami, aż szanowny pan zdecyduje się na wyjście... A w między czasie jeszcze córkę muszę wyszykować do szkoły i zająć się synkiem...
Zainteresuj się rodziną...
chore, nienormalne...
ale to już końcówka jeszcze kilka dni...

U jednych zupa jest za słona, u innych brak kanapek do pracy. Każdy pretekst jest dobry do poniżania, znęcania się nad drugim człowiekiem. A życie takie krótkie. Życzę Ci wytrwałości i dużo, dużo siły.

Brawo uszy do góry, cycki do przodu i nie daj się