Meczące natretne mysli czy "to Ten" - Netkobiety.pl

Też mam takiego faceta i jest to szczerze straszne sam to by z dupa hulal po mieście ale ze mną to nie i te wymówki że bo ktoś do mnie będzie podbijal.... Taka prawda tracimy młodość przez to co tu mówić...

Oczywiscie wychodze i bez niego, tez nie duzo, bo mi nie chodzi o latanie po impreazach co tydzien, ale lubie akie posiadowy przy piwie, winie  od czasu do czasu. Ja mojego raz wyciagnelam do moich znajomych, a u jego nie bylismy nigdy... Nigdy nikogo nie poznalalam, mowilam, ze to jest b. dziwne, on na poczatku troche sie stawial, ale ostatecznie rzyznal mi rację, powiedzial, ze to sie zmieni(wiekszosc znajoych nie wie o moim istnieniu). Wiem, ze to wynika z jego skrytosci po prostu, ale denerwuje mnie to. Chcialabym wiecej luzu w tym wszystkim, po co takie szopki odstawiac?
W koncu ja przestalalam nalegac na wspolne wyjscia. U nas roznica jest jeszcze taka, ze zyjemy w roznych miastach, widujmy sie na weekendy, wiec to poteguje odciecie od swiata.

Zazdroszcze, jak ludzie zbieraja sie po kilka par i wychodza np na sylwestra, andrzejki i inne okolicznosci razem. Moj nie lubie pic alkoholu i ogolnie nie lubi tlumu, wiec jakby w ogole nie ma na to ochoty. Ja jestem gdzies po srodku, dusza towarzystwa nie jestem, ale lubie jak sie duzo wokol mnie dzieje.

Przedstawilam go teraz jak najgorszego faceta na swiecie, ale lubie spedzac z nim czas, lubie rozmawiac, spedzamy czas b. aktywnie. Stara sie dla mnie, wlasnie pokonywac te swoje blokady, widze to. Wszystko gra, tylko brak mi tego luzu i pzeswiadczenia, ze mozemy razem wiele. Bo co jak przyjdzie do wspolnego mieszkania np ja w jego miescie, zero znajomych n poczatku i tylko we dwoje, bez rodziny, czasami spedza mi to sen z powiek...
Nie wiem tez, czy po prostu powinnam olac te watpliwosci, czy moze wziac je pod uwage? A co jesli wezmiemiy slub i watpliwosci sie poglebia, jesli sie okaze, ze byly sluszne...
a moze to normalne i kazda dziewczyna jakies ma?

Wychodze sama, on czasami ze swoimi tez wyjdzie. Jak mowie, ze mi to nie pasuje-klocilismy sie o to kilka razy, mowilam, ze ja tak nie dam rady i nie chce, to przyznal mi rację, ze wlasciwie od poczatku zwiazku byl  u nas z tym problem, ze od poczatku mu mowilam i, ze popracujemy nad tym. Widze lekka poprawe Ale watpliwosci wciaz sa, jesli chodzi o te sfere. Moze to wina fb i innych spolecznosciowek, gdzie widze usmiechniete grupki ludzi, czasem moich znajomych i czuje sie wyobcowana...

JuliaKaa ci ładnie napisała, że związek to taka sinusoida - dziś ty masz ochotę na większą ilość wyjść, za kilka lat on może zapragnąć jeździć na kursy wspinaczkowe z grupą. Ale..., powiem ci jedno, po prostu zadbaj o swoje szczęście, bądz inicjatorką wyjść i budowania siatki znajomości (to bardzo ważne w związku mieć kilka dobrych znajomych, z którymi od czasu do czasu wyskoczycie na narty, zorganizujecie posiadówkę czy sylwestra) i pokaż mu taki styl życia . Nie można oczekiwać od partnera, że on załatwi twoje problemy albo będzie cały czas przynosił ci gwiazdki z nieba . Sama też organizuj sobie wyjścia z dziewczynami. Tym sposobem nauczysz się samodzielności i będziesz odpowiedzialna za kreację swojego świata (nie obciążaj tym partnera). To tylko jeden z aspektów waszego związku, nie warto aż tak się smutać w tym temacie i budować z tego problem. Jeśli na pozostałych polach jest między wami fajnie, to sama widzisz . Ale...., stymuluj go . Człowiek ma tendencję do lenistwa, wygody, a z biegiem lat coraz trudniej nawiązać szczere i wartościowe przyjaźnie/znajomości (to wymaga dużego zaangażowania i czasu, którego później brak).

Dziekuje za te odpowiedx Tak czesto i sobie tlumaczylam zaistniala sytuację, juz widze, ze spotykam sie mniej z kolezankami, bo troche sie porozjezdzalo, a czesto po proacy w tygodniu nie mam na to najzwczajniej ochoty, bo w pracy wiele sie dzieje i po pracy mam ochote sie wyciszyc.
Bralalam pod uwage tez fakt, ze wczesniej, gdy nic znajomosci byla bardziej zazyla, to ja bylam osoba, ktora gdzies wyciagano, ktora brano na sylwestra, zabierano na wycieczki, ja niewiele inicjowalam i chyba bylo mi tak wygodnie. W zwiazku jest inaczej, to ja jestem strona inicjujaca i chyba sie troche buntuje dlatego, bo przywyklam do wygody w tym wzgledzie, nie zdawalam sobie sprawy, ze to kosztuje troche pracy Widze poprawe w partnerze, zaczal czesciej wychodzic ze swoimi kolegami, korzystac z urokow zycia, chce uczyc sie nowych rzeczy, wczesniej byl bierny pod tym katem, skupial sie bardziej na zyciu zawodowym, wiec wiem, ze na niego wplynelam i chyba poczul, ze sprawia to frajde
Macie rzeczywiscie rację, chyba trzeba po prostu wziac sprawy w swoje rece, moze tak naprawde jego postawa pozwoli mi rozwinac cechy, ktorych wczesniej nie muialam wykorzystywac, bo to wszystko mialam.

Czasami tylko denerwuje sie, gdy proponuje mu wyjazd kilkudniowy za granice do znajomych, ktorzy nas zapraszaja, a on nie chce. Mnie tez brakuje samozaparcia i odwagi by pojechac tam samej, dlatego chyba oczekuje, ze on mi w tym pomoze, to raz. Dwa, fajnie byloby wniesc taka nowosc do zwiakzu i zrobic to razem.
Mnie ciagnie w swiat, a dla niego zagranica to juz za wiele, chyba sie tego obawia, albo nocowania u ludzi, ktorych nie zna. Ma wiele blokad z sytuacjami, ktore ja traktuje jako rozrywke, doze szalenstwa i, ktore tez musialam u siebie wypracowac, stad buntuje sie troche, ze czuje ograniczenia i nie czuje stymulowania z jego strony w tych sferach...
Pod kazdym powaznym, czy odpowiedzialnym aspektem zycia nie mam do niego zastrzezen, problemy pojawiaja sie jesli chodzi o luz i zabawe, jest zbyt spiety.
No ale tak jak pisalyscie, trzeba to zaakceptowac po prostu,a moze wiele sie jeszcze zmieni?

Tak z poczatku nawet urobiłam go na wyjazd z moja koleżanką i jej chlopakiem w góry na weekend. Z kumpelą się nie dogadywał ale z chłopakiem kontakt złapał i wyjazd się udał. Z jego znajomymi tez raz wyskoczyliśmy. Może byłoby inaczej i moj miałby na to większe chęci ale jest praca. Długo pracuje a po jest albo za późno na spotkanie albo jest zmęczony( hitem było jak u mnie zasnął w trakcie rozmowy) . Dostosowałam się generalnie nawet z czasem spotkań. Dzień i godzina są pod niego. Z początku ok no jest zaradny i ma pracę która lubi i źle nie zarobi trzeba zrozumieć każdy musi pracować. Tylko ja nie jestem pewna czy chce żeby wszystkie spotkania były pod niego. Nie raz o tym była rozmowa to nie tak, że mu nie mówiłam. Sam sie chyba kapnął jak przestalam na pewien czas w ogóle wychodzić z inicjatywą spotkań. Póki co jestem w stanie to tolerować trochę przy nim się wyciszyłam bardziej skupiłam na studiach i myślę już o pracy bo powoli studia się kończą. Ale jak tak myślę o przyszłości boje się, że mimo uczuć i tego jak dobrze mi z nim gdy jest nie będę szczęśliwa we wspólnym życiu, ze będzie mi po prostu brakowało czegoś. I nie wiem czy wątpliwości są normalne. Czymś co człowiek przeżywa gdy zmienia mu się życie . Czy jednak żeby związek kiedys miał ręce i nogi trzeba być pewnym bo życie mamy jedno i nie chce żeby przez moje nie wiem zmarnował się czas kogoś z kim jednak kiedyś to nie wypali. Jestem ciekawa czy jest coś co może rozwiać takie myśli czy trzeba spróbować żeby wiedzieć.