Facet 31 lat,depresja. - Netkobiety.pl

Tez się leczyłam na depresję,więc wiem jak to jest. I również tak jak Ty nie mam celu w życiu. Teraz bierzesz jakieś leki lub chodzisz do psychologa?

Rada może być jedna- powrót do leczenia.

Rozumiem, że chcesz pocieszyć, ale to nie jest tak, że jak ktoś jest chory to nie jest winny. Związał się z kobietą, a nie pielęgniarką, ona też ma prawo wymagać czegoś od związku. Rok to nie jest jakość specjalnie długo, to tyle czasu by się trochę poznać - być może uznała, że nie, że nie pomoże Acetylon i sama zniszczy swoją psychikę.
Acetylon - skoro wszystko masz, nawet masz powodzenie u kobiet, zacznij się leczyć, pomóż sobie samemu, a może z czasem uda ci się poukładać inne sprawy.

Co robić, żyć. Sama właśnie rozstałam się z mężczyzna po 9 latach. Nie wiem czy choroba czy on, czy ja, ale rozstaliśmy się, bo już bardzo źle się działo. Próbowałam analizować to na wszystkie strony, ale żadne wnioski nie przychodziły, a z czasem działo się jeszcze gorzej. Wiem, że Ciebie boli, mnie również, wszystkie objawy mi się zaostrzyły, a nie mam samej depry, mam jeszcze lękowe perypetie.
Mam psycholog, mam leki, mam rodzinę i pracę. Mam nadzieje, że to pozwoli mi się utrzymać na powierzchni, czego Tobie również życzę.

Skoro to ciężka depresja to samo wzięcie się w garść nie pomoże i brzmi jak pusty slogan. Walcz o siebie , młody jesteś , idź na leczenie.
Nie miej pretensji do kobiety mogło ją to przerosnąć.I może właśnie warto podjąć leczenie dla tej właściwej którą kiedyś poznasz. Przede wszystkim zrób to dla siebie !
Kiedyś też byłam w sytuacji tej kobiety

Cześć, ja mam 27 lat, też jestem facetem(co może być rzadkością na tym forum) i mam ciężką depresję, ale nie tylko, bo nerwica oraz różnego rodzaju fobie nie dają mi spokoju. W sumie jestem w takim stanie, że może niewiele mogę Ci doradzić jednak, na pewno mogę Cię zrozumieć w jakimś stopniu. Też niedawno rozstałem się z dziewczyną. I czuję, że ta choroba zniszczyła mi życie. Wiem, że napisanie "idź na terapię i weź się w garść nic nie pomoże", a raczej wzbudzi niechęć, flustracje albo zdołuje jeszcze bardziej. Chyba tak to już jest z tą chorobą, że człowiek trzyma to wszystko w sobie, nie dając nawet innym powodów by myśleli, że coś jest nie tak. Wpadasz w jakieś błędne koło, przybierasz maskę udając, że wszystko jest ok, a to Cię wyniszcza od środka. Myślę, że bliska osoba to najlepsza rzecz jaka może się przytrafić, ale niestety nie każdy ma w sobie tyle siły, żeby pomóc komuś w depresji. Nie jest to łatwe i samemu można się wykończyć psychicznie i w nią popaść. Wiadomo, że masz żal i oczekiwałeś od niej czegoś innego, bo nie zgodzę się jednak, że rok to jakoś specjalnie krótko. Na pewno można się w tym czasie przywiązać do drugiej osoby. Po za tym, nieważne ile się jest z kimś, każde odrzucenie boli, jeżeli coś się czuje do drugiej osoby. Ale każdy ma prawo być szczery(a nawet powinien) i stwierdzić co czuje, czy chce i potrafi z kimś być czy nie. Nawet, jeżeli kogoś się bardzo zrani. To lepsze niż udawanie, bo na dłuższą metę mogłoby być jeszcze gorzej i byłbyś jeszcze bardziej sponiewierany. Na pewno są sposoby, żeby z tego wyjść. Muszą być, to sprawia, że jeszcze staram sobie jakoś radzić, chociaż jest coraz ciężej. Mi też w pewnym momencie pomógł sport i bieganie, myślę, że gdyby nie to, wtedy nie przetrwałbym tego okresu. Teraz nie potrafię nie biegać dłużej niż tydzień, to czasami jedyna rzecz, która mnie tutaj trzyma. Tak w ogóle jeżeli chciałbyś pogadać to daj znać. Ja nie mam nikogo z kim mógłbym szczerze porozmawiać, a z chęcią też się podzielę swoimi spostrzeżeniami jak sobie z tym wszystkim radze..albo i nie radze. Trzymaj się w każdym razie i pamiętaj, że jak już jest naprawdę źle, to szukaj pomocy gdziekolwiek. Wtedy nie masz przecież nic do stracenia, bo i tak już jest wszystko jedno, a możesz tylko zyskać.