Mam 18 lat, całe życie przede mną, ale pomóżcie mi, błagam. - Netkobiety.pl

Pierwsze co: niebieska linia. To jest ogólnopolskie pogotowie dla ofiar przemocy w rodzinie. Jesteś całkowicie anonimowa dzwoniąc tam.. zadzwoń - powiedzą Ci w jakim ośrodku możesz uzyskać pomoc. Tkwisz w rodzinie patologicznej, gdzie jest przemoc psychiczna.. czas zadbać o swoje zdrowie. Twoje lęki, brak bezpieczeństwa, pewności siebie, stany depresyjne wynikają z tragicznej sytuacji w jakiej jesteś.. forum tu nie pomoże. Tylko wsparcie psychologiczne , fachowe. Oczywiście pisz, wyżal się będziemy Cię wspierać Ale naprawdę potrzebujesz pomocy Miniee. Życie naprawdę może być SPOKOJNE i radosne, pozbawione tych wszystkich dolegliwości.. musisz tylko stamtąd uciec. Psycholog to początek drogi. I uprzedzę Cię - w ośrodkach interwencji kryzysowej muszą Ci pomóc i jest to pomoc bezpłatna. Każda gmina, powiat, miasto ma takie instytucje.

Zacznijmy od jednej rzeczy - co jest dla Ciebie ważniejsze - Twoje zdrowie, czy jakieś chore plotki, których i tak nie unikniesz?

Myślisz, że jak w końcu totalnie się załamiesz i palniesz sobie w łeb, to ludzie nie będą gadać?
Obudź się. Ratuj się. Dopiero wchodzisz w dorosłe życie.

Łatwiej będzie zwracać się do siebie na "ty" Kochana a co Cię interesuje co kto powie?? A nie wstyd Ci jak mówią, że Twój ojciec jest alkoholikiem? Zadbać o swoje zdrowie psychiczne, tak jak mówi Cyngli, to nie wstyd, tylko ogromna determinacja i dojrzałość. Ten kto z tego drwi - jest po protu burakiem i tchórzem. Nie musisz iść do urzędnika gminy, napisałam Ci żebyś zadzwoniła na niebieską linię a tam wskażą Ci ośrodki w Twojej wsi i okolicy w których uzyskach pomoc psychologa - którego obowiązuje kodeks etyczny i tzw. tajemnica zawodowa. Nikt się nie dowie. Tobie jest niezbędna pomoc.. czas na łzy się skończył,musisz stanąć na nogi po to by uciec z domu. Jesteś już pełnoletnia i nie musisz mieszkać z rodzicami. Zrozumiesz to na terapii, nie oczekuję że teraz się do tego ustosunkujesz, bo wiem że zaraz napiszesz że nie masz pieniędzy, nie masz mieszkania i to "nie jest takie łatwe". Twoje życie warte jest wysiłku, by być szczęśliwą.

Ja jestem po terapii u psychologa. Czy warto? Wizyty tam i moja determinacja do pracy nad sobą spowodowały że życie jest po prostu piękne Odzyskałam spokój, bezpieczeństwo i wolność. Trwało to dwa lata, ale wierz mi.. teraz wiem że żyję. A jak to wygląda? pójdziesz sama to się przekonasz. Tylko nie oczekuj, że samo "chodzenie"tam załatwi sprawę w 3 wizyty. O nie nie, to TY pracujesz nad sobą, psycholog tylko Cię w tym wspiera i jest to długi proces.

Poczytałam troszkę w Internecie o DDA, i teraz jestem w 99% pewna ze to w jakim stanie aktualnie jestem to wina mojego ojca. Tyle się zastanawiałam, dlaczego jestem taka, przeciez nikt mi nic nie zrobił, nikt oprócz niego.
Dziękuję każdemu! Za rady, wsparcie którego mi tak bardzo brakowało. Mam nadzieje, ze sobie z tym poradzę.

Postaram się jak najszybciej do niego pójść.

Idz koniecznie do psychiatry na nfz, nie potrzebujesz skierowania do tego specjalisty, i nie wyobrazaj sobie ze od razu mam tu na mysli wpakowanie w kaftan i szprycowanie na pasach w pokoju bez klamek..   Chodzi o to ze mozesz dostac odpowiednie tbl w razie niepokoj, lekarz Cie ustawi i poczujesz sie lepiej.. Znam mase takich przykladow serio

Mam podobną sytuacje do Ciebie. Mój ojciec jest alkoholikiem, cierpię na nerwice natręctw i jedną fobię, miewam tez myśli samobójcze. Mieszkam na wsi i wiem jak ciężko zachować cos w tajemnicy bo wszystko sie roznosi. Mając 18 lat ciężko samej iść do specjalisty zawsze jest strach i ja tez odwlekałam ale po dwóch latach, czyli teraz zdecydowałam się iść po pomoc i uwierz mi, ze warto.
Warto tez pogadać z rodzina, może mama albo ktoś z rodzeństwa kto Cie zrozumie i powiesz im jak sie czujesz.

Dobrze wiedzieć, że nie jestem sama.
Z mama nie pogadam, bo ona chce mieć "święty spokój", z siostrą i bratem nie mam  na tyle dobrych kontaktów żeby rozmawiać z nimi o takich sprawach.

też mam ojca alkoholika, wiem co to znaczy. I też przez to mam zaniżone poczucie wartości, bo nigdy nie był ze mnie zadowolony. Musisz sama sobie z tym poradzić. To może Cię teraz nie podbuduje, ale taka jest prawda. Oczywiście nie mówię o psychologu, on Ci pomoże w zrozumienia samej siebie i musisz do niego iść. Może to dziwnie zabrzmi, ale nie szukaj kogoś bliskiego na siłę... Musisz najpierw potrafić być sama z sobą, bo łatwo jest się od kogoś uzależnić i mieć kolejny problem, wiem, co mówię. Świetnie, że studiujesz, nie stoisz w miejscu. Poszukaj jakiejś pracy i wszystko powoli stanie się coraz łatwiejsze.

A może masz jakąś koleżankę, o której wiesz, że w jej rodzinie jest też nadużywany alkohol? Spróbuj się z nią zaprzyjaźnić, pogadać, a z czasem bardziej otworzyć. Z czasem może stać się dla Ciebie bratnią duszą która Cię wspiera i którą Ty wspierasz. Nie daj się zwieść pozorom, osoby z DDA zwykle bardzo dobrze potrafią maskować swoje problemy, wyglądają na pogodne, towarzyskie, dobrze się uczą...

A czy planujesz pójść na studia? To by była szansa na jakąś pozytywną zmianę.

Miniee jak to nie wiesz? Chcesz pójść do pracy i się wynieść od rodziców, to jest poważny cel znajdź cokolwiek, apotem będziesz na spokojne myśleć czym chcesz się zająć

Ja pierwszy napad lęku, ogromnego lęku przeżyłam nagle. Spadł na mnie jak grom z jasnego nieba. Byłam przerażona, cała się trzęsłam, nie wiedziałam co robić by się go pozbyć. Moim pierwszym odruchem było szukanie psychologa, na już. Pech był taki, że było to ciut przed Świętami Bożego narodzenia, a ja mieszkałam wtedy w małym mieście. Dostęp do psychologa więc, szczególnie w tym terminie, nie był zbyt prosty.
Po pierwszą pomoc udałam się do lekarza rodzinnego. On przepisał mi Sympramol i polecił znajomą psycholog. Lek tymi mnie przytłumiał ale lęku nie osłabiał kompletnie. Sama, po prostu z przemęczenia się trochę uspokajałam, ale po wielu godzinach istnej męki.
Psycholog w mej mieścinie, heh. Cóż, jednak sama rozmowa, do tego 1 raz w miesiącu, nie pomagała. Pojawiał się u mnie napad lęku a ja byłam przerażona, że do następnego spotkania u psychologa mam trzy, dwa tygodnie...
Powód napadów...? Przez wiele lat wszystkie moje święta, zawsze z uczestnictwem alkoholu kończyły się kłótniami, po których potem ojciec, w złym humorze wyładowywał się psychicznie na matce, a ja słuchałam i się bałam, modliłam się by to się skończyło. Poza tym picie weekendowe i podobne zachowania. Do tego potem nowotwór mojej  matki, kilka lat leczenia i jej śmierć. Zostałam z ojcem, który nie radził sobie z sytuacją i pomiędzy pracą stratę łagodził alkoholem, a ja drżałam czy jemu coś się nie stanie....No i w końcu pękłam. Nikomu, nawet przyjaciółce, nigdy nie mówiłam co się u mnie w domu dzieje, wypierałam to, może się wstydziłam.
Byłam na ostatnim roku licencjatu gdy pojawił się pierwszy atak. Szczęście w nieszczęściu, zaraz po zakończeniu licencjatu wyjechałam do W-wy na magisterkę. Poprawiło mi się. Łudziłam się, że sama zmiana otoczenia, odseparowanie od ojca zakończyło definitywnie napady lęku. Niestety, mieszkając z chłopakiem, po dobrych kilku latach znajomości napady znów się pojawiły. Znów myśl, muszę iść do psychologa. Tylko gdzie. Musi się znać na rzeczy i być za darmo.
O poradę poprosiłam promotorkę, akurat pisałam pracę z psychologi. Okazało się, że z uczelni mającej wydział psychologii jest ośrodek psychoterapii. Zakwalifikowałam się i tam chodziłam, nawet gdy przestałam być studentką. Spotkania były 1x w tygodniu, non stop, a nie jak wcześniej, za pierwszymi atakami 1x miesiąc. To nie była tylko rozmowa. To były też ćwiczenia do domu, analizowanie ich itd.
Było ciężko. Na to trzeba czasu, cierpliwości. Trzeba przestać się wstydzić. Na początku nie chciałam nikomu mówić o moim problemie. Potem zaczęłam mówić o nim jak o katarze koleżankom w pracy.
Czy jest idealnie? Nie jest. Właśnie odczułam niepokój i weszłam tu poczytać o problemach innych, to trochę pomaga oderwać się od swoich problemów. Jest jednak już zupełnie inaczej.
Trzeba iść do psychologa by zrozumieć pewne schematy, zależności dlaczego coś się pojawia, w jakich okolicznościach. Zrozumieć, że coś co nam wydaje się jedynym słusznym rozwiązanie, wcale nim nie jest. Zawsze gdy mówiłam, że czegoś się boję, czegoś nie zrobię, że na pewno tak ktoś pomyśli to psycholog pytał a jak pomyśli to co z tego? Nie robimy czegoś bo mamy gotowy scenariusz, że pójdzie źle, na samą myśl się boimy. Niestety by pokonać lęk trzeba się przemóc i stawiać pierwsze kroki. Mimo, że nas to przeraża. Obawiałam się gdzieś wyjść, do koleżanki z obawy przed lękiem, nawet jeśli go nie czułam to obawiałam się, że się pojawi w czasie spotkania. Dla świętego spokoju unikałam więc spotkań. Unikaniem nic nie zdziałamy, niestety. Trzeba pójść, mimo obaw. Niech koleżanka wie, że mamy taki problem. Jak się uda to będziesz silniejsza/silniejszy. Potem zawsze ciut łatwiej zdecydować się na kolejny krok.

Nie faszerujcie się lekami. Podzielcie się z kimś zaufanym lękami, obawami. Idźcie do dobrego psychologa, poświęćcie psychoterapii, dwa lata, pięć lat, tyle ile potrzebujecie bo to nie wyścig. Z czasem zaczniecie wcześniej dostrzegać pewne symptomy. Znając pewne objawy i zależności, przez samo poznanie siebie lęk nie jest już tak wielki. Łatwiej się go pozbyć, nawet jeśli chce się zakraść.
Czy nie wróci nigdy. Zawsze może, ale czy będzie tak przerażający jak za pierwszym razem, raczej nie.

Wracam tu po 2 miesiącach. Nic ze sobą nie zrobiłam. Dalej jest źle u mnie. Dalej nie mogę zmusić się, żeby pójść do kogoś kto mi pomoże...

Ze szkołą lepiej. Już tyle nie opuszczam.

Miniee, ja wiem, że może być Ci trudno się przełamać, zwłaszcza, że nie masz nikogo, kto mógłby Cię w tym wesprzeć, ale jeśli nie dasz sobie pomóc, to Twój problem prawdopodobnie będzie się pogłębiał. Im szybciej do tej decyzji dojrzejesz, tym łatwiej będzie Ci się z tym uporać, choćby dlatego, że będziesz już o krok dalej.

Potrafisz choć sprecyzować co Cię powstrzymuje, żeby się do kogoś zwrócić? Nie chce Ci się, czujesz jakiś lęk (być może irracjonalny), nie bardzo wiesz gdzie się udać?

"Nie potrafię rozmawiać o takich rzeczach"
Pewnie dlatego, że nie spotkałaś osoby, która potrafi słuchać o takich rzeczach. Nawet najlepsza przyjaciółka potrafi przy zwierzeniach takim komentarzem dowalić, że już nic nie chce się mówić. Psycholog i inne pokrewne zawody - są nauczeni tak słuchać, żeby dało się mówić.

Miniee czy szkoła, do której chodzisz, ma psychologa? Możesz tam zacząć. Powinien ci poradzić, od czego możesz zacząć.

Z pomocą psychologa jest tak - musisz sama chcieć pomóc sobie. Jak z każdym kłopotem psychicznym czy emocjonalnym jest tak, że musisz sama chcieć tej pomocy i o nią się postarać. Myśl, że ktoś przyjdzie i cię uratuje niestety jest fałszywa. Wiem, że to trudne. Wiem, że na to czekasz. Jest tu dużo osób, które chętnie cię wesprą w twoich zmaganiach, ale podstawą jest to, że musisz sama o siebie zawalczyć. Podjąć decyzję o polepszeniu swojego życia i do niej dążyć. Ludzie, którzy zwracają się o pomoc nie są słabi! Wręcz przeciwnie, trudno jest poprosić  o pomoc, sama najlepiej to wiesz. Tylko właśnie w tym jest sedno, że twoje życie i to co dalej z nim będzie, jest twoją sprawą. To, co było wcześniej, nie jest twoją winą. Taki dostałaś zestaw kart od życia i niektóre rzeczy są dla ciebie trudniejsze, inne łatwiejsze. Teraz pozostaje ci wyciągnięcie ręki po pomoc, poszukanie dla siebie odpowiedniego miejsca, gdzie tę pomoc będziesz mogła otrzymać.
Rozumiem, że to trudne. Opinie ludzi wokół potrafią rządzić naszym życiem, nawet jak tego nie chcemy. Czasem ciężko się od tego wpływu odciąć. Tylko czy ta opinia osób, które jak mówisz - nawet cię nie znają, a już oceniają - jest tak ważna? Skoro już teraz komentują i gadają, mimo że nie mają o czym, czemu miałoby się to pogorszyć po tym, jak pójdziesz do psychologa? Wiesz co - nie pogorszy się. Polepszy się to, że będziesz w stanie inaczej patrzeć na tę sytuację, że inaczej będziesz ty to widzieć a ludzie się nie zmienią.
Odwagi. Popatrz na siebie jak na bohatera z bajki. Każdy ma innego smoka do pokonania. Czasem robi to sam ale najczęściej pomagają mu totalnie obce, przypadkowe osoby. Ważne, żeby nie zamykał się w sobie.

Ktoś tu poradził linię. Na przykład telefon zaufania dla dzieci i młodzieży. Chociażby ten: Zasady Telefonu 116 111: Anonimowo, Bezpłatnie, Chętnie i Cierpliwie, Dyskretnie.

Spróbuj. Raz i drugi. Są osoby, które chcą ci pomóc.

I znowu tutaj wracam. Przez ostatnie kilka dni było lepiej, już miałam dzwonic i umawiać się na wizytę u psychiatry. W koncu do tegotego dojrzalam. Miało być tylko lepiej. Niedawno ojciec stracił pracę, przez własną głupotę. Chlał, brał jakieś środki odurzające, ciul wie co on tam jeszcze robił. Cos tam mu się działo, zapewne po przepiciu. Wrócił do Polski, rodzina mówiła o tym ze pójdzie na odwyk. Mama zapewniała nas ze pójdzie i koniec.  Aktualnie nie mieszkam w domu, pomieszkuje u ciotki bo jej nie ma i pilnuje domu. Chciałam dzisiaj jechać do domu, zobaczyć się z rodzinką, bo tu strasznie mi się nudzi. Napisałam do siostry, a ona mi zaczęła opowiadać ze ojciec znowu chleje,  drze się o wszystko i na wszystkich. Gdzie jest reszta rodzinki ? Ci, którzy mówili ze wyślą go na odwyk? Teraz jak tu jest, to nie ma tematu. Wszyscy siedzą jak mysz pod miotłą. A on pije, awanturuje się, pije i tak w kółko. Co mam zrobić? Boje się wrócić do domu. Bo już raz po kłótni wywalił mnie z domu i uderzył. Nie chce mu się nawet pokazywać na oczy a chciałabym jednak pobyć u siebie. Pomóżcie mi, proszę.

Dziewczyno, ludzie dobrze wiedzą, co się dzieje w Twojej rodzinie i o niej plotkują, male społeczności tak mają, żyją sensacjami u innych aby nie widzieć, co się dzieje pod ich dachami.
Studiujesz, więc nie musisz iść do swojej gminy, poszukaj wsparcia w miejscowości gdzie się uczysz.
Jesteś inteligentom osobą, sama wiesz, że życie przed Tobą, a Twoje problemy są konsekwencją życia w patologicznej rodzinie. Jeżeli sama sobie nie pomożesz, nikt inny nie zrobi tego za Ciebie.
Co do rumieńców, idź do dermatologa.

Kochana, podejmij terapię, poszukaj grupy wsparcia zobaczysz wtedy, że strach minie i stawisz czoło trudnością. Jeśli nie jest absolutnie konieczne, masz gdzie teraz mieszkać, nie wracaj do domu. Zawsze jest jakieś wyjście z sytuacji, trzeba je tylko znaleźć. Szkołę choć bardzo trudno, można pogodzić z pracą np. na pół etatu. Zamiast mieszkania, można wynająć pokój na początek.
Uwierz, w takiej sytuacji jak Twoja, jest lub było wielu ludzi, Ci którzy walczyli o siebie, nie żałują. Wyrwali się z koszmaru dzieciństwa.
Czekają Cię ciężkie chwilę, ale się nie poddawaj. Walcz, zasługujesz na szczęśliwie życie.

Nie możemy Ci pomóc.
Nie pójdziemy za Ciebie do specjalisty.
Nie uciekniemy za Ciebie od pijanego ojca.

Nie weźmiemy za Ciebie odpowiedzialności za TWOJE życie.
Ile jeszcze czasu zamierzasz zmarnować?
Czas leci.

Napisz do mnie na FB, to opisze Ci swoje problemy, a zobaczysz, że Twoje to pikuś. Nerwy, to straszna rzecz.
[treść niezgodna z Regulaminem Forum - usunięte przez moderatora]