Po rozstaniu bardzo się zmienił. Co robić? - Netkobiety.pl

Na Twoim miejscu, nie pakowałabym się ponownie w ten związek. Sam fakt, iż intuicja Ci podpowiada, że to się nie uda wiele znaczy. Powinnaś jej posłuchać, nie wspomnę już o groźbach zabicia się. On ewidentnie ma problemy ze sobą, normalni ludzie tak nie postępują. Skoro już się z tego wyrwałaś nie pakuj się w to, to chora relacja. Czytając Twój post odnoszę wrażenie, że sama dobrze to wiesz, ale brak Ci siły. Masz sentyment i słabość do Niego prawda ? Emocje w tym wypadku to zły doradca, ja bym Ci radziła zerwać z Nim wszelkie kontakty i zająć się sobą. Z czasem na pewno trafisz na normalnego faceta.

Właśnie tego się obawiam, że jak do niego wrócę to już nie będzie tak samo. Mam do niego słabość ale czuję że jestem wobec niego trochę inna i mogę już nie być taka sama jak dawniej przy nim. On mnie przekonuje że się zmienił i będzie teraz całkowicie inaczej, ale sama nie wiem co o tym myśleć.

czasem to nie takie proste

Przeglądam te forum i ciągle widzę to samo ... ktoś piszę, że kłóci się z partnerem odzew większości "rozstańcie się", macie inne poglądy to samo i tak się zastanawiam, czy większość osób, która tu się wypowiada jest samotna, czy też jest w "idealnych związkach".

Wiesz czasami ludzie doceniają coś dopiero po stracie, a czasami trzeba się po prostu dotrzeć, nie ma związków bez kłótni i problemów, niektórzy nie zdają sobie sprawy z problemu lub po prostu myślą, że sam się rozwiąże i dlatego nie pracują nad sobą.

Możliwe, że Wasze rozstanie dopiero uświadomiło mu jak wiele dla niego znaczysz, ale może być też tak że swój powrót uznasz za błąd. Zastanów się nad tym co Ty chcesz, nie możesz się opierać na czyiś doświadczeniach, bo Twoje mogą być zupełnie inne w podobnej sytuacji.

Bo czasami jak coś nie wychodzi więcej niż raz, to często w ogóle nie ma przyszłości. Pewnie dlatego ludzie tak doradzają. Wiadomo, że każdy przypadek jest indywidualny, i zawsze może wychodzić poza "normę". Dlatego ja byłam naiwna i myślałam, że nam się uda. Ale sie nie udało.
Tak jak autorka wątku mówi, że kłótnie były na tyle poważne, że sama nie wierzy czy zmiana jest możliwa. Może i jest. Ale uważam, że musi minąć pare lat. A teraz ten chłopak ma wielkie chęci się zmienić dla autorki, i sam mocno wierzy, że mu się uda, ale też jej tego nie zagwarantuje. Może mu sie odechce po paru miesiącach. A autorka znowu będzie rozpaczała i to przeżywała. Lepiej sobie tego oszczędzić.
A miłość nie polega na ciągłych kłótniach, i ciągłym udowadnianiu sobie, że się powinno być razem. Nie polega też na błaganiu drugiej osoby. A powroty z litości to najgorsze co może być. Jakby kochał to by jej powiedział tak: "Słuchaj, przemyślałem wszystko, kocham cie, chce się dla ciebie zmienić, jesteś dla mnie najważniejsza, ale jeżeli twoje szczęście nie będzie uzależnione ode mnie, i będziesz się lepiej czuła beze mnie to uszanuję to. Bo jedyne na czym najbardziej mi zależy to na Twoim szczęściu."
Wtedy i by dał autorce do myślenia, i by też wykazał się dojrzałością i tym, że na prawdę ją kocha. A tak gwarantuje tylko autorce huśtawki nastrojów, wzbudza w niej litość, i ona sama biedna już nie wie co ma robić. To nie na tym polega, jeszcze raz powtarzam.
Julia96, zrobisz to co będziesz uważała za słuszne. My Ci możemy doradzać, możesz te rady wziąć do siebie, a możesz też zrobić po swojemu. Twoje życie i Twoja decyzja. Zastanów się tylko czy warto. Czasem po prostu lepiej odpuścić.

Ostatnio zauważyłam u siebie taka dziwną "przypadłość". Jak sobie myślę o Nim i powrocie do Niego to dochodzę do wniosku, że tak naprawdę to mogłabym do niego wrócić. Mowie sobie wtedy, że jak znowu się odezwie i będzie chciał powrotu to się zgodzę.
Gdy jednak do tego dochodzi i On wspomina o tym ja jakoś automatycznie wbrew wcześniejszym swoim postanowieniom przekonuje go ze to nie ma sensu etc. Tak jak by jakiś automatyczny system obronny się u mnie uruchamiał. Od razu jakieś takie dziwne myśli mnie nachodzą. A im bardzie on nalega tym bardziej ja się bronię.
Czy to jest normalne?