Kiedy te zaręczyny? - Netkobiety.pl

Witaj Punka.

Z tego co piszesz, to wasze pragnienia/oczekiwania nie zbiegły się w jednym czasie.
Ty już masz parcie na założenie rodziny, chłopak jeszcze nie.
Ba, on nawet nie myśli o zaręczynach, tylko mami cię wizją wspólnego zamieszkania, wspólnych dzieci.....ale co, to tak bez ślubu?
Bo o tej kolejności zdarzeń, którą wyliczyłaś, nic nie wspomina.

A macie gdzie zamieszkać, czy musielibyście wynająć mieszkanie?
Poza tym, z tego co piszesz, to wnioskuję, że tak konkretnie nie zaproponował ci, abyście wspólnie zamieszkali.
Raczej to wszystko są jego przyszłościowe wizje - czy dobrze dedukuję?

A dlaczego nie robi nic w temacie, abyś poczuła się tą jedną, jedyną......skoro jak piszesz, znacie się już "na wylot" - to odpowiedź na to pytanie, nie powinna być dla ciebie problemem.

Żyworódka i maskotek00, macie doskonałą rację. Jeśli chodzi o mieszkanie razem to w grę wchodzi jedynie wynajęcie czegoś. Nie chcemy mieszkać z rodzicami. I nie zaproponował mi konkretnie by zamieszkać razem, tylko tak jak Żyworódka napisałaś to tylko takie jego plany, że fajnie by było, że chciałby. Ja jednak jestem takiego zdania, że jak para decyduje sie na zamieszkanie razem to powinna być chociaż zaręczona. Chociaż nie wiem, może jestem starej daty
Na pewno nie chce naciskać, by potem czegoś nie wypominał. Ale czasem to mam wrażenie, że jest ze mną bo jest. Ze to tylko przyzwyczajenie już.

To prawda. Najwazniejsze ze jestes dla niego najwazniejsza, a nie to czy mozesz sie nazywac dziewczyna czy narzeczona.

Punka, wszyscy bardzo mądrze tu Ci podpowiadają. Ja osobiście zamieszkała bym z chłopakiem, posmakowała wspólnego życia, wspólnych obowiązków a po jakimś czasie wróciła do tematu zaręczyn. Miałabyś wtedy dodatkowe argumenty "mieszkamy razem, radzimy sobie, pracujemy, jesteśmy samodzielni...warto by chyba pomyśleć o..."
Do wspólnego zamieszkania raczej pierścionek na palcu nie jest potrzebny, niczego on ani nie zmieni ani nie ułatwi...
Wspólne mieszkanie pokaże za to, czy faktycznie "znacie się już na wylot".

Nie ma co naciskać, a to, że chłopak jeszcze się nie oświadczył wcale nie znaczy, że nie myśli o Waszej przyszłości poważnie wiem z autopsji.

Punko, przede wszystkim sam fakt, że chłopak jeszcze się nie oświadczył, już oznacza, że nie dojrzał do takiej decyzji, zatem są ku temu jakieś powody - bardziej lub mniej racjonalne. Oczywiście, że Twoje odczucie, iż związek stanął w miejscu, może Cię z jednej strony niepokoić, a z drugiej frustrować, ale z kolei Twoje słowa "większość koleżanek w moim wieku ma już swoje rodziny, dzieci, mężów i jest mi przykro trochę, ponieważ chciałabym by coś się u nas ruszyło" pozwalają mi sądzić, że bardzo ulegasz presji otoczenia. Decyzja o ślubie jest prawdopodobnie jedną z najważniejszych w Waszym życiu, dlatego powinna być przez Was dobrze przemyślana i oboje powinniście być jej pewni.
Być może to niezobowiązujące, wspólne zamieszkanie ma Twojemu mężczyźnie pomóc w podjęciu decyzji? W zaistniałej sytuacji zalecam cudowny środek, jakim jest konstruktywna, szczera i dojrzała rozmowa.

A ja mysle ze dziewczyna słusznie ma swoje niepokoje ponieważ zbyt długie pozostawanie w związku nieformalnym przeważnie się msci. Z drugiej strony wchodzenie w związek formalny, kiedy cos się psuje nie jest długofalowym rozwiązaniem. Jest to tez jakies kryterium powaznosci związku dla chłopaka a można się kiedyś obudzić z reka w nocniku. Można to tez uscislic. Ja po 3 latach mieszkania razem już bym się poważnie zastanawial nad przyszloscia tego związku jeśli nie będzie oświadczyn. Sprawy materialne nie maja tu nic do rzeczy, chyba tylko tyle ze jak widać sa ważniejsze od innych. Skoro tak jest to i tak może być w przyszłości. A wtedy będzie układ a nie związek.

Nic nie będzie, rozstaną się, bo to będzie znaczyło, że nie nadają się do związku.

Nie ma nic głupszego, niż zaręczyny/ślub z osobą, z którą się nigdy nie mieszkało, nie przeżywało problemów dnia codziennego, typu np. zakupy, rachunki, etc.

Mówią, że jest: prawda, półprawda i g...o prawda.
Ja obstawiam tą drugą opcję, bo nie każdemu pasuje to co tobie.
Ludzie to nie automaty, zatem każdemu wg jego potrzeb.

No proszę, nie ciągnijcie tego wątku o planowanej karierze chłopaka autorki.
To Chaber o tym pisała, temu przypisywała jego stagnację w związku.
Natomiast Punta dostrzega, pojawienie się oziębłości w ich relacjach z jego strony.
Wspomnienie o koleżankach i przyrównywanie się do ich stanu cywilnego, moim zdaniem, jest czymś naturalnym w jej sytuacji, a nie głównym pędem do zaślubin.
Ona również, znajduje się już emocjonalnie na takim etapie, jak i one, a chłopak natomiast nie.

Przepraszam, że pytam, ale czy ty jesteś przedszkolanką/nauczycielką z zawodu?
Bo twoje porównania na to wskazują.

Edit:
A tak w ogóle, to na jakiej podstawie wyznaczasz granicę 5 lat do oświadczyn, z jednoczesnym wspólnym zamieszkiwaniem?

Nie jestem nauczycielką. Od 10 lat pracuję z dziećmi i młodzieżą, jeśli jest to istotne w kontekście tego wątku.

Mam szczerą nadzieje, że Twoje drugie pytanie nie jest podszyte złośliwością, a ciekawością, inaczej nie widzę sensu dalszej dyskusji.
To może być równie dobrze 8 lub 15 lat, chodzi o to, że po 5 latach wspólnego mieszkania + kilkanaście miesięcy znajomości mogę być zdecydowana na to, że chcę z kimś spędzić resztę życia, znam jego wady i zalety, wiem, jak radzi sobie w trudnych sytuacjach.

Teraz to jest zachcianka podbudowana presją otoczenia koleżanek, które już miały białą suknię i przyjęcie, no i autorka też by chciała.

Ja ze swoim partnerem jesteśmy po rozwodach, oboje mieliśmy śluby kościelne i oboje chcemy wziąć ślub, nie ma opcji zamieszkania bez ślubu, bo nie planujemy ani rozwodu, ani rozmyślenia co do siebie, bo ja jestem go pewna na 100% i on mnie też.

Cynicznahipo nie trzeba mieszkać ze sobą by dzielić trudy codziennego życia, można nocować u siebie nawzajem, można wyjeżdżać ze sobą, można sprzątać, gotować itp. u siebie na zmianę i wspierać w trudnych chwilach jak i wesołych i tak jest u mnie, ma swoja szafkę z rzeczami, szczoteczkę do zębów i swoje kosmetyki, nocuje co weekend, spędzamy jak najwięcej chwil ze sobą po pracy, znamy swoje przyzwyczajenia i wady jak i zalety i mi osobiście to starczy, niekoniecznie trzeba od razu mieszkać  ....

Mi starczył niecały rok znajomości i jestem zdecydowana na to, że chcę spędzić resztę życia, znam  wady i zalety, wiem, jak radzimy sobie w trudnych sytuacjach............... tylko że my jesteśmy po 40-stce..

Owszem to ja akcentowałam temat kariery. Nie czarujmy się, albo w siebie inwestujesz, albo przy najbliższej "reorganizacji" - wylatujesz.

Pokusiliście się o przeczytanie innych postów Punki? Tam już coś się psuje, zaręczyny nie wniosą lepszego do związku.
Najlepiej jest ze sobą zamieszkać, zobaczyć jak codzienność wpłynie na relacje.

Natomiast argument: bo koleżanki coś tam, jest chyba najgorszym z możliwych. Nie rozumiem oburzenia na Ślimaczycę. Toż to wszystko prawda: koleżanka ma, mam i ja. A najlepiej wszystkie przebić, niech im gula skacze. Poczytajcie fora ślubne, lektura niezbyt optymistyczna, a zwłaszcza dla męskiego oka.

Oj, z tym seksem też coś nie bardzo. Wkradł się strach przed ciążą, temat antykoncepcji chyba zamieciony pod dywan.
Miłośniczko kawy, co było dawniej, to było. Kto chciał pracować, pracował. Warunki mieszkaniowe były gorsze, ale takie standardy (że tak ujmę) obowiązywały. Rodziny wielopokoleniowe z ustawicznymi awanturami na całe podwórko - norma. Im mniejsze mieszkanie, tym bardziej iskrzyło. Natomiast na wsi było jeszcze ciekawiej, bo "majątki" wchodziły w grę.

Miłośniczko kawy, ty oczywiście wyszłabyś za kogoś nie mającego stałej pracy, bo dawniej sobie radzono, to i teraz tak będzie?

Moim zdaniem Twój chłopak nie czuje, aby musiał nadal zabiegać o Twoje względy. Jak spędzacie Swój wolny czas? Robicie coś oddzielnie (jak wygląda Wasza prywatność)?
Dla mnie nie ma znaczenia czy przed, czy po mieszkaniu zaręczyny. Najważniejsze, aby w ogóle były. Jednak dziwi mnie, że On wiedząc jak to jest dla Ciebie ważne, a Mu obojętne i tak zbywa temat (nie chce Ci sprawić przyjemności, która Mu krzywdy nie zrobi). Przecież zaręczyny nie są przysięgą małżeńską tylko ZAPEWNIENIEM Swojej miłości ? Może Go po prostu nie stać?

Problem raczej w Tym, że jak autorka wspomniała ON ZAPEWNIA JĄ O SWOJEJ MIŁOŚCI , tylko dla Niego (jak chyba dla wielu mężczyzn) nie ma wielkiej różnicy pomiędzy dziewczyną, a narzeczoną. Napisałam na podstawie słów autorki.

Natomiast zgodzę się z Tobą, że w przypadku gdzie mężczyzna nie jest pewny swoich uczuć, a pod naciskiem partnerki daje jej pierścionek. To już lepiej gdyby tego nie zrobił .

Widzisz Margolinka dla jednych kobiet to zapewnienie w postaci zaręczyn jest bardzo ważne i podświadomie daje im poczucie, że On myśli podobnie. Innym jest to bez różnicy. Tutaj wszystko zależy od podejścia kobiety do "tych" spraw.
A powiem tak na marginesie, że lepiej gdy kobieta chce Tego pierścionka i to mówi, niż mężczyzna się oświadcza i słyszy "nie" .

Przychylam się do zdania Margolinki - nikt nie chciałby oświadczyn na odczepnego.
Nie wiemy od jakiego czasu chłopak ma tę pracę. Może nie nacieszył się swoimi wypłatami, a nad uchem mu nucą " już mi biały welon niosą".

Wiecie na czym często się łapię? Na strofowaniu w myślach młodych kobiet. Często zaczynają od dupy strony, snują jakieś romantyczne wizje. Jakoś to będzie, zamieszkamy na razie u rodziców, itd. Oczywiście przed oczami mają przykłady koleżanek, których mężowie zarobili na dom np. w Norwegii i karmią się takimi przykładami. A życie to nie bajka, nie zawsze ma happy end.

Zamieszkanie razem jest najlepszym wyjściem. Niech się zmierzą z realiami życia, ze sytuacjami, które mogą ich czekać już w małżeństwie. Przypomnę, że chłopak zarabia niecałe 2000 zł, Punka nie ma stałej pracy.
Nieścisłości związane z wiekiem również zauważyłam.

Ależ Nektarynko, wierz mi bądz nie ale dla mnie oświadczyny też były bardzo ważne.Wiesz z jakiego powodu? Ano z takiego, że to mój chłopak wyszedł z tym pomysłem, nie ja.
Gdybym wierciła mu dziurę w brzuchu, gdybym co jakiś czas karmiła go opowiwściami jak to "Magda, Ania, Frania... pokazała ostatnio pierśionek...był taaaaki piękny...", to doczekanie się zaręczyn było by dla mnie w sumie "dostaniem wreszcie pierścionka". Czy to byłaby oznaka tego, że on "myśli podobnie"? Otóż nie, byłaby to oznaka że dał za wygraną i zrobił to czego oczekiwałam.
Nie mam na myśli tego, że zrobiłby to na pewno wbrew sobie. Jedynie, że zrobił to wtedy gdy ja chciałam a nie kiedy on uznał to za właściwą porę, bo właśnie w tej chwili tak czuł.
Jakoś te wyproszone, wymęczone czasami wręcz wymuszone zaręczyny nie mają dla mnie tego samego znaczenia i uroku.

Jasne, że jeśli jest się już ze sobą tak z 5 lat czy więcej, mieszka się już razem, jest się samodzielnym, to może "uwierać" brak oświadczyn/ślubu, bo poczucie stabilizacji po latach jest ważne.
Ja rozumiem, że niektóre dziewczyny nie chcą żyć "na kocią łapę". Naprawdę. Jednak dwa lata związku, to nie jest tak znowu dużo żeby już teraz się niepokoić o brak pierścionka na palcu.
Dlatego autorko, spokojnie. Pogadaj z chłopakiem, powiedz mu ci Ci leży na sercu. Jeśli układa się wam(nie wiem, nie czytałam postów w innych wątkach), jesteście szczęśliwi, to być może to na prawdę kwestia czasu, kiedy w końcu doczekasz się upragnionej deklaracji. Jeśli jednak coś jest między wami już teraz nie tak, to nie oczekuj że oświadczyny coś zmienią.