Mam strasznego doła, czy to już depresja? - Netkobiety.pl

Iza, najłatwiej pewno rozmawiać w cztery oczy, ale skoro wybrałaś taki sposób, to może uznałaś, że jest Ci łatwiej.

Dużo napisałaś o sobie, ale mam jeszcze kilka pytań.

Opowiedz coś więcej o sobie. Znając Twoje codzienne życie, łatwiej będzie może coś Ci coś poradzić.
Mieszkasz z tatą i bratem?
Chodzisz do liceum. A masz jakieś bliskie koleżanki w klasie?

Piszesz, że 3 lata temu, strasznie się zmieniłaś. Napisz na czym ta zmiana polegała?

Piszesz "Powiedziała mi na koniec, że jej zdaniem powinnam skorzystać z pomocy specjalisty. Ale ja się boję, strasznie się boję. Nie wiem czemu." Czego się obawiasz?

Rozumiem, że masz problemy z rozmową na swój temat z innymi. Pomyśl jednak o tym, że dzieląc się z innymi swoją historią, zyskujesz nowy punkt widzenia na dany problem. Oczywiście nie musisz się zgadzać z ich poglądami, czy radami, ale rozszerza to trochę Twój horyzont i może się okazać, że ktoś powie Ci coś, co będzie Tobie pomocne.

Oczywiście nie z KAŻDYM da się o WSZYSTKIM porozmawiać. Skoro jednak w Twoim otoczeniu jest dużo rodziny i masz koleżankę, to pomyśl, czy nie warto spróbować porozmawiać z kimś z bliskiego grona. Może jest jakaś osoba, której możesz zaufać.

Jesteś nastolatką i zapewne dobrze zrobiłyby Ci relacje pozaszkolne z rówieśnikami. Jak myślisz, udało by Ci się namówić koleżankę z klasy na jakieś wspólne wyjście?

A może w okolicy jest jakieś miejsce, gdzie mogłabyś nauczyć się czegoś nowego, pogłębić hobby?
Na pewno są jakieś rzeczy które lubisz robić, albo w których jesteś dobra.

Masz prawo się obawiać wizyty u specjalisty, ale pomyśl sobie, że na takiej rozmowie, to Ty wyznaczasz granicę. Jeśli padnie jakieś pytanie, które będzie dla Ciebie niekomfortowe, po prostu nie odpowiesz. Na spotkaniach u specjalisty niczego nie musisz. To psycholog ma stworzyć na tyle komfortowe warunki, żebyś Ty chciała się otworzyć.

Jeśli coś wykryje, to na pewno Cię z tym nie zostawi. Powie Ci, jak możesz sobie pomóc.

Iza! Nie pisz, że jesteś głupia. Pomyśl o tym tak, że Twoje zachowanie może wydaje Ci się głupie, ale to nie oznacza, że Ty jako osoba taka jesteś.

Jesteś bardzo mądra, bo zauważasz zmiany w swoim życiu i się przeciwko nim buntujesz.
Teraz należy tylko WZIĄĆ SWOJEGO WROGA ZA ROGI i zrobić z nim porządek. Musisz zwalczyć smutek i kiepski nastrój.

Masz trudny okres w życiu. Rozumiem, że może Ci być z tym wszystkim źle.
Pomyśl jednak, że nie jest to koniec świata. Z WSZYSTKIM można sobie poradzić.

Wrócę do rodziny - masz swoje powody i nie chcesz rozmawiać z ojcem, ale to nie znaczy, że z resztą rodziny się nie dogadasz. Może warto się przełamać? Zastanów się, co masz do stracenia?

A koleżanka z klasy? Piszesz, że jej nie znasz, bo nie dałyście sobie szansy się poznać. Robi się coraz cieplej, może umówcie się na spacer? Wolny czas można spędzać na wspólnej rozmowie. Rozmawiacie na gg, możecie porozmawiać i na spacerze.

Dlaczego uważasz, że w niczym nie jesteś dobra? A z jakiego przedmiotu masz najlepsze stopnie lub nauka jakiego przedmiot sprawia Tobie największą przyjemność?

Ludzie Cię otaczający troszczą się o Ciebie. Pani psycholog powiedziała o rozmowie wychowawczyni, bo pewno uznała, że wspólnie więcej mogą Ci pomóc. Na pewno nie chciała Tobie zaszkodzić.

Iza, potrzebujesz pomocy i wsparcia. Może wystarczy jeśli uda Ci się nawiązać więź z kimś z rodziny, a może z koleżanką.
Jeśli jednak wolałabyś z kimś obcym, to psycholog będzie najlepszy. Myślę, że jeśli chodzi o specjalistę, to od niego powinnaś zacząć.

Tak czy siak, musisz pozwolić sobie pomóc. Tyle ludzi Cię otacza, nie musisz być sama z problemem.

Smutek to jedna z emocji, wszyscy niebędący cyborgami go doświadczają

To jednak, że się pojawia w naszym życiu nie oznacza, że ma trwać.
Przyzwyczaiłaś się do takiej siebie, więc ciężko Ci zburzyć ten mur. Czujesz się w tym smutku bezpieczna.
Piszesz jednak, że nie możesz już sobie z tą sytuacją poradzić. Wysyłasz sygnały, że potrzebna Ci zmiana.

To nie będzie łatwe, to nie będzie szybkie. Zmienianie siebie, swojego podejścia to ciężka praca nad samym sobą. Warto jednak to zrobić, by poznać kogoś innego niż smutną Izę.

Uwielbiasz język polski, ale masz z nim obecnie problem. Nie możesz się na niczym skupić.
Może to jest dobry sposób, żebyś nawiązała kontakt z koleżanką.
Spróbuj jutro zapytać ją, czy nie ma ochoty na wspólną naukę. Może jak spędzicie trochę czasu razem, poznasz ją bliżej i sobie wtedy porozmawiacie.
Ona też jest nastolatką, też ma pewno jakieś zmartwienia. Może Ty pomożesz jej, ona pomoże Tobie.

Napisz proszę jutro, czy udało Ci się umówić z koleżanką. Odwagi! Nic Ci się nie stanie. Najwyżej odpowie, że innym razem. Ale Ty przynajmniej wykonasz pierwszy krok, a każdy kolejny będzie już łatwiejszy!

Droga Izo jest mi tak strasznie smutno ,czytam różne wątki mając nadzieję że zapomnę choć na chwile o swoim bólu . Twoje życie jest naprawdę bardzo trudne ,nie wszystko jednak jest tak beznadziejne jak Ci się wydaje . Jesteś taka młodziutka ,przed Tobą całe życie uwierz mi jeśli zaufasz choć jednej osobie i postarasz się otworzyć ,powiedzieć o swoich problemach może uda Ci się uzyskać pomoc jakiej potrzebujesz. mam córkę w Twoim wieku i wiem że ,życie stawia Wam masę trudnych wyborów mimo tak młodego wieku ,a dodając do tego Twoje problemy mogę sobie tylko wyobrazić jak bardzo Ci ciężko . Te ciągłe przeprowadzki to na pewno straszna trauma nie masz swojego miejsca ,brakuje Ci pewnie stabilizacji ,ciepła, zrozumienia ,może też miłości bliskiej osoby .To takie przykre jeśli tylko mogę CI jakoś pomóc to odezwij się .

Bardzo chętnie przeczytam, jak minął Ci dzień.
Może będziesz chciała podzielić się jakimiś spostrzeżeniami, czy refleksjami.

Jak widzisz jest nas tu już więcej do pogadania

Dziękuję Wszystkim i każdemu z osobna ze te wszystkie słowa .. naprawdę wartościowe. Pani 'Elzbieta48' pisze, że jednak nie wszystko jest takie beznadziejne jak mi się zdaje,ale .. ale ja nie widzę nic, zupełnie nic pozytywnego w moim życiu. Zaufać drugiej osobie? Ale mnie jest właśnie tak strasznie trudno.. ogólnie mam poniekąd problemy z porozumiewaniem się z innymi. Gdy tylko przychodzi mi gdzieś wyjść  i coś załatwić od razu "zapominam języka" i zaczynam się jak ja to mówię-jąkać.
Co do dnia dzisiejszego, pochwalę się, że przeżyłam. Żyję, oddycham, miewam się dobrze. O ile słowo 'dobrze', jest tu na miejscu. Nauka z koleżanką nie byłą taka straszna, ba, nawet postanowiłam się chodź trochę przełamać i zagadać od czasu do czasu, chodź naprawdę strasznie było mi trudno. Przez pewien czas jak mieszkałam u drugiej babci tylko z nią i dziadkiem, to z nikim praktycznie nie rozmawiałam, siedziałam tylko cały dzień sama przed komputerem w zamkniętym pokoju, także myślę, że może poniekąd i przez to mam teraz takie problemy z porozumiewaniem się z innymi.

No tak .. rozmowa z psychologiem przez komunikator internetowy może i byłaby rozwiązaniem, chodź też boję się tego. Ale o co dokładniej chodzi? Rozmowa na gg, email, skype?
Dziś pewna osoba z mojego otoczenia powiedziała mi, że po ostatniej rozmowie z jej psychoterapeutą dowiedziała się, że ma depresję kliniczną ... chyba tego się obawiam najbardziej, że jeżeli ja pójdę do fachowca to może stwierdzić, że coś mi dolega, że to trzeba leczyć, a wiem, że zrozumienia ze strony bliskich to raczej bym nie miała. Panicznie boję się tego, że jeżeli wybrałabym się to musiałabym iść z kimś pełnoletnim pierw, gdyż mi jeszcze do tego "wieku" brakuje.. I specjalista musiałby powiedzieć o moim stanie właśnie tej osobie..
I mam jeszcze pytanie.. czy to co ja mówiłabym tam, będąc u niego .. to czy On dalej może to wszystko przekazać mojej rodzinie?

Co do planów na przyszłość to odkąd pamiętam chciałam iść na np. filologię polską, a potem zostać nauczycielką polskiego, ale stwierdzam, iż to nie jest dla mnie. Jestem za głupia, za tępa, brak inteligencji .. Nie nadaję się i tyle. Z resztą ja nie nadaję się w ogóle, wszędzie.
tak, małymi kroczkami.. ale dla mnie one są niczym przepaść. Nawet w szkole izoluję się od wszystkich, siadam sama z boku, oby jak najdalej od wszystkich. W domu też zaczęłam przesiadywać sama, w towarzystwie jakoś się dziwnie czuję.

Czasem moje "doły" są tak ogromne, że już nie mam najmniejszej ochoty na życie. Gdyby nie to, że jakbym umarła/zrobiła sobie coś, wpędziłoby mojego ojca w zupełny alkoholizm to już dawno bym to zrobiła. Ale mamy wielki kredyt na głowie i wiem, że jeżeli odejdę teraz to on całkiem się zapadnie, a razem z tym spadnie w dół mój brat. Nie mogę mu tego zrobić.
Z dnia na dzień "coś" coraz bardziej mnie ciągnie do ciemności, chciałabym, żeby to było mój ostatni dzień. Mówią, że śmierć przychodzi niespodziewanie- a więc, nie spodziewam się.

W tym wszystkim najdziwniejsze jest to, że chodź tyle lat minęło od jej śmierci, od śmierci mojej mamy to ja nadal odczuwam to tak, jakby to było wczoraj. To mnie pogrąża do końca. ..

Czytając koniec przyznam, że zły same mi leciały .. Tak, może i by chciała, ale skoro mnie zostawiła, widocznie nie walczyła zbyt mocno, by tu zostać. Ja do dziś pamiętam jak byłam na jej pogrzebie, wszyscy płakali, tylko nie ja. Ja nie wiedziałam co się dzieje, byłam dzieckiem, żyłam zupełnie nieświadomie. Nienawidzę siebie za to.
Chodź wyznaczam sobie cele i tak poprzeczka dla mnie jest zbyt wysoka. Nie widzę już w tym sensu, z dnia na dzień wydaje mi się, że rozpadam się coraz bardziej. Bycie nauczycielką to tylko moje marzenia, marzenia ściętej głowy, które nigdy się nie spełnią.
Szczęśliwa Iza? Szczęśliwa Ja? Nic mi do głowy nie przychodzi. Chyba nigdy czegoś takiego nie doznam naprawdę.
Czasem wydaje mi się, że jestem tak bardzo pogrążona w mojej melancholii, że już nigdy nie będę w stanie się od niej oderwać. Nigdy.

Zacznę odpowiadać od tyłu. Mateusz, tzn mój brat w tym roku kończy 20 lat. Ogólnie zazwyczaj nasze kontakty były dość dobre, w dzieciństwie mogłam na niego liczyć, wspieraliśmy się, zresztą co mieliśmy innego robić, byliśmy zdani tylko na siebie. Podczas gdy ojca zazwyczaj nie było to z nim spędzałam dnie, wyczekując kiedy wróci. Swoją drogą dziś dałabym wiele, żeby mieć z ojcem jak najmniej kontaktu.
Wspomnienia? Ja jej w ogóle nie pamiętam. W ogóle. Ze zdjęć wiem aby jak wyglądała. Nie wiem jaka była, co lubiła, jak się zachowywała, co było jej znakiem rozpoznawczym. Nie wiem nic. W domu raczej nie zapytam o nią, wiem, że jakby ktoś o niej zaczął mi opowiadać rozkleiłabym się bez oporu. A oni nie mogą widzieć jak płaczę. Chodź czasem trudno mi ukryć płacz, szczególnie nocą. Wtedy mnie coś najbardziej ogarnia, nie mogę się powstrzymać.
Tak, pani psycholog wspominała mi o źle przeżytej żałobie. W pewnym momencie kazała mi napisać list do mamy, gdzie umieszczę wszystko to, co chcę jej powiedzieć. Ja powiedziałam, że tego nie zrobię. Jednak pewnej nocy siedziałam tak i udało mi się, chodź wiele mnie to kosztowało łez, smutku, ale udało mi się. Gdy minął prawie miesiąc odkąd mi zadała tę pracę "domową" powiedziałam jej o tym i kazała mi to przynieść na następne spotkanie. A więc tak zrobiłam.
Spytała się mnie potem czy chcę jej to przeczytać, ale ja stwierdziłam, że nie. Nie przeszłoby mi to przez gardło. Ale stwierdziłam, że jeżeli Ona chce to może sama to przeczytać, ja nie mam tajemnic.
Po zakończeniu czytania powiedziała, że dałam jej niezły kawał lektury ..

Teraz? Nie powiem, że są fatalne, bo bym skłamała. Ogólnie kłócimy się, wiadomo jak w rodzeństwie, ale jakoś tam się nam układa. Raz lepiej, raz gorzej. Chodź przyznam, że jak jesteśmy zbyt długo sami to nerwy czasami nami szarpią. Ja przy nim nie wytrzymuję czasem. Uważa się za tego lepszego, starszego.. I tego się obawiam, że jak na wiosnę (czy kiedy tam) przeprowadzimy się do nowego domu to ja psychicznie już nie dam rady. Gdyż będę mieszkała praktycznie sama z Nim, bo jak wiadomo-ojciec za granicą. Chodź z drugiej strony wyczekuję tego momentu. Będę miała w końcu błogi spokój. Zostanę sama.

Oni nie potrafią mnie zrozumieć. Jedynie ciocia coś tam zaczęła rozmawiać ze mną(po rozmowie z panią psycholog ode mnie ze szkoły). Ale ja z nimi nie potrafię rozmawiać. Ja nie potrafię z nikim rozmawiać tak otwarcie, o uczuciach, o emocjach.
Ostatnio już dostałam "naganę" od babci, że tak nie wolno, że zachowuję się dziwnie, że nie wolno się izolować od ludzi. Ona nawet nie próbowała mnie zrozumieć. Od razu postawiła diagnozę- dziwak ze mnie. Reszta "rodziny" jest taka sama. Ja tu, u nich czuję się jak piąte koło u wozu. Nie mam swojego stałego miejsca tu, nie czuję się tak, jak w prawdziwym domu. Ale przecież tego im nie powiem.

Nie mogę się przy nie rozkleić, po prostu nie mogę.Poniekąd bałabym się ich reakcji. Potem bałbym się im spojrzeć w oczy.

Po przeczytaniu posiedziałam ok.40 minut u niej, zadawała mi czasem pytania. Dużo mówiła o tym, że powinnam spojrzeć inaczej na świat. Że powinnam życie tak jakby zacząć od nowa. Wspominała o specjaliście, że nie powinnam się poddawać, że warto żyć, że muszę chodź odrobinę odsunąć od siebie wspomnienia o mamie, ten smutek, żal. Nie chodzi tu o całkowite zapomnienie, ale odsunięcie chodź na moment. Po wszystkim kazała mi podrzeć ten list, a więc tak zrobiłam. Delikatnie, z łzami w oczach. Jej to nie wystarczało. Kazała mocniej. szybciej. Unicestwić go. Dla niej oznaczało to wysłanie Go.
Potem spotkania juz nie było. Muszę przyznać, że jak chodziłam do niej  to jakoś niechętnie, chodź w głębi miałam nadzieję, że chodź odrobinę mi pomoże, ale teraz, jak juz nie chodzę to chciałabym tam wrócić, czasem chciałam jej więcej powiedzieć ale nie mogłam, bałam sie, że i tak to wszystko wyląduje u mojej pani, a ja miałam już dość kłopotów z tym związanych.

No tak, być anonimowa.. ale czy jak już byłabym u tego specjalisty to On może coś powiedzieć mojej cioci o tym, co ja mu tam mówię?
Co do mojej pani i pani psycholog to nie mam im za złe, że się martwią i w ogóle, ale .. ale czasem ich działania są zbędne. Ostatnio zresztą wcześniej też dowiedziałam się, że moja pani rozmawiała z dziewczyną z klasy, z którą się najbardziej koleguję. Wypytała się jej czy nie wiem może jaki ja mam problem, czy widzi jakąś różnice w zachowaniu po tym jak chodziłam do Owej pani psycholog.
Z kolei pani psycholog podczas rozmowy z inną dziewczyną z mojej klasy wypytywała się jak bardzo się znamy, jakie są nasze relacje, czy też nie wie jaki ja mam problem, czy nie wie jak mi pomóc i .. i czy nie mogłaby się mnie wypytać.
Ale czy nie lepiej byłoby po prostu ze Mną porozmawiać? Owszem, ciężko ze mną rozmawiać, ale myślę, że może po pewnym czasie bym się otworzyła.

Co do Mateusza to nasze rozmowy coraz częściej sprowadzają się do 'cześć co słychać?'. O Mamie nie rozmawiamy, o tacie.. hmm. Czasem. Ojciec potrafi Nas wkurzyć. On samą swoją obecnością wywołuje u mnie dziwne emocje. Ja już nie czuję do niego takiej więzi jak przedtem. Ale sam sobie na to zasłużył.

Marzenia, studia.. to wszystko tak brzmi dla mnie nie realnie. Ja nie wiem, czy dożyję jutra, czy otworzę jutro znów oczy, a co mówić o studiach. Czasem chciałabym ''naprawić'' moje oceny, ale nie mam sił. Czytam książki i nic. Ostatnio trudniej mi się skupić. Tak, ale muszę się pochwalić- wczoraj się dowiedziałam, że przeszłam dalej w pewnym konkursie ortograficznym. 3 najlepsze osoby przeszły, chodź moim zdaniem po prostu miałam farta, nic więcej.
Teraz chciałabym pójśc do pani i się z tego wycofać, wiem, że i tak dalej nie wygram, jedynie sie ośmieszę, więc nie widzę powodu, by dalej w to brnąć.
W domu nawet nikomu nie powiedziałam, że brałam w jakimkolwiek konkursie, a co mówić, że przeszłam..
Tak, ale ja już nie potrafię inaczej. Nie potrafię normalne siadać z nimi i po prostu siedzieć, rozmawiać. Wolę swoją samotnię, gdzie nikt nie zagląda.
W całym tym domu poniekąd czuję się samotna.. bez bliskich, przyjaciół. Nie chodzi mi o rodzinę, bo owszem jest między nami więź, ale brakuje mi tu przyjaciół. Nie więcej jak 9 miesięcy temu właśnie przeprowadziłam się od jednej babci, do drugiej  i tam wszyscy pozostali.
Utrzymujemy kontakty tel. ale to nie to samo. Czuję jak z każdym się oddalam, i to nie w ich jest problem, ale we mnie.
Dziczeje.

Tak, wiem .. chciały mi pomóc, ale ja nie zwykłam do pomocy innych, zawsze byłam sama i do tego się przyzwyczaiłam.Z reguły wolę stać obok i nie sprawiać problemu innym, wolę być niewidzialna. Czasem miałam ochotę z Nimi tzn. z moją panią bądź z panią psycholog  porozmawiać tak naprawdę, od serca. Ale się bałam. Bałam się tego, że jeżeli wyjawię im za dużo to potem o wszystkim , o czym Im powiedziałam dowie się moja ciocia, ojciec i itp.
Czasem brakuje mi kogoś, komu mogę się wyżalić, wypłakać, przytulić bez powodu. Doznałam totalnej samotności i teraz nie umiem żyć inaczej.

Surowa? Ja po prostu patrzę jasno na to co oczywiste. Jestem kompletnie beznadziejna i wiem o tym. Nie nadaję się do niczego, wszystko co robię robię źle.
Dla poznania mnie bliżej zapraszam na www.dezolacyjnie.jky.pl , ale nie przymuszam do odwiedzenia strony.

Gdzieś tam w głębi się cieszyłam, że przeszłam dalej, ale wiem, że to było tylko fartem, miałam po prostu szczęście. Wiem, że dalej sobie nie dam rady.Czasem już brakuje Mi sił na wszystko.

Co do drugiej babci to .. nie o tyle było mi u Niej dobrze, lecz miałam blisko przyjaciół. Gdy tak naprawdę nie miałam nikogo, miałam ich. Moje kontakty i więzi z nimi były lepsze niż z rodziną.
Z tamtą babcią często się wtedy kłóciłam jak tam mieszkałam, nasze rozmowy ograniczały się do minimum.

Dziękuję, dobrze wiedzieć, że to się w ogóle nie tyczy mnie. Powiedziałabym "kamień z serca" , ale na moim jest jeden wielki głaz.

W tym rzecz, że ja się boję tam wybrać. Nie mam też na to sił. Z dnia na dzień wydaję mi się, że oddalam się od wszystkich. Gdy rano wstaje już nie widzę potrzeby poprawienia wyglądu, ubrania się, uczesania. Najchętniej bym została w domu sama przez cały dzień. Uciekam od ludzi izolując się i w tym mój problem. Nie tylko w tym, ale też w tym.

Chciałam napisać, że zazdroszczę Ci poniekąd, że płaczesz. Mnie tak często łzy lecą, ale muszę to ukrywać. Ciągle płaczę jedynie po nocach...
Chciałabym Cię pocieszyć, powiedzieć, że będzie dobrze, że życie jest kolorowe, ale nie potrafię.Przepraszam.

Tak, znam ten "ból". Ja też nie potrafię rozmawiać z ludźmi. Nie potrafię. W pewnym sensie się ich boję, boję się z nimi rozmawiać
Nie, nie jestem mądra. Ani utalentowana. Ja tak nie sądzę. Wręcz przeciwnie. Jak ja to mówię- po prostu tępak ze mnie. Ne widzę w sobie nic pozytywnego. Nic.

Z jednej strony tak bardzo chciałabym już stąd odejść.  A z drugiej ..

Dziękuję za te wszystkie słowa, wiele dla mnie znaczą, naprawdę.
Tylko że.. tylko, że ja nie potrafię się przełamać. Boję się zrobić ten pierwszy krok w "lepszą stronę".

Nie potrafię sobie już z tym poradzić. Karzę się tym, że się okaleczam. Chodź zaczęłam to traktować jako pewne ukojenie. Spokojnie- nic wielkiego nie robię. Rany nie są wielkie, muszę uważać, żeby nikt nie zauważył.

Zastanawia mnie to, o czym musiałabym mówić u Owego specjalisty. O co by się pytał. Boję się tego, że jeżeli będzie pytał o Mamę to się rozkleję.

Kolejny tydzień mija, a u mnie bez zmian, poniekąd ja do tego się już przyzwyczaiłam. Dziś sobie uświadomiłam, że ojciec nie dzwonił do Mnie od tygodnia, a ja nawet nie pomyślałam o Nim, nie pomyślałam czmu nie dzwoni, nie tęsknię jak dawniej. Czy to ja zrobiłam się taka oschła ?
Tak, wina też może i leży po mojej stronie, że nasze relacje się znacznie pogorszyły, ale jednak to raczej on zawinił. Teraz moim zdaniem nawet jakby chciałby coś naprawić, to za późno.
Gdy byłam dzieckiem on wszystko zepsuł, zawsze go nie było .. Nie zapomnę Mu nigdy tego, ile przez niego wycierpiałam.

Owa "Lepsza strona" dla mnie jest hmm... po prostu normalnym życiem. Nie takim, jakie miałam dotychczas.
Boję się wszystkiego. Począwszy od wizyty u specjalisty, skończywszy na duchach i ciemności (co do tego to strasznie się boję, mam już fobię po prostu).
Karzę się za wszystko. Za bezsilność, za kolejny zły dzień, za kolejną łzę. Czasem jak tylko wstanę i się ubiorę idę  i już borę żyletkę w rękę. Rany nie są wielkie, ale krew spływa. Wiem, dziwnie to zabrzmi, ale gdy już TO zrobię przychodzi poniekąd takie ukojenie. Nie zawsze. Ale przychodzi.

Tak, dokładnie 3952. Dla mnie każdy jeden czytelnik, o ile mogę tak nazwać, wiele znaczy. Ale i tak sądzę, że to co tworzę jest beznadziejne. Że ja w ogóle jestem beznadziejna.

Tak, tak, wiem. Czasem mam taką chęć się komuś już wygadać, tyle w sobie duszę. Ale nie potrafię sie przełamać. Co za idiotka ze mnie! Jak można nie potrafić rozmawiać z ludźmi ?!

Ostatnio przeczytałam - "Podstawowe cechy depresji dotyczą zaburzeń nastroju (smutek, przygnębienie, zobojętnienie), napędu (spowolnienie myślenia, odczucie pogorszenia koncentracji uwagi i pamięci, męczliwość), rytmów snu i czuwania (wczesne budzenie się, senność w ciągu dnia), lękowych (wzrost napięcia, uczucie zagrożenia) oraz licznych objawów somatycznych (zaparcia, suchość w ustach, ubytek lub wzrost masy ciała, bóle głowy umiejscowione najczęściej w okolicy potylicy i karku)."    -- Jezu! Nie wiem śmiać się czy płakać. Tak wiele się zgadza. ..

To nie jest tak, że ja specjalnie stosuję uniki, czasem samo z siebie wychodzi, że nic nie odpowiadam. Tak się zacinam, że nie jestem w stanie wydusić z siebie żadnego słowa.
A takich momentach pani psycholog ze szkoły pytała się, czy już się wyłączyłam (swoją drogą fajnie to sformułowała.. wyłączyłam się).

No tak, ale z drugiej strony- boli nas ząb to go wyrywamy. Boli nas życie .. to co robimy ?
Duchy .. może to i wyobraźnia. Ale dla mnie ona po mału staje się czymś codziennym, poniekąd rzeczywistym.
Dziwnie to zabrzmi, pomyślicie, że jestem głupia (o ile tego wcześniej nie zrobiliście), ale jakieś 6 miesięcy temu nagle obudziłam się w nocy, bez powodów. Czułam tak, jakby to ktoś mnie obudził i wyrwał ze snu. Gdy się spojrzałam nad siebie zdawało mi się, że ktoś stoi obok Mnie. Ale czy oby na pewno to mi się tylko zdawało ? "Ten Ktoś" patrzył się na mnie takimi oczami.. stał tak nieruchomo nade mną, z sylwetką zgiętą w pół. Włosy zdawały mi się, że były nieco do ramion.
Ale czy to tylko moja wyobraźnia?

Nie, nie sądzę, że Ty też jesteś beznadziejna (swoją drogą mogę zwracać się na TY?).
Sądzę jedynie, że to co Ja tworzę takie jest. Wiem, że to nie jest dobre. Nie umiem pisać, ale mimo to ciągle coś tworzę. Jakoś samo mi do głowy przychodzi.

Właśnie, pewna blokada. Chyba nigdy jej nie przekroczę.

'Lepiej żyć umierając, niż umrzeć nigdy nie żyjąc.'

Zacznę od podziękowania.
A więc dziękuję- za dobre słowo, wsparcie, pewną mobilizację.
Naprawdę fajnie znaleźć taką osobę, chodź wirtualną, ale rzeczywistą.

Rękawicę rzuciłam, ale czy zdołam ponieść to wyzwanie. Dla jednych wyda się to dziwne, ale dla mnie naprawdę to trudne. Całe życie żyłam w takim przekonaniu, całe życia trzymałam się z dala od wszystkich, chodź dopiero od pewnego czasu do niektórych to dociera, że zachowuję się dość inaczej niż wszyscy.

Dobrze to ujęte - "(...) fajnie być taką beznadzieją". Ja po prostu nigdy nie wyszłam z innego założenia.

Ja naprawdę czasem staram sobie pomóc, ale daję życiu za wygraną. Przez pewien czasu udało mi się nie robić sobie nic z własnym ciałem, żadnej dodatkowej 'kreski'. Niestety długo to nie trwało.
Ale inaczej już nie potrafię. Poniekąd zostałam przyzwyczajona do robienia takich rzeczy, a nie innych i nie potrafię zmienić tego.

Czytając : "Kawał życia przed Tobą .. (...)", zastanawiam się czy Ja chce mieć jeszcze ten kawał. Głupio to zabrzmi, ale zatraciłam się w tym wszystkim, tracę sens.
Może tak tylko mówię dziś, może to przez to, że dziś popadłam w jakiegoś mega doła, ale tak po prostu czuję.
Dziś w ogóle nie mam sił na nic, w ogóle.
Zastanawiałam się nad swoim życiem, długo nad tym nie musiałam siedzieć, wiele nie przeżyłam.

Moje wnioski - wszystkie te traumy tzw. życiowe nie pozwalają mi ruszyć z miejsca, wciąż zaglądam wstecz, patrząc w przeszłość, nie idąc do przodu- do przyszłości.

W duchu nawet chciałabym udać się do psychologa, psychoterapeuty czy też psychiatry.
Ale coś siedzi wewnątrz mnie i mi nie pozwala na to. Strach przenika mnie całą i obezwładnia moje ciało.
Może się odważę kiedyś, może.

Czy ja Cię przypadkiem nie przytłaczam moim życiem? Moimi postami ..

"O dzieciństwie decydują nasi rodzice lub opiekunowie. Lata szkolne - to jakoś tak z górki: podstawówka, liceum (technikum, czy zawodówka)."
-Tak, zazwyczaj tak, chciałabym, żeby tak też było u Mnie. Mną się nikt nie interesował, ojca nie obchodziłam, reszta rodziny też mnie miałam 'koło tyłka'.
Do dziś pamiętam jak zawsze byłam sama, jak się budziłam w nocy i z przerażeniem szukałam Go po całym domu, a Jego nie było, po prostu nie było.Nienawidzę Go za to, nienawidzę.  Pierwszy raz powiedziałam to tak otwarcie, i jest mi z tym dobrze.
Może kiedyś uda mi się wyjść z tego dołka, chodź z dnia na dzień wydaje mi się, że ugina się od pode mną, zapada. Z dnia na dzień tracę energię, radość, szczęście.
Dziś znów to zrobiłam. Żałuję za późno, znowu się pocięłam. Chciałam więcej i więcej. Postanowiłam, że rana będzie nie większa, ale głębsza. Chyba zrobiłam źle.
Odczuwam takie dziwne uczucie, boli mnie ręka, ale nie to, że cała. Ale od środka. Tak jakby żyła. Sama nie wiem..

Zawsze zastanawiało mnie jedno- co mnie tak naprawdę trzyma przy życiu.

Kiedyś pewien 'czytelnik' mojej strony zapytał mnie czy te wszystkie historie, które umieszczam są prawdziwe i czy to moje własne historie. Odpisałam mu tylko tyle, że to nie jestem ja, że główna bohaterka nie jest mną, bo przecież Ona zawsze kończy tragicznie i Ja tylko poniekąd utożsamiam się z nią. Ale dopiero potem zauważyłam jak wiele łączy mnie z Nią, z nimi.

Nie wiem czy czytałaś "Opowiadanie II" z mojej strony. Jest to o dziewczynie, która była na peronach. Powiem, że to moja własna historia. Jedynie zakończenie inne, mnie nie było stać na takie. Gdy przypomnę sobie ten dzień, kiedy ja tak stałam, wyczekując na pociąg, idąc po torach - mam łzy w oczach. Jednak cos wtedy mnie zatrzymało ..

Nawet nie wiesz jak Ci zazdroszczę takiego podejścia do życia, tej euforii.
Zawsze imponują Mi ludzie tacy otwarci, żyjący pełnią życia wg. zasady 'Carpe Diem'. Ja tak nie potrafię.

Witam.
Z góry przepraszam, że dopiero teraz piszę, ale wcześniej nie miałam jak wejść na komputer (lekcje, lekcje i jeszcze raz lekcje).
Dziś, po naprawdę makabrycznym, dołującym czy jak tam nazwać dniu wiele myślałam, i stwierdziłam, że może coś w tym jest, że może to nie jest takie strasznie jak mi się zdaje.
Może jednak warto udać się do psychologa bądź też psychiatry. To znaczy na pewno warto, ale może kiedyś się zbiorę z odwagą.
Myślałam, że może jak udam się do tego szkolnego, co już tam byłam. Że opowiem Jej o swoich problemach (ale teraz będę mówić, gdyż poprzednio jak tam byłam prawie każde pytanie przemilczałam), może to cos pomoże, może ona pomoże poszukać mi jakiegoś specjalisty. Tylko mam obawę, że jak jej powiem, że się tnę, to znów powie mojej Pani. 
Boję się, że jak tam pójdę, tzn. do tej Pani to znów odbierze mi głos, wpadnę w panikę, stres i nie wypowiem słowa, będę mówiła półsłówkami .. jak zawsze.

Hmm. Postępów brak.
Zabrakło mi odwagi, a już byłam tak blisko. Miałam akurat i wczoraj i dziś wolne okienko, więc mogłam się udać, ale się bałam.
Bo co ja mogę tam powiedzieć? Od czego zacząć? Nie wiedziałam ..
Kurcze tak siedziałam i myślałam, że może jutro mi sie uda, akurat znów nie będzie mojej pani,a że mam z nią jutro lekcje, więc podejrzewam, że w ciągu dnia będę miała 3 okienka. Tylko .. nie wiem co mam powiedzieć.
"Dzień dobry" i co dalej ? ..

Jak na razie robię jakieś "wielkie-małe" kroczki ..Odważyłam się pójść na 2 etap konkursu (bądź co bądz bardziej zostałam zmuszona, gdyż nie mogłam się wycofać), ale odważyłam się. Co prawda poniekąd specjalnie narobiłam błędów, gdyż wiedziałam, ze i tak nie przejdę dalej, ale napisałam.
Dla mnie to już coś

Staram się nawet utrzymywać jako takie kontakty z koleżankami z klasy, może nie ze wszystkimi, ale z jedną tak.

Dziś kompletnie nie mam już sił na nic. Znów to zrobiłam, znów się cięłam. Nienawidzę się za to.
Może kiedyś przejdzie mi to, może kiedyś ..

No tak, pesymistka z krwi i kości ze mnie.

Tak, pamiętać pamięta. Chodź minęły 3 tygodnie, odkąd tam byłam. Aż dziwne, że tak długo tam nie zaglądałam, gdyż swoich czasów byłam tam co tydzień.
A co jeżeli zapyta się jakiego wsparcia od Niej oczekuję? Co mam odpowiedzieć?

No tak, ale myślisz/myśli pani, że jak już powiem tej Psycholog o tym, że się tnę, to ona powie o tym w szkole? Dokładniej chodzi mi o wychowawczynię, bądź też rodzinę. Tego się obawiam.
Bo co będzie jeżeli Im wygada ? Nawet nie chcę sobie wyobrażać co miałabym w domu .
Co do koleżanki, to może kiedyś nad tym się zastanowię, na razie za mało ją znam, by jej się zwierzać. Jak bym jej powiedziała coś o Mnie potem nie potrafiłabym jej w oczy spojrzeć. Już tak mam..
Zresztą z tego co wiem, Ona dość dużo wie o mnie i to na pewno nie ode mnie. Właśnie od mojej wych. Już nawet nie mam jej tego za złe, że jej powiedziała, ale niepotrzebnie wspominała jej o mojej Mamie. Po jaką cholerę. Nie pomyślała, że niektórych faktów nie chce ujawniać .

tak nastawiam się na tę rozmowę i nastawiam.
Sama za siebie trzymam za jutro kciuki. Ponoć wiara czyni cuda, a więc wierzę, że się uda

Tak, tak .. wiem.
Yhm, dziś nie udało mi się pójść do Owej pani. Ale jak to się mówi- nie przyszedł Mahomet do góry, to góra przyszła do Mahometa. A mianowicie dziś miałam rozmowę z moją panią. Widać, że wspiera mnie w każdej sytuacji i chce mi pomóc, ale mi pomóc, ale jak to stwierdziła- jest już bezsilna i nie wie, co może jeszcze Ona sama zrobić.
Także jej zdaniem nie obejdzie się bez specjalisty. Chyba nie da za wygraną, i będzie starała się dopiąć swego.  Mam co do tego mieszane uczucia. Trochę boję się tego, co będzie.

Właśnie najgorsze jest to, że zbliża się lato, a z nim słońce. Zawsze można starać się to jakoś porządnie ukryć, ale jest pewne "ryzyko", że ktoś to odkryje. Jak na razie demaskuję się zwykłym plastrem na nadgarstku i długim rękawem.

Ok, na razie zmykam.  Dziękuję za wszystko.
Odezwę się jeszcze.

Witam ponownie
Co do psychologa to ani nie byłam w szkole, ani poza nią. Do pani psycholog szkolnej się nie wybrałam, zbyt mało miałam odwagi, a do psychiatry to hmm.. nawet jeżeli teraz bym chciała to muszę czekać na powrót cioci z zagranicy, gdyż bez niej nie da rady, a ona wraca za tydzień. Choć sama ni wiem czy chcę tam iść, z jednej strony mam taką chęć wygadania się komuś ..

Co do samopoczucia to bez zmian .. Nic u mnie się nie zmieniło, nadal brak mi sił by sprzeciwić się samej sobie i zaprzestaniu samookaleczania .

Witaj Iza!

Cieszę się, że informujesz o swoich postępach. Dzielna babka jesteś, że tak dużo już zdziałałaś!

A jak tam sprawy w innych kwestiach?
Jak rówieśnicy? Udaje się pielęgnować jakieś znajomości?

Noi mam nadzieję, że wiosenna Twa twórczość kwitnie.
Trzymam również kciuki za postępy w nauce oraz kibicuję, że ambitnie podejdziesz do tematu studiów.

Informuj o wszystkich newsach. Ja Tobie bardzo kibicuję!

Starania są najważniejsze, bo od tego się wszystko zaczyna
Iza, przecież nie musisz przyjaźnić się z całym światem. Znajdź choć jednego życzliwego człowieka, w którego towarzystwie dobrze się czujesz.

Pewno im też nie jest łatwo. Może nie mają pomysłu, jak Ci pomóc.
A nie próbowałaś z nimi porozmawiać? Powiedz im, dlaczego się izolujesz. Może spróbuj się czasami przełamać i posiedzieć choć trochę przy herbatce? Może warto się zaangażować, np. pomóc w kuchni i przy okazji zbliżyć się do siebie. Przecież to Twoja rodzina.

Mów o tym wszystkim specjaliście. Należy konsultować wszystkie swoje obserwacje.
I nie bądź tak niecierpliwa, ja wiem, że młodość = porywczość, ale musisz trochę poczekać tym razem

A co specjalista poradził Ci odnośnie Twojego cięcia się? Zakładam, że nie powiedział Ci, że się od nich nigdy nie uwolnisz. Może więc warto się z nimi zacząć spróbować rozstawać?

I radzę nie pisać więcej, że jesteś idiotką, bo gotowa jestem się na Ciebie obrazić
Jak już musisz, to opisuj swoje zachowanie jako idiotyczne. Czasami zachowujemy się idiotycznie, i ja, i Ty, ale to nie jest równoznaczne z tym, że jesteśmy idiotkami!

Twoja decyzja. Zastanów się jednak, gdybyś powiedziała im prawdę, łatwiej byłoby Wam wspólnie mieszkać.
Niech wiedzą, że jesteś w trudnym etapie życiowym. Może jakoś Ci pomogą? Albo po prostu dadzą Ci spokój i nie będą komentować Twojego zachowania, bo będą wiedzieć, dlaczego jest takie.

Podpytaj Twoją psycholog, może poradzi Ci, jak przeprowadzić taką rozmowę.
Jeśli nie teraz, to może za jakiś czas będziesz na nią gotowa.

Jak chcesz, to możesz na forum też złożyć taką obietnicę. Może być to dodatkowa mobilizacja, takie pisane postanowienie.

Czy Ty zawsze masz te żyletki przy sobie?
Pomyśl o nich tak, że być może one stanowią dla Ciebie taką symboliczną wartość, którą możesz przelać na jakiś inny przedmiot?
Może pozbądź się ich, a w zamian kup lub zrób sobie jakiegoś rodzaju talizman? Np. jakiś wisiorek, który zawsze będziesz miała przy sobie, a w razie gorszych dni, czy myśli mogła go mocno pościskać w dłoni?

Trzymam mocno kciuki, że na wiosnę razem z zimowymi ciuchami zrzucisz trochę psychicznego ciężaru

Witam ponownie, to znów Ja.
Kolejny raz daję oznakę życia, wciąż żyję, trzymam się ..
Jestem już prawie 3 tyg. na lekach. Jak na razie nie ma poprawy, zastanawiam się czy w ogóle będzie. I jeżeli tak, to w ogóle jaka? Tak o po prostu się zmienię? Jakoś nie mogę tego pojąć..

Pochwalę się, że wyrzuciłam większość żyletek, wiem jestem głupia-jedną mam. W ostatnim tygodniu byłam u pani psycholog i chciała zobaczyć moją rękę. Pierwszy raz jej pokazałam .. była w lekkim szoku, gdyż jak powiedziała- zawsze twierdziłam, że to dość lekkie zadrapania, a tak nie jest.
Widząc moją rękę aż zasłoniła twarz. Trochę zrobiło mi się aż głupio ;/

Czasem jak "tego" nie zrobię to czuję się niczym na detoksie..

Witaj
Na lekach się nie znam. Poprawa jest na pewno, bo piszesz, że trzymasz się i je stosujesz.
Jeśli masz jakieś pytania i obawy, to najlepiej pytać swojego lekarza.

Teraz pozostaje poczekać, jak wyrzucisz tą ostatnią i pozbędziesz się symbolu "starej Izy". Nowa nie będzie potrzebowała takich rzeczy, żeby radzić sobie z emocjami.
Mocno trzymam za to kciuki.
Pamiętaj, uznałaś, że dobrym pomysłem będzie wymiana żyletki na talizman. Pomyśl, co to takiego będzie i jak najszybciej postaraj się zamiany dokonać.

O to właśnie chodzi, że masz się oczyścić i uwolnić od tych nawyków.
Będzie ciężko, ale ulga jaką poczujesz na pewno Ci to wynagrodzi. Pomyśl sobie, że dlaczego taka głupia żyletka, taki mały bzdet ma mieć nad Tobą kontrolę? Przecież Ty tego nie potrzebujesz!!!
Odwagi

Jak tam samopoczucie?
Musisz być pewno cholernie dumna z siebie. Zobacz, jak już wiele rzeczy zmieniłaś i przepracowałaś.

Trzymam kciuki za kolejne kroki ku nowemu

Chrzanić upadek. Nie pierwszy i nie ostatni. Takie życie. Naucz się tylko szybko podnosić, bo nie wygodnie tak na kolanach

Jedna kłótnia z bratem i Ty już się wycofujesz?! No coś Ty. Bracia na pewnym etapie, właśnie po to są, żeby się z nimi kłócić.
Trochę się na siebie pozłościcie a potem trzeba się pojednać. Przecież to najbliższa Ci osoba. Nie ma co chować urazy.

To musisz teraz zaufanie odbudować. Powiedz, że czasami masz chwilę słabości, bo to po prostu ogromne zmiany. Niech postara się Ciebie zrozumieć.
Nie rozumiem tylko, dlaczego nie wzięłaś pigułki na złość cioci? Przecież to Tobie te pigułki mają pomagać. Nie wzięłaś jej na złość sobie. No nie bądź taka, miej w sobie sojusznika a nie wroga.

Iza, masz rację nie ma co się użalać, trzeba działać. Wywalaj to metalowe paskudztwo. Miałaś już tego nie mieć w swoim zasięgu. Jak nie będziesz się miała czym ciąć, to po prostu tego nie zrobisz.

Życzę siły.
Dawaj znać, o postępach i upadkach. Czasami bowiem trzeba zrobić kilka kroczków do tyłu, by potem ruszyć z kopyta do przodu