Kazdy radzi sobie jak moze - Netkobiety.pl

najgorsze czego się boję, to że jak kiedyś kogoś poznam w dalekiej przyszłości, to że będzie to ten sam cyrk, tylko inna małpka

Cóż, tylko pozazdrościć takiej postawy i uporania się z emocjami:)
A może, to nie była prawdziwa miłość?

Mój podziw dla Ciebie - rośnie.

Ja również podziwiam:)
Ja każdego dnia obiecuję sobie, że tak będę postępowała - stało się, nie zmuszę nikogo do miłości, nie okażę słabości (zwłaszcza w jego towarzystwie), ale często emocje biorą górę - żal, smutek, rozpamiętywanie. Nad tym chyba do końca nie można zapanować. Dlatego szczerze podziwiam konsekwencje.

Witam,

jestem pod wielkim wrażeniem po przeczytaniu posta Kolegi.
Sama znalazłam sie w podobnej sytyuacji, moze róznica polega na tym, ze póki co, on nie odszedł do innej kobiety. Z tego co piszesz nasza sytuacja jest bardzo podobna do siebie. Niecałe dwa lata związku, wspólne mieszkanie, niestety w moim przypadku także praca, no i wielkie plany. Mimo, że różnie sie pomiędzy nami układało, raz lepiej raz gorzej to od kilku miesięcy nie zakładałam opcji rozstania. Byłam szczesliwa i akceptowałam jego wady. Niestety pewnego dnia usłyszałam, że mnie nie chce, nie kocha wystarczajaco mocno... i o zgrozo...nie zależy mu na mnie i nas. Szok!!! Cały mój świat runął jak domek z kart. I wtedy moja historia zaczyna bieg innym torem niż Twoja. Nie zachwoałam zimnej krwi i nie życzyłam wszystkiego dobrego. Upokorzyłam się błagając, aby mnie nie zostawiał i przemyslał jeszcze raz swoja decyzję. Szok i  niedowierzanie trwało prawie 1,5 miesiąca. Wspólna praca tylko pogorszała sytuację i zwiekszła wielkokrotność moich prób dotarcia do niego. Im bardziej starałam się rozmawiac tym bardziej zostałam odepchnięta i tym bardziej czułam sie upokorzona poprzez ciągłe zdawanie kolejnych ran i niesprawiedliwą oceną mojej osoby. Głucha na wszelkie argumenty próbowąłam czytać pomiędzy wierszami jego słów usprawiedliwiając bolesnym zakończeniem jego poprzedniego związku i rozwodem. Niestety czas pokazał, ze on jeszcze bardziej niesprawiedliwe ocenił wszystkie moje wysyłki. Winę za rozpad zwiazku całkowiecie skumulował na mnie i moim charakterze i oczywiscie pieknym stwierdzeniem, że "to nie było to". Próba zachowania kontaktu z jego paczką przyjaciół, których bardzo polubiłam przez czas naszego związku zakończyła się fiaskiem. Niestety w takich przypadkach nie da się utrzymać kontaktu ani z jego zajomymi ani rodziną.

Jedno mogę powiedziec do wszystkich osób które zostały niespodziewanie porzucone i odepchnięte.

Bierczcie przykład z Kolegi!!!
Z pespektywy czasu żałuję, ze nie zachowałam zimnej krwi. Do dziś nie znam odpowiedzi na pytanie: DLACZEGO? i nigdy nie poznam. Jesli ktoś postanawia nas opuścić to na 99% nie zmieni zdania. Wszelki próby ratowania zwiazku w agonii, zemsty i udowadniania czegokolwiek nie przyniosą rezultatu. Im więcej podejmujemy wysiłków, tym bardziej robimy sami sobie krzywdę. Niestety opowiadanie wszystkim dookoła jak bardzo jesteśmy nieszczęsliwi i zranieni nie ma sensu. Tylko jedna na 10 osób może nas zrozumie, ale tak naprawdę sami musimy pokonać swoje uczucie. Z doświadczenia wiem ze lepiej to zrobić w domowym zaciszu niż na forum publicznym. Zazdroszczę Koledze ze jego sytuacja pozwała na całkowite odcięcie. Nistety nie zmienię pracy i codziennie jestem narażona na jego widok, ale staram sie wykrzesać w sobie jeszcze wiecej siły i skupic sie na sobie.

Nie można się upodlać dla kogoś, nigdy dla nikogo, to czego nie wolno nam poświęcać to szacunek do samych siebie. Robiąc wszystko by do nas wrócili sami tracimy nie tylko w ich oczach ale również co ważniejsze we własnych. Skoro nas ktoś nie chce a tym bardziej traktuje nas po tym czasie jak śmiecia to znaczy że nas nie szanuje, a od takich osób należy uciec. Partner nie jest naszym życiem a częścią niego, ta część nie może decydować o całości.
Masz swoje życie a ten ktoś ma swoje i od niego zależy z kim chce je spędzić, nie możesz go za to obwiniać czy nachodzić. Jako dorosły człowiek ma prawo do własnej decyzji.

Zgadzam się z Tobą w 100 %
Ja sama po 15 latach małżeństwa, kiedy jednego dnia dowiedziałam się o zdradzie męża, drugiego odeszłam od niego na zawsze - właśnie z Szacunku dla samej Siebie, ale nie było łatwo i kilka miesięcy zajęło mi uporanie się z emocjami:)

Jako mężczyzna mam tylko doświedczenie z kobietami dlatego mam taki pkt widzenia i takie doświadczenia. To chyba zależy od osobnika który nas opuszcza. Nie miejmy do nich pretensji że szukają szczęścia...