Ilość związków - Netkobiety.pl

Cześć. Moim zdaniem nie masz się czego wstydzić. Jeden człowiek trafia dobrze za pierwszym razem, inny za trzecim, a jeszcze inny za dziesiątym. Zresztą ten partner też wcale nie musi być tym na resztę życia. I co? Następnego już by nie mogło być, bo skoro pięć to dużo, to co dopiero sześć? Koniec, limit został przekroczony? Takie myślenie to droga donikąd, zwłaszcza, jeśli partner przyjął to normalnie i w żaden sposób nie dał odczuć, że dla niego to problem. Trzeba sobie ten temat spróbować odpuścić, zanim przeistoczy się w kompleks. Masz po prostu inną przeszłość, tyle. Ona nie sprawia, że jesteś z automatu gorszym materiałem na partnerkę. Jeśli związek jest fajny i dobrze się razem czujecie, to takie szczegóły naprawdę nie mają znaczenia. Chyba, że ktoś jest zaburzony, ale to chyba nie ten przypadek.

Nie, bo nie mam tylu zwiazkow na koncie.

Dla jednego ma, dla drugiego nie. Wszystko zależy od podejścia. Średnio mi się w głowie układa np. robić maślane oczy, albo przynosić jakieś kwiatki, czy bawić się w jakieś romantyzmy, wiedząc, że jestem któryś tam w kolejności. Bardziej traktował bym to wszystko jako układ, a nie miłość, zostawiając sobie zawsze wolną rękę do wyjścia z tego, tak jak wyszli poprzedni. A już szczególnie, wiedząc, że partner nie stronił od licznych kontaktów z przypadkowymi ludźmi. To zresztą już dla mnie byłą by całkowita dyskwalifikacja i w coś takiego nigdy bym nie wszedł nawet na pół serio, a raczej tylko traktowałbym to w kategoriach romansu. Znajac siebie nawet na to bym sie nie zdecydował na trzeźwo, bo mnie taka wiedza wręcz by odrzucała. Oczywiście znam takich, którym jest wszystko jedno i nawet po zdradzie mojej ex, mówili mi, a co tak to wszystko przeżywasz, przecież nic jej nie ubyło. Nie - niby nie ubyło, poza tym, że od tej pory mógłbym ją dotykać, ale co najwyżej kijem od szczotki.

Kiedyś jak byłem naiwny, to wierzyłem, że miłość przykrywa to co było. Teraz już tak nie uważam, bo składamy się też w dużej części tego co było. Swoją droga miałem dwie wieloletnie partnerki. Teraz jak spotkam tą trzecią, to mam jej gadać o miłości, pamiętając jak mówiłem to dwóm pozostałym ? To by było zarazem i śmieszne i żałosne przed samym sobą.

Do typa na górze: Mówił Ci już ktoś kiedyś, że jesteś obrzydliwy?
Takimi postami dajesz świadectwo przede wszystkim samemu sobie.

Proponuję sesję introspekcji: zastanów się, co cię dokładnie wstydzi. Rozrysuj sobie na kartce mapę myśli / skojarzeń jeśli to pomoże, albo po prostu zadaj sobie serię pytań "dlaczego". Nie chodzi o usprawiedliwianie albo o potępianie, chodzi o wartość informacyjną.

Sama ilość poprzednich związków implikuje bagaż emocjonalny / psychologiczny związany z tym, że te związki nie wypaliły. Gdyby były spełnione i udane to by trwały do dzisiaj (tyle że nie wszystkie na raz). Czasami uderzają życiowe przeszkody, które da się przezwyciężyć. Czasem uderza tragedia. Ale całkiem sporo związków się kończy, chociaż przy odpowiedniej dbałości mogły trwać; błędy popełnione w nich mszczą się później, przenosimy uprzedzenia i oczekiwania oraz często toksyczne wzorce na potem.

Więc najlepszą rzeczą jaką możesz wyciągnąć z tych 5 nieudanych związków jest nauczyć się, jak nie spieprzyć tego szóstego. Oraz równie ważne: jak rozpoznać, ze mimo dobrego pierwszego wrażenia jednak nie chcecie być ze sobą i najlepiej się rozejść nie marnując wzajemnie swojego czasu. Ostatecznie nie każdy obiecujący początek to dobrana para.

Stąd sugestia introspekcji: żebyś zastanowiła się i zidentyfikowała, czego się obawiasz i na tej podstawie: co sądzisz, że poszło źle poprzednio albo może źle pójść teraz i co zrobić, żeby poszło dobrze / lepiej.

Szkoda że nie ma moderatorów na tym forum... Kiedyś byli, co się stało, że znikli?

Autorko, po ile oboje macie lat?
Poza tym Twój parner przyjął tą informacje normalnie i bez zgrzytów, więc dlaczego Ty się zadręczasz?

Wiem, miałam nieprzyjemność czytać inne posty tego człowieka. Widać facet nie potrafi funkcjonować inaczej. To pewnie jakaś pokręcona forma wołania o pomoc. Im bardziej jest kontrowersyjny, tym większa szansa, że ktoś zwróci na niego uwagę. Normalne osoby przecież nie zachowują się w ten sposób. Przyznam, że czasem mam ochotę utrzeć takiemu nosa, żeby sobie nie roił, że skoro ludzie milczą, to otrzymuje ciche przyzwolenie na zasrywanie forum. Nie żebym zamierzała z nim dyskutować, albo go nawracać, bo wątpię, że cokolwiek zrozumie. Swoją drogą, słabe ma te teksty, na poziomie szkoły podstawowej, tylko ciut bardziej wulgarne.

Kolega T. jest taką osobą, którą się zwyczajnie ignoruje, na każdym kroku i w każdej sytuacji. Oczekuje tylko i wyłącznie g*noburzy i niczego więcej. Wchodzenie z taką osobą w dyskusję mija się zupełnie z celem. Będzie walił te swoje farmazony aż w końcu ktoś kiedyś stwierdzi, że należy mu przyznać okrągły dowód osobisty...
Najlepiej nie zwracać uwagi, co by się nie działo..

To jeszcze zależy dlaczego jest byłą, bo przecież jeśli te "atrybuty" okazały się niewystarczające, to dla nowej partnerki żadna to ujma, widocznie ma coś, co jest jeszcze bardziej pociągające i wartościowe.

Ja w każdym razie zawsze wychodziłam z założenia, że jeśli związek mojego obecnego partnera się rozpadł, to widocznie coś w nim nie grało na tyle, aby nadal chciał być z tą kobietą (wykluczam porzucenie przez nią). Jeśli tak, to z w czym problem?

Moim zdaniem też nie masz się czego wstydzić. Nie każdy lubi być samemu. Ja też zawsze szukałam towarzystwa więc miałam wielu partnerów.

Czy ilość ma takie znaczenie? Czasem ma, czasem nie.  Jak człowiek młody to normalne, że nie wie dokładnie, czego chce, jakie ma potrzeby, nie ma doświadczeń w relacjach i musi próbować, musi uczyć się, a jak ma to robić solo? Ponoć każdy kolejny związek jest lepszy, bo już mamy doświadczenie i wiemy, czego oczekujemy w związku, jakich wartości szukamy, co nas kręci...więc szukamy już ukierunkowani na swoje potrzeby, aby dobrać się tak, aby wzajemnie dawać sobie, to co dla nas ważne.
Z drugiej strony, jeśli dojrzeliśmy dość mocno i dalej wchodzimy w kolejne związki, szukając szczęścia, może oznaczać, że nie wyciągamy właściwych wniosków i nie uczymy się na błędach, że nie znamy siebie i nie wiemy czego tak naprawdę szukamy, że kierujemy się bardziej złudną fascynacją niż swoimi potrzebami.
W pewnym wieku należałoby już poznać trochę siebie i swoje autentyczne potrzeby i bardziej świadomie wchodzić w relację, żeby wzajemnie z niej czerpać to, czego pragniemy, co nam daje szczęście.  Jeśli ktoś np. jest mocno dominujący to nie będzie wchodzić w relację z kimś podobnym, bo to będzie ciągła walka, lepsza dla niego będzie osoba, dla której nie jest problem się podporządkować a nawet to lubi. Podobnie ktoś emocjonalny w każdym aspekcie nie będzie zbytnio szczęśliwy z kimś, kto ceni sobie najbardziej święty spokój w związku i w życiu. Z czasem będzie się nudził z taką osobą a ona będzie zmęczona nim.  A ludzie często ulegają złudnej fascynacji myśląc, że ktoś się zmieni dla nich. Nie na tym związek polega, aby stawać się kimś innym, żeby spełniać czyjeś oczekiwania. Można to robić pozostając sobą, wystarczy dobrze się dobrać, tak, by się uzupełniać, ale i mieć jakiś wspólny fundament, który łączy i na którym buduje się związek. 
Ale to już nieco odbiegłam od głównego tematu