zauroczenie... fa...jne czy fa...talne - Netkobiety.pl

Wiem, że podobne wątki już tu były, ale zwykle ze zdradą w tle.

Ja jestem sama i... zauroczyłam się mężczyzną poznanym w pracy. Zauroczyłam się od pierwszego wejrzenia. Tak. Pierwszy raz zdarzyło mi się coś takiego i dałabym sobie uciąć głowę, że głębokie spojrzenie, które mi rzucił na samym początku naszej znajomości nie było przypadkowe. Ale kto wie: może zostałabym bez głowy? Może projektuję na niego własne zainteresowanie? Kontaktów mamy niewiele, więc bazuję na takich subtelnościach jak spojrzenia, uśmiechy i drobne przysługi.

Nie jestem flirciarą ani kochliwą osobą. Jestem za to osobą po pewnych przejściach, od dłuższego czasu samą i... coraz boleśniej odczuwającą samotność. Może więc zdesperowaną? Może on to widzi? Nie wiem nawet, czy jest sam. Pewnie nie...

Co mogę zrobić? Czuję niesamowite, niewygodne napięcie. Ostatnio coś takiego zdarzyło mi się w latach szkolnych. Jak pozbyć się tego nieprzyjemnego stanu? Czy ktoś z Was ma podobne doświadczenia i jakieś sugestie?

Legat napisał/a:

Ile to trwa? Bo zdaje się, dużo się dzieje w twojej głowie, ale niewiele poza nią.

Około dwa miesiące. Jest jak mówisz.

Skąd taka jednoznaczna ocena?

Enona napisał/a:

Samba napisał/a:

Bo to prawda.

Aha. No a takim argumentem to trudno dyskutować

Ja uważam, że to nieprawda.

To możesz sobie uważać, ale o zauroczeniu i zakochaniu przeprowadzono wiele badań (jak masz czas to poszukaj sobie w necie), które wskazują na to, że niepodsycane zauroczenie jest krótkotrwałe (jak zresztą wspomnieli tu też inni). Więc nie bulwersuj się tak, że ktoś twierdzi inaczej od Ciebie, bo racja może być nie po twojej stronie. Jeśli uważasz, że się mylę to bądź proszę bardziej precyzyjna o co Ci chodzi.

Enona napisał/a:

Wracam do tego wątku po kolejnych czterech miesiącach. Wbrew temu, co napisaliście, nie przeszło. Ma różne momenty - większego napięcia i większego dystansu, ale generalnie wciąż trwa na tym samym poziomie. Nie staram się negować, nie staram się podsycać, po prostu akceptuję to, co jest. Bo jest.

Musisz go zdegradować w swojej głowie. Zauroczenie trwa, bo go idealizujesz.

SamotnaWilczyca napisał/a:

Enona napisał/a:

Wracam do tego wątku po kolejnych czterech miesiącach. Wbrew temu, co napisaliście, nie przeszło. Ma różne momenty - większego napięcia i większego dystansu, ale generalnie wciąż trwa na tym samym poziomie. Nie staram się negować, nie staram się podsycać, po prostu akceptuję to, co jest. Bo jest.

Musisz go zdegradować w swojej głowie. Zauroczenie trwa, bo go idealizujesz.

To moze pogada z nim i wtedy podejmie decyzje czy wygaszac czy nie? Poza tym nie poznac sie przez 6 miesiecy w jednej robocie to niemozliwe

Enona napisał/a:

Wracam do tego wątku po kolejnych czterech miesiącach. Wbrew temu, co napisaliście, nie przeszło. Ma różne momenty - większego napięcia i większego dystansu, ale generalnie wciąż trwa na tym samym poziomie. Nie staram się negować, nie staram się podsycać, po prostu akceptuję to, co jest. Bo jest.

A nie jest tak, że przywołujesz w pamięci jego ruchy wobec ciebie? Choćby nie wiadomo jak niepewne i nikłe one były, to je przywołujesz i się tym ekscytujesz? Czy facet raczej otwarcie gra i daje tobie jasne sygnały?