Rozważania na temat współczesnej męskości - Netkobiety.pl

Kobiety to moga i sa tez slabsze, ale TYLKO pod wzgledem fizycznym i to tez sa od tego wyjatki. Inteligencja to napewno jestesmy madrzejsze od was

Uważam że to świetny pomysł. Zawsze (w szkole czy coś) miałam wrażenie że chłopcy trzymający z dzieeczynami mentalnie są do nas dziewczyn podobni. Teraz to nie wiem bo jak facet ma koleżanki to next bo po co mi sie zastanawiać czy cos jest na rzeczy czy nie (chwilowo zawieszone z powodu pewnego eksperymentu jaki przeprowadzam xD)

W każdym bądź razie kobietom chyba bardziej sie podobają męscy mężczyźni niż ci z mentalnością dziewczyn. Myśle że to dobry pomysł bo w jakimś sensie zbierzesz inne doświadczenia, zyskasz kolegów, a na dodatek może będziesz inaczej działał na kobiety?

A ewentualnych wad pomysłu brak.

Szczerze, to nigdy nie pochylałam się nad tematyką męskości, tematu w ogóle, kwestii toksycznej męskości, czy zdrowej męskości, nie słuchałam na ten temat podcastów, nie czytałam artykułów. Mogę jedynie napisać czym dla mnie jest i jakie ja mam spostrzeżenia.

Męskość to dla mnie określona energia nastawiona na rozwiązywanie problemów, inicjowanie, działanie, dawanie. To ambicja, rozsądek, logika. Ale to też pewnego rodzaju władczość, chęć dominacji i prowadzenia, liderowania. Siła fizyczna. Uważam, że w moim otoczeniu mam wielu takich mężczyzn. Czy wziąć na tapetę kuzynów, wujków i jeszcze męża, tatę.  Wszyscy oni są w mojej opinii męscy. Mają określone sukcesy, są siebie samoświadomi na dość dobrym poziomie (choć mogłoby być lepiej co u niektórych)

A co do męskiego towarzystwa. Jak mąż szedł na męski wypad to zawsze wracał rozluźniony, rozrywkowy, pewny siebie i zadowolony. Określone tematy, określone żarty, rozładowanie emocji. Ładował tak baterie, porywalizował trochę. Taka obserwacja co do męskiego towarzystwa.
Akurat on nie miał relacji z najważniejszym mężczyzną życia czyli ojcem więc doszło do wielu zaburzeń na tle męskości, przybierała formę toksyczności (zapędy dyktatorskie np ) I próba przejmowania władzy nad ludźmi, jakby zarządzanie w pracy ok ale nie bliskimi. A z drugiej strony ogromna opiekuńczość.

Do czego dążę. Że jakiś kryzys męskości jest to coś tam słyszałam. Większość swoich rówieśników uważam za "szczypiorki" z mlekiem pod nosem. Mało męskości, mało decyzyjności, obawy, nie umiejętność brania tego co się chce i sięgania po sukces. Większość pochodzi z rozbitych rodzin, więc może to znowu brak ojca który poszedł w drugą stronę. Nie wiem bo jak pisałam nie znam sie

Ja akurat lepiej się dogaduję z facetami

Natomiast kiedyś natknęłam sie jakiś artykuł, czy badania odnośnie męskości. Wychodziło na to, że damskie cechy są często z wyniku braku wzorca męskiego w domu. Przyczyniły się do tego rozwody i wychowywanie chłopców przez kobiety. Niby teoretycznie chłopcy wiedzą jaki jest stereotypowy samiec alfa, ale nieświadomie chłoną kobiece cechy.
Drugą kwestią jest hm parcie społeczne, trochę taka moda nakładana chłopcom do głów, aby byli wrażliwi itp. Oczywiście nie jest to złe, ale facetom coraz ciężej jest wyważyć złotą granicę.
Niedawno widziałam też wykres z którego wynikało że obecnie kobiety stają się bardziej "męskie". To znaczy potrafiące walczyć o swoje, głośno wygłaszając swoje zdanie itp. Być może mężczyźni przerośnięci oczekiwaniami (dom, hajs itp) w tej roli po prostu wolą ustąpić kobietom, być może są przytłoczeni i po części zszokowani tym jakie stały się kobiety. A przecież kulturowo uczono mężczyzn, że kobiety to takie biedne istotki, które trzeba bronić. Obecnie to oni muszą się bronić często przed kobiecym silnym "ja".

Nie wiem czy to źle czy dobrze. Sądzę, że trzeba tu znaleźć balans

(,,,))

Mam nadzieję skojarzysz tylko  Kamila Błocha, takiego typka z podcastow

on pisze bardziej  o takim jakby rozdwojeniu męskości, niestety  facet  musi być ,, wręcz powinien być trochę jak kobieta i jak twardziel jednoczesbie,, ale zalozyl z jakim s gościem inicjatywę żeby zwalczać taka tendencje

W pojedynczych odcinkach można znaleźć definicje których poszukujesz np u Jakuba czarodzieja,,  z tym że on. ma strasznie krociutkie odcinki
Oby mi się. coś dodatkowo przypomniało xpp

Już od wielu lat zmienia się symetria zarówno w kobiecym jak i męskim świecie. Coraz częściej to kobiety przejmują stery w wielu dziedzinach życia. Dzieje się to po części dlatego, że coraz więcej kobiet posiada świetne wykształcenie, a co za tym idzie pracę i wynagrodzenie. To z kolei przekłada się na ich wyższe poczucie wartości, wysoką samoocenę, samodzielność i niezależność.
Natomiast w męskim świecie nastąpił marazm, totalny. Jedna skrajność goni drugą. Kiedyś mężczyźni byli wręcz predestynowani do bycia głową rodziny. Dzisiaj wszystko uległo poważnym zmianom. Z jednej strony zaostrzył się skrajny radykalizm. Niektórzy uważając siebie za samców alfa próbują, z różnym skutkiem, narzucać własne zasady, często bardzo surowe i brutalne zarówno w treści jak i praktyce. Z drugiej zaś strony liberalne prądy próbują łagodzić wszelkie pojawiające się napięcia. Równouprawnienie. Szacunek. Tolerancja. Dla jednych wartości, dla innych wyświechtane slogany.
Istotka wspomniała o balansie. Czy jest on w ogóle możliwy? Mizoginizm vs mizoandria, równouprawnienie vs dyskryminacja, tolerancja vs fanatyzm, szacunek vs chamstwo.
Ale moim skromnym zdaniem taki balans jest możliwy do osiągnięcia. Tylko jakim kosztem? To trudne do oszacowania.

Jezeli np chodzi o zwiazki, a przynajmniej dwa, o ktorych moge powiedziec na 100%, nie wiem czy jest regula to kobiety mialy wieksze jaja niz ich partnerzy, dlatego ze ci partnerzy wlasnie nie mieli ich wcale. W skrocie ktos musial i te role przejely kobiety.

Przyznaję, że mężczyznom obecnie jest po prostu ciężko. Ciężko odnaleźć się w dzisiejszych oczekiwaniach. Zakładam, że gdyby zachowywali się jak kobiety (skrót myślowy), gdyby korzystali z pewnych przywilejów nadanych przez społeczeństwo kobietom to by usłyszeli, że albo są toksykami albo pizdusiami.
Natomiast nadal niektórzy potrafią się odnaleźć, mimo wszystko. Wydaje mi się, że to kwestia zdrowych wzorców i przebywania w dobrym środowisku społecznym, oraz przede wszystkim własnej inteligencji i umiejętności filtrowania pewnych bodźców

No ja tak też uważam. Bo jednoczesnie:

1. Mają być twardzi, ale jednocześnie wrażliwi. Co zatem kryje się pod pojęciem twardości, a co wrażliwości? Gdzie granica by nie dostać krzywdzącej łatki?

2. Mają spełniać swoje klasyczne funkcje, ale jednocześnie być otwartym na nowe modele i style życia, by nikt nie zarzucił konserwatyzmu, wszak trzeba być nowoczesnym. Więc gdzie złoty środek?

3. Mają dalej mieć lepsze stanowiska i przenosić więcej hajsu bo kobieta będzie w ciąży I wyłączona na jakiś czas z kariery, ale jednocześnie ma być równy podział obowiązków bo jak nie to "nie jest partnerem"

4. Ma wierzyć w to, że kobiety są silne i niezależne czy jednoczesnym oczekiwaniu, że to dalej oni będą bardziej inicjującą wszystko stroną i dalej będą roztaczać jakąś formę opieki.

5.6.7.8.9.10... Bo jeszcze tyle rzeczy przychodzi mi do głowy, a nie mam czasu pisać.

Kobiety same nie wiedzą czego chcą. Albo chcą tak, by było im wygodnie. Chcą niezależności ale jednoczesnie opieki, najpierw się rzucają o podział obowiazków by na końcu powiedzieć "ja to zrobię lepiej, zostaw". W jednym modelu byly wychowywane, w drugim modelu wzrastały i teraz same nie wiedzą czego chciec, jak artykułować oczekiwania. Mężczyźni w mojej opinii mają przekichane...

Ja dodam od siebie, że żyjąc prawie 5 lat w modelu tradycyjnym, gdzie podział ról był jasny i klarowny było pod wieloma względami bardzo łatwo funkcjonować. Nie byłam przetyrana pracą na 8 etatów (matka, żona, kochanka, etatowy pracownik i tak dalej), nie przynosiłam frustracji zawodowych do domu, nie padałam na pysk wycieńczona tym, opiekowałam się ogniskiem domowym w miarę możliwości swoich, dostawałam pieniądze, gospodarowałem nimi, była opieka i troska i każdy wiedział od czego jest. (To że egoizm i ambicje wzięły górę i przestało mi to odpowiadać to inna sprawa). Ale widzę po koleżankach, że chcą partnerstwa a same w nie nie potrafią. Chcą pomocy w obowiązkach ale "zostaw, zrobię to lepiej". Chcą pracować ale "zarabiasz więcej, więc utrzymuj mieszkanie/płać rachunki i na randkach bo nierówność płac". I bądź w tym mężczyzną i się odnajdź. Model klasyczny z tradycyjnym podziałem jest prosty i tyle.

Facet usłyszy, że albo jego męskość jest toksyczna bo ma skłonności do dominacji I prowadzenia, albo usłyszy że jest pizdą bo tego nie ma. Niby kobiety chcą "po nowoczesnemu" a tkwią dalej w schematach pod tytułem "facet powinien..."

Trudne jest zycie faceta. Niewiadomo co by biedaczysko nie zrobilo to zawsze jest zle

To, że ojcowie byli nieobecni to jedno ale moim zdaniem jest tu jeszcze jeden powód braku okazywania uczuć przez mężczyzn i nawet nie dopuszczania do siebie możliwości potrzebowania pomocy. Niestety tym powodem są kobiety. Zobacz chociażby te wszystkie aktywistki i pseudopsycholożki, które tak ochoczo nawołują do tego, że mężczyźni powinni okazywać uczucia, że mogą poprosić o pomoc, że mogą iść na terapię, że facet wcale nie musi być twardy, że może płakać czy się załamać. Owszem nie musi ale każdy za wyjątkiem ich faceta, on ma być niezniszczalny. Osobiście znam dwóch facetów, którzy doświadczyli dramatycznych wydarzeń, u jednego tragiczna śmieć członka rodziny, u drugiego okropne dzieciństwo. Długo sobie z tym radzili i tłumili to w sobie ale w końcu nałożyło się tyle rzeczy na raz, że nie wytrzymali i się załamali, a ich ukochane dziewczyny nie tylko nie kiwnęły nawet palcem by ich wesprzeć ale jeszcze niedługo po tym ich zostawiły. Tak samo chyba nigdy nie zapomnę jak kiedyś dziewczyna, która ze mną studiowała opowiadała historię, że jej chłopak miał wypadek i nie było wiadomo czy z tego wyjdzie, groziło mu trwałe kalectwo. Jak ona przyszła do niego do szpitala to pielęgniarka jej powiedziała "Z niego już nic nie będzie, zostaw go i nie marnuj życia na warzywo". Nie wiem jak to się ostatecznie rozwiązało i oczywiście to musiała być bardzo trudna sytuacja ale usłyszeć coś takiego od pielęgniarki w szpitalu.

To ja mam w większości odwrotne obserwacje. Z tego co ja do tej pory widziałem to bardzo niewiele było 30 latek, które można by było nazwać kobietami. 30 latki to może trochę za daleko idące bo chodzi bardziej o dziewczyny w wieku około 25 lat ale na prawdę nie raz już widziałem takie, które mimo tego wieku zachowywały się jakby miały góra 15 lat. Jak dziewczynki, które chcą wszystkiego od razu bo są dziewczynkami i im się należy, i które robiły awantury o każdą głupotę. Oczywiście to wszystko może wynikać z postrzegania płci przeciwnej i może tylko mi czy innym facetom się tak wydawało. Prawda jest taka, że mimo iż mężczyźni i kobiety należą do tego samego gatunku to bardzo słabo się rozumieją. Nie zgodzę się z tym, że "mężczyźni dali się wykastrować" bo żeby coś dać, w tym przypadku na coś pozwolić trzeba wiedzieć o istnieniu tego czegoś. Ta kastracja nastąpiła bez świadomości zarówno kastrowanych jak i kastrujących.

Samiec alfa zawsze był kojarzony z bad boyem, to był ten niegrzeczny chłopak, który się nie uczył, który bił się z innymi, który ogólnie łamał wszelkie zasady.

Ja mam wrażenie, że nie tylko Panowie za tym nie nadążają, kobiety też, tak na prawdę cała ludzkość za tym nie nadąża. Chcielibyśmy eksplorować kosmos, a jako gatunek nadal kierujemy się pierwotnymi instynktami jak za czasów jaskiniowców. Tak jest na wielu płaszczyznach nie tylko w przypadku relacji damsko-męskich. Przykładowo sen, organizmu nie obchodzi jak pracujemy, mamy się wysypiać i tyle. Nie ważne, że na 7 rano do roboty, a potem czujemy się jak zombie bo jesteśmy chronicznie nie wyspani. Ludzkie ciało i umył nie nadąża za postępem.

To dotknęło każdego ale mam takie wrażenie, że po moim pokoleniu to jest szczególnie widoczne.

Zgadzam się, tu nie ma dobrego rozwiązania, przynajmniej na razie. Ja też widzę to tak, że ci, którzy potrafią się odnaleźć zawdzięczają to dobremu środowisku albo wręcz przeciwnie takiemu, które doprowadziło ich do granic możliwości wyzwalając ich talent, potencjał, cechy pasujące do miejsca i czasu czy nawet szczęście. Wbrew pozorom ci, którzy od najmłodszych lat szli w jakąś skrajność najlepiej na tym wyszli, oczywiście nie wszyscy bo są rzeczy nie do przeskoczenia.

Rita co do twojego ostatniego posta to usłyszeć czy w tym przypadku przeczytać coś takiego ze strony kobiety to rzadkość i piszę to jako komplement. Podoba mi się to nie dlatego, że jest krytyczne wobec kobiet tylko dlatego, że pokazuje powoli wzrastającą świadomość. Obie płcie muszę sobie zdawać sprawę z tego braku równowagi, o którym tu pisaliśmy żeby kiedyś zdołać tą równowagę osiągnąć. Czytając takie posty pojawia się wrażenie, że choć malutkimi krokami to jednak wszyscy zmierzamy w dobrą stronę, a tematy takie ten nie są jedynie pustą pisaniną.

Jest dokładnie tak jak piszesz, a najgorsze jest to, że ja nawet nie zdawałem sobie z tego sprawy. To unikanie konfrontacji i przekonanie, że nie ważne co bym robił i tak nie wygram więc nie ma sensu w ogóle się zastanawiać nad tą konfrontacją było tak wdrukowane w umysł, że nawet nie myślałem, że da się inaczej. Jak się przyjrzeć znajomym czy ogólnie ludziom, którzy byli w moim otoczeniu to się okazuje, że takich ludzi było i wciąż jest mnóstwo. Większość ludzi nawet nie próbuje się wychylać poza wąskie ramy bo są one jedynym co znają. Teraz zaczynam rozumieć dlaczego zawsze miałem niemal obsesje na punkcie talentu. Talent pozwala osiągnąć coś z łatwością, bez wysiłku, a ja zawsze myślałem, że to właśnie jest oznaka sukcesu. Nie znaczy to, że naglę zmienię moje postrzeganie talentu i ciężkiej pracy bo osoby z forum dobrze je znają. Nadal uważam, że talent daje ogromną przewagę i dzięki niemu ludzie osiągają poziom nieosiągalny dla innych, a nawet najcięższa praca może się okazać całkowicie bezwartościowa czego ja jestem przykładem ale zaczynam widzieć w tym trochę więcej. 

Ciekawy przykład z tym zamówieniem z Glovo i trochę się gryzie ze zdaniem niektórych osób z forum. Nie raz różne osoby chciały mnie tu rozszarpać bo sam nie gotuję, a teraz się okazuje, że to wcale nie jest konieczne bo można sobie zamawiać jedzenie. Z tym "mitycznym facetem z ubiegłej epoki" to nie do końca prawda. Wierz mi, że nie byłoby tak trudno dziś znaleźć faceta, który po zmianie w kopalni upolowałby dzika i upiekł nad ogniskiem, powiem więcej, znalazłoby się sporo facetów, którym coś takiego sprawiłoby frajdę. Problem w tym, że współczesny świat nie pozwala na taki tryb życia no chyba, że się wyprowadzisz gdzieś na Alaskę albo Syberię. To po pierwsze, a po drugie współczesne kobiety raczej nie uznałyby czegoś takiego za atrakcyjne. Właśnie tak jak piszesz z tym księgowym to się wydaje kluczem do choć trochę lepszego życia. Być tylko księgowym i cieszyć się takim życiem, uważać się za fajnego i lubić siebie brzmi niesamowicie prosto, a jest niesamowicie trudne. Patrząc na ogół społeczeństwa coraz mniej ludzi to potrafi, a jeszcze mniej zdaje sobie sprawę z tego jak bardzo to jest ważne.

Chodziło o to, że są pewne rzeczy, które można mówić czy zrobić tylko w męskim towarzystwie. Takie spędzanie czasu w męskim gronie pozwala naładować baterie albo rozładować stres no i oczywiście jest to trening komunikacji. Coś w stylu, że żeby mieć żonę, która mogłaby ci nie pozwolić wyjść na piwo z kolegami najpierw trzeba mieć tych kolegów. Mniej więcej o coś takiego chodziło.

Ciężko się nie zgodzić i właśnie po to powstał ten wątek. Tutaj możemy popisać o tym z perspektywy obu płci i próbować skonstruować jakieś współczesne definicje tych pojęć. Dwa dni od stworzenia wątku i wciąż jest normalna rozmowa, bez kłótni, wyzwisk itd. to już niezły wynik jak na to forum.

Wszystko sie rozbija o poczucie bezpieczenstwa.
Jesli twoja buzka / honor / opinia ludzi / zycie / kasa / komfort sa dla Ciebie zbyt cenne aby je ryzykowac dla drugiej osoby to trudno bedzie Ci to poczucie drugiej osobie okazac.
A wtedy to kwestia czasu az zwiazek sie rozpadnie albo bedziesz mial obok siebie warzywo.

Ty caly czas piszesz o tym co jest z Toba nie tak i co Ty bys chcial.
Proponuje zaczac myslec o tym jakie problemy maja inni i czego oni chca.
Jak bedziesz potrafil rozwiazywac problemy innych ludzi to znajda sie tacy, ktorzy rozwiaza twoje.

O to bardzo madre napisane.  Nie skupiac sie na swoich problemach tylko na problemach innych. Mnie bardzo pomaga, gdy sie stresuje swoim problemami, a komus pomoge to mnie stres przechodzi, bo skupiam sie na problemie innej osoby

Socjalizować chłopców, mogą tylko zscocializowanie mężczyźni, najlepiej robi to jakaś zhierarchizowana męska wspólnota.
Niestety na skutek transformacji ustrojowej, a potem społecznej wynikającej z powstania i rozpowszechnianie internetu. Ojcowie złamani szerzącym się w Polsce alkoholizmem oraz ztyrani robotą w współczesnych kołchozach, po 10/12 h. Całkowicie zrezygnowali z wychowania. Internet spustoszył więzi międzyludzkie, boiska są puste, harcerstwo umiera, a sport i właśnie społeczność druhów, świetnie, w jakim sensie niwelowały brak ojca.

Można żądać też pytanie, czy zmiana to kryzys.
Bo czasem jest tak, że żeby zostać kim się jest, trzeba się zmieniać

Szaleństwo naszego świata trwa.  Dokąd to wszystko zmierza? Można snuć setki teorii, można bawić się w gdybanie, ale czy to coś zmieni?
Świat jaki niektórzy z nas pamiętają już nie wróci.
Ważne jest to co mamy zapisane w naszej pamięci. Tego nikt nam nie odbierze poza jednym takim Niemcem. Jego nazwisko brzmi Alzheimer.

Jak będzie próbował rozwiązać problemy innych, to sobie na głowę dodatkowo ściągnie problemy innych, które dołączą do jego już istniejących.
Z resztą co w sytuacji, gdy jego rozwiązania potrzeb innych nie spotkają się z entuzjazmem, bo ktoś powie, że nie takiego rozwiązania się spodziewał?

Mądrego to dobrze posłuchać

Trudno coś dodać, bo Muqin powoli wyczerpuje temat.

I to jest coś czego nie mogę zrozumieć. Dla mnie takie tłumienie w sobie swoich problemów świadczy o tym, że ktoś nie chcę ich zrzucać na inną osobę. Gdybym miał dziewczynę, która też by tak w sobie wszystko tłumiła, a potem nie wytrzymała i się załamała to po pierwsze bym ją pochwalił, że tak długo wytrzymała, a po drugie od tej chwili próbowałbym jej pomóc sobie z tym poradzić. Oczywiście też do pewnych granic. Nawet bym nie pomyślał żeby odchodzić od niej z powodu jej załamania, to chyba najgorsze co można by było zrobić. 

Właśnie taki jest plan by wchodzić w relację krok po kroku tylko najpierw musi w ogóle dojść do jakiejkolwiek relacji.

Tego nie musisz mi tłumaczyć bo wiem, że poczucie bezpieczeństwa jest dla kobiety najważniejsze. Ale po pierwsze nie rozumiem co wspólnego z tym mają cechy bad boya, po drugie jeśli niezbędne dla zapewnienia poczucia bezpieczeństwa jest poświęcanie czegoś to chyba coś tu nie działa jak powinno.

Co do drugiej części twojego posta to Smutna już wytłumaczyła.

Wiem, że tu jest problem, a mój jest wyjątkowo wielki. Ja do niemal wszystkiego podchodzę właśnie by znaleźć dziewczynę. To się stało tak nadrzędnym celem, że totalnie podświadomie wszystko do tego podporządkowuje. Odkąd tylko pamiętam myślę, że kiedy już znajdę dziewczynę to się od tego uwolnię, że wreszcie będę mógł zająć się wszystkim innym w życiu bo ten najważniejszy cel będzie już osiągnięty i nie będę się tym przejmował. Samoocena szoruje po dnie bo mija coraz więcej czasu, a ja ciągle jestem uwięziony w tej pułapce myśli tylko o jednym. Nie tylko ja tak mam, jest sporo facetów, którzy też mają ten problem.

Co do eksperymentu to jeszcze kilka lat temu zrobiłbym to bez zastanowienia. Teraz już za bardzo się wkręciłem ogólnie w trening i to takie zrównoważenie siedzącego i aktywnego trybu życia, dodatkowo jeszcze dbanie o zdrowie, że teraz w życiu bym na to nie poszedł. Nawet moje minimalne wymagania co potencjalnej partnerki zmieniły się w tym sensie, że gruba całkowicie odpada.

Dla mnie to skupienie się na problemach innych brzmi trochę jakby chodziło o stworzenie sobie dłużnika. Coś w stylu "Ja ci pomagam rozwiązać twój problem więc ty będziesz mieć u mnie dług". Kiedyś też tak myślałem i nigdzie to nie zaprowadziło. Ogólnie sporo ludzi myśli w ten sposób co nie raz miałem okazję widzieć.

Dokładnie jak piszesz, ja zawsze właśnie się skupiałem na problemach innych niemal całkowicie zaniedbując swoje. Nie tylko w żaden sposób mi się to nie zwróciło ale jeszcze coraz bardziej przestawałem sobie radzić z własnymi problemami, a teraz widać tego ostateczną formę. Z asertywnością tak samo, kiedyś w ogóle nie potrafiłem nikomu odmówić nawet wiedząc, że sam na tym stracę, teraz jest już trochę lepiej w tej kwestii ale do poziomu zadowalającego wciąż daleko. To jest kolejna rzecz, z którą mnóstwo ludzi ma ogromne problemy. W ogóle spotkać osobę, która cechuje się taką zdrową i zrównoważoną asertywnością to rzadkość. O wiele częściej idzie to w skrajności, w jedną lub drugą stronę. Tak samo jest z prawdziwymi narcyzami, to też rzadkość. O wiele częściej występują przypadki gdzie ktoś jest wręcz przeciwieństwem narcyza, a jedynie sprawia wrażenie jakby tym narcyzem był.

Ja po części się zgadzam z tym tekstem ale tylko po części. Nie powinno się mówić, że internet w ujęciu ogólnym pustoszy więzi międzyludzkie bo jedynie jego część to robi. Co ciekawe ta część ma swojej nazwie "społecznościowe". Internet jako narzędzie do komunikacji zadziałało ale nie tak jak wszystkim się wydawało. Tym, którzy nigdy nie mieli problemów z kontaktami międzyludzkimi pomógł. Tym, którzy od zawsze mieli te problemy nie tylko nie pomógł ale jeszcze bardziej przeszkodził. Dla osoby, która nie potrafi nawiązywać kontaktów nie ma znaczenia czy chodzi o zagadanie w realu czy napisanie przez internet. W realu jest ryzyko i strach, w internecie jest poczucie, że się nie opłaca bo przecież i tak się nie uda.

Co do pojęcia patriotyzmu to nawet nie chodzi o to, że się zmienia tylko wręcz zanika. Zapytaj dziś pierwszą lepszą osobę na ulicy z pokolenia mojego lub młodszych czy byłaby patriotą w przypadku wrogiego ataku. Najbardziej prawdopodobne odpowiedzi to "Czemu mam walczyć za kraj, który nic mi nie dał, a ciągle tylko zabiera" albo "Nie będę się narażać za polityków, którzy mają mnie i ten kraj za nic i jako pierwsi by z niego uciekli". Kiedyś widziałem mema przedstawiającego na oko 100 letniego powstańca z dopiskiem "Idź i mu powiedz, że mnie chcesz żyć w tym gównianym kraju bez przyszłości", a pod spodem komentarz "Patrząc na to co się dzieje w tym kraju podejrzewam, że by się z tym zgodził".

To jest jeden z największych jeśli nie największy problem społeczny współczesnych czasów. Kiedyś ludzie masowo umierali z powodu wojen i zaraz, a teraz coraz więcej ich umiera z powodu samotności i nie radzenia sobie z własną psychiką. U nas jeszcze problem z seksem przybiera postać pewnego sprzeciwu w postaci choćby inceli, chcą ale nie mogą. A w takiej Japonii to już osiąga poziom braku sprzeciwu, coraz więcej młodych ludzi mówi wprost, że z własnej woli nie chcą tego robić nawet jeśli mają do tego możliwość. 

Z alkoholizmem też jest znacznie większy problem niż większość ludzi myśli. Przeciętny obywatel kojarzy alkoholika jako menela spod monopolowego, brudnego, śmierdzącego, zaniedbanego, ogólnie z patolą. A prawda jest taka, że alkoholizm jest największy w tych "wyższych" sferach. Czy to biznesmeni, czy to lekarze, czy to oficerowie służb mundurowych, czy to celebryci czy też politycy. Mnóstwo tych silnych i niezależnych kobiet na kierowniczych stanowiskach w korporacjach raczy się małpką przed pracą i butelką wina po pracy i tak dzień w dzień. Podobnie jest z narkotykami. Niedawno rozmawiałem z osobą pracującą w firmie farmaceutycznej, która obraca się w towarzystwie osób z szeroko pojętej branży medycznej. Powiedziała, że to ile ćpają na przykład lekarze jest zatrważające.

Co do "kultu zapierdolu" to jest to bardzo mocno wdrukowane w umysły znacznej części starszych pokoleń. To pokazuje jak świetnie ten komunizm zadziałał, ci ludzie są takimi niewolnikami, że jeszcze za to dziękują i nie wyobrażają sobie życia bez tego. Oczywiście z upływem lat to się zmniejsza ale wciąż jest sporo takich ludzi. 

Muqin, jak zawsze miło poczytać mądre treści. To prawda, że takie wzorce niemal przestały istniej, a przynajmniej ja prawie nigdzie ich nie widzę. Prawie bo właśnie w tym od czego zaczął się ten wątek można by się ich doszukać. Pan, o którym wspomniałem w pierwszym poście Marcin Wąsik stworzył taką jakby grupę terapeutyczną gdzie różni mężczyźni wymieniają się informacjami, historiami, spostrzeżeniami i tworzą sobie właśnie taką wspólnotę, która ma być czymś w rodzaju terapii dla każdego uczestnika. Ile w tym prawdy i czy to działa nie wiem ale brzmi jak jedno z możliwych rozwiązań.

W przekonaniu, ze to moze byc jedna z najlepszych zmian, w twoim zyciu, zaproponowalbym Ci zmiane sposobu w jaki myslisz - i co za tym idzie jak sie komunikujesz.

Napisales:

Uwazam, ze o ile wiele osob w ten sposob wlasnie mysli, to tego rodzaju myslenie jest bledne - objawia sie utrzymaniem samego siebie w ignorancji i wiekszym ryzykiem choroby psychicznej.

Teraz,

Fajnie, ze podajesz przyklad. To na plus.

Zamiast: "z początku wygląda jak ci wszyscy coachowie podrywu"
Moglbys napisac: "z poczatku wygladal dla mnie jak ci wszyscy coachowie podrywu"
Wyjasnienie: fakt, ze dla Ciebie ktos tak wygladal, nie oznacza, ze dla kazdego wygladal tak samo - piszac sugerujesz, ze dla kazdego tak wygladal.
Mozliwe, ze powiesz, ze to taki "skrot myslowy" - ale wlasnie o to chodzi. Ten skrot myslowy jest bledny i zabiera Ci pokore, ktora jest konieczna aby stawac sie madrzejszym.

Zamiast: "ale jak się go posłucha to się okazuje, że to na prawdę konkretny gość"
Moglbys napisac: "ale jak go dluzej posluchalem, to zmienilem o nim zdanie i zaczalem uwazac, ze to naprawde konkretny gosc"
Wyjasnienie: Nic sie nie "okazuje" - to nie jest prawo fizyki, biologii, czy psychologii. Zwyczajnie Ty zmieniles zdanie na inne.
Teraz, jesli zmieniles o kims / o czyms zdanie to jest mozliwe, ze zmieniles je z blednego na inne bledne lub z prawidlowego na bledne.
Jesli piszesz i myslisz w kategoriach "to sie okazuje, ze to" - to zakladasz, ze jedyna zmiana twojego zdania jaka jest mozliwa to taka, gdzie wczesniej byles w bledzie a teraz "wiesz jak jest" - co jest bledem.

Zamiast: "Osobiście uświadomiłem sobie wiele rzeczy dzięki jego filmom"
Moglbys napisac: "Osobiscie zmienilem wiele swoich przekonan po obejrzeniu jego filmow"
Wyjasnienie: Koncept "uswiadomienia sobie czegos" jest absurdem, nie ma czegos takiego. To narzedzie literackie.
Np. "Monika przeczytala wiadomosc w telefonie Macka i uswiadomila sobie, ze ten ja zdradza".
Podczas gdy w rzeczywistosci Maciek moze jej nie zdradzac tylko Monika doszla do pochopnych, blednych wnioskow.
Zatem "uswiadomienie sobie" jest ignorancja faktu, ze to co sie wydarzylo w naszej glowie to zwyczajnie zmiana swojej opinii na jakis temat - i nowa opinia moze byc bardziej lub mniej poprawna od poprzedniej.

Gdy zaczniesz pisac (a co za tym idzie rowniez myslec) w bardziej poprawny, pokorny sposob to nadal bedziesz mogl utrzymac te same opinie, ktore posiadasz.
Natomiast dzieki dodatkowej pokorze bedziesz potrafil myslec bardziej krytycznie i latwiej zmieniac przekonania gdy napotkasz w nich niespojnosc.