Jak długo mieszkaliście mieszkacie u rodziców ? - Netkobiety.pl

Do 21 roku zycia

Szybciej ode mnie fajnie

Studia w innym mieście, a potem w innym kraju.

Niestety zaczynam coraz bardziej wątpić czy to się kiedykolwiek uda. Niedawno kolega przeglądał oferty kupna mieszkań bo myślał, że po awansie w pracy starczy mu na kredyt. Okazało się jednak, że wciąż mu daleko. Nawet malutkie kawalerki na max jedną osobę kosztują po 400-500k.

Ja mieszkam nadal, mam 29 lat. Miałam 20, kiedy wyjechałam na studia do innego miasta, potem jeszcze się przeprowadziłam do partnera prawie na drugi koniec Polski i razem mieszkaliśmy w wynajmowanym mieszkaniu. Byliśmy parą 5 lat, ale nic z tego nie wyszło, a ja w tym czasie znalazłam pracę w swojej rodzinnej miejscowości no i wróciłam do rodziców.

UK niby wyszło z UE, ale we wprowadzaniu komunistycznych przepisów i zamordyzmu to prześcigają UE na każdym kroku.

No tak.ale nie musze sie wdzieczyc np taka zona na utrzymaniu meza musi mu uslugiwac a ja wam nie musze uslugiwac ot cala roznica a to tylko jeden przyklad

Nie tylko z tego powodu sa jeszcze rozne inne.

Ja właśnie jestem na etapie wyprowadzania. Chłopak (28). Do 25 roku życia studiowałem i mieszkałem poza domem. Potem niecałe 3 lata pracy. Coś tam uzbierałem, część dostanę od rodziców i powinienem mieć spokojnie na 50% wkładu własnego. Czekam na kredyt i od razu kupuje coś. Będę miał nieporównywalnie niższą ratę, w porównaniu do raty wynajmu.

No oni zazwyczaj maja lepiej bo zwykle maja prace I lepiej zarabiaja(z wyjatkami) no ewentualnie tez musza wracac do   rodzicow dlatego uwazam ze zasilki tutaj duzo pomagaja mlodym ludziom zeby nie musieli wracac na utrzymanie rodzicow

Tak na stałe to do matury. Na studia wyjechałam do innego miasta i tam wynajmowałam pokój. Do rodzinnego domu przyjeżdżałam więc na co któryś weekend i wakacje. Po zrobieniu licencjatu stwierdziłam, że magisterka nie jest mi do niczego potrzeba, ale już byłam zaręczona i za rok mieliśmy mieć ślub. Wróciłam więc do rodzinnego domu na ten jeden rok żeby zamiast topić pieniądze w wynajem to odkładać je na ten ślub.
Mogę więc napisać, że takie całkowite już odcięcie pępowiny nastąpiło od niedzieli po ślubie gdy zamieszkałam z mężem. Mieliśmy obydwoje po 23 lata.

Ja się zgadzam tylko wiadomo - nie zawsze jest to możliwe i też wiele zależy po prostu od ludzi. Ja osobiście nie mogłabym mieszkać ani z moimi rodzicami ani z teściami. Nawet gdybyśmy mieszkali na osobnych piętrach. Ba! Jak w pewnym momencie była możliwość aby teściowie podarowali nam działkę do wybudowania się obok nich (dosłownie za siatką) to powiedziałam, ze mowy nie ma, bo nie chcę mieć za oknem żadnych rodziców. Ale znam całkiem dużo rodzin mieszkających tak wielopokoleniowo w jednym domu i są szczęśliwi, nikt nikomu nie wchodzi w paradę.

Jak to mówią - wszystko ma swoje plusy dodatnie i plusy ujemne

great!

Pisałam powyżej - znam dużo rodzin mieszkających teściowie/rodzice + młode małżeństwo w jednym domu i bardzo dobrze się razem dogadują. Ale to wyłącznie kwestia ludzi.

Problem z uzywaniem tego typu jezyka, polega na tym, ze wprowadza nas w bledne myslenie, ktore zaweza nasza swiadomosc mozliwosci i umyka logice.
Sugeruje, ze jest jakis prawidlowy kierunek, ktory jest uniwersalnie poprawny i to jest kierunek w jedna strone z domu rodzinnego na mieszkanie samemu.
Psychoterapeuci uzywaja tego rodzaju manipulacji do swoich celow.

Natomiast:
W domu rodzinnym mozna mieszkac lub nie.
Mozna sie z niego wyprowadzic, mozna sie do niego wprowadzic.
Czlowiek moze w ciagu swojego zycia wielokrotnie wyprowadzac i wprowadzac w zaleznosci od tego co jest akurat dobre dla niego i jego bliskich.

"odfruniecie z gniazda" sugeruje osiagniecie, kamien milowy w zyciu.
"wyprowadzka z domu" niczego takiego sugeruje.

Jakiekolwiek podejscie do laczenia poziomu rozwoju czlowieka do jego mieszkania lub nie z rodzicami jest bledne - bo w roznych sytuacjach, rozne akcje sa sensowne (np. jesli ktos ma silna, duza, wspierajaca rodzine i duzy rodzinny dom to wyprowadzka z domu ma zdecydowanie mniej sensu niz gdy jest w odwrotnej sytuacji).

Wiec wyprowadzka z rodzinnego domu moze byc bledem, czlowiek moze zostac zmuszony do wyprowadzki itp - wiec jest mnostwo sytuacji, w ktorych to nie jest zadno osiagniecie ani kamien milowy, a raczej zwykla zmiana, ktora moze byc zarowno na lepsze jak i gorsze.

Mozemy rozmawiac o sytuacjach i wieku, w ktorym wyprowadzka jest sensowna.
Ale utrzymujac dyskusje w ramach "wyfruwania z gniazda", ta traci sens bo w zyciu nie chodzi o to aby sie wyprowadzic od rodzicow tylko aby wspolzyc z innymi w satysfakcjonujacy dla wszystkich sposob.

A to nie jest tak, że w świecie natury oznacza to ni mniej, ni więcej osiągnięcie dojrzałości i samodzielności?
Ptak jest w stanie zdobyć pożywienie, zadbać o własne bezpieczeństwo i stworzyć swoje gniazdo?
Nie jestem co prawda ornitologiem, może się mylę, ale chyba zbyt wiele się doszukujesz w tych słowach.
Dla mnie osobiście było to czymś znaczącym, bo po stokroć zmieniło moje życie na lepsze.
Przy czym nie sugeruję, że jest to jakaś uniwersalna zasada, by w tym wieku się wyprowadzać od rodziny.
Jakbym miała lepszą, to istnieje spora szansa, że zostałabym na dłużej.
W każdym razie na pewno nie uciekałabym stamtąd w wieku nastu lat.

Swoją drogą, chyba niespecjalnie przepadasz za psychoterapeutami?
Pytam, bo to już kolejny raz, gdy widzę, jak wypowiadasz się o nich w dość negatywny sposób.
Tak między nami, to nigdy u żadnego nie byłam.
Więc jeśli coś tam piszę w tych klimatach, to sama z siebie, nikt mi tego nie wpoił.

New Me super, ze sobie poradziłaś w UK i miałaś tam pomoc 'na starcie'.

Ja pochodzę w wielkiego miasta wiec automatycznie studia = mieszkanie z rodzicami (reszta przyjezdnych była już na etapie przed 'na swoim' ale to rodzice im opłacali pokoje i dawali na utrzymanie ... na moim kierunku na studiach dziennych nie było nikogo kto utrzymywał się sam).
Potem pierwsza praca ok. 2000 zł netto, kontynuacja nauki na studiach zaocznych i po ich zakończeniu rodzice nie wymagali ode mnie nadal bym się dokładała (jeśli by oczekiwali za wynajem np. 500 zł to oczywiście bym myślała o wyprowadzce bo wtedy wynajem pokoju wynosił średnio ok. 600 zł). Nie płaciłam nic rodzicom a jedynie od czasu do czasu robiłam zakupy spożywcze ... do momentu aż pojawił się mój chłopak i razem już byliśmy w stanie wynająć mieszkanie. Obecnie wiem oczywiście ze wynajmy są droższe i także pensje wyższe ale szczerze mówiąc nie mam pojęcia co bym zrobiła (pracując ale będąc samotna bądź gdyby mój chłopak nie był gotowy na wspólne zamieszkanie). Na kupno nie było by mnie stać, kredyt nie wchodziłby w grę, pomocy finansowej od rodziców żadnej itd. wiec pewnie bym nadal wtedy mieszkała z nimi i odkładała pieniądze ... Oczywiście za mieszkanie z rodzicami płaci się bardzo duża cenę (emocjonalną) ale ... nie wiem czy bym znalazła jakieś 'sensowne' rozwiazanie.

No na tym polega problem, ze nie.
Porownywanie jakichkolwiek ludzkich zachowan do danego gatunku zwierzat i wskazywania go jako "naturalne" (lub nawet "dobre") jest powszechnym zabiegiem retorycznym, bo ludzie nie widza, ze opiera sie to na bledzie logicznym (fallacy of composition).

To staje sie oczywiste gdy np. zwrocimy uwage na to, ze nie zwierzeta a ptaki (a dokladnie tylko czesc gatunkow ptakow) opuszczaja gniazdo.
Gdyby to co napisalas wyzej bylo prawda (ktora zwroty jak "odfrunac z gniazda" probuja nielogicznie wymusic na naszym mysleniu) to zwierzeta stadne (krowy, wilki, owce) by nigdy nie osiagaly dojrzalosci a jaskolki tak...

Nie znam sie na zoologii, ale jesli moje zrozumienie laika - ze czlowiek jest zwierzeciem stadnym - jest zgodne z tym jak sie go rzeczywiscie kwalifikuje, to bardziej precyzyjnym okresleniem na wyprowadzke z domu byloby "odlaczenie sie od stada".
Widzisz jak inna potrafi byc konnotacja, ktora sugeruje, ktore zachowanie jest poprawne?
Ale nie o to chodzi aby zmieniac konnotacje... tylko nie uzywac ich by nie zamykac sobie nimi mozliwosci logicznej refleksji bo to daje nam wiecej elastycznosci wyboru i sprawia, ze te czesciej prowadza do zamierzonych rezultatow.

No i super. Istotne sa problemy, ktore sie rozwiazaly w twoim zyciu dzieki wyprowadzce jako srodkowi ku celu (w twojej sytuacji) - a nie sama wyprowadzka jako cel ostateczny.

Wyprowadzka od rodzicow rowniez nie oznacza samodzielnosci.
Mozna sie wyprowadzic i byc zaleznym od partnera, szefa (nie zarabiajac wiecej niz na obecne potrzeby) lub programow socjalnych.
Mozna zyc z rodzicami i byc samodzielnym - zycie w rodzinnym domu nie uniemozliwia pracy, prania, sprzatania i gotowania (np. na zmiane z rodzicami, dzieki czemu wszystkim jest latwiej) - podczas gdy jest wielu ludzi, ktorzy nie wykonuja tych aktywnosci mimo, ze nie mieszkaja z rodzicami.

Jest jeszcze kwestia, ktora rowniez nie jest oczywista - czy zycie "samodzielne" jest dobre.
Bo w mojej opinii nalezy rozdzielic bycie samodzielnym i bycie przydatnym.
Podczas gdy bycie przydatnym jest pozadane, bycie samodzielnym nie jest.
Ogromny zysk efektywnosci dzieki "division of labor" sprawia, ze wszyscy sa od siebie zalezni i nikt samodzielny nie jest (ale kazdy moze sie bardziej wyspecjalizowac w niewielkim zakresie).
Wiec sam jestem zdania, ze dobrze jest byc od siebie zaleznym.
Niedobrze jak ktos nie chce byc przydatny a jednoczesnie jest roszczeniowy wobec innych.

Nie psychoterapeutami a psychoterapia jako zawodem.
Psychoterapeuci - jak ludzie, sa tacy co staraja sie pomoc innym i tacy co staraja sie pomoc glownie sobie.

Niestety psychoterapeutyczna anty-religia i jej frazesy ("wylot z gniazda", "odciecie pepowiny" itp sa jednymi z nich) bardzo mocno przesiaknely Zachodnia kulture.
Ludzie, ktorzy przyjeli te frazesy jako czesc swojego myslenia pozniej potrzebuja "terapii" bo poodcinali wszystkie pepowiny, powylatywali z wszystkich gniazd, zostali sami i pozostaje im placic aby ktos ich posluchal.
Christopher Lash juz o tym pisal w latach 70'tych jak psychoterapia popularyzowala sie w US (w Culture of Narcissism).

Jak to czekasz na kredyt, a potem od razu coś kupujesz? Chcesz sfinansować zakup mieszkania, nawet jeśli tylko częściowo, pożyczką gotówkową? Równocześnie wspominasz o wkładzie własnym, a ten przecież wymagany jest przy kredytach hipotecznych, dlatego opierając się na całości Twojej wypowiedzi wnioskuję, że chyba nie do końca orientujesz się, na jakich zasadach odbywa się kredytowanie zakupu mieszkania.

W temacie wątku, jak zresztą w wielu innych rozmaitych przypadkach, możemy niestety się mocno pomyli, oceniając czyjąś sytuację. Akurat mieszkanie z rodzicami zdaje się być klasycznym tego przykładem. Wiadomo, że jednak większość ludzi do tego dąży, aby się usamodzielnić i opuścić dom rodzinny. Natomiast jeśli już ktokolwiek, szczególnie facet, pomieszkuje choćby czasowo u rodziców w wieku powiedzmy tych 25 lat i więcej, dostaje z automatu łątkę nieudacznika i pasożyta. Rzadko kiedy ma możliwość nawet przedstawić swoją motywację oraz przesłanki, jakie leżały u podstaw powzięcia takiej decyzji. W odbiorze społecznym nic nie jest na tyle istotne, by niejako "usprawiedliwić" fakt, że się mieszka pod jednym dachem z rodzicami. Zupełnie tak, jakby ktoś miał mieć z założenia dwie lewe ręce. Brak pracy czy jakichkolwiek zajęć, do tego całkowity nieogar przy jednoczesnym zerowym wkładzie do budżetu domowego - za każdym razem, jak czytam takie brednie zaczyna mnie to już bawić. Ludzie zawsze widzą to, co chcą widzieć - zgodność z przyjętymi wyobrażeniami i schematami, bo człowieka trzeba przecież dopasować do idealnego wzorca...

Moim zdaniem nie ma nic złego w tym, by mężczyzna mieszkał z rodzicami, o ile nie wynika to z tego, że potrzebuje mieć w życiu taką mamusię, która wokół niego wszystko zrobi, bo tacy faceci bardzo często przenoszą to potem na związek i krok po kroku przeobrażają partnerkę w swoją nową opiekunkę. Jeśli rodzice po prostu mają wystarczająco duży dom, by każdy miał w nim własną przestrzeń, do pracy blisko, oszczędza na wynajmie, to po co miałby iść bulić za mieszkanie? Dla mnie to całkiem rozsądne podejście, ale właśnie, tylko pod warunkiem, że sam wokół siebie robi te podstawowe rzeczy, pracuje i nie uwiesza się na rodzicach.

A czego sie boisz w wielkim swiecie bedac bez opieki rodzicow? Ze nie poradzisz sobie z rachunkami? Ze bedziesz mial za duzo obowiazkow?

Obecnie panuje tendencja, że wiele osób wyjeżdża z wielkich aglomeracji. Powodem są przede wszystkim niebotyczne koszty utrzymania, nie mówiąc już o kupnie mieszkania. Z tych właśnie powodów ludzie ci decydują się na przeprowadzkę do mniejszego ośrodka. Na miejscu okazuje się zazwyczaj, że możliwe jest znalezienie pracy z godnym wynagrodzeniem, że kupno własnego lokum nie przyprawia już o kosmiczny ból głowy. Poza tym jest o wiele spokojniej i bezpieczniej. Chcieć to móc. Owszem, nie jest to takie proste, ale możliwe.

Ja nigdy nie mieszkałam u rodziców a bardzo bym chciała.

Musi pójść na swoje  ?
A jak ta osoba jest samotna i całe życie sam to ma mieszkać całe życie samemu jak palec

Może tak może nie różnie bywa

No może masz rację ale musiał bym mieszkać na tym samym osiedlu za bardzo pszyzwyczaiony do rodziny 

Teraz mieszkam ok. 20 km od Warszawy, samochodem to jakieś 30 min jazdy. Do niemal wszystkiego co oferuje wielkie miasto mam względnie niedaleko. Wyprowadzając się gdzieś dalej możliwości maleją, w małym mieście też. Nie chodzi nawet o miejsca typu kawiarnie, centrum handlowe, kino, basen itd tylko możliwości poznania nowych ludzi, szczególnie dziewczyn. Wiesz, że mam spory problem z podporządkowywaniem niemal całego życia znalezieniu dziewczyny. Na wsiach nie muszę pytać czy są jakieś wolne dziewczyny bo wiem, że ich nie ma, a jak jest z małymi miastami? O pracy na tą chwilę nie mogę pomyśleć bo to jest zbyt duży temat do przerobienia na terapii, lęk i blokady są zbyt duże i sam sobie z tym nie poradzę.

Wiem, że coraz więcej ludzi wyprowadza się z dużych miast ale to są niemal wyłącznie ludzie już ustatkowaniu, mający wieloletnich partnerów albo nawet dzieci. Niestety młodych i wolnych dziewczyn w ogóle nie widać na wsiach czy nawet w odległości takiej jak moja od dużego miasta. Nawet najmniejsza klitka by mi nie przeszkadzała byle bym miał możliwości by kogoś poznać i by nabrać obycia w towarzystwie kobiet.

Coś na pewno w tym jest. Kiedyś słuchałem wywiadu z Panią Wieczorkiewicz, tą od książki o przegrywach. Pisząc tą książkę nawiązała bliską znajomość z kilkoma osobami z tej grupy i mówiła, że znaczna część z nich nie ma nawet znajomych ani nikogo z kim mogliby chociaż porozmawiać. Pojawiały się tam też historie gdzie właśnie ktoś się wyprowadził daleko od rodziców ale nie potrafił zawrzeć żadnej znajomości i całkowicie samotny. Oczywiście to tylko jednostkowe przypadki ale ciężko było tego słuchać.

U zwierząt to wylot z gniazda chyba nie jest po to, żeby uzyskać samodzielność tylko raczej dlatego, że zwierzak już ją ma.

Trafna moim zdaniem obserwacja - wielu młodych i bardzo młodych oddala się z rodzinnego domu, bo "wszystko lepsze niż to, co w domu", są też tacy, co są  z domu nie wprost ale wypychani przez rodziców. Przedwcześnie, zanim osiągną stosowną dojrzałość.

Starymi i chorymi na pewno opiekują się szympansy, zapewne także jakieś inne zwierzaki, kiedyś słyszałam o jakiejś wersji takiej opieki u słoni, ale głowy nie dam.

Jaką sytuację gniazdownika opisuje się w Newsweeku?

Faktycznie nie żyję w sposób wymagający tych możliwości i rozrywek, a powinienem nawet jeśli sam uważa to za niepotrzebne. Tu nie chodzi o to co jest mi faktycznie potrzebne do aktualnego życia tylko co powinienem mieć lub robić by to życie zmienić nawet jeśli sam tego nie chcę. Myślisz, że ja bym chciał ciągle chodzić po centrach handlowych, klubach, kinie czy restauracjach? Jestem introwertykiem i miejsca, w których jest dużo ludzi mnie męczą, czuję się w nich niekomfortowo. Ja muszę przebywać w takich miejscach bo mam za mało obycia i kontaktu z ludźmi. Nawet zmuszając się do tego kontaktu nie mam innego wyboru jeśli nie chcę być jeszcze bardziej samotny i jeśli mam znaleźć dziewczynę. Z pewnością istnieją dziewczyny takie jak ja w tej kwestii ale co z tego skoro nie mamy możliwości się spotkać nigdzie indziej poza miejscami, których oboje nie lubimy?

Z tą córką koleżanki o ile faktycznie jest taka jak opisujesz tylko dwie opcje przychodzą do głowy. Albo ma nierealne wymagania albo nie pozwala nikomu się do siebie zbliżyć. To bardzo mało prawdopodobne by nie miała żadnych kandydatów w pobliżu, zwłaszcza jeśli na prawdę jest ładna.

Nie chodzi o to, że trzeba być ustatkowanym, mieć wieloletniego partnera albo dzieci. Ja po prostu nie znam nikogo kto nie spełniając choć jednego z powyższych wymagań sam się wyprowadził. Nie ważne jak bardzo nieprawdopodobnie to dla was brzmi, na prawdę nie znam nikogo takiego. Nie licząc osób pochodzących z bogatych rodzin nigdy nie znałem dosłownie nikogo kto w pojedynkę gdziekolwiek by się urządził. ZAWSZE KAŻDY robił to dopiero z kimś, z partnerem/partnerką więc i ja uznałem takich układ za naturalny i jedyny możliwy.

Wogole jak sie mozna bac wolnosci i niezaleznosci od rodzicow. Ja to sie zawsze wlasnie balam,ze bede zmuszona wrocic do rodzicow i jako dorosla osoba zyc na ich warunkach

Brak odciętej pępowiny to dodatkowy i niestety bardzo duży problem. Już niejeden związek, a nawet małżeństwo, się przez to rozpadło.

* przyzwyczajony