Zawsze czułam się najmniej kochana - Netkobiety.pl

Odkąd pamiętam, ojciec nigdy mnie nie pochwalił. Nigdy nie mówił kocham cię, chociaż okazywał to gestami, to jednak zabrakło i tego i tego.

Gdy mi coś nie szło, to oczywiście usłyszałam, parę słów prawdy, odwrotnie rzadko.

Od dalszej rodziny, dowiedziałam się, że w sumie nigdy nie byłam im bliska. Już od dzieciństwa, mnie lubili najmniej, nawet siostra ojca mi powiedziała, że kochać się z nimi nie będziemy.

Oczywiście, czasami mi pomogli, ale nigdy nie zapomnę, jak dowiedzieli się, że jestem zaburzona psychicznie a nie wsparli mnie w tym.

Gdy chciałam się zabić, to gdy o tym się dowiedzieli, to poza rodzicami, nikt mi nie powiedział, że mu przykro czy coś. Dobrze, że matka z ojcem, wtedy byli przy mnie, bo bym chyba się całkiem załamała…

I nie mówię tu, o jakiejś dalekiej rodzinie, ale właśnie rodzicach i ich rodzeństwie czy dzieciach.

Nawet moje babcie, nie były mi bliskie ani ja im…

Przez to wszystko, czuję się praktycznie niekochana, niechciana.

Niby obce osoby, starają się mi okazywać sympatię, ale znajomy nie zastąpi mi najbliższych…

Ja wiem, że sama popełniłam sporo błędów, niefajnie się zachowałam nie raz, ale czemu już na starcie, byłam tą która była wszystkiemu winna… Każdy się interesował naszym życiem, a gdy je prawie straciłam, to mieli to w dupie.

Czuje się przez to wszystko przegrana na starcie…

Kyliekay napisał/a:

Odkąd pamiętam, ojciec nigdy mnie nie pochwalił. Nigdy nie mówił kocham cię, chociaż okazywał to gestami, to jednak zabrakło i tego i tego.

Gdy mi coś nie szło, to oczywiście usłyszałam, parę słów prawdy, odwrotnie rzadko.

Od dalszej rodziny, dowiedziałam się, że w sumie nigdy nie byłam im bliska. Już od dzieciństwa, mnie lubili najmniej, nawet siostra ojca mi powiedziała, że kochać się z nimi nie będziemy.

Oczywiście, czasami mi pomogli, ale nigdy nie zapomnę, jak dowiedzieli się, że jestem zaburzona psychicznie a nie wsparli mnie w tym.

Gdy chciałam się zabić, to gdy o tym się dowiedzieli, to poza rodzicami, nikt mi nie powiedział, że mu przykro czy coś. Dobrze, że matka z ojcem, wtedy byli przy mnie, bo bym chyba się całkiem załamała…

I nie mówię tu, o jakiejś dalekiej rodzinie, ale właśnie rodzicach i ich rodzeństwie czy dzieciach.

Nawet moje babcie, nie były mi bliskie ani ja im…

Przez to wszystko, czuję się praktycznie niekochana, niechciana.

Niby obce osoby, starają się mi okazywać sympatię, ale znajomy nie zastąpi mi najbliższych…

Ja wiem, że sama popełniłam sporo błędów, niefajnie się zachowałam nie raz, ale czemu już na starcie, byłam tą która była wszystkiemu winna… Każdy się interesował naszym życiem, a gdy je prawie straciłam, to mieli to w dupie.

Czuje się przez to wszystko przegrana na starcie…

Może zapytaj swojego ojca, reszty rodziny, czy oni czuli się kochani albo jak bardzo czuli się niekochani w swoim dzieciństwie i później.
Z pustego to i Salomon nie naleje, więc jeśli ich nikt nie kochał, nie dał im miłości, którą później mogą oddawać dalej, to teraz nie mają z czego czerpać. Jak nikt im nie okazywał miłości, nie nauczył bycia czułym i opiekuńczym, to potem tego nie potrafią.

Chodzi to, że ludzie wychodzą z rodzinnych domów z wieloma deficytami, które same z siebie nie mijają, gdy oni zostają rodzicami. Sprobuj zmienić perspektywę i popatrz na swoich bliskich ze współczuciem zamiast pretensji, bo być może nie wiesz, co ich zbudowało.

Chcialam rozmawiać na ten temat, ale z drugiej strony, nie musiałam i trochę żałuję, że się wygadałam.

Nie z każdym mamy więź, a mi się wydawało, że mamy.